ეს ისტორია არ იწყება ისე როგორც სხვები, არანაერი "ადექი ჩქარა სკოლაში გაგვიანდება" ან "მამა გელოდება დაუჩქარე"-ო, რატომ? იმიტომ რომ მშობლები არ მყავს.მე ანასტასია მქვია ანასტასია კალანდაძე 15 წლის ვიყავი მშობლები რომ გარდამეცვალა, ისინი მანამ გაშორდნენ სანამ დავიბადებოდი. მხოლოდ ჯვარი ქონდათ დაწერილი, ხოლო ხელი არ ქონდათ მოწერილი, მოგეხსენებათ მე იმპერიოდში დავიბადე როდესაც სახლი, რომ გეყიდა პატრონთან ხელი უნდა მოგეწერა (დაქორწინებულიყავი), ასეთ ქორწინებაში იმყოფებოდა ორივე , ერთმა მდიდარ ნათესავს "ვერ გაუტეხა" და ბინა, რომ ეყიდა ხელი მოაწერა. ხოლო დედამ იმიტომ მოეწერა ბინა რომ გაეყიდა.
მამამ შემდეგ მეორე ცოლი მოიყვანა, რას ვერჩი ისეთი მაგარი ნაშა იყო, რომ მასზე უარს ვერ იტყოდა. მაშინ მხოლოდ 13 წლის ვიყავი, დრო ნელა მიდიოდა, დედა ყველაფერს აკეთებდა უმამობა, რომ არ მეგრძნო, ყველაფერი მქონდა რასაც ვინატრებდი, მაგრამ ეს მხოლოდ 15 წლამდე გაგრძელდა, დედას მანქანით ის და ბებო მეგობრის დაბადების დღეზე მიდიოდნენ და უცაბედად სატვირთო შეეჯახა გზაჯვარედინზე. 15 წლის ბავშვს ვინ დატოვებდა მარტო ამიტომაც ბავშვთა სახლში მიკრეს თავი, საყვარელმა მამიკომ ჩემზე უარი თქვა, შემდეგ კი ხანძრის შედეგად გარდაიცმალა ის, დედამისი და დედინაცვალი. დიდად არ მწყენია და არც გამხარებია.
18 წლის წამოვედი ბავშვთა სახლიდან. დედისეულ სახლში დავბრუნდი. დედამ საკმაოდ ბევრი დამიტოვა გარკვეული დრო მოლხენილი, რომ მეცხოვრა. რომ გითხრათ სკოლა ფრიადებზე დავამთავრეთქო მოგატყუებთ მაგრამ არც ცუდათ ვსწავლობდი. შემდეგ ჩავაბარე პოლიციის აკადემიაში, რაზეც ბავშვობიდან ვვოცბებობდი, აი ხვალ კი სტაჟორად ვიწყებ მუშაობას და მალე გამომძიებელი გავხვდები.
ბავშვობიდან პირველი ვიღვიძებდი, სულ დილას ვმეცადინეობდი, მერვე კლასამდე 'ზუბრიაჩკა' ვიყავი შემდეგ კი მივხვდი, რომ ნიჭი მქონდა, ერთი გადაკითხვით ვსწავლობდი გაკვეთილებს და ფოტოგენური მეხსიერებაც საკმაოდ განვითარებული მქონდა. ბავშვობიდან ვოცნებობდი იურიდიულზე ჩამებარებინა საგამოძიებოს განხრით, 'საქართველო მეპირობა მომიცია, რომ......'ც ზეპირად ვისწავლე და ფიცის დადებაშიც ვარჯიშობდი, ძალიან გადავუხვიე თემას როგორც ვატყობ. გათენდა, როგორც ყოველთვის ვივარჯიშე შემდეგ კი შხაპი მივიღე. გავემზადე და გავუდექი გზას 'დაკლაკნილი' შენობისაკენ.

დღეს ჩემი დბადების დღე იყო 19 წელი შემისრულდა. არავის მოულოცია, არც მიკვირს მე ხომ მეგობრები არ მყვს არც ნათესავები, მახსოვს ჩემი ძველი მეგობარი ანა, ანა ჯაში როგორც მახსოვს ბეშუმში გავიცანი ათი წლის ასაკში, ვმეგობრობდით სამწუხაროთ ჩვენი მეგობრობა მხოლოდ სოციალურ ქსელში გაგრძელდა, იმ დროს აქტიური მომხმარებელი ვიყავი.

გზას დიდი დრონარ დასჭირდა, მალევე მივედი, თითქმის ყველას პოლიციის ფორმა ეცვა, ზოგს კი კონსერვატიული სამოსელი შავ-თეთრში. მიმღებში მითხრეს რომ ვინმე დემეტრე ჯაჭვლიანის გუნდში ვიქნებოდი "ჰმმ ხისთავიანი სვანი". მალევე ვიპოვე დემეს კაბინეტი "უკვე დემეს?" შემომძახა ალტრრ ეგომ.
კარებზე ბეჭდური ასოებით ეწერა 'დემეტრე ჯაჭვლიანი, პირველი ქვე ჯგუფის ხელმძღვანელი'. კარებზე ნაზად დავაკაკუნე, იქიდან კი მკაცრი, ბოხი და მაინც რაღაცნაერად ჩემთვის ტკბილი მკაცრი ბარიტონი მომესმა
- შემობრძანდით!

კარი ნელა გავაღე ერთი ნაბიჯი გადავდგი, დემეტრე მაშინცე დავინახე მაღალი, მხარბეჭიანი, შავი თმითა და ცისფერი თვალებით, მაღალი ყვრიმალებით, ლამაზი ფართო წითელი ბაგეებით,ფიქრებში ისეგავერთე ვერ დავინახე როგორ მომიახლოვდა, მარჯვენა ხელი გამომიწოდა
- დემეტრე ჯაჭვლიანი
-ანასტასია კალანდაძე
ნაზად ჩამოვართვი ხელი.
- შენ ჩემი პირადი თანაშემწე იქნები, შენი მაგიდა ეს იქნება.
მიმითითა მისი მაგიდის გვერდით მდგომ პატარა მაგრამ ერთი დანახვით კომფორტულ მაგიდაზე.
-წამოდი კაფეტერიაში გუნდის წევრებს გაგაცბობ.

კაფეტერია მეორე სართულზე აღმოჩნდა, საკმაოდ დიდი. ერთ-ერთ მაგიდასთან მივედით, სადაც ორი მამაკაცი იჯდა, ორივე მწვანეთვალება ერთი ქერა მეორე კი ყავისფერთმიანი.
-ანასტასია გაიცანი ეს იოანე წულუკიანი
მიმითითა შავთმიანზე- ეს კი ცოტნე ახვლედიანია, გაიცანით ანასტასია კალანდაძე.
-ვაუ! თქვენ სამივე სვანები ხართ?
- კი, მაგრამ ხისთავიანი ჩვენგან მხოლოდ დემეა. თქვა სიცილით იოანემ, ცოტნემ კი სიცილი ვერ შეიკავა და გადაბჟირდა. შემდეგ ძლივს მოსულიერდა და მითხრა.
-კეთილი იყოს შენი გაწევრიანება სვანთა კლუბში გურულსკი.

--------
კაფეტერიაში დემეტრემ ბიჭებთან დამტოვა, თვითონ კი საქმზე წავიდა.
- აბა რატომ გადაწყვიტე აქ მუშაობის დაწყება? მკითხა იოანემ
- ბავშვობიდან მინდოდა გამომძიებელი გავმხდარიყავი, ჩემი 'შთაგობების წყარო კი სერიალი მენტალისტი იყო, კერძოდ კი ლიზბონი, მინდოდა მას დავმსგავსებოდი.
- ეეე მეც ვუყურებდი მაგ სერიალს. წამოიძახა იოანემ. სერიალზე საუბარი დიდხანს გაგრძელდა, შემდეგ კი დემეტრეს კაბინეტში წავედით, კარებზე არც დაუკაკუნებია ისე შეაგლიჯა რატიანმა.
-დაკაკუნება არ გასწავლეს? უხეშათ მკითხა
- ჩემი კაბინეტიცაა ხოარ დაგავიწყდა? ირონიულად ვუთხარი
-შემიხლია მოგხსნა და აღარ იქნება. არც მან დააკლო ირონია.
- კარგი გაჩერდით ახლი საქმეა. სიტუაციის განმუხტვა სცადა ცოტნემ.
-რასაქმე?
- მთაწმინდაზე, დოლიძეზე, ვაკეში და გლდანში ნაპოვნია თავმოჭრილი სხეულები არანაირი სამხილი და კვალი არდაუტოვებია’თ.
მე შემეშინდა , მაგრამ არ შევიმჩნიე.
-დამცინი? ხუთი თავმოჭრილი სხეული?
_უფროსწორედ ექვსი, ხუთს თავი აქვს მოჭრილი, ერთს კი უბრალოდ მკერდის არეში აქვს ნასროლი სამჯერ
-ამბათ რამე სატანისტურ რიტუალთან გვაქვს საქმე.
როგორც იქნა გავბედე ხმის ამოღება.
-მეც მასე მგონია
- დანაშაულის ადგილას წავიდეთ, სხეულები ჯერ არ გადაუყვანიათ მორგში

პირველად გლდანში მივედით იქ უამრევი პოლიციელი და ხალხი იყო, პოლიციელები მათ აკავებდნენ, სხეულზე თეთრი ნაჭერი იყო გადაფარებული, გარშემო სისხლის გუბე იდგა, მიმდებარე ტერიტორია ყვითელი ლენტით იყო შემოსაზღვრული, დემეტრემ თეთრი ხელთათმანი მომაწოდა, შემდეგ კი სხეულს ნაჭერი მოაშორა....
ეს საზარელი სანახავი იყო, კინაღამ ცუდათ გავხდი, განა ადამიანს შეუძლია ამის გაკეათება? განა ის ადამიანია? სხვა დანაშაულის ადგილებზეც ვიყავით, ფოლიძეზე კი ორი გვამი დაგვხვდა "ჰმმ ნუთუ ეს ადამიანი შეესწრო ამ რიტუალს ის კი მხოლოდ არასწორ დროს არასწორ ადგილზე მოხვედრის გამო მოკლეს?!" ვფიქრობფი მაგრამ ხმის ამოღებას ვერ ვბედავდი