დილით მაღვიძარამ გამავიძა,დამვიწყებია გამორთვა ან რა მემაღვიძარება ნახევრად ცოცხალი დავდივარ ეს ორი დეა. საათი რვის ნახევარს აჩვენებდა, მინდოდა კიდეც რაღაც მომენტში სკოლაში წასვლა მაგრამ მერე გამახსენდა ის, და ისიც თუ როგორ კოცნიდა სხვას, მერე ის გავიაზრე რომ ამის დანახვა კიდევ უამრავჯერ მომიხდებოდა მ შემთხვევაში თუ სკოლაში წავიდოდი, ამიტომ საბოლოოდ მაინც ისევ სახლში დარჩენა და ჩაის და კვერცხის მომზადება გადავწყვიტე. საწოლიდან წამოვდექი, ხალათი ჩავიცვი თმა შევიკარი და დაბლა ჩავედი ნელი ნაბიჯით მივუყვებოდი სამზარეულოში ჩამავალ კიბეებს და თან ვფიქრობდი ჩემს ადრინდელ ცხოვრებაზე. ადრინდელში ვგულისხმობ იმ ნაწილს სანამ დემიენს გავიცნობდი ნუ გავიცნობდი რაა დავინახავდი. საკუთარ თავზე მეცინებოდა და მაინც იგივეს ვაგრძელებდი. კარგი იყო დრო როცა მეც სოფივით ყველაფერი ფეხზე მეკიდა და ვაგრძელებდი ცხოვრებას როგორც ერთი ჩვეულებრივი თინეიერი.
მოკლედ კიბეზე ჩავედი და იატაკზე ფეხი დავადგი თუ არა ვიგრძენი რომ ეს დილა ჩემთვის განსხვავებული იყო და ჩემში რაღც შეიცვალა. არ ვიცი ამ ცივმა იატაკმა წამიერად მაფიქრებინა რომ ძველი ანა დაბრუნდა. თუმცა მეორე წუთს ისევ რეალობა შემეჩეხა როგორც კი შევეჩვიე იატაკის სიცივეს. ჩაი მოსადუღებლად დავდგი და ოთახში ავირბინე სწრაფი ნაბიჯით, საწოლი უნდა გამესწორებინა და ამის მაგივრად ინსტიქტურად ფანჯარაში გავიხედე. დავინახე ადამიანები რომლებიც ტკბებოდნენ ცხოვრებით და ერთობოდნენ, კმაყოფილები იყვნენ იმით რაც ჰქონდათ...
კაი ანნა მიდი შენს საქმეს მიხედე ვიფიქრე გონებაში. სახლში სიცარიელე იყო მხოლოდ მე და ორი სართული მე და ფანჯარა რომელშიც ვარდისფრად ჩანდა სამყარო და მე და კარი რომელში გავლისაც საშინლად მეშინოდა მეშინოდა იმიტომ რომ მეგონა კარს თუ გავაღებდი სამუდამოდ დავიკარგებოდი ხალხში, ხალხში რომელსაც საერთოდ არ აინტერესებ და არავინ ზრუნავს შენზე.
ჩაი ადუღდა დავისხი ფინჯანში და წერა დავიწყე მინდოდა ჩემი მდგომარეობა სადმე დამეწერაა რამენაირად, მაგრამ უშედეგოდ ჩემი ყოველი მცდელობა კრახით მთავრდებოდა. კარგი ჯანდაბას ახლა ჩავიცვამ ტანზე და ჩავალ სამზარეულოში შევჭამ უკვე აღარ შემიძლია. ვლაპარაკობდი ჩემთვის და თან იატაკს ვწმენდდი.
როგორც იქნა ჩავიარე კიბე და შევედი სამზარეულოში რომელიც ჩემი გემოვნებით იყო მოოწყობილი, სამზარეულო სულ შავი იყო ხოლო კედლები და იატაკი თეთრი, კუთხეში პატარა კუთხის მდივანი იდგა ისიც შავი ფერის და წინ შუშის არც თუ ისე დიდი მაგიდა იყო სადაც მე და სოფი ყავას ვსვამდით დილაობით სანამ სკოლაში წავიდოდით. მოკლედ ჩავედი სამზარეულოში და დავიწყე ლაგება. კარზე ზარია. ავდექი და ნელი ნაბიჯებით წავედი კარისკენ. მარტო კი ვცხოვრობ მაგრამ მაინც ყოველთვის მეშინია ეს ხომ ნიუიორკია ქალაქი რომელსაც არასდროს ძინავს. ვინ იცის ვინ შემოგივარდეს სახლში. კარი ნელა გავაღე.
- შემომიშვებ თუუ დიდხანს უნდა ვიდგე აქ ამსიმძიმე ჩანთით? შემოყო თავი ნახევრად გაღებულ კარებში სოფიმ.. რა იყო უკვე მოლანდებებიც დაგეწყო მისის დეპრესიონ? მკითხა და ჩანთა კუთხის მდივანზე ხელის გაქნევით დააგდო. და თვითონაც გვერდით დაჯდა. მაჭმევ რამეს?
- კი კვერცხი მაქვს შემწვარი გინდა? ვკითხე და მაცივართან ახლოს მივედი უნდა გამომეღო.
- კვერცხი შემწვარი კი არ გაქვს ახლა უნდა შეწვა. არა გამაგიჟებ შენ რაა. მითხრა და ისევ აიფონი მოიმარჯვა.
- კაი ხო არ მაპატიო.. შეგიწავ ახლა ვუთხარი და გაბრაზებულმა ტაფა გამოვიღე კარადიდან.
- გოგოო მე იმაზე კიარ ვბრაზობ რომ საჭმელი არ დამახვედრე მე შენს საქციელზე მაწყდება ნერვები. ადგა მდივნიდან და ჩემსკენ წამოვიდა სწრაფი ნაბიჯით. დღეს მასწავლებელმა გიკითხა სადარისო. მე კიდე ვუთხარი ფეხი მოიტეხა მეთქი.
- რაა ფეხი მოვიტეხე? გოგო გაგიჟდი ისი.. შემაწყვეტინა სიტყვა და ტაფას ცეცხლი დაბლიდან აუნთო
- ხო მართალი ხარ ისინი შენს სანახავად მოვლენნ რამე უნდა მოვიფიქროთ