-მე ევა.და უბრალოდ გავჩუმდი,არ ვიცოდი რა მეთქვა,მსგავსი სიგიჯე არ ჩამიდენია არასრდოს და საერთოდაც არავის მიმართ არ გამჩენია ესეთი ვნება. სიტყვის უთქმელად ჩავედით ისევ ქვემოთ.უკვე სრულიად ფხიზელი ვიყავი.უცებ ძალიან ნაცნობი ჰანგი ჩამესმა "don't close your eyes" მიუხედავად იმისა რომ ზურგით ვიჯექი მთელი არსებით ვიგრძენი რომ მათე იდგა მიკროფონთან.. არ ვიცი მსგავსი გრძნობით ნამღერი ეს სიმღერა თუ მომისმენია ოდესმე,ცრემლები თავისით წამოვიდა.
-ევაა,რა გჭირს გოგო.გადამერია შორენა
-არაფერი შორე ალკოჰოლის ბრალია,წავიდეთ რა გთხოვ.
ავდექით და გასასვლელთან მისულს მათე დამეწია
-არ ვიცი თუ მოგინდება,და მე დიდი იმედი მაქვს რომ მოგინდება ჩემი ნახვა.ჩამჩურჩულა ყურში და ხელში რაღაც ჩამიდო.გაუაზრებლად გამოვართვი და ჩავიდე ჯიბეში.მთელი გზა სახლისკენ გაბრუებული ვიყავი და ფიქრებში წასული საერთოდ არ მესმოდა შორენას ლაპარაკი.
-ევა თუ დაკვირიდი მარტო შენ და ის სიმპატიური ბიჭი იყავით ბომჟებივით.თან ორივეს სერი სპორტული ზედა რომ გეცვათ,არის რაღაც
კავშირი.მთელი გზა მათეზე მელაპარაკებოდა გაუაზრებლად.მეორე დილით საშინელი ნაბახუსევი მივედი სამსახურში,საახალწლო განწყობაა,მაგრამ მარტო მე არ მაქვს,რატო მძულს ბავშვობიდან ესე ახალი წელი არ ვიცი.მთელი დღე ყალბი ღიმილით და ვითომ დაინტერესებული სახით ვუსმენ ჩემს თანამშრომლებს,ერთი წუთითაც არ მშორდება ჭაობისფერ თვალებზე ფიქრი,კი ისევ მინდა ჩავხედო თვალებში,გავიგონო ხმის ტემბრი და რაც ყველაზე საოცარია ვერ ვივიწყებ მათეს ტუჩების გემოს.არსდროს მსგავსი ვნება არცერთ ბიჭთან,ყოფილი ქმრის ჩათვლით არ განმიცდია. მინდა მინდა ვფიქრობ ჩემთვის და ამ დროს მახსენდება რომ რაღაც მომცა,ერთი სული მაქვს სახლში მივიდე და ვნახო რა არის.როგორც იქნა სამუშაო დღე მთავდება და გავრბივარ სახლისკენ,სახლში მისულს მეგი მხვდება და გადადის შეტევაზე
-გოგო შენ ხო შენი ნივთების მოვლა ვერ გასწავლე,როდემდე უნდა გილაგო და გირეცხო სარეცხი მე.
-რაააა , გუშინ ქურთუკი რომ მეცვა ხო არ გამირეცხეე.
- კი აბა,ალკოჰოლის და სიგარეტის სუნად ყარდა
-მეგიიი იქ მნიშვნელოვანი რაღაც მედო.
-მე რა ვიცოდი ევა,მოიცა რაღაც ფურცელი კი ამოვარდა და ნაგვის ყუთში გადავაგდე. მე გიჯივით ვეცი ნაგვის ურნას,მეგი ისე მიყურებდა თითქოს საბოლოოდ შევიშალე,არიის ჩვეულებრივი ხელსაწმენდი წითელი ფერის და ზედ დაწერილი ნომერი,ყველაზე საოცრება ის იყო რომ ნომერი არ იყო მობილურის,ჩვეულებრივი სახლის ნომერი აღმოჩნდა.ნახევარსაათიანი საკუთარ თავთან ომის შემდეგ გადავწყვიტე დამერეკა,გადის ზარი და გული ისე მიცემს ალბათ მიკრო ინფაქტი გარანტირებული მაქვს,ქალის ხმაა ძალიან თბილი
-გისმენთ
-გამარჯობათ,მათეს თხოვეთ თუ შეიძლება.
-იცით მათე ეხლა ჩავიდა უბანში,დამიბარეთ და გადავცემ მე მათეს დედა ვარ
-კარგით ნომერს დაგიტოვებთ და დამიკავშირდეს თუ შეიძლება.
დავემშვიდობე,ბუმ ბუმ ბუმ ბუმ არა აშკარად ინფაქტია.გულს ვერ ვუდებ ვერაფერს დავბოდიალობ ოთახიდან ოთახში,მეგი ისე მიყურებს ამან აშკარად გააფრინა აწერია სახეზე.ბოლოს გადავწყვიტე წყალი გადამევლო და თავი დამემშვიდებინა,წყალი საუკეთესო რელაქსაციაა ჩემთვის.ფიქრებში გართულს აბაზანის კარზე კაკუნი მესმის,-ევაა ვიღაც გირეკავს და რა ვუთხრაა? მე გიჯივით გამოვრბივარ ნახევრად ქაფიანი ჩემი და მართლაც რომ შოკშია.
-ალოო ევა გისმენთ
-გამარჯობა ევა,მესმის ასე საოცრად ახლობელი ხმა ...

ესეც გაგრძელება და კიდე რაც ყველაზე საინტერესოა ეს ისტორია არაა გამოგონილი