ახლა ღამე დაგვიდგა მთვარიანი, შენთან მოსვლას ფიქრები ლამობს, არც შენ მყავხარ მოსაუბრეთ მთვარიან ღამეს და არც სავსე მთვარე მყავს დასტურად საუბრის.
დავრჩით მარტოსულად,უშენოთ... მე უკუნითი ღამე და ვარსკვლავები,რომლის თვლაშიც დამათენდა და ახლად ჩათვლემილს მაღვიძებს მატარებლის განწირული ხმა, რომელიც მახსენებს იმას თუ როგორ დაგთმე და ახლა როცა შევუსახლდი ბუნებას მარტოობისგან დარჩენილს, დავიწყე წერა და შევიყვარე შემოდგომა,შემოდგომა თავისი ფოთოლცვენის მშვენიერი ბაღითა და ხეივნით,რადგან ისიც ჩემსავით მარტოსულია.
შევიყვარე სიღარიბე,ანუ უსიყვარულობა,მაგრამ შევიყვარე ადამიანები თავისი მგრძნობიარე თვალებით,და უკუნით ღამეს როდესაც მარტო ვრჩებით... მე,უკუნითი საჯავრელი ღამე,ვარსკვალავები,არც ისე სავსე მთვარე და უშენობა,ვიხსენებ შენთან განშორების წუთებს, სადაც არც შენ მყავხარ მოსაუბრეთ და არც მთვარე მყავს დასტურად საუბრის.
მე კი ისევ უკვე მერამდენედ ვიწყებ თვლას ვარსკვლავების
და ღამე ნათევს, ახლად ჩათვლემილს მაღვიძებს მატარებლის განწირული ხმა.






სიახლე ტელეეფონით დავამატე და იმედი სწორად ავტვირთე.