იმ ღამეს უკანასკნელი იმედი მოკვდა. რაც დღე გადიოდა, მით უფრო ვშორდებოდი სანდროს. ბექაზე ვბრაზობდი. ეს რა ქნა, რა დროს დამიმესიჯა! როცა ასე ახლოს ვიყავი მიზანთან, როცა ოცნების ახდენამდე ერთი ხელის გაწვდენაღა იყო დარჩენილი… რას ვიფიქრებდი, თუ ასე შეიცვლებოდა სიტუაცია. ღმერთო, როგორ გაცოფდა! გამოდის, რომ ეჭვიანობს. კარგია… თუ ეჭვიანობს, ესე იგი, ვუყვარვარ, ვუღირვარ. იქნებ ჯერ ყველაფერი არ არის დაკარგული? იქნებ ღირს ბრძოლის გაგრძელება? მაგრამ ფაქტია, რომ მას შემდეგ წესიერად არც შემოუხედავს ჩემთვის, არ დამლაპარაკებია, არც კი მესალმება, თითქოს ვიღაც უცხო ვიყო, სხვა პლანეტიდან. ოპერაციაზეც კი მებუტება, მხოლოდ საქმესთან დაკავშირებით თუ მესვრის ორიოდე ფრაზას. როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე? ერთხელაც ხომ უნდა გაუაროს წყენამ? იმედია გაუვლის, მაგრამ იქამდე რა მეშველება? მისი იგნორირებით ლამისაა, მოვკვდე, საკუთარ თავს ვერ ვცნობ, ისე შევიცვალე. ერთი მთლიანი დარდი გავხდი, გაღიმებაც კი მეზარება, ცხოვრების ხალისი კიდევ ერთხელ დავკარგე. ხომ გაგიგიათ გამოთქმა, გული ხელით დამაქვსო. ისეთი შეგრძნება მქონდა, ჩემი გული სანდროს მუჭში ჰქონდა მომწყვდეული, მე კი უკან დავდევდი, რომ ხელიდან არ გავარდნოდა, თითქოს ჩემი სიცოცხლე მხოლოდ ამაზე იყო დამოკიდებული…

ყველაზე საოცარი ის იყო, რომ წინ არ ვიყურებოდი. დავუშვათ, ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც მე მინდა. დავუშვათ, შევრიგდით მე და სანდრო. მერე? ნიტაზე საერთოდ არ ვფიქრობდი. ბოლოს და ბოლოს, რა დამიშავა იმ ქალმა? რა მისი ბრალი იყო, თუ ასეთი ხვედრი არგუნა ბედმა? მას ხომ არ უცდია, სანდრო ჩაეგდო ხელში, ეს ხომ შემთხვევითობამ განაპირობა მხოლოდ? რაც მთავარია, ის ახლა ბედნიერია, ქმარს უყვარს, შვილებს ზრდის, მოსიყვარულე ცოლია, ზრუნავს საყვარელ ადამიანებზე… მე კი… ყოვლად უსინდისოდ ვცდილობ, დავუნგრიო წარსულის საუკეთესო მეგობარს ოჯახური იდილია. რატომ? ნუთუ გული გონებაზე ძლიერია? ნუთუ ვერ უნდა შევძლო თავის მართვა? ვიცი, რომ ცხოვრება წინააღმდეგობებით არის სავსე, ისიც ვიცი, რომ ყოველთვის ყველა კითხვაზე მზა პასუხი არ არსებობს, მაგრამ გონება იმისთვის აქვს ადამიანს, რომ იფიქროს და სწორი გადაწყვეტილება მიიღოს.

ერთ ქალს დავუახლოვდი ძალიან, გიზელა ჰქვია. ორმოცდახუთი წლის იქნება, თუმცა ბევრად ახალგაზრდად გამოიყურება. ფსიქოლოგად მუშაობს ჩვენთან, კარგი სპეციალისტია, ამასთან _ კარგი მოსაუბრეც. მისი სიტყვები ისეთივე დახვეწილია, როგორიც მანერები. ძალიან ეშხიანია, კოხტა სხეულით, ვიწრო წელით და მრგვალი თეძოებით. არ შეიძლება ყურადღება არ მიიქციოს, დანახვისთანავე თვალში მოგხვდება. არაბუნებრივად მეტყველი თვალები აქვს, რომც არ ლაპარაკობდეს, მის მზერაში ამოიკითხავ ყველაფერს. არ ვიცი, ასეთ სწორ დასკვნებს გამოცდილებიდან გამომდინარე აკეთებს, თუ თავისი დარგის ცოდნით, მთავარია, რომ მასთან არ მოგწყინდება. დღე არ გავა, არ შემოვიდეს ჩემთან, არ მომიკითხოს. ძალიან შევეჩვიე. მომწონს მასთან ურთიერთობა, მასაც მოვწონვარ. ისეთ რჩევებს მაძლევს, რომელიც ასე ძალიან მჭირდება დღეს. ქალი-სევდა შემარქვა. მასი ლაპარაკის ტონი მამშვიდებს, თითქოს ძალას და ენერგიას მმატებს. უნდა ნახოთ, როგორი შესაშური, არისტოკრატიული მანერით ეწევა სიგარეტს, ძალიან უხდება. გაკვრით მოვუყევი ჩემ შესახებ. რა თქმა უნდა, ჩემი სიყვარულის ისტორიის მთავარი გმირი რომ სანდრო იყო, არ მიხსენებია, სხვა არაფერი დამიმალავს.

_ ამ ცხოვრებაში ხელჩასაჭიდი თავად უნდა იპოვო, ჩემო სოფიო, _ მითხრა ერთხელ, _ ხელმეორედ არასდროს უნდა მოეჭიდო იმ საყრდენს, რომელიც უკვე მოირყა. საკუთარ თავს მეორე და გინდ მესამე შანსი იქამდე უნდა მისცე, ვიდრე ამის ვარიანტი არსებობს.

_ რატომ არის ცხოვრება ასე მოწყობილი, გიზელა? ნუთუ არ შეიძლება, ერთად ვიყოთ, ნუთუ ეს ასე ძნელია?

_ შეუძლებელი არ არის, ერთად იყოთ, სოფიო, მაგრამ ამით თქვენ შორის რომელიღაც აუცილებლად დაზარალდება და არამარტო თქვენ შორის, შეიძლება სხვაც, იქ, გარეთ.

_ ვიცი, ვიცი და ამიტომაც განვიცდი ასე ძალიან, _ ამოვიოხრე, თვალზე ცრემლი მომადგა.

_ პირველ რიგში, დანაკარგთან შეგუება უნდა ისწავლო. თუ ამას არ გააანალიზებ, გაგიჭირდება ცხოვრების გაგრძელება. მერე რა, რომ არ გაგიმართლა. მეორედაც უნდა სცადო, მესამედაც… სანამ ახალი, უფრო ძლიერი სიყვარული არ გეწვევა. აბა დაფიქრდი, არსებობს უფრო დიდი ბედნიერება, როცა ვიღაც გიყვარს? ამაზე უკეთესს ვერაფერს გამოცდი ცხოვრებაში.

_ მაგრამ სიყვარულს რომ ტკივილი ახლავს?

გიზელამ ხელზე ხელი დამადო, თავისი მეტყველი თვალებით შემომხედა და ჩვეული დახვეწილობით მითხრა.

_ მართალია, ტკივილი ახლავს, მაგრამ სიყვარული ერთადერთია, რასაც ამქვეყნად აზრი აქვს, ჩემო კარგო. არასდროს მისცე მამაკაცს უფლება, გმართოს, ბარბის ასაკის აღარ ხარ უკვე… ქალი-სევდა… მომწონხარ ასეთი, სხვა ქალებს არ ჰგავხარ.

მისი სიტყვები შვებას მგვრიდა. მასთან საუბრის შემდეგ დადებითი ემოციით ვივსებოდი მუდამ. სხვა საქმეა, რამდენად ვითვალისწინებდი მის რჩევებს. თითქოს ყველაფერს ვუჯერებდი, მისი «რეცეპტებით» ვმოქმედებდი, მაგრამ საკმარისი იყო, სანდროსთვის მომეკრა თვალი, მაშინვე ყველაფერი მავიწყდებოდა. ვცადე, ბექაზე გადამეტანა ყურადღება, მაგრამ არ გამომივიდა, მიუხედავად იმისა, რომ მართლაც არაჩვეულებრივი პიროვნება იყო. მხოლოდ ერთი რამ მქონდა აკვიატებული _ სანდროს ვერავინ შეცვლიდა.

8 8 8

საღამო ხანი იყო. გვიან გამოვედი კლინიკიდან, წამლების აღრიცხვა გამიგრძელდა. დერეფანში სანდროს შევეფეთე. მის დანახვაზე ძველებურად ამიჩქროლდა გული, მან კი ზედაც არ შემომხედა.

_ ნახვამდის, სანდრო, _ მაინც ვუთხარი, სანამ გვერდით ჩავუვლიდი.

რაღაც ჩაიბურტყუნა და გზა ისე გააგრძელა, ნაბიჯი არ შეუნელებია. გულმა მტკივნეულად დამიწყო ფეთქვა, ასეთ დამოკიდებულებას სასოწარკვეთამდე მივყავდი. მინდოდა გავკიდებოდი, გამოვლაპარაკებოდი, აეხსნა მაინც, რას მერჩოდა, რა უნდოდა ჩემგან, მაგრამ ფეხები არ მემორჩილებოდა, თითქოს ერთიანად დავიშალე. ახლა, ასეთი აფორიაქებული, სათქმელს ნამდვილად ვერ მოვუყრიდი თავს და ვინ იცის, რა სისულელეების როშვას დავიწყებდი. ჯობდა, გავცლოდი.

ბარბაცით ჩავედი ეზოში. ის იყო, მანქანაში ჩავჯექი და კარი მოვიხურე, რომ მინაზე ვიღაცამ დამიკაკუნა. მოულოდნელობისგან შევკრთი, ბექა იყო.

_ ხომ არ შეგაშინე? _ ღიმილით მკითხა.

_ თანაც როგორ, _ მეც გავუღიმე.

_ არ გინდა, სახლამდე მიმიყვანო? ბენზინს ჩაგისხამ, _ ისეთი სახით მკითხა, ვერ მივხვდი, მეხუმრებოდა, თუ სერიოზულად მეუბნებოდა.

_ შენი მანქანა სად არის? _ ეზოში მიმოვიხედე.

_ ხელოსანთან, პატარა რეაბილიტაცია სჭირდებოდა და…

_ დაჯექი, მიგიყვან, აბა რას ვიზამ, _ ვთქვი და ჩემი შავი «პეჟო» დავქოქე.

_ ასე დიდხანს რატომ შემორჩი? ჩვენი მთავარი ექიმი ხომ არ შეგიყვარდა? _ გამეხუმრა.

_ არა, მთავარი ექიმი არა, მისი მოადგილე, _ ხუმრობას ხუმრობით ვუპასუხე.

_ რას მელაპარაკები! ამას მიმალავდი? _ მამაკაცი წინ გადაიხარა და გვერდულად გამომხედა, _ იმასაც რომ უყვარხარ, თუ იცი?

_ ნუ იტყუები, არ გიხდება.

_ მართლა? შენი აზრით, ტყუილიც კი შეიძლება მოუხდეს ან არ მოუხდეს ადამიანს? პრობლემური «აქსესუარი» ყოფილა, ვერაფერს იტყვი.

_ ყველა ქალს ასე ატყუებ? _ მივუბრუნდი უეცრად.

წამით გაჩუმდა, თითქოს რაღაცას ფიქრობსო, მერე შეცვლილი ხმით თქვა.

_ ტყუილი არ გამომდის, სოფი, ყველაფერი ვისწავლე და ტყუილის თქმა _ ვერა, არც არასდროს გამომდიოდა, _ გასაოცარი ხმის ტემბრი ჰქონდა ბექას, მომნუსხველი.

მისმა სიტყვებმა და დადარდიანებულმა ხმამ ისე დამაბნია, შენელების მაგივრად პედალს მივაჭირე ფეხი და მანქანა მთელი სისწრაფით გავარდა წინ.

_ შენ რა «ადსკი ვადიტელი» ყოფილხარ, ფრთხილად, არაფერს შევასკდეთ, _ დაფრთხა.

სვლა შევანელე.

_ შეგაშინე? _ სიცილი ამიტყდა.

_ მეგონა, სამაგიეროს მიხდიდი. გამოგიტყდები, შემეშინდა, მაგრამ არა იმის, რომ მე მომივიდოდა რამე. შენს სიცოცხლეს ვუფრთხილდები, თუ დამიჯერებ.

_ განა ასე ძვირფასია შენთვის ჩემი სიცოცხლე? _ ისევ მოვიღრუბლე.

_ ატრაქციონი «მხიარული გორები» ხომ იცი? აი, იმას მაგონებ ახლა.

_ რატომ?

_ ხან მხიარული ხარ, ხან სევდიანი, ვერ გაიგებ კაცი, _ მერე ხმა შეიცვალა და დიქტორივით ჩამოარაკრაკა, _ «ახლა გაგაცნობთ ექიმ სოფის ხასიათის ცვალებადობას ხვალინდელი დღისთვის. დღის პირველ ნახევარში მოიღრუბლება, მოსალოდნელია ცრემლების წვიმა, ზოგან _ სიტყვების სეტყვა, დღის მეორე ნახევარში დარია გამოცხადებული, ღიმილი მის სახეზე მზესავით გამოანათებს. ხასიათის ტემპერატურა მთაში იქნება მინუს ორი გრადუსი, ხოლო ბარში, როცა ექიმი სოფი მანქანით დაქრის, პლუს ოცდაათი.» ჰა, როგორი იყო? _ მხიარულად შესძახა.

_ გადასარევი. მგონი, სინოპტიკოსობა უფრო მოგიხდებოდა. საით მივდივართ?

_ ჩემთვის სულერთია, სადაც გინდა, იქ წამიყვანე.

_ ვიცი, რომ დიღომში ცხოვრობ, მისამართი მაინც მიკარნახე.

_ ჩემი გულის ხმას მიჰყევი და პირდაპირ ჩემს სახლამდე მიგიყვანს.

_ სამწუხაროდ, შენი გულის ხმა არ მესმის, ბექა, _ დახშული ხმით ვთქვი და შევხედე.

_ პატარა იმედი მაინც მომეცი, გოგო, ვერ ხედავ, რა დღეში ვარ?

_ ვერა, ვერ ვხედავ. აბა, ერთი მითხარი, რა სჭირს მთავარი ექიმის მოადგილეს, მედიცინის მეცნიერებათა კანდიდატს და ასე შემდეგ?..

_ «და ასე შემდეგს» სიყვარულის ზღვიდან აზვირთებული ტალღა დაეჯახა და ფსკერისკენ მიაქანებს. იხრჩობა საცოდავი, მაშველი კი არსაიდან ჩანს.

_ ნუ დარდობ, გამოჩნდება.

_ რაღა სხვას ველოდო, როცა შენ აქ მყავხარ? სანამ სხვა მოვა, დავიხრჩობი კიდეც.

_ ჩემ გარდა ვერავინ ნახე? მაშველების მთელი არმია არსებობს, როგორც ვიცი.

_ სამაგიეროდ, შენ ყველაზე ახლოს ხარ, სოფი. სხვებმა შეიძლება პირიქით, უფრო დააჩქარონ ჩემი დახრჩობის პროცესი, შენ კი, ვიცი, აუცილებლად გადამარჩენ.

_ რატომ გგონია? _ კეკლუცად გავუღიმე.

_ იმიტომ, რომ გული მეუბნება ამას. ის კი ჯერ არ შემცდარა ქალების შეფასებაში.

_ კარგი, ვეცდები გადაგარჩინო.

_ გინდა, გასწავლო, პირველადი დახმარება როგორ აღმომიჩინო?

_ როგორ? _ სიცილით ვიგუდებოდი, ძლივს გავმხიარულდი.

_ ტუჩებზე უნდა დამაკვდე და სული შთამბერო… მერე იცი, რა მოხდება? ჩვენ ერთმანეთი შეგვიყვარდება ისე, როგორც ზღაპრებში. მე ყოველდღე მეყვარები, დილიდან საღამომდე.

_ კი მაგრამ, ღამე?

_ ღამე? ღამე უნდა ვიძინო, სად მცალია სიყვარულისთვის.

სიცილისაგან სახის კუნთები მეტკინა.

_ ეჰ, რომ ვიცოდე, მართლა ასე იქნება, ახლავე შევვარდებოდი წყალში და სიამოვნებით დავიწყებდი დახრჩობას შენს მოლოდინში… ბანალურია, არა?

_ თანაც როგორ!

_ მაინც შეგაყვარებ თავს, აი, ნახავ! _ დამექადნა.

_ ახლა საით წავიდე?

_ პირდაპირ და მერე მარჯვნივ… აი, აქ გამიჩერე.

დავამუხრუჭე. ბექამ კარი გამოაღო.

_ მინდა ერთი რამ გთხოვო, თუ წინააღმდეგი არ იქნები, _ უცებ დასერიოზულდა.

_ თხოვნას გააჩნია, _ მხრები ავიჩეჩე.

_ ვიცი, ახლა რომ სადმე დაგპატიჟო, არ წამოხვალ, ამას შენი თვალები მეუბნება, მაგრამ იქნებ ხვალ…

_ პაემანს მინიშნავ, ბექა? _ ცალი თვალი მოვჭუტე გაღიმებულმა.

_ რა ვიცი, რაც გინდა, ის დაარქვი. გთხოვ, ხვალ უმანქანოდ მოდი და საღამოს სადმე გავისეირნოთ, ფეხით. ღამით ძალიან ლამაზია თბილისი.

სიცილი ვერ შევიკავე.

_ დავიჯერო, ასეთი რომანტიკოსი ხარ?

_ რა, ესეც ბანალურია?

_ ყველაზე უფრო.

_ ერთხელ შენც სცადე, იყო ბანალური. იქნებ ამაშიც აღმოაჩინო რამე ახალი, _ თავისი უცნაურად ლამაზი თვალები შემომანათა და საჩვენებელი თითი ცხვირზე გამკრა. _ ქალი-სევდა, ქალი-ნაღველი.

_ ეგ გიზელამ გითხრა, არა?

_ ეგ ყველამ იცის სამსახურში, გიზელა რა შუაშია. მე ის უფრო მაინტერესებს, რატომ ხარ ასეთი.

_ ეს შენი საქმე არ არის.

_ ვიცი, ამიტომაც არ გეკითხები… ჰა, რას იტყვი, ჩემი წინადადება არ დაგიჯდა ჭკუაში?

_ მოვიფიქრებ.

_ არა, ასე არ მინდა. ახლავე ველი პასუხს.

წამით შევყოყმანდი. სანდრომ რომ ეს გაიგოს, ვიცი, არ მოეწონება. თუმცა… რაში მაინტერესებს, მას რა მოეწონება? ვცდი.

_ კარგი, ხვალ ფეხით ვსეირნობთ… მე და შენ და შენ და მე.

_ მაგარია! ბანალური, მაგრამ მაინც ძალიან მაგარი. გინდა, კიდევ უფრო ბანალური რამ გითხრა?

_ მინდა, _ მხიარულად დავუქნიე თავი.

_ მე შენ მას დაგავიწყებ.

ამის გაგონებაზე სახე შემეცვალა. ბექას არ გამოპარვია ჩემი რეაქცია.

_ არ ვიცი, ვინ არის ან რა დანაშაული მიუძღვის შენ წინაშე, მაგრამ ამას გავაკეთებ. სიტყვას გაძლევ. მაქსიმუმ ნახევარი წელი და…

_ და რა?

_ მეშენუგონოდშეგიყვარდები, _ სხაპასხუპით მომაყარა ერთ სიტყვად ქცეული წინადადება, თვალი ჩამიპაჭუნა, კარი მოხურა და სადარბაზოში შევიდა.

შუბლით საჭეს დავეყრდენი. გაბმულად ჩამესმოდა ყურში ბექას ნათქვამი «მეშენუგონოდშეგიყვარდები», ყველაზე ორიგინალური და ალბათ ყველაზე გრძელი სიტყვა ქართული ენის ლექსიკონში.

8 8 8

დილით შემოვლაზე დამაგვიანდა. გვიან დავიძინე წუხელ, ოთხ საათამდე ბექას ვემესიჯებოდი. მთელი ღამე არ მომასვენა. ერთი მხრივ კი კარგი იყო, დროებით დამავიწყა სანდროს არსებობა, მაგრამ მეორე მხრივ დამაზარალა _ სამსახურში დავიგვიანე. კართან ჟენია დამხვდა, ჩვენი სანიტარი, თავისი განუყრელი ჭუჭყიანწყლიანი ვედრით.

_ უი, ჩვენი ანგელოზი მოსულა. რატომ დაგაგვიანდა, შვილო? მიდი, მიდი, მესამე პალატაში არიან, მგონი, იმ ბიჭს ხელახალი ოპერაცია სჭირდება.

_ რომელ ბიჭს? _ გავიოცე, ვერ მივხვდი, ვის გულისხმობდა.

_ გიგუშას, შვილო, დეიდაშვილმა რომ დაჭრა. ამბობენ, თირკმელი ამოსაღებიაო.

_ რას ამბობთ! _ შევიცხადე და ხალათის სახელოებში ჩქარ-ჩქარა გავუყარე მკლავები, _ საცოდავი, როგორი დასუსტებულია, გადაიტანს კი? _ შემეცოდა პაციენტი, რომელსაც დედა არ ჰყავდა, არც ცოლი და არც შვილი, ძმა და რძალი ადგნენ თავს.

_ რა ვიცი, ჯანმრთელია, გული მაგარი აქვსო, სანდრო ექიმმა, _ მომაძახა სანიტარმა.

შეშინებულმა შევყავი თავი პალატაში.

_ შეიძლება? _ ჩურჩულით ვიკითხე.

_ მოდი, სოფიო, მოდი, _ ბატონმა მიხეილმა სათვალის ზემოდან გამომხედა.

ბექა მის უკან იდგა, თვალი ჩამიკრა, ხელისგულები ერთმანეთთან მიატყუპა, ლოყაზე მიიდო და მანიშნა, მეც ჩამეძინაო.

_ მაპატიეთ, დამაგვიანდა…

_ არა უშავს, ამჯერად გაპატიებთ. მოვამზადოთ ეს ყმაწვილი საოპერაციოდ, სხვა გზა არ არის. ხელწერილი დაადებინეთ მისი ოჯახის წევრებს. აბა, სანდრო, შენ იცი. ახლა ყველაფერი შენზე და სოფიოზეა დამოკიდებული.

_ რა თქმა უნდა, _ ძლივს გასაგონად ჩაილაპარაკა სანდრომ და შემომხედა, თუმცა მაშინვე გულგრილად ამარიდა მზერა.

ჟრუანტელმა დამიარა ტანში. ამ თვალების შემოხედვას ვერ ვუძლებდი.

_ დღე-ეს? _ გაკვირვებისგან თვალები დავაჭყიტე.

_ რატომ, პრობლემაა რამე? აბა რას ვუცადოთ? ცუდად არის კაცი, შველა სჭირდება, _ ხელები გაშალა მთავარმა ექიმმა.

_ ყველაფერი რიგზეა, ბატონო მიხეილ, მივხედავთ ამ საქმეს, _ ვაკური აქცენტით, ზედმეტად განაზებული ხმით წარმოთქვა ნანკამ, სანდროს გვერდით ამოუდგა და ხელკავი გაუკეთა.

ვაჟამ მრავალმნიშვნელოვნად აზიდა წარბები და ყურის ბიბილო დაისრისა. გავწითლდი, თითქოს დანაშაული ჩამედინოს.

_ აბა, ვაჟკაც, შენ როგორ ხარ? _ მიხეილი გუჯას მიუახლოვდა, ეს ის პაციენტი იყო, კენჭები რომ ამოაცალეს შარდის ბუშტიდან.

_ მგონი კარგად, პატივცემულო, _ მამაკაცმა თავქვეშ ამოდებული ხელები ჩამოიღო და ოდნავ წამოიწია საწოლზე.

მთავარმა ექიმმა საბანი გადახადა და მუცელზე რამდენიმე ადგილას დააჭირა ხელი.

_ ყველაფერი რიგზეა, ორ დღეში გაგწერთ. რა იყო, გაგიხარდა? _ გაიცინა მიხეილმა.

_ იმ სომხის ამბავი როგორ გადაწყდა, გელა, ჩივილს ხომ არ აპირებენ? _ პატარა გელას მიუბრუნდა ბოლოს მთავარი ექიმი.

გელამ უზარმაზარჩარჩოიანი სათვალე საჩვენებელი თითით ნერვულად შეისწორა ცხვირზე, ერთი დაიქსუტუნა და თითქოს პატაკს აბარებსო, მონოტონური ხმით ჩამოარაკრაკა.

_ სწორედ გუშინ ველაპარაკე მის შვილს, შალვოვიჩ. ყველაფერი ავუხსენი. როგორც იქნა, გავაგებინე, რომ მამამისს სიმსივნე მთელ ორგანიზმში ჰქონდა მოდებული და ვერ გადავარჩენდით. რაც შეგვეძლო, გავაკეთეთ.

_ მაშასადამე, ყველაფერი რიგზეა. დავიშალოთ მაშინ და საქმეს მივხედოთ. ამ ყმაწვილის ექოსკოპიის ხელმეორე პასუხი შემომიტანეთ, კიდევ ერთხელ გადავხედავ.

პალატიდან მეც სხვებთან ერთად გავედი. დილით ყავის დალევაც ვერ მოვასწარი, ერთი სული მქონდა, როდის დავლევდი ცხელ სითხეს.

_ ნათი, ყავა არ გინდა? _ «მტირალა» თერაპევტს დავუძახე, ჟენიას ელაპარაკებოდა.

_ ახლავე, სოფიო, ორ წუთში მოვალ.

_ მოგიდუღო?

_ მე თვითონ მოვადუღებ, სულ ორი წუთი, კარგი?

კაბინეტში შევედი. ღმერთო, როგორ მეზარებოდა დღეს ოპერაცია. არ გინდა რამდენიმე საათი სანდროს უჟმურ სიფათს უყურო? არა, მე ამას ვერ გავუძლებ. მგონი, აშკარად მეტყობა, მასზე რომ ვარ შეყვარებული. ამას ვიღაც აუცილებლად შეამჩნევს ერთ მშვენიერ დღეს და ჭორის ობიექტი გავხდები. რა საშინელებაა, როცა ჭორაობენ, ჩემზე ძალიან მოქმედებს ასეთი რამ, მით უმეტეს, თუ თავად ვარ სამიზნე.

გასაგებია, რომ ადამიანს არ ძალუძს აკონტროლოს თავისი გრძნობები, მაგრამ მისი დამალვა ხომ არის შესაძლებელი? ეს უნდა შევძლო, სხვანაირად არ იქნება. თუ ვერ შევძელი, მომიწევს სამსახურიდან წასვლა, ინტრიგებს და გადაჩურჩულება-გადმოჩურჩულებას ვერ ავიტან.

ნათია მალე შემოვიდა, თან პაკეტის ყავა შემოიტანა.

_ რძიანი თუ ჩვეულებრივი?

_ ა! მეგონა, ნალექიანს სვამდი.

_ ვერ ვიტან. ისედაც მაწუხებს ნაღვლის ბუშტი. რძიანი კარგია, არაფერს არ აღიზიანებს. ის კი არადა, ამბობენ, მკერდს ზრდისო. მეც ვსვამ და ვსვამ, მაგრამ რად გინდა!

სიცილი ამიტყდა.

_ მაინც არ დაადგა შენს მკერდს საშველი, არა? _ წელზე ხელი მოვხვიე და ჩავეხუტე, _ დიდ მკერდს რა ჭკუა აქვს, ჩემო ნათი, მთავარია, გული გქონდეს დიდი.

_ ისე, მართალი ხარ. დიდი მკერდი ნანკასაც კი აქვს, მაგრამ…

_ არ გინდა, შეეშვი, ნურასდროს განსჯი სხვას, დამიჯერე.

_ ვერ ვიტან გულღრძო ადამიანებს, დიდი წარმოდგენა რომ აქვთ საკუთარ თავზე და შენ რომ არარაობად მიაჩნიხართ. რომელი მოგიდუღო? _ ნათიამ მადუღარა ჩამოიღო თაროდან.

_ მე ნალექიანს დავლევ, ნათი, წუხანდელი უძინარი ვარ და ცოტას გამომაფხიზლებს.

_ მაშინ ჯერ წყალს ავიდუღებ ჩემთვის და მერე შენ გაგიკეთებ, კარგი?

_ მოსულა.

ნათია საქმეს შეუდგა.

_ წეღან ჟენია მელაპარაკებოდა. გუშინწინ მისი ქმრის წლისთავი ყოფილა და რაღაცები მოუტანია სახლიდან _ საჭმელი, ნამცხვრები, ხილი… ნანკას პირი არ დაუკარებია არაფრისთვის. ის კი არა, ამდგარა და ქალის თვალწინ, პირდაპირ ურნაში ჩაუყრია, რაც დარჩა. ჯინაზე ავდექი, ვაშლი გავრეცხე და მივაწოდეო. რა უქნია, იცი? ქაღალდით აუღია, ხელახლა გაურეცხავს, მერე გაუთლია და ისე შეუჭამია. აზრზე ხარ, რა დონის «ტრიპაჩია»? ვითომ ჟენიაზე სუფთა იყოს თვითონ. მიმიფურთხებია მაგის სილამაზისთვის. მაგდენი პლასტიკური რომ მქონდეს გაკეთებული, მეც ლამაზი ვიქნებოდი.

მეღიმებოდა მის ნათქვამზე.

_ მერედა, ვინ გითხრა, რომ ლამაზი არ ხარ? ჩაიხედე მაინც სარკეში, შესანიშნავი ხარ.

ამ დროს ბექამ შემოაღო კარი.

_ მეც მინდა ეგ შოკოლადისფერი საოცრება, _ თავით ყავის პაკეტისკენ ანიშნა ნათიას და მერე მე შემომხედა მრავლისმეტყველი მზერით.

_ რომელი გინდა?

_ რძიანის სუნი მცემს, გააქვს?

_ მაშა! _ შესცინა ნათიამ.

_ ჰოდა, რძიანი გამიკეთე.

_ შე-ენც, ბექა? _ გადაიკისკისა ნათიამ და სახე რომ დაემალა, წელში მოიხარა. მეც ვერ შევიკავე სიცილი.

_ თქვენ რაღაცას მიმზადებთ, მგონი. აბა, მომახსენეთ, რაშია საქმე? _ ბექა კისერში წვდა გოგოს და ხელი წაუჭირა.

_ გამიშვი, გამიშვი, დედას გაფიცებ, არ მომიჭირო, დამილურჯდება!

_ მაშინ მითხარი, რატომ იცინით.

_ რატომ და, რძიანი ყავა მკერდს ადიდებს თურმე, _ სიცილისგან დაოსებულმა ძლივს მოვითქვი სული და «მივახარე» ბექას ახალი აღმოჩენა.

_ ვა, რა კარგია! ესე იგი, ძუძუებში რძე ჩამიდგება? გამიკეთე, გამიკეთე! _ ბექა სავარძელში ჩაჯდა და ფეხი ფეხზე გადაიდო.

8 8 8

ოპერაცია ოთხ საათს გაგრძელდა. სანდროს ნანკა ეხმარებოდა. ნერვიულობდა მაესტრო, ვერ შეუნარჩუნა პაციენტს თირკმელი. როგორ ეცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა.

_ მგონი, ფხიზლდება, _ წამოიძახა უცებ ნანკამ.

_ დაამატეთ ნარკოზი! _ გასცა ბრძანება სანდრომ ისე, თითქოს მე კი არა, სხვას მიმართავდა.

_ ეს საშიშია, შეიძლება ვერ გაუძლოს, _ გავაპროტესტე.

_ გააკეთე, რაც გითხარი, მე ვაგებ პასუხს, _ ტონს აუწია.

_ აბა, რა ქნას, შუა გზაზე ხომ არ მიატოვებს ოპერაციას? _ გამოექომაგა ნანკა.

მტრულად გავხედე.

_ სანდრო, ეს ცუდი აზრია, ადგილობრივს გავუკეთებ, _ ჩემსაზე ვიდექი.

_ დაამატე ნარკოზი, რომ გეუბნები! _ მოულოდნელად მთელი ხმით იღრიალა.

ადგილზე გავშეშდი. ასეთი სანდრო პირველად ვნახე. პასუხი არ გამიცია, უხმოდ მივტრიალდი და რაც შეიძლებოდა, მინიმალური დოზა ავიღე.

საშიში იყო დაუძლურებული ორგანიზმისთვის ამდენი ნარკოტიკი. შეიძლება, ვერც გამოსულიყო ნარკოზიდან. მე მაინც შევასრულე მისი ბრძანება. მართალია, ამით პასუხისმგებლობას ვერ მოვიხსნიდი, მაგრამ თუ რამე მოხდებოდა, ჩემთან ერთად ისიც დაისჯებოდა…

…მოხდა ის, რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა და რასაც ვვარაუდობდი. ოპერაციიდან ორი საათი გავიდა და პაციენტი ვერ გამოვაფხიზლეთ. მთელი კლინიკა ფეხზე დადგა. ექიმები და ექთნები აქეთ-იქით დარბოდნენ, უკვე ვეღარ ვარკვევდი, ვინ რას აკეთებდა. ყურებში საშინელი გუგუნის ხმა ჩამესმოდა. ლამის იყო, გული წამსვლოდა ნერვიულობისგან. მერე გიგუშას ძმა შემოვარდა, რატომ არ გამოგყავთ რეანიმაციიდან, რა ხდებაო. ვაჟამ ხელი ჩამავლო ამ არეულობაში და შეუმჩნევლად გამარიდა იქაურობას, როგორც ყველაზე დიდი დამნაშავე. იყო ერთი გაწევ-გამოწევა და დედის გინება, ძლივს დააშოშმინეს ის ბიჭი. ბოლოს მთავარმა ექიმმა თავის კაბინეტში შეიყვანა ძმა და რძალი სალაპარაკოდ.

ძალიან ცუდად ვიყავი, ბრაზი მახრჩობდა. რომ დაეჯერებინა სანდროს ჩემთვის, ეს ხომ არ მოხდებოდა? ნანკამაც რომ აუბა მხარი?

_ ახლა არაფრის თქმა არ ღირს, მერწმუნე, ცხელ გულზე გადაწყვეტილებას ნუ მიიღებ, _ გიზელა მიმიხვდა, რომ სანდროზე «თავდასხმას» ვაპირებდი, _ სათქმელი ხვალ უთხარი, გესმის?

თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად და კაბინეტში შევიკეტე. არ ვიცი, რამდენი ხანი გავიდა. მხოლოდ ის მახსოვს, გელა რომ შემოვარდა ოთახში, გონს მოვიდა, რეფლექსები აღუდგა, შეკითხვებზე რეაგირებას ახდენსო… შვებით ამოვისუნთქე. ისიც გადარჩა და მეც. სანდროც, სხვათა შორის…

რვა საათი იყო, რომ გავთავისუფლდი. გარეთ გამოვედი. მესიამოვნა სუფთა ჰაერი. ღრმად ჩავისუნთქე. ბექა ფეხდაფეხ მომყვა, ჩვენ ხომ ერთად უნდა გაგვესეირნა. თანაც, ასეთი დაძაბული დღის მერე ნამდვილად არ მაწყენდა განმუხტვა. ბექა კი მისწრება იყო ამ საქმისთვის. _ დღეს ჩვენ დიდი გასეირნება გველის, _ შემომცინა სახეგაბრწყინებულმა ბექამ, _ დიდი გასეირნებისთვის კი დიდი მადლობა.

მეც გავუცინე, ხელი მკლავში გავუყარე და დავეყრდენი. მექანიკურად მაღლა ავიხედე. საორდინატოროს ფანჯარას სანდრო მოდგომოდა და თვალს არ გვაშორებდა… ბოროტი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე… მისი გულგრილობა სადღაც გამქრალიყო…



* * *

სასიამოვნო საღამო მელოდა. ბექასთან არ მოიწყენდი. დიდხანს ვიხეტიალეთ. მერე რესტორანში დამპატიჟა. ვიუარე.

_ რატომ? _ შეჩერდა და გაოცებულმა შემომხედა.

_ არ მინდა, რა, უბრალოდ, არ მინდა და მორჩა, _ ჩემსაზე ვიდექი.

_ ახლა არ მითხრა, რომ ჩემს ჯიბეს უფრთხილდები.

_ ასეც შეიძლება ითქვას, _ თავი დავუქნიე დამორცხვებულმა.

_ აპ-აპ-აპ! ეგეთები არ იყოს! ჩემს ჯიბეს შენი მოსაფრთხილებელი არაფერი სჭირს, ლამაზმანო. ის არც გარღვეულია, არც გახეული და არც დაკერებული. შენ წარმოიდგინე, ხელის ჩამყოფიც კი არავინ ჰყავს… ჩემ გარდა. ერთი სიტყვით, თითდაუკარებელია, მე ვიტყოდი _ ქალწული.

_ მართლა? _ სიცილი ვერ შევიკავე, _ რა საინტერესოა.

_ მართლა, მართლა. ასე მითხრა, მხოლოდ სოფის დავნებდებიო. მხოლოდ მას ექნება უფლება, ჩემს ტერიტორიაზე ხელები აფათუროსო.

_ ძალიან დიდი პატივია, ამას დაფასება უნდა.

_ აი, ხომ ხედავ, შენც კი შეგაწუხა სინდისმა. ამიტომ წავედით, რესტორანი გველოდება.

_ რა გაეწყობა, რადგან ასეა, უკან მიმაქვს ჩემი უარი.

_ როგორი «თავგანწირული» უარი თანაც… შემეცოდა, _ ღიმილით აკანტურებდა თავს ბექა.

ხელი ჩემს მხარზე ჰქონდა გადახვეული. ერთ მომენტში საჩვენებელი თითი, ვითომ შემთხვევით, ლოყაზე შემახო. სასიამოვნო ტალღამ სხეული გამითბო. არა, უნდა ვაღიარო, რომ მომწონს ეს ბიჭი, სიამოვნებით გავაგრძელებდი მასთან ურთიერთობას, რომ არა სანდრო. ის მიყვარს, ეს მომწონს. რა მემართება? იქნებ ამ ყველაფერს იმისთვის ვაკეთებ, რომ სანდრო ვაეჭვიანო? სოფი, სოფი, გამოუტყდი შენს თავს, რომ ასეა. ჰო, ასეა, მაგრამ ისედაც მომწონს, ამ მიზეზის გარეშეც, ამას ვერ დავმალავ, მაგრამ არჩევანზე რომ მიდგეს საქმე, არც დავფიქრდები, ისე ავირჩევ სანდროს. _ რატომ, იმიტომ, რომ გიყვარს? _ ჩამძახოდა შინაგანი ხმა. _ ჰო, იმიტომ, რომ მიყვარს. _ მაგრამ ის ხომ სხვისი ქმარია? _ მერე რა? _ ჯიბრში ვედექი მეორე «მეს». _ მერე ის, რომ მას სხვა ჰყავს, იგი დიდი ხანია, შენ არ გეკუთვნის. _ დავიბრუნებ! _ არ ვიხევდი უკან, _ ყველაფერს გავაკეთებ ამისთვის! _ ბექასაც გამოიყენებ? _ უხილავ ხმასთან პაექრობა არ ცხრებოდა. _ თუ საჭირო გახდა, აუცილებლად. _ უკვე იყენებ, _ ბოროტად ჩაიცინა ხმამ, _ და ეს ცუდად დამთავრდება!

უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა.

ამასობაში რესტორანში ამოვყავი თავი. რომ გამოვერკვიე, უკვე მაგიდასთან ვისხედით და ბექა ოფიციანტს მენიუს უკვეთავდა.

მიმოვიხედე. მცირე დარბაზი იყო, ცენტრში მუსიკოსები ისხდნენ, იქვე მევიოლინე იდგა და რომელიღაც ძალიან ნაცნობ მელოდიას აკვნესებდა მთრთოლვარე თითებით.

_ რას მიირთმევთ, ლედი? _ ოფიციალური ტონით მომმართა ჩემმა კავალერმა.

_ რა ვიცი, დიდად არ მშია, _ ავიჩეჩე მხრები.

_ არც მე მშია, მაგრამ ვცადოთ.

_ კარგი, მაშინ პიცას შევჭამ, სოკოთი.

_ ეგრე იყოს… დასალევი? შამპანური, ღვინო…

_ მარტინი, მარტინი მირჩევნია.

ოფიციანტმა შეკვეთა ჩაიწერა და წავიდა. ბექა ნიკაპით ხელებს დაეყრდნო და მეოცნებე თვალებით მომაჩერდა. ვეცადე, რაღაც სასიამოვნო მეთქვა.

_ იცი? შენთან კარგად ვგრძნობ თავს.

_ რა ბანალურია-ა-ა! _ პატარა ბავშვივით წამოიძახა.

_ მერე რა? _ გავწითლდი, _ შენ არ მითხარი, ერთხელ შენც სცადე, ბანალური იყოო?

_ მართალი ხარ, გითხარი და რომ იცოდე, ძალიან გიხდება.

_ ნუ მაშაყირებ. მე გულწრფელად გითხარი, რასაც ვფიქრობდი.

_ თუ ეს მართალია, სოფი, გეტყვი, რომ ამწუთას ყველაზე ბედნიერი მოკვდავი ვარ მთელ მსოფლიოში, _ ბექამ ხელები გამოსწია და ჩემი თითები ჩაბღუჯა.

თვალები დავხარე.

_ ის მაინც მითხარი, მცირედი შანსი თუ მაქვს? _ უცნაურად დამაშტერდა პასუხის მოლოდინში.

_ რატომაც არა, _ ისევ გავწითლდი.

_ «ის» რითი მჯობს, შეგიძლია ამიხსნა? _ მისთვის უცნობ მეტოქეს გადასწვდა მოულოდნელად.

სუნთქვა შემეკრა. ავილეწე.

_ ძალიან გთხოვ, ამ თემაზე ნუღარ ვილაპარაკებთ. არ მიყვარს შედარებები, _ ხელები გამოვწიე.

_ მაპატიე, შენი წყენინება არ მინდოდა.

_ შენ კარგი ხარ, ბექა, ძალიან კარგი, მაგრამ ამას დრო სჭირდება, უნდა გამიგო, _ მუდარით სავსე ტონით წარმოვთქვი.

_ ღმერთო ჩემო, ეს ბანალური კი არა, უბანალურესია, _ წამოიძახა მხიარულად, რომ სევდიანი განწყობა გაექრო.

_ რა, არ მოგწონს? _ მეც ავყევი.

_ მომწონს რომელია, «აღშფრთოვანებული» ვარ, _ საყვარლად გამიღიმა და თავი გვერდზე გადახარა, მერე უცებ სერიოზული გამომეტყველება მიიღო და გააგრძელა, _ უბრალოდ, არ მინდა, რომ მომატყუო. ტყუილი ღალატის ტოლფასია, თუ მატყუებ, ესე იგი, მღალატობ.

_ ჯერ ერთი, არ გატყუებ, მეორეც _ ტყუილი სხვაა და ღალატი _ სხვა. არსებობს კეთილი და ბოროტი ტყუილი, ღალატი კი არ შეიძლება კეთილი იყოს.

_ მეფილოსოფოსები? მოგიგებ, იცოდე. გინდა, დაგიმტკიცო, რომ ღალატიც შეიძლება კეთილი იყოს?

_ დამიმტკიცე, _ მკლავები ერთმანეთში გადავხლართე, მაგიდას დავეყრდენი და წინ გადავიხარე.

_ მაგალითად, შეიძლება უარი თქვა საკუთარ სიყვარულზე მხოლოდ იმიტომ, რომ ამ სიყვარულით სხვას ცხოვრება არ გაუფუჭო.

_ ეგ როგორ? _ გავფითრდი.

_ როგორ და… აი, დავუშვათ, მე და შენ გვიყვარს ერთმანეთი. ამ დროს მე ავად ვარ, მალე მოვკვდები. ან ნარკომანი ვარ, გამოუსწორებელი. ვიცი, რომ ჩემს ხელში ბედნიერი ვერასდროს იქნები. ასეთ შემთხვევაში მე შემიძლია გითხრა, რომ არ მიყვარხარ, ზურგი გაქციო და თავისუფლება მოგანიჭო, მხოლოდ იმიტომ, რომ შენ სხვა, უკეთესი ადამიანი იპოვო ცხოვრებაში. გასაგებია? ეს არ არის კეთილი ღალატი?

სახე მომებრიცა ამის გაგონებაზე, თითქოს ჩემი და სანდროს ურთიერთობის ამბავს მიყვებოდა, თითქოს ყველაფერი იცოდა ჩვენ შესახებ. მიტკლისფერი გავხდი.

_ სოფი, რა მოგივიდა, რა ვთქვი ასეთი?_ შეწუხდა ბექა და აწრიალდა.

_ არაფერი, არაფერი, _ სკამზე გავსწორდი და დარბაზის შუაგულისკენ უაზროდ გავიხედე.

არა, მან ჩემი წარსულის შესახებ არაფერი იცოდა, მაგრამ მაინც მიზანში მოარტყა…

ამ თემაზე საუბარი აღარ გაგვიგრძელებია. ოფიციანტმა შეკვეთა მოიტანა. ჭამის მადა დამეკარგა, ზრდილობის გულისთვის ერთი-ორი ლუკმა გავსინჯე მხოლოდ. ბექა გამომცდელად შემომხედავდა ხანდახან, მისი მხიარული განწყობაც გამქრალიყო სადღაც.

სასმელი ჩამოასხა, ბოკალი აიღო და მომიჭახუნა.

_ სოფი, შენ გაგიმარჯოს, იმიტომ, რომ ძალიან ლამაზი ხარ, იმიტომ, რომ ძალიან საყვარელი ხარ და კიდევ იმიტომ, რომ ყველაზე მეტად უყვარხარ ამქვეყნად ყველაზე ბანალურ მამაკაცს…

_ მთავარი ექიმის მოადგილეს, მედიცინის მეცნიერებათა კანდიდატს და ასე შემდეგ, არა? _ სიტუაციის განმუხტვა ვცადე, მაგრამ… არ გამომივიდა.

_ ჰო, _ მოღუშულმა თქვა და დალია.

_ ნუ ხარ ეგრე, გთხოვ, _ ხელზე ხელი დავადე.

_ თუ სხვა გიყვარს, მითხარი და დღესვე დაგანებებ თავს, _ თქვა უცებ.

დავიბენი. რომ ვუთხრა, ასეა-მეთქი, სამუდამოდ დავკარგავ. რომ მოვატყუო, არ მინდა. რა ვქნა? როგორმე ოქროს შუალედი უნდა ვიპოვო. პასუხი დავაყოვნე.

_ მიყვარდა… ძალიან დიდხანს მიყვარდა… თანაც უიმედოდ… ახლა დავიწყებას ვცდილობ, _ ხმადაბლა, თითქმის ჩურჩულით ვამბობდი თითოეულ სიტყვას.

_ სხვა მეტი არაფერი გინდა მითხრა? _ ჩამეძია.

_ სხვა? სხვა… შენ გაგიმარჯოს, იმიტომ, რომ უსაშველოდ კარგი ხარ, _ ბოკალი ავწიე, გავუღიმე და მოვსვი. მესიამოვნა ტკბილ-მწარე სითხე.

_ ხვალ მოდიხარ ნათიასთან? _ ბექამ მოულოდნელად შეცვალა საუბრის თემა.

_ ნათიასთან? რა ხდება?

_ დაბადების დღე აქვს.

_ არ ვიცი, ჩემთვის არაფერი უთქვამს.

_ გეტყვის ალბათ. მას ძალიან მოსწონხარ.

_ მეც მომწონს, კარგი გოგოა… კიდევ დაასხი, რაღაც დალევა მომინდა, _ ბოკალიანი ხელი მისკენ გავიშვირე და გამომწვევი მზერა ვესროლე.

_ ჯერ მითხარი, როგორი სიმთვრალე გაქვს, _ ეშმაკურად გამიღიმა ბექამ, გამოუკეთდა ხასიათი.

_ გადასარევი, სულ ვიცინი, _ მეც გავმხიარულდი.

_ მაშინ დავლიოთ, სადღეგრძელო შენზე იყოს.

_ იმ სიყვარულს გაუმარჯოს, რომელიც არ ბერდება, _ რაღაც სისულელე ვთქვი.

_ თუ იმ სიყვარულს, რომელიც არ კვდება? _ მრავლისმეტყველი მზერა მესროლა.

_ სულერთია, მთავარია, რომ ორივე ბანალურია, _ გადავიკისკისე და მივუჭახუნე.

მევიოლინე მოგვიახლოვდა, ჩვენს მაგიდასთან შეჩერდა, წელში ოდნავ მოიხარა და მთელი გრძნობით ააკვნესა ინსტრუმენტი. ბექას გავხედე. საოცარი სევდა ჩადგომოდა ლამაზ თვალებში. წამიერად სურვილი გამიჩნდა, მოვფერებოდი… მუსიკოსი გაგვეცალა.

_ ვიცეკვოთ? _ ახალი სურვილი გამიჩნდა.

_ რატომაც არა, ცეკვა სასარგებლოა.

_ რისთვის?

_ დაახლოებისთვის, _ მაცდურად გამომხედა.

ღიმილი ვერ შევიკავე. მაჯაში ხელი ჩამავლო და საცეკვაო მოედანზე პატარა ბავშვივით გამიყვანა. ხელები მხრებზე ჩამოვაწყვე, მან წელზე მომხვია და მიმიზიდა. მის ცხელ სუნთქვას ვგრძნობდი. სასმელმა ცოტათი გამაბრუა. ლოყა ლოყაზე მივადე და გავინაბე. მისი ხელები თავიდან ოდნავ გაუბედავად, მერე კი მეტი სითამამით ამოძრავდა ჩემს ზურგზე.

_ რომ შემეძლოს, შეგისრუტავდი, _ ყურთან მომიტანა ტუჩები და ნაზად შემეხო.

ცხელი, ცხელი ტუჩები ჰქონდა. წარმოვიდგინე, როგორ მაკოცებდა, როგორი განცდა იქნებოდა მისი მოფერება. თვალები დავხუჭე. ისევ შემეხო ყურზე, ახლა უკვე მაკოცა. სხეული ჩემდა უნებურად მიიწევდა მისკენ. არ მიცდია წინააღმდეგობის გაწევა. უფრო მჭიდროდ მოვხვიე მკლავები კისერზე და თავი მკერდზე მივადე. ამით ისარგებლა და ყელზე დამეკონა. მაშინ კი ავწიე თავი, დარბაზს მოვავლე მზერა, ხომ არ გვიყურებენ-მეთქი. რამდენიმე წყვილი თვალი მოგვჩერებოდა, შემრცხვა.

_ წასვლა ხომ არ გინდა? _ მკითხა.

_ ჰო.

მაგიდას დავუბრუნდით, თითო ბოკალიც დავლიეთ, ბექამ დანახარჯი გადაიხადა და წამოვედით. კარგა მანძილი გავიარეთ უხმოდ, თითქოს ერთმანეთს ფიქრში არ ვუშლიდით ხელს. მერე ტაქსი გააჩერა. ასევე უხმოდ მიმაცილა სახლამდე. მანქანა გაუშვა და სადარბაზომდე მომყვა.

_ შინ ვერ გეპატიჟები, _ დუმილი მე დავარღვიე.

_ ვიცი. არ არის პრობლემა, ალბათ შენები გელოდებიან.

_ არავინაც არ მელოდება, მარტო ვცხოვრობ.

_ მართლა? — სიბნელეში დავინახე, როგორ გაუფართოვდა თვალები, _ მშობლები?

_ მოსკოვში არიან. მამა და ძმა იქ მუშაობენ, დედა მათთან არის, მხოლოდ ზამთრობით მსტუმრობს ხოლმე, იქაურ სიცივეს ვერ იტანს.

_ მერე როგორ გტოვებს ამისთანა მზეთუნახავს მარტო, არ ეშინია?

_ მე ჭკვიანი გოგო ვარ, მენდობა, _ გავიხუმრე.

_ ჰო-ო-ო… მე გამიჭირდებოდა, _ ორჭოფულად თქვა.

_ რა? ჩემი ნდობა თუ ჩემი დატოვება?

_ ერთიც და მეორეც, _ თქვა და ცხვირი ცხვირზე მომადო.

_ საძაგელი ვინმე ხარ, _ დავიჩურჩულე და ცხვირით გავეხახუნე.

_ ვიცი და ახლა უფრო დიდ საძაგლობას ჩავიდენ, _ მიპასუხა და სანამ გონს მოვეგებოდი, ხელი წამავლო და ტუჩებზე დამაცხრა.

არც ახლა გავუწიე წინააღმდეგობა, ერთი რამის შემეშინდა მხოლოდ _ კოცნაზე კოცნით არ მეპასუხა. შემეშინდა, მისი ალერსი იმაზე ვნებიანი არ აღმოჩენილიყო, ვიდრე სანდროსთან განცდილი. არადა, ცდუნებამ მძლია, სასმელმაც თავისი ქნა. წუთიერად დავყევი მამაკაცის ნებას, დავმორჩილდი, საამოდ მივუშვირე ტუჩ-ყელი, მაგრამ საპასუხო კოცნა ვერ გავიმეტე, არ მივეცი თავს ამის უფლება. თუმცა იმწუთას მხოლოდ ერთი რამ მინდოდა _ რაც შეიძლება დიდხანს გაგრძელებულიყო ეს სიამოვნება.

ბექას გახურებულმა ტუჩებმა ყელიდან მკერდზე გადაინაცვლა, ხელები კი პიჯაკქვეშ შემიცურა და კოფთა ამომიჩაჩა. შიშველ სხეულზე ვიგრძენი მისი ძლიერი მკლავ-თითების შეხება. ისინი ნელ-ნელა, წრიული მოძრაობით მოიწევდნენ ჩემი ვნებით ამბოხებული მკერდისკენ. არა, ეს უკვე მეტისმეტია, ახლა უნდა შევაჩერო, ვამბობდი გონებაში, მაგრამ სხეული არ მემორჩილებოდა, იგი ყველაფრის ნებას აძლევდა მამაკაცს. ის ისეთივე მორჩილი იყო, როგორც იმ ღამეს, სანდროს რომ ეკვროდა სიამოვნებისაგან გაბრუებული. ცოტაც და თავს დავკარგავდი…

_ ბექა, საკმარისია, გეყოფა, _ დავიკრუსუნე.

_ ცოტა ხნით ამოვალ შენთან, კარგი? სულ ცოტა ხნით, _ ჩურჩულებდა აღგზნებული.

_ არა, არა! _ მკაცრად ვთქვი და ხელი ვკარი, ტანსაცმელი სასწრაფოდ გავისწორე, სადარბაზოში შევვარდი და კიბეს სირბილით ავუყევი.

ბექა არ გამომკიდებია… თავი მარტო რომ დავიგულე, შევჩერდი, სული მოვითქვი. რას ჰგავს ჩემი საქციელი, როგორ ვიქცევი, ერთი მიყვარს, მეორეს ვეფერები _ ეს ნორმალურია?

კართან მისულს უცნაური სიურპრიზი დამხვდა, ვიღაცას ყვითელი ტიტების თაიგული დაეტოვებინა სახელურში გაჩრილი. საყვედურით სავსე მზერით შევხედე ყვავილებს, ვერ მივხვდი, ვისი ბოროტი ხუმრობა უნდა ყოფილიყო. ვერ ვიტან ყვითელ ფერს, იგი ხომ ღალატის, ეჭვის, სიძულვილის, ეპიდემიის, დაუძლურების ფერია. გულმა რეჩხი მიყო. არა, ეს შეუძლებელია! სანდრო ამას არ იზამდა! _ ვიმშვიდებდი თავს. მაშინ ვისი ნახელავია? ასეთი სიძულვილით ვის გავახსენდი? ვინ იცის, რომ ყვითელი ფერი არ მიყვარს?

ასეთი არავინ მეგულებოდა. სანდროს მოფიქრებული იქნება, სამაგიეროს მიხდის ალბათ.

კარი გავაღე, შუქი ავანთე და მოწყენილი ყვავილები ლარნაკში ჩავალაგე, ფურცლებზე შემოკრული რეზინები მოვაცალე და წყალიც ჩავუსხი. საწოლზე ჩამოვჯექი და თაიგულს მივაჩერდი. ეს გამოწვევაა? როგორ მითხრა იმ დღეს? შენი ცხოვრება კიდევ უფრო მოსაწყენი გახდება, გპირდებიო, არა?.. ეს მუქარის პირველი ნაბიჯია ალბათ.

ფეხსაცმელი გავიხადე და ლოგინზე გავიშოტე. როგორ დავიღალე. დაძინება არ მაწყენდა. თვალწინ ჯერ ბექა დამიდგა, მერე _ სანდრო. ერთდროულად ორივე მამაკაცზე ვფიქრობდი. მეშინია, გაორება არ დამემართოს. არა, ბექა არ არის ხელიდან გასაშვები «კანდიდატურა», მაგრამ სანდროს რა ვუყო? მის მიმართ დაუოკებელი ჟინი უფრო მამოძრავებდა მგონი, ვიდრე სიყვარული. რაღაც ჯიბრის მომენტი მქონდა. მინდოდა საბოლოოდ დამემარცხებინა იგი, შური მეძია იმ წარსულისთვის, რომელიც გამიმწარა. მან ყველაფერი წამართვა _ მომპარა სინათლე, ჰაერი და ცა, მიწა და წყალი… თავისუფლად არსებობის უფლება არ მომცა. ამას ვერ ვაპატიებ.

თვალები მებლიტებოდა, ფიქრებით ბექას გადავწვდი, ჯერ კიდევ ვგრძნობდი მისი ტუჩების მხურვალებას სხეულზე. რა კარგი მოფერება სცოდნია. არ მეგონა, ეს საქმე სანდროზე უკეთ თუ შეეძლო ვინმეს. ახლა მხოლოდ მასზე ვიფიქრებ, ერთი ღამით დავივიწყებ «მაესტროს», ეს ღამე ბექას ეკუთვნის, _ მტკიცედ გადავწყვიტე, მაგრამ ძილმა მალე წამართვა თავი.

8 8 8

დილით ჩიტების ჭიკჭიკმა გამომაღვიძა. ღია სარკმლიდან ცივი ნიავი უბერავდა…

სამსახურში წასასვლელად გავემზადე, მაგრამ ჯერ ადრე იყო. სავარძელში ჩავჯექი და ჩემი პატარა, ორნამენტებიანი მუთაქა ჩავიხუტე, თან ყვითელ ტიტებს გავყურებდი, რომლებიც უაზროდ გაშლილიყო და ალაგ-ალაგ ფურცლებიც დასცვივნოდა. ცალი ხელით მუთაქას ვეფერებოდი, მეორეთი ყავას ვწრუპავდი. ოდნავ მტკიოდა თავი, ალბათ მარტინის ბრალია. რა ლამაზი ცხოველებია ამოქარგული ამ მუთაქაზე, განსაკუთრებით ეს ლომი მომწონს, შველს რომ მისდევს მტაცებლური მზერით… ეს შველი მე ვარ ალბათ, ლომი კი… რა თქმა უნდა, სანდროა, მაგრამ… მომდევს კი? თუ მე მივდევ?.. გამეცინა…

ათ საათზე კლინიკაში ვიყავი. მანქანა დავაყენე და შენობაში შევედი. საორდინატოროში შევიხედე და უხალისოდ მივესალმე თანამშრომლებს.

_ სოფიო, საღამოს ხომ გცალია? _ ნათია მომიახლოვდა.

_ კი, რატომაც არა, რა ხდება? _ ვითომ არ ვიცოდი, ისეთი სახე მივიღე.

_ ჩემთან ამოდი, ვიქეიფოთ, _ მორიდებით გამიღიმა.

_ დაბადების დღე ხომ არ გაქვს შემთხვევით?
_ ჰო, ხომ მოხვალ?

_ აბა რას ვიზამ.

უცებ ნანკა მომიტრიალდა.

_ მთავარი ექიმი გიბარებს, _ კუშტად მესროლა.

ვაჟას და გელას გადავხედე, შემცბარი მიყურებდნენ. მივხვდი, რაც ხდებოდა. უხმოდ გავტრიალდი და დერეფანს დავუყევი. მორიდებით შევაღე ბატონი მიხეილის კაბინეტის კარი. სანდრო უკვე იქ იყო.

_ მოდი! _ მკაცრად მითხრა მთავარმა ექიმმა, ამჯერად «სოფიო» აღარ დააყოლა.

_ ახლა ორივენი აქ ხართ და იქნებ ამიხსნათ, რა მოხდა გუშინ, რატომ მოგივიდათ ნარკოზის ზედმეტი დოზა? _ მიხეილი ხან მე შემომხედავდა, ხანაც _ სანდროს.

მე გაჩუმება ვამჯობინე, კეთილი ენება და სანდროს პირველს ეთქვა, რისი თქმაც უნდოდა.

_ ვერაფერს გეტყვით, სიმართლე გითხრათ, მეც მიკვირს, რატომ გამოვიდა ასე, _ ჩაიბურტყუნა მან, თან ცდილობდა, ჩემთვის არ შემოეხედა.

სიბრაზემ ამიტანა, ასეთ ვერაგულ ტყუილს არ მოველოდი.

_ სოფიო, თქვენ რას იტყვით, გენაცვალე? _ ოფიციალური «გენაცვალე» გამოუვიდა მთავარ ექიმს.

_ რაც ქირურგმა მითხრა, ის გავაკეთე, _ ნერვულად წარმოვთქვი.

სიმწრისგან ხელები ამიკანკალდა და ხმაც. გამიჭირდა თავის შეკავება, აღვშფოთდი.

_ რა გითხრა, ზედმეტი დოზა მიეციო? _ ირონიულად მკითხა მიხეილმა და სათვალე მოიხსნა.

_ არა, მითხრა, დოზა დაამატეო. მე წინააღმდეგი ვიყავი, რადგან ვიცოდი, პაციენტი ძალზე დასუსტებული იყო და გაუჭირდებოდა.

_ ასე იყო, ბატონო სანდრო?

იგი ხმას არ იღებდა.

_ იქნებ ის იყო მართალი, რაც ნანკამ თქვა? _ იკითხა მოულოდნელად მიხეილმა.

_ ნანკამ რა თქვა? _ წარბები შევყარე, ეს რაღაც ახალი იყო ჩემთვის.

_ ერთი სიტყვით, ცუდი ამბავი მოხდა. თქვენს ჯიბრს თუ რაღაცას, არც ვიცი, ამას რა დავარქვა, კინაღამ ავადმყოფის სიცოცხლე შეეწირა. გაფრთხილებთ და ეს უკანასკნელი გაფრთხილება იქნება, კიდევ თუ განმეორდება მსგავსი შემთხვევა, ორივე დატოვებთ კლინიკას! _ მკაცრად წარმოთქვა მთავარმა ექიმმა და წამოდგა, რითაც მიგვანიშნა, შეხვედრა დამთავრებულიაო.

ლასლასით გამოვედი კაბინეტიდან. სანდროს შეცდომის გამო მეც ვისჯებოდი, ამის მოთმენა ძნელი იყო. გარდა ამისა, ნანკასაც ჰქონდა რაღაც მიქარული, რაც ჯერ არ ვიცოდი.

_ ნანკას რა უნდოდა? _ გარეთ გამოსულ სანდროს წინ ავესვეტე.

ხმა არ გამცა, ისე გამიარა გვერდით. დავეწიე და მკლავში ვტაცე ხელი.

_ არ გესმის, რას გეუბნები? _ წინ გადავუდექი.

_ ეგ მაგას ჰკითხე, მე კი თავი დამანებე, არაფერ შუაში ვარ.

სკანდალი არ მინდოდა, ამის არც თავი მქონდა და არც სურვილი. ვიცოდი, ნანკასთვის პასუხი რომ მომეთხოვა, ისტერიკას დაიმართებდა და მეც ბაზრის ქალის როლში გამოვიდოდი. გადავწყვიტე, სხვებისგან გამეგო, რა ჰქონდა ნათქვამი და იმის მიხედვით მოვქცეულიყავი. საორდინატოროში შევიხედე, ნათიას თვალი ვანიშნე, გამოდი-მეთქი. უცებ დერეფანში ჩოჩქოლი მომესმა. გავიხედე. ბექას კაბინეტიდან გამოსული ნანკა დავინახე.

_ ჩემი საქმისა მე ვიცი და ნურავინ მასწავლის, როგორ მოვიქცე, _ წიკვინებდა ქალი.

ნანკას გიზელა მოჰყვებოდა ფეხდაფეხ, თან რაღაცას ეუბნებოდა, მაგრამ მისი სიტყვები არ მესმოდა.

ჩემს კაბინეტში შევედი, ამასობაში ნათიამაც შემოაღო კარი.

_ გამაგებინეთ, რა ხდება?

_ წარმოდგენა არა მაქვს, ბექამ ნანკა დაიბარა, მაგრამ არ ვიცი, რატომ.

_ ის ხომ არ იცი, ჩემზე რა უთხრა მთავარ ექიმს?

_ შენ საიდან გაიგე? _ ნათია შეცბა.

_ თვითონ მითხრა.

_ მიხამ?

_ ჰო, რა იყო? მითხარი, რა აქვს ნათქვამი. გეფიცები, ხმას არ ამოვიღებ.

_ სოფიო, გთხოვ, არ თქვა, მე რომ გითხარი, მაგ ქალის გადაკიდება არ მინდა, გესმის? შეიძლება სამსახური დამატოვებინოს.

_ ხომ შეგპირდი, ნათი.

_ რაო და… სპეციალურად შეუყვანა გიგუშას ზედმეტი დოზა, რომ სანდროზე ეყარა ჯავრიო.

ამის გაგონებაზე თვალთ დამიბნელდა, ფეხებში ძალა წამერთვა, კინაღამ ჩავიკეცე. ნათიამ ხელი შემაშველა.

_ სოფიო, რა მოგდის? ცუდად ხარ? _ ფრთხილად მომკიდა ხელი და სავარძელში ჩამსვა.

_ მაინც რატომო, რა დაუშავა სანდრომ ამისთანაო? _ ძლივს ამოვთქვი.

_ არ ვიცი, ოპერაციის მსვლელობისას სანდრომ რაღაცაზე შენიშვნა მისცა, ცოტა უყვირა და სოფიო ამაზე გაბრაზდაო.

კიდევ კარგი, სხვა მიზეზი არ დაასახელა. ამან ცოტათი დამამშვიდა. მე იმის მეშინოდა, სანდრო ჩვენ შესახებ რამეს ხომ არ მოუყვა-მეთქი.

_ რა საშინელი ქალი ყოფილა, ეს რამ აფიქრებინა, _ გავმწარდი.

_ სოფიო, გთხოვ, არაფერი უთხრა, ასე აჯობებს. გაატარე საერთოდ, თითქოს არც გაგიგია.

_ რატომ, ნათი, რატომ უნდა ეგონოს მთავარ ექიმს, რომ ასეთი ბოღმა ვარ?

_ მიხა ის კაცი არ არის, ასეთი რამეები ადვილად დაიჯეროს… იცის, როგორი ბოროტიცაა ნანკა… ხომ არ ეტყვი, მე რომ გითხარი? _ საწყალობლად შემომხედა ნათიამ.

_ არა გრცხვენია, ნათი? ასე მიცნობ? ჩათვალე, რომ ჩვენ ამ საკითხზე არასდროს გვილაპარაკია.

_ გაიხარე, დიდი მადლობა. ყავა ხომ არ გინდა?

_ არა, დილით დავლიე, ახლა არაფერი მინდა.

_ წამო მაშინ, შემოვლა იწყება.

_ გამოვალ ცოტა ხანში.

ნათია გავიდა. შევეცადე, თავი ხელში ამეყვანა და ნერვიულობა არ შემტყობოდა. რამდენიმე წუთი დამჭირდა დასამშვიდებლად. მერე ავდექი, თეთრი ხალათი გადავიცვი და კაბინეტიდან გავედი…

8 8 8

შემოვლა ისე დამთავრდა, ვინ რას ამბობდა, ერთი სიტყვაც არ გამიგია,. რამდენჯერმე ბექას მზერას შევეფეთე, მაგრამ თვალი ავარიდე, მასთან გამოლაპარაკების სურვილიც აღარ შემრჩა. ერთადერთი რამ მინდოდა მხოლოდ _ დღის განმავლობაში სანდრო დამემარტოხელებინა. მისთვის მქონდა სათქმელი. მოვახერხე კიდეც, რეანიმაციის კართან შევეფეთე.

_ ძალიან უნიჭოდ გამოგივიდა, _ მივახალე ზიზღით.

_ რას გულისხმობ? _ ხელები ხალათის ჯიბეებში ჩაიწყო და არანაკლები ზიზღით ამხედ-დამხედა.

_ ყვავილებს.

_ რა ყვავილებს?

_ ჩემთვის რომ გამოიმეტე, იმას. მინდა გითხრა, რომ ტყუილად იზარალე. ხუთი ლარი სხვა, უფრო სასარგებლო რამეში შეგეძლო გამოგეყენებინა, _ მივაფრქვიე ბოროტი ფრაზები.

_ პირველად მესმის, არ ვიცი, რომელ ყვავილებზე მელაპარაკები, იქნებ შენმა «პაკლონიკებმა» მოგართვეს? _ გაოცება და ირონია ერთდროულად აღებეჭდა სახეზე.

იმდენად გულწრფელი მეჩვენა, ვამჯობინე, მეტი არაფერი მეთქვა, უპასუხოდ დავტოვე მისი შეკითხვა და ზურგი ვაქციე.

მაშ ვინ დამიტოვა ის ტიტები? თავს ვიმტვრევდი ფიქრით, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი. სამუშაო საათები დამთავრდა. დღეს ნანკა იყო მორიგე. ერთით გამიხარდა, რადგან ნათიას დაბადების დღეზე არ იქნებოდა. მე ჯერ საჩუქარი უნდა მეყიდა, მერე შინ უნდა შემევლო, მინდოდა, კარგ ფორმაში ვყოფილიყავი, ამიტომ ტანსაცმლის გამოცვლა გადავწყვიტე. ნამდვილად არ მეხალისებოდა ახლა დაბადების დღეზე წასვლა, მაგრამ ნათიას ვერ ვაწყენინებდი, ამასთან _ ბექაც იქ იქნებოდა და სანდროც, ყველაზე მეტად ეს მიხაროდა. ბექა გამოსასვლელთან დამეწია, სად მიდიხარო. ავუხსენი, რასაც ვაპირებდი.

_ არ მომატყუო, იცოდე, _ თითი დამიქნია.

_ არა, ტყუილი ხომ ღალატის ტოლფასია, _ შევცინე.

_ ყოჩაღ, გესმის საგანი, _ ტუჩებით კოცნა გამოხატა და გამიღიმა…

8 8 8

…თავის მოწესრიგებას ორმოცი წუთი მოვუნდი. როცა გაპრანჭვას მოვრჩი, სარკეში ჩავიხედე, კარგ ფორმაში ვიყავი, ფურორი არ ამცდებოდა. საკუთარ ორეულს კმაყოფილმა გავუღიმე და ის იყო, წამოსვლა დავაპირე, რომ ზარი დაირეკა. კარს მივვარდი, დარწმუნებული ვიყავი, ბექა იქნებოდა…

ღიმილი პირზე შემაშრა, რადგან ზღურბლთან ვიღაც მსუქანი, უგემოვნოდ ჩაცმული, მაგრამ ლამაზი პირისახის ახალგაზრდა ქალი იდგა. თითქოს მეცნო კიდეც.

_ გამარჯობა, სოფიო, ვერ მიცანი? _ უცნობმა გამჭოლი მზერა მესროლა.

ტანში გამცრა… ხმა რომ ამოიღო, მხოლოდ მაშინ ვიცანი… ჩემ წინ ნიტა იდგა…



* * *

ადგილზე გავქვავდი. იმდენად მოულოდნელი იყო ნიტას გამოჩენა, ხმა ვერ ამოვიღე, თითქოს მიველურსმნე ერთ ადგილს.

_ შეიძლება შემოვიდე? _ ნაღვლიანი ღიმილი არ შორდებოდა ნიტას სახიდან.

_ მაპატიე, დავიბენი… ისე შეცვლილხარ, ქუჩაში რომ შემხვედროდი, ვერ გიცნობდი, _ ვიმართლე თავი და შემოვიპატიჟე.

რამდენიმე წუთის განმავლობაში ორივე გაუნძრევლად ვიდექით ერთმანეთის პირისპირ და ხმას არ ვიღებდით, მხოლოდ თვალებით ვზვერავდით ერთმანეთს. მას აინტერესებდა, ხდებოდა თუ არა ჩემსა და სანდროს შორის რამე, მე _ რა იცოდა ჩემი და სანდროს ურთიერთობის შესახებ.

_ ხედავ, ცხოვრება რა საოცარია? ბედმა ისევ ერთად შეგვახვედრა, _ თქვა და ამოიოხრა, _ მეგონა, გაგიხარდებოდა ჩემი ნახვა.

_ რატომ გგონია, რომ მეწყინა? უბრალოდ, ძალიან მოულოდნელი იყო ჩემთვის. სულ ეს არის. დაჯდომაც კი ვერ შემოგთავაზე, ისე გამიკვირდა.

_ მე კი მეგონა, დამირეკავდი, მომიკითხავდი, უკეთეს შემთხვევაში, ჩვენს სანახავად მოხვიდოდი.

შუბლი შევიჭმუხნე.

_ მოვიდოდი? შენ ფიქრობ, რომ ეს მე უნდა გამეკეთებინა? ჩემი აზრით, პირიქით უნდა მომხდარიყო. სწორედ იმავეს ველოდი შენგან წლების წინ, შენ კი…

_ რაც მოხდა, ჩემი ბრალი არ იყო, სოფიო, გეფიცები. კინაღამ თავი მოვიკალი, როცა მამაჩემმა გამომიცხადა, სანდროს ცოლი გახდებიო, სასტიკ უარზე დავდექი, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. მას ამის გაგონებაც არ სურდა, ცოფებს ყრიდა, სახლიდან გაგდებით მემუქრებოდა. ბოლოს სანდროს დედამაც მთხოვა, შვილს ნუ დამიღუპავო…

_ მერე? ხომ შეგეძლო, მოსულიყავი და მაშინვე გეთქვა ეგ ყველაფერი. რატომ არ მოხვედი? დაგერეკა მაინც… მაგრამ არ ისურვე. გინდა, გითხრა, რატომ? იმიტომ, რომ სანდრო შენც გიყვარდა და არც შენ გინდოდა მისი დაკარგვა. ტუზი დაგეცა და ხელსაყრელი მომენტი არ გაუშვი ხელიდან, _ გავცხარდი.

_ არ ხარ მართალი, არა! _ ნიტამ ხმას აუწია და თვალები ცრემლით აევსო, _ შენ არ იცი, რა დღე გამოვიარე. მთელ ღამეებს ტირილში ვათენებდი, როცა შენს მდგომარეობას წარმოვიდგენდი. გგონია, არ მაწუხებდა ეს?

_ რაც იყო, იყო, არ მინდა წარსულის გახსენება. იმედია, თოთხმეტი წლის შემდეგ ამის სათქმელად არ მოსულხარ, _ შევარბილე ტონი.

_ ჰო, ამის სათქმელად არ მოვსულვარ, თუმცა ამის უთქმელადაც არ წავალ აქედან და უნდა მომისმინო.

_ არ გინდა, ნიტა, აღსარების მოსმენა არ მსურს.

_ აღსარებისთვის არ მოვსულვარ. მხოლოდ ერთი რამ მინდა გთხოვო _ სანდროს ნუ წამართმევ.

_ საიდან მოიტანე ეგ სისულელე, რადგან ერთად ვმუშაობთ, გგონია, შენს ქმარს უკან დავდევ? _ ძალაუნებურად მუხლები მომეკვეთა და დავჯექი, ნიტაც დაჯდა.

_ შენი არ ვიცი, მაგრამ ვხედავ, სანდრო როგორ შეიცვალა ბოლო ხანებში. ღამეები არ ძინავს, ოხრავს, შინ მოსვლა აღარ უნდა, ხანდახან შუაღამისას გავარდება სახლიდან, კლინიკაში უნდა წავიდეო. ადრე არ გაუკეთებია ასეთი რამეები.

_ იქ მაშინ მიდის, როცა მძიმე ავადმყოფი ჰყავს დატოვებული, ახალნაოპერაციები.

_ ვიცი, მაგრამ, რატომღაც, ეს ყველაფერი მაინცდამაინც მაშინ ხდება, როცა შენ ხარ მორიგე.

_ ჯერ ერთი, მხოლოდ ერთხელ მოვიდა ჩემი მორიგეობის დროს, მეორეც _ შენ რა იცი, მე როდის ვარ მორიგე?

_ ამის გაგება ძნელი არ არის.

_ კლინიკაში რეკავ და იძიებ, ვინ არის ამაღამ მორიგეო? _ თვალები გამიფართოვდა.

_ თუნდაც. ხედავ, რა ადვილია?

_ პირდაპირ მითხარი, რა გინდა ჩემგან, ნიტა?

_ დამითმე ჩემი ქმარი, მე უფრო მჭირდება დღეს ის, ვიდრე შენ, უფრო სწორად, მის შვილებს სჭირდებათ. ვიცი, არ ვუყვარვარ, არც არასდროს ვყვარებივარ. რომ დავქორწინდით, მთელი ორი თვე ახლოს არ გამკარებია, არც კი მელაპარაკებოდა წესიერად. ნერვიულობისაგან გავხდი, თვალები ამომიღამდა, ტირილიც კი ვერ მგვრიდა შვებას. როგორც ჩანს, მერე და მერე შევეცოდე და, როგორც იქნა, დამდო პატივი, ადამიანურად მომპყრობოდა. არ დამავიწყდება ჩვენი პირველი ღამე… შუა ალერსში შენი სახელით რომ მომმართა. საშინელება იყო ამის მოსმენა, თითქოს გამთელეს, დამამცირეს, შეურცხმყვეს. არ შევიმჩნიე, აზრი არ ჰქონდა, თუმცა ვიგრძენი, რომ რაღაც გაცივდა ჩემში, ძველებურად აღარ მიყვარდა. არც ისეთი «იდეალური» აღმოჩნდა, როგორიც მეგონა. ბოლოს აიჩემა, რუსეთში უნდა წავიდეთ, აქ ცხოვრება არ მინდაო. ყველაფერზე თანახმა ვიყავი, რასაც მოისურვებდა, ოღონდ არ მივეტოვებინე. წავედით. თითქოს იქ უფრო დათბა ურთიერთობა, ალბათ სიშორემ თავისი გაიტანა. ერთი პერიოდი ვირწმუნე კიდეც, შევუყვარდი-მეთქი, ისე თბილად მექცეოდა, თუმცა გულის სიღრმეში სულ მეშინოდა, ყოველ წამს ველოდი, როდის წავიდოდა ჩემგან. არ მიმატოვა. ალბათ იმიტომ, რომ კარგი ცოლი ვიყავი. მისი გულისთვის შეუძლებელს ვაკეთებდი. პირველი შვილი რომ გაგვიჩნდა, გამომიცხადა, ნარკოტიკებს უნდა შევეშვა და დამეხმარეო. დავეხმარე. გამოგვივიდა. ამან უფრო დაგვაახლოვა ერთმანეთს. მერე ბიჭი გაჩნდა, კიდევ უფრო ბედნიერი ჩანდა, თუმცა ჩემ მიმართ გაცივდა. დიდად არ მინერვიულია, არც მე ამომდიოდა მაინცდამაინც მზე და მთვარე. ოთხი წლის წინ თბილისში დავბრუნდით, მაინც აქეთ მოუწევდა გული, შეიძ…

_ ნიტა, რატომ მიყვები ამას, მაპატიე, მაგრამ არ მაინტერესებს, _ გავაწყვეტინე.

_ იმიტომ, რომ… არ ვიცი, რატომ…

გული შემეკუმშა. ძალიან შემეცოდა. მისმა ნათქვამმა ისე იმოქმედა ჩემზე, ცხოვრებაში პირველად, თავი ვალდებულადაც კი ვიგრძენი, სანდროზე უარი მეთქვა.

_ ჩვენ შორის არაფერი ხდება, დამიჯერე და არც არასდროს მოხდება, ამის პირობას გაძლევ, _ მტკიცედ ვთქვი.

_ ჩუმად ვამოწმებ მის მობილურს, შენი ზარი ხომ არ არის შემოსული, ან მესიჯებს ხომ არ უგზავნით ერთმანეთს. ერთი ფაქტიც ვერ დავაფიქსირე. ამან უარესად გამხადა. ვიფიქრე, ისე ფრთხილობენ, ყველანაირ კვალს შლიან-მეთქი, _ ისე ლაპარაკობდა, თითქოს ხმამაღლა ფიქრობდა.

_ ღმერთო, რაები გიფიქრია, ცხოვრებაში არ გამიგზავნია მისთვის მესიჯი, დარეკვაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია, სამსახურშიც კი იშვიათად ვკონტაქტობთ. მას შენ უყვარხარ, ნიტა, უდიდეს პატივს გცემს და გაფასებს, ეგ ნამდვილად ვიცი. მითხრა კიდეც, ასეთი რომ ვარ, ჩემი ცოლის დამსახურებააო.

მწარედ ჩაიცინა.

_ კარგია, სხვასთან მაინც თუ ამბობს ასე. ყველაფერს ვერ მოგიყვები, სოფიო, ან კი რა საჭიროა. მე არაფერს ვითხოვ მისგან, ოღონდ შვილებს ნუ შეაქცევს ზურგს და რაც უნდა, ის ქნას, როგორც უნდა, ისე მოიქცეს.

_ შენ თვითონ არ გჯერა, რასაც ამბობ. რომ გაიგო, ჩემთან რომანი აქვს, ჩუმჩუმად ვხვდებით ერთმანეთს, აპატიებ? ამას აიტან? ვერ აიტან, ამიტომ ნუ ამბობ ასე, ნუ იტანჯავ თავს. დამიჯერე, ტყუილად ნერვიულობ, მე სხვა მიყვარს, წარსული უკვე გამოვიტირე და დავივიწყე კიდეც. მას შემდეგ დიდი დრო გავიდა, ბევრი რამ შეიცვალა, მე სხვას ვხვდები კარგა ხანია, სანდრო არაფერში მჭირდება, _ მინდოდა, ნიტას ჩემს ნათქვამში ეჭვი არ შეჰპარვოდა, მით უმეტეს, იმწუთას რასაც ვამბობდი, სულაც არ იყო ტყუილი, ამასთან, რაც მეტს მიყვებოდა თავის ცხოვრებაზე ძველი მეგობარი, მით უფრო ვშორდებოდი სანდროს.

ამ დროს კარზე ზარის ხმა გაისმა. ორივე შევკრთით.

_ მგონი, ის არის, _ გაღიმება ვცადე.

_ სანდრო? _ იკითხა შეშინებულმა.

_ არა, ეს ის არის, ვისაც ვხვდები, _ ვუპასუხე და კარისკენ გავემართე.

გავაღე. ბექა იყო.

_ რას შვრები, არ მოდიხარ? _ ქოშინებდა.

_ სტუმარი მყავს, ცოტა ხანში გამოვალ, _ ყრუდ ჩავილაპარაკე.

_ ვა, ნიტა?! შენ აქ საიდან გაჩნდი? თქვენ რა, იცნობთ ერთმანეთს? _ გაოგნებული ხან მე შემომხედავდა, ხან მას.

_ ჩვენ ბავშვობის მეგობრები ვართ, _ გაიღიმა ნიტამ, წამოიწია და გადაკოცნა.

_ ბავშვობი-ი-ის? საინტე-რე-სო-ა! _ საეჭვო ტონით წამოიძახა, _ ძალიან კარგი, ეს სიურპრიზი იყო ჩემთვის. ჰე, ადექით ახლა, რას უცდით, არ წავიდეთ? შენც ხომ მოდიხარ, ნიტუშ?

_ არა, ბექა, მე ვერ წამოვალ, სოფოს უნდა გავუარო ინგლისურზე, იქიდან გვიან გამოდის და უნდა დავხვდე, _ ნიტა წამოდგა.

_ სოფო ვინ არის? _ რაღაც მენიშნა.

_ ჩემი ქალიშვილია, შენი სახელი დავარქვი, _ დარცხვენით თქვა ნიტამ და თითქოს დანანებით დააქნია თავი, _ ყოველთვის მინდოდა, ჩემი პირველი შვილის ნათლია შენ ყოფილიყავი, მაგრამ… აბა, კარგად იყავით, ჩვენც გვსტუმრეთ ხოლმე, არ ვართ, ბატონო, ცუდი მასპინძლები. მაინცდამაინც დაბადების დღე უნდა გვქონდეს, რომ შემოგვიაროთ? _ სცადა, მხიარულად გამოსვლოდა.

_ მოიცა, ერთად გავიდეთ, მანქანით ვარ, გაგიყვან, _ ბექას ხმა შეცვლოდა.

_ მეც მანქანით ვარ, დიდი მადლობა, _ გაუღიმა ნიტამ, კიდევ ერთხელ დაგვემშვიდობა და გავიდა.

ბექამ გამომცდელი მზერა მესროლა. თვალი ავარიდე, ახსნა-განმარტების არც თავი მქონდა და არც სურვილი. ჩანთას დავუწყე ძებნა.

_ ჩვენც წავიდეთ, არა? _ ვეცადე, რაც შეიძლებოდა, ბუნებრივად მეთქვა, მაგრამ არ გამომივიდა.

_ წავიდეთ, _ არც ბექას გამოუვიდა ბუნებრივად.

მთელი გზა ისე გავიარეთ, კრინტი არ დაგვიძრავს. არაფერი უკითხავს, მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი, რომ კითხვები დაუგროვდა. ჩემი და სანდროს ურთიერთობაში ნამდვილად არ იგრძნობოდა, რომ მისი ცოლის ბავშვობის მეგობარი ვიყავი. ეს კი ეჭვს თავისთავად ბადებდა. არა უშავს, გაუვლის, ვფიქრობდი ჩემთვის, თუ მკითხავს, მხოლოდ იმ შემთხვევაში მოვუყვები ყველაფერს, თუ არადა, სულაც არ არის საჭირო. ეს ჩემი ცხოვრებაა და მხოლოდ მე მეხება…

8 8 8

ნათიასთან ჩვენმა ერთად გამოჩენამ აჟიოტაჟი გამოიწვია.

_ სად დადიხართ, თქვენ, სად? _ წამოიძახა ვაჟამ, _ გაშრა ყელი, ასე უნდა? დავწყდით ლოდინით.

იუბილარი გადავკოცნე, მივულოცე და საჩუქრად სუნამო გადავეცი. ბექამ ვარდების თაიგული და კიდევ რაღაც მიართვა პარკით.

_ აჰა, როგორც იქნა, ყველანი «შავიყარენით», დაგვდეთ ახლა პატივი და გვითამადეთ, ბატონო მთავარი ექიმის მოადგილევ, _ ვაჟა კარგ ხასიათზე იყო.

ბექა უარზე დადგა, საჭესთან ვარ და ბევრს ვერ დავლევო. სხვა რა გზა იყო, თამადობა ისევ ვაჟას უნდა ეკისრა. მგონი, გაუხარდა კიდეც.

მაგიდასთან მსხდომთ თვალი მოვავლე. გელა იყო, ვაჟა, სანდრო, გიზელა და ორიც უცნობი გოგონა, ალბათ ახლო მეგობრები. მერე გაგვაცნო ნათიამ, ჩემი კლასელები არიანო. მე და ბექა სანდროს პირდაპირ აღმოვჩნდით სუფრასთან, გიზელა ჩემ გვერდით იჯდა.

_ ძალიან უხდებით ერთმანეთს, _ გადმომიჩურჩულა გიზელამ, _ ლამაზი წყვილი ხართ და გულით მიხარია.

პასუხად მხოლოდ გავუღიმე. ამ დროს სანდროს გამომცდელი მზერა დავიჭირე, თვალებით მბურღავდა. მასაც იგივე ღიმილი «გავუმეორე».

_ მიხეილი არ მოვა? _ გიზელას გადავულაპარაკე.

_ ა-რა, მიხა ასეთ საღამოებზე არ დადის, ცოლი უშლის დალევას, დიაბეტი აწუხებს, _ გიზელამ სიგარეტს მოუკიდა.

_ რა გადმოგიღო? _ მკითხა ბექამ.

_ სიმართლე გითხრა, ჯერ არაფერი მინდა, არ მშია. ლიმონათი დამისხი, მეტი არაფერი.

_ არის ლიმონათი სრული სვლით, _ გაიხუმრა, მაგრამ მაინც მოწყენილი მეჩვენა.

არ შევიმჩნიე.

ვაჟამ რამდენიმე სადღეგრძელო შესვენების გარეშე მიაყოლა.

_ რა მაგარი თამადაა ეს ბიჭი, სადღეგრძელოს სადღეგრძელოში «აჯენს», _ ბექა ცდილობდა, გამხიარულებულიყო, _ მაგრამ ცოტა რომ შეგვასვენო ხანდახან, არ შეიძლება, კაცო, რა ავტომატის ჯერივით მოგვაყარე, დრო რეგლამენტით გვაქვს, თუ იცი? ნათი, მშვენიერო, ჯერ ხომ არ გვყრი სახლიდან?

ყველას გაეცინა.

_ ბატონო ბექა, თუ ჩემი თამადობა არ მოგწონთ, თავად დათანხმებულიყავით მაშინ. არ ვსვამო, ესაო, ისაო, ლამაზი ქალი მაბარია გასაცილებლადო, იმას მთვრალი კაცები არ უყვარსო, _ გაეხუმრა ვაჟა, _ ერთსაც ვიტყვი და მერე პაუზას გამოვაცხადებ, რაც გაგიხარდებათ, ის გააკეთეთ, _ ხელი გაშალა და მორიგი სადღეგრძელო წამოიწყო.

_ მაგას რა სჭირს, რაღაც ვერ არის ხასიათზე, _ წამჩურჩულა გიზელამ და თვალებით ბექაზე მანიშნა.

_ არ ვიცი, არ მიკითხავს, _ მხრები ავიჩეჩე.

_ ალბათ დღევანდელზეა გაბრაზებული.

_ რა დღევანდელზე?

_ ნანკას რომ «დაახურა» თავზე.

_ ჰო, მართლა, რა უნდოდა ნანკასგან?

_ მერე მოგიყვები, გრძელი ამბავია. ისე, შენ გამო ეჩხუბა და ღირსიც იყო, მე თუ მკითხავ. კიდევ კარგი, დღეს მორიგეა და ვერ მოვიდა, დაიწყებდა «როჟების»კერვას.

_ შეიძლება არც მოსულიყო.

_ გეგონოს! არ იცი, როგორი «სტერვაა», სპეციალურად მოვიდოდა, რომ ყველასთვის ჩაეშხამებინა საღამო. მით უმეტეს, ბექაც აქ ეგულებოდა და სანდროც. ეგ ხომ «ხიშნიცაა», არც ერთ შანსს არ უშვებს ხელიდან, თუ ჩაუვარდა.

_ როგორ, ორივეს ეპრანჭება?

_ ეპრანჭება? ეს ის სიტყვა არ არის, ეპრანჭება კი არა, ლამისაა, სახლში შეუხტეს ერთსაც და მეორესაც.

«აბა ჩემგან რა უნდა ნიტას, ჩემზე რაღას ეჭვიანობს? ნანკას და მის ქმარს მიხედოს», _ გავიფიქრე ჩემთვის და სანდროსკენ გავაპარე მზერა. ჩვენი თვალები კვლავ შეხვდა ერთმანეთს. თითქოს მექადნებოდა, ისე მიყურებდა. ბექას გადავხედე. ის სანდროს მისჩერებოდა. უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა. აშკარა იყო, მამაკაცებს შორის ფარული ომი დაიწყო. ამასობაში ნათიამ მაგნიტოფონი ჩართო. ვალსის მელოდია გაისმა.

_ არ შევუდგეთ საქმეს? _ ჩემკენ გადმოიხარა ბექა.

_ რა საქმეს? _ ვერ მივუხვდი.

_ ის, რაც ასე სასარგებლოა დაახლოებისთვის.

გამეღიმა, ცეკვას გულისხმობდა.

_ შევუდგეთ.

ავდექით. ბექამ ხელი ჩამავლო და ცეკვა-ცეკვით გამიყვანა შუა ოთახში. სხვებიც აგვყვნენ. გელამ ნათია გამოიწვია, გიზელამ _ სანდრო. ის ორი გოგონა თავისთვის იჯდა განმარტოებით და ჩვენ გვიყურებდა. ბექა და სანდრო დროდადრო ერთმანეთისკენ აპარებდნენ თვალს, ერთმანეთს აკონტროლებდნენ. ნამდვილი მზერათა ომი გაჩაღდა. სიტუაცია იძაბებოდა. მით უმეტეს, რომ სანდრო სვამდა, ბოლომდე ცლიდა ჭიქას ყოველ სადღეგრძელოზე.

_ როგორც ჩანს, ბევრი გაქვს ჩემთვის მოსაყოლი, _ მითხრა ბექამ და ხელი ძლიერად მომხვია წელზე.

_ რაზე მეკითხები? _ თვალი თვალში გავუყარე.

_ ნიტაზე, სანდროზე და ასე შემდეგ, აღარ დავაკონკრეტებ.

_ დიდი არაფერი, ჩვენ ერთად ვსწავლობდით პირველ კურსზე.

_ სულ ეს არის? _ დაეჭვდა.

_ სულ ეს არის, _ მხრები ავიჩეჩე.

_ ვფიქრობ, შენსა და სანდროს შორის მტრული დამოკიდებულება უფრო იგრძნობა, ვიდრე მეგობრული.

_ რას გულისხმობ?

_ იმას, რომ თქვენს ურთიერთობაში არ ჩანს, მისი ცოლის მეგობარი თუ ხარ.

_ ვიყავი, მაგრამ დიდი ხნის წინ, თანაც სანდროს კარგად არც ვიცნობდი. დაქორწინდნენ თუ არა, მაშინვე მოსკოვში წავიდნენ, დავკარგეთ ერთმანეთი.

_ არც ის იცოდი, შვილს შენი სახელი რომ დაარქვა, ეს უცნაურად არ გეჩვენება?

_ დაკითხვას მიწყობ? _ ცივად ავხედე.

_ შენი აზრით, არ უნდა დავინტერესდე?

მისი შეკითხვა უპასუხოდ დავტოვე.

_ გიყვარდა? _ არ მომეშვა.

უარყოფას აზრი არ ჰქონდა.

_ ჰო, ერთ დროს, კმაყოფილი ხარ?

_ ახლა? ახლა რა ხდება?

_ ჩვენს ურთერთობას ეტყობა, რომ რამე ხდება? _ კონტრშეკითხვა დავსვი.

_ შორიდან ძნელი სათქმელია, მაგრამ ეჭვიანი კაცი სხვა დასკვნებს გამოიტანდა, _ გამჭოლი მზერა მესროლა.

_ მაგალითად?

_ მაგალითად, იფიქრებდა, ეს ლამაზი გოგო თავისი ინტრიგისთვის ხომ არ მიყენებსო.

ცივმა ოფლმა დამასხა. ნაწილობრივ ხომ მართლა ასე იყო, მაგრამ მხოლოდ ნაწილობრივ. ბექა ნამდვილად მომწონდა, ხოლო ამწუთას სანდროზე მეტადაც კი მიყვარდა. არ ვიცი, შეიძლება მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი, შეიძლება მხოლოდ გარემოებამ გამოიწვია, ასე მეფიქრა, მაგრამ ახლა ნამდვილად ასე იყო.

_ მე ორგული არასდროს ვყოფილვარ.

_ ეს იმას ნიშნავს, რომ არ მატყუებ? ხომ იცი, ტყუილი ღალატის ტოლფასია, ასე არ მითხარი?

_ ასეა.

_ ესე იგი, შემიძლია მშვიდად ვიყო?

_ შეგიძლია, _ ვთქვი და შევხედე.

_ მაგრამ მაინც სცადე ჩემი მოტყუება, ასე არ არის?

მუსიკა შეწყდა, ჩვენ-ჩვენს ადგილებს დავუბრუნდით. ხასიათი გამიფუჭდა. მინდოდა, დროზე გავცლოდი აქაურობას. ამ დროს სანდრომ დამიძახა, ერთი წუთით მოდიო და აივანზე გავიდა. მუხლები მომეკვეთა. ლასლასით მივუახლოვდი, შემეშინდა, ეჭვიანობის სცენა არ გაემართა.

_ ის ყვავილები ნიტას «დამსახურება» ყოფილა, ბოდიშს გიხდი. ამისთვის დაისჯება, _ ყრუდ ჩაილაპარაკა და სივრცეს გახედა.

საკუთარ ყურებს არ ვუჯერებდი. ნუთუ მართლა? თვითონ რატომ არაფერი მითხრა ნიტამ? ორიოდე საათის წინ ჩემთან არ იყო? იქნებ ვერ მოასწრო ან შერცხვა თავისი საქციელის?

_ ეს მეტჯერ არ განმეორდება, დამიჯერე, _ თავი მოაბრუნა სანდრომ, _ ვატყობ, რომ რაღაცები იცვლება. მე ბევრს ვფიქრობ, სათანადო გადაწყვეტილებას ამ დღეებში მივიღებ და მერე შევხვდეთ, დავილაპარაკოთ.

_ არ არის საჭირო, ყველაფერი დამთავრებულია.

_ რა? რა მითხარი? _ თავი დახარა და ქვემოდან ამომხედა.

_ ყველაფერი დამთავრებულია-მეთქი, შენთან შეხვედრის სურვილი უკვე გამიქრა. აღარაფერი მაქვს სალაპარაკო, _ გარკვევით წარმოვთქვი და წამოსვლა დავაპირე, მაგრამ მკლავში ჩამჭიდა ხელი.

_ მომისმინე, სოფი, ჩვენ ბევრი რამ გვაქვს გასარკვევი, ამიტომ აუცილებლად მოგვიწევს ცალკე შეხვედრა.

_ მართლა? რაღაც მეეჭვება. შენთვის ხან სოფი ვარ, ხანაც სოფიო, იმის მიხედვით, როდის რომელი სახელი გჭირდება. იცი, რას მაგონებს შენი საქციელი? კატათაგვობანას. მე შენი თაგვი არა ვარ, რომ მეთამაშო _ როცა გინდა, გამიშვა და მერე ისევ თავს დამაცხრე. შენი სიყვარულის მსხვერპლი არ გავხდები, არასდროს, არასდროს, არასდროს! ეს დაიმახსოვრე. თუ ჩემთან ყოფნა გინდოდა, თავის დროზე გეფიქრა ამაზე.

_ მაშინ ჭკუა არ მეყო.

_ საუბედუროდ, ჭკუა ყოველთვის იმაზე მეტი გქონდა, ვიდრე გჭირდებოდა. შემეშვი, ასე აჯობებს.

_ საინტერესოა, ვისთვის?

_ ორივესთვის.

_ რაღაც არა მგონია. გგონია, ვერ ვხვდები, მაგასთან რატომ დადიხარ? მე რომ გადამიყვანო ჭკუიდან, იმიტომ. ჩემი დავიწყება რომ არ შეგიძლია, იმიტომ. გინდა მაეჭვიანო, გამამწარო. ვაღიარებ, რომ მიაღწიე მიზანს.

_ არ მაინტერესებს, ჩემთვის შენ უკვე აღარ არსებობ. რაც ბექა გავიცანი, მას შემდეგ ვევედრები ღმერთს, დამეხმაროს შენი სიყვარულისგან გათავისუფლებაში.

_ მერე? დაგეხმარა?

_ ჯერჯერობით შემიძლია გითხრა, რომ ბოლომდე ვერა, მაგრამ ეს უკვე პროგრესია. დანარჩენში ბექა დამეხმარება.

_ ამას არ დავუშვებ, იცოდე! _ კბილებში გამოცრა.

_ ისე კარგად დაუშვებ, როგორც დაგიბარებია! _ ნიშნისმოგებით წარმოვთქვი და გამოვტრიალდი.

ბექა თავის ადგილზე იჯდა თავჩაღუნული და ღვინით სავსე ჭიქას უაზროდ ატრიალებდა ხელში. გიზელამ კითხვით სავსე მზერა მომაპყრო. თვალებით ვანიშნე, ისეთი არაფერია-მეთქი და ბექასკენ დავიხარე.

_ მე მივდივარ, წამიყვან? _ მხარზე შევეხე.

უცნაურად ამომხედა, თითქოს პირველად მხედავსო.

_ სად გეჩქარება, ვიყოთ, ვერ ხედავ, რა მშვენივრად ვატარებთ დროს? _ ირონიულად თქვა.

_ წავედი, _ ჩანთას ხელი დავავლე, ყველას დავემშვიდობე და კარისკენ გავემართე.

ნათია გამომეკიდა, სუფრიდან სხვების შეძახილებიც დამეწია, მაგრამ ყურადღება არავის მივაქციე. ერთი სული მქონდა, როდის გავიდოდი აქედან.

_ მაპატიე, ნათი, უნდა გავიქცე, საქმე მაქვს, _ ნათიას ლოყაზე ვაკოცე, მის პასუხს არ დაველოდე და კიბეზე კისრისტეხით დავეშვი.

ცივი ნიავი სახეში მცემდა, თმას მიწეწავდა. ცრემლები ღაპაღუპით ჩამომდიოდა ღაწვებზე. მეზიზღებოდა სანდრო, მძულდა, გული მერეოდა მის გახსენებაზე… რამდენიმე მეტრი რომ გავიარე, ნელი სვლით მოახლოებული მანქანის ხმა გავიგონე, მერე ბექას ხმაც.

_ გოგონი, თუ ერთი გზა გვაქვს, გაგიყოლებთ.

გავჩერდი და შევხედე. თბილად მიღიმოდა. დაამუხრუჭა. მანქანას წინიდან მოვუარე და ჩავჯექი.

_ რატომ გამოიქეცი, სოფი, ვის გაურბიხარ? _ ისე მკითხა, თითქოს ვერაფერს ხვდებოდა.

_ საკუთარ თავს.

_ საკუთარ თავს? ასეთი რა დაგიშავა? მშვენიერი თავი გაქვს, მე მომწონს? შენ რას უწუნებ?

_ იმას, რომ შტერია, ჩერჩეტი და სულელი, _ ამოვიოხრე და საზურგეს მოხერხებულად მივეყრდენი, ცრემლებმა დახატული თვალები ამიწვა, შავი ლაქები დამაჩნდა ლოყებზე.

_ საით წავიდეთ? _ ბექამ მანქანა დაძრა.

_ სახლში წამიყვანე.

_ რა უნდოდა?

_ არაფერი.

_ ამდენი ხანი არაფერზე გელაპარაკებოდა?

_ ჰო, _ მოკლედ მოვჭერი.

_ მე უფრო ჭკვიანი მეგონა. ასორმოცდაჩვიდმეტი წამი არაფერზე გელაპარაკა? შენნაირ ქალს? მე ასე ნამდვილად არ მოვიქცეოდი.

_ რატომ ამდენი ცინიზმი? _ ცრემლიანი თვალები მომუშტული ხელებით ამოვიწმინდე.

_ ცინიზმი? შენი აზრით, დაგცინი? ვგავარ იმ კაცს, საყვარელ ადამიანს დასცინოს? თუ გგონია, რომ…

_ შენ ჩემზე ბევრი არაფერი იცი, ბექა.

_ მერე? მომიყევი და მეცოდინება.

_ არ გეშინია, რომ განიხიბლო?

_ მეშინია? არ მეშინია, შენ წარმოიდგინე. დიდი-დიდი, სექსი გქონოდათ, რა მოხდა მერე? მთავარი ეს არ არის. მთავარია, ყალბი არ გამოდგეს ურთიერთობა. მთავარია, როცა ჩემთან ხარ, გონებით და ფიქრებითაც ჩემთან იყო და არა მასთან. მე რომ მეფერები, იცოდე, რომ მე მეფერები და არა მას. ეს არის ყველაზე საშიში, ეს არის ყველაზე მთავარი. სიყვარული ადვილი რომ არ არის, კარგად ვიცი. ამიტომაც ვერ შევძელი ვერასდროს ვერავის შეყვარება, სანამ შენ არ გამოჩნდი. რაც უნდა მიმტკიცო, რომ ცუდი ხარ, არ დაგიჯერებ, იმიტომ, რომ არ ხარ ცუდი. წარსული კი ყველას გვაქვს, თეთრიც და შავბნელიც. ჩვენ ხომ ადამიანები ვართ _ ჩვენი სუსტი და ძლიერი მხარეებით, შეცდომებით და სიკეთეებით. რა ვიცი… სიყვარული კი… სიყვარული მშენებარე სახლს ჰგავს, თან კედლები რომ ამოგყავს და თან ცეცხლი რომ უკიდია გარშემო. შენი არ ვიცი, მაგრამ ჩემ შემთხვევაში ასეა. ამ ცეცხლის ჩაქრობა შენ შეგიძლია მხოლოდ. შენს სურვილზეა დამოკიდებული, ჩემი სიყვარულის სახლი აშენდება თუ ხანძარში ჩაიფერფლება. შენ უნდა გადაწყვიტო. შენი ნებაა, სოფი, მომიყვები თუ არა, რა გაკავშირებდა სანდროსთან, რა დოზით გიყვარდა, რამდენად შორს შეტოპეთ ურთიერთობაში, თუმცა, კიდევ ერთხელ გიმეორებ, ეს არ არის მთავარი. შენი უკან მოტოვებული ცხოვრება ნაკლებად მაინტერესებს. უფრო მნიშვნელოვანი ის არის, როგორია იგი დღეს, როგორი იქნება ხვალ და მე რა როლი მომეცემა ამ ცხოვრებაში. დუბლიორობა ნამდვილად არ მინდა, არც მეორეხარისხოვანი გმირი მინდა ვიყო. მაქვს პრეტენზია, მხოლოდ მთავარი როლი შევასრულო შენი ცხოვრების მელოდრამაში.

ამასობაში კორპუსს მივუახლოვდით. ბექამ გააჩერა და ჩემკენ მოტრიალდა.

_ რას იტყვი?

_ იქნებ სხვა დროისთვის გადავდოთ ეს საუბარი?

_ შენი ნებაა, მაშინ «ძილი მშვიდობისა», ჯერჯერობით სულ ეს არის, რაც შემიძლია გისურვო, _ გამიღიმა, ჩემკენ გადმოიხარა და კარი გამიღო, კოცნა არ უცდია.

გული მომეწურა, რატომღაც მეგონა, უფრო თბილად დავშორდებოდით ერთმანეთს. სუნთქვა შევიკავე, რომ არ ავღრიალებულიყავი. არ დავმშვიდობებივარ, აცახცახებული გადავედი მანქანიდან და სადარბაზოში ისე შევედი, უკან არ მომიხედავს. ყურში კარგა ხანს ჩამესმოდა დაქოქილი ძრავის ხმა…