იმ დღიდან ჩემი ცხოვრება თითქოს გაუფერულდა. ბექა გამირბოდა, თავს მარიდებდა. მესიჯებს აღარ მიგზავნიდა, არც ჩემს კაბინეტში შემოდიოდა ძველებურად. დავღონდი. ოთახში მყოფს, გულისყური გამუდმებით კარისკენ მქონდა, იმ იმედით, რომ საცაა, გაიღებოდა და შემოვიდოდა თავისი დიდრონი თვალების ბრიალით. დერეფანში გასული კი წარამარა აქეთ-იქით ვიყურებოდი, იქნებ სადმე მომეკრა თვალი და მისი ყურადღება მიმეპყრო. ერთადერთი, სადაც შედარებით ხანგრძლივად გვიწევდა ურთიერთობა, საოპერაციო ბლოკი იყო. იქ საათობით გვიწევდა ერთად «იძულებით» ყოფნა _ ანესთეზიოლოგს ოპერაციის მიმდინარეობის დროს ხომ არ გამაგდებდა. როგორ მინდოდა, მივსულიყავი მასთან და მეკითხა, რატომ მექცეოდა ასე, რა იყო მისი გულგრილობის ნამდვილი მიზეზი _ ის, რომ სანდროს სიყვარული ვერ მაპატია, თუ, უბრალოდ, გაუარა ჩემით აღფრთოვანებამ. ამის გაგება სულს მიფორიაქებდა, მაგრამ დალაპარაკება მაინც ვერ გავბედე. შემეშინდა, პასუხად მეორე მიზეზი არ დაესახელებინა. ვგრძნობდი, რომ ბექას სახით რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს ვკარგავდი ცხოვრებაში, ძალიან ღირებულს, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი, როგორ შეიძლებოდა მისი შენარჩუნება. მე ხომ ბრძოლის უნარი არ გამაჩნდა, არასდროს მიბრძოლია ჩემი ბედნიერებისთვის. არც არავის უსწავლებია ჩემთვის არასდროს. სხვა გზა არ მრჩებოდა, უნდა დავლოდებოდი, რა იქნებოდა შემდეგ, როგორ წარიმართებოდა სიტუაცია.

სანდროს შეუმჩნეველი არ დარჩენია ჩვენი დამოკიდებულება. მართალია, არაფერი უთქვამს, მაგრამ ხანდახან ისეთ ორაზროვან ღიმილს მესროდა, თითქოს ნიშნს მიგებდა, ხომ მივაღწიე ჩემსასო. ვხვდებოდი, ფარულად როგორ მაკონტროლებდა, თითქოს აჩრდილივით ფეხდაფეხ დამყვებოდა, რომ ჩემი და ბექას ურთიერთობიდან წვრილმანიც არ გამორჩენოდა. ამასთან _ არც თვითონ მეკარებოდა ახლოს და არც ბექას მაკარებდა.

არა, ასე დიდხანს ვერ გაგრძელდებოდა, რაღაც უნდა მომხდარიყო, რაღაც უნდა შეცვლილიყო, ამ ყოფაში დიდხანს ვერ გავძლებდი.

ამასობაში უფრო და უფრო დათბა, გაზაფხულმა თავის არომატულ პიკს მიაღწია. თეთრად აფეთქებული კვირტების საამო სურნელი უხვად იფრქვეოდა ჰაერში. შეისრუტავდი ამ სურნელს და გრძნობდი, რა საამურია ცხოვრება, მიუხედავად ყველაფრისა. მიუხედავად იმისა, რომ მარტო ხარ. გაზაფხული ყოველთვის სხვანაირად ზემოქმედებდა ჩემზე, სხვა ძალით, სხვა ენერგიით მავსებდა. თუმცა… მაინც შემიპყრო სევდამ. ვგრძნობდი, რაღაც აკლდა ამ პეიჟაზს, რაღაც შტრიხი, მხოლოდ ერთი ფუნჯის მოსმა, რომელიც წინ, უკეთესი იმედისკენ მიბიძგებდა. ვიცოდი, რაც იყო ეს შტრიხი. ქარი… დიდი ხანია, ქარი არ ამოვარდნილა, მისი ხმაური მაკლდა.

ყოველთვის მიმაჩნდა, რომ ქარი იყო ერთადერთი, რომელიც სევდას მიფანტავდა. იგი საიდუმლო განგაშის შეგრძნებას მიტოვებდა, სასიამოვნო განგაშის. მას ქაოსი და ანარქია მოჰქონდა. ანარქისტი ქარი… კარგი ნათქვამია… მუდამ მსიამოვნებდა მისი «გამოჩენა», როგორც დიდი ხნის უნახავი მეგობრის, რომელსაც ძალიან ბევრი პირადული, ინტიმური დაუგროვდა მოსაყოლად. ქარიან ამინდში საოცრად კომფორტულად ვგრძნობდი თავს. ამ დროს შემეძლო საათობით ვმჯდარიყავი ფანჯარასთან და მეყურებინა, გამეხსენებინა, მეფიქრა, მეოცნება… ჰმ, მეჩვენება, რომ დავბერდი… ჰო, ცოტა ნაოჭებიც შემომეპარა, თვალებმა თითქოს დაკარგეს უწინდებური ბრწყინვალება, აღარსად ჩანს ის მაცდური სხივი, მამაკაცებს თავბრუს რომ ახვევდა. თუმცა ძლიერი სქესის ყურადღება მაინც არ მაკლია, ისინი დღესაც მზად არიან, აღფრთოვანდნენ ჩემით, მთავარია, დავრთო მათ ამის ნება. არასდროს მიმაჩნდა ჩემი თავი ჩვეულებრივ ქალად. ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ ბევრი რამით ვიყავი გამორჩეული სხვა ქალებისგან. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ლამაზი ვარ, ჩემი მახვილი გონებითაც ვიზიდავდი მათ. შინაგანად მქონდა იმის ნიჭი, ლამაზად წარმომეჩინა ჩემი ღირსებები _ გარეგნულიც და სიღრმისეულიც. ახლაც ვხედავ, რა აღტაცებით მომჩერებიან მამაკაცები შინ და გარეთ. ისინი გრძნობენ, როგორი ვიყავი ადრე და ხედავენ, როგორი ვარ ახლა. რა თქმა უნდა, შევიცვალე. გარეგნულად ადრე უკეთესი ვიყავი, სამაგიეროდ ბუნებით უკეთესი ახლა ვარ, რადგან ცხოვრებამ ბევრი რამ მასწავლა, შეცდომებმაც, გამოცდილებამაც… უფრო კეთილი გავხდი, უფრო დამთმობი, უფრო მოწყალე და შემწყნარებელი. რაც მთავარია, ვიცი, რომ უნდა ვიყო ისეთი, როგორიც ვარ და არც ის უნდა დამავიწყდეს, როგორი ვიყავი. ეს ყველას არ შეუძლია…

8 8 8

დღეს მშვიდი დღეა, ოპერაციები არ არის. კლინიკაშიც სიწყნარეა, ყველა თავისი საქმით არის დაკავებული. მე კვლავ შემომაწვა ნაღველი, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც გიზელას ვესუბრე. ისიც ხვდება, რომ რაღაც ცუდი ხდება ჩემსა და ბექას შორის. გაუვლისო, მითხრა, ცოტაც აცალე, კაცებს ახასიათებთ ასეთი ცვლილებებიო. როგორც ჩანს, ჯერ ვერ გარკვეულა საკუთარ გრძნობებში, ცხოვრებაში პირველად ვნახე შეყვარებული ბექა და ჩემთვისაც ისეთი მოულოდნელი იყო, დაჯერება გამიჭირდაო.

_ ის ისე იყო ყოველთვის გათქვეფილი ქალებში, რომ არ მიკვირს, ახლა რაც ემართება. დღეს რომ ერთთან დაინახავდი, ხვალ სხვასთან «გაგეჩითებოდა». შენ გაგიცნო და დაიბნა, ამაში ღრმად ვარ დარწმუნებული. ცატაც აცალე და ნახავ, ყველაფერი კარგად იქნება, _ მომეფერა გიზელა.

ეჰ, რომ იცოდეს, რა იმალება ამ ყველაფრის უკან, ალბათ მასაც გაუჭირდებოდა რჩევის მოცემა. თვალები ცრემლებით ამევსო. კაბინეტიდან გავედი და ახალგარემონტებულ საპროცედუროს შევაფარე თავი. აქ ჯერ არავინ შემოდის, ცარიელია ოთახი, არ ფუნქციონირებს, სანამ საჭირო ინვენტარს არ შემოიტანენ. ვიფიქრე, ცოტას ვიტირებ, გულს მოვიოხებ-მეთქი. მოულოდნელად კარის სახელური ჩამოიწია. შევკრთი, არ მინდოდა ვინმეს თვალცრემლიანი დავენახე. გვერდით მდებარე წამლების საცავი გავაღე და ფეხის წვერებზე აწეული იქ შევიპარე. ყოველი შემთხვევისთვის, ფანჯარასთან დავდექი, ვინიცობაა, იმ ვიღაცას აქაც რომ შემოეხედა, არ ეფიქრა, რომ ვიმალებოდი.

_ აუცილებელია, მაინცდამაინც აქ ვილაპარაკოთ? _ მომესმა სანდროს ხმა.

სისხლი გამეყინა ძარღვებში.

_ ეს ერთადერთი ადგილია, სადაც კედლებს ყურები არა აქვს, _ ეს ბექა იყო.

მუხლები მომეკვეთა. რა ვქნა, გავიდე თუ მივაყურადო? საშინელ სიტუაციაში აღმოვჩნდი. შიშისგან ადგილიდან ვერ ვიძროდი. არც ის მინდოდა, რომელიმე მათგანს ნამტირალევი ვენახე, არადა, არც აქ დარჩენა მსურდა და არც მათი საუბრის მოსმენა. თუმცა, ვიტყუები. მათი საუბრის მოსმენა ნამდვილად მსურდა.

_ მაპატიე, სანდრო, ვიცი, უფლება არა მაქვს შენს პირად ცხოვრებაში ჩავერიო, მაგრამ, მინდა თუ არ მინდა, ეს ყველაფერი ნაწილობრივ მეც მეხება.

_ რას გულისხმობ?

_ რას კი არა, ვის ვგულისხმობ. ამწუთას სოფიზე გელაპარაკები.

_ ჰო-ო-ო! მეც არა ვთქვი, რა საქმე გამოუჩნდა-მეთქი. კი ბატონო, მე მზად ვარ, მკითხე და გიპასუხებ. მითხარი, რა გაინტერესებს.

_ შენ კარგად იცი, რომ ბედისწერა ადამიანს საჩუქრად არაფერს აძლევს და ყველაფერ იმას, რასაც ბედი გარგუნებს, თავისი განსაზღვრული ფასი აქვს. დამეთანხმები, ალბათ.

_ მერე?

_ მერე ის, რომ ამ ბედისწერამ მე მისი თავი გამომიგზავნა.

_ ჰა-ჰა-ჰა! _ გაისმა სანდროს სარკასტული სიცილი, _ საინტერესოა… რა შემოგითვალა მერე, რა ღირსო? ძალიან ძვირი დაგიფასა?

_ შენ წარმოიდგინე, კი.

_ მაინც, მაინც?

_ მისი თავი ჩემი სიცოცხლის ფასად მიჯდება.

ამის გაგონებაზე სასიამოვნო და უსიამოვნო ჟრუანტელმა ერთდროულად დამიარა სხეულში, ცივმა ოფლმა დამასხა.

_ ჩემგან რა გინდა, ბექა, მე რა შუაში ვარ?

_ სამწუხაროდ, სოფის შენ უყვარხარ.

_ სოფის… თვითონ გითხრა, ასე დამიძახეო?

_ არა, ჩემმა შინაგანმა ხმამ მითხრა, ასე დაუძახეო. პრობლემაა რამე?

_ არა, არაფერი.

_ ახლა მაინტერესებს, როგორ მოვიქცეთ მე და შენ.

_ როგორც გონება გიკარნახებს, ისე მოიქეცი. მე რა…

_ რა ურთიერთობა გაქვს მასთან?

_ «ჩისტა» თანამშრომლური… ჯერჯერობით, _ ისევ საზიზღარი სიცილი გაისმა, ღვარძლიანი, ბოროტი.

_ როგორ გავიგო ეს?

_ შენ რა უფრო გაინტერესებს, ძმაო, ჩემი გრძნობები სოფიოს მიმართ თუ მისი შენ მიმართ?

_ პირველ რიგში, შენი მის მიმართ.

_ იცი რა-ა? მე შემიძლია ახლა ისეთი რამ გითხრა, საბოლოოდ დაგაკარგვინო ეგ ქალი. არ გეშინია?

_ მირჩევნია, მიყვარდეს და დავკარგო, ვიდრე ასეთ გაურკვევლობაში ვიყო.

_ ვაჰ! გიყვარს კიდეც? სერიოზულად ცუდად გქონია საქმე.

_ ცუდად მაქვს თუ კარგად, ამის გარჩევა მე მომანდე. შენ შენი მითხარი, მორალის კითხვა არ მჭირდება.

_ სიმართლე გითხრა, ცოტათი მიჭირს შეყვარებული ბექა მჭედლურის წარმოდგენა. უცნაურია, შენ ისეთი გულთამპყრობელის იმიჯი გაქვს შექმნილი… რა გითხრა, არც კი ვიცი, რას ითხოვ ჩემგან.

_ რა გეგმები გაქვს სოფის მიმართ, ამის გაგებას ვითხოვ… კაცურად. თუ გიყვარს, ღირსეულად მაინც მოექეცი, რატომ ამცირებ.

_ ერთი კარგი რჩევა მაინც უნდა მოგცე, ბექა. სანამ ღრმად არ შეგიტოპავს, გაჩერდი. ქალები ყოველთვის ყველაფერს თავდაყირა აყენებენ. ერთხელ თუ შემოუშვებ ქალს შენს ცხოვრებაში, მაშინვე მიხვდები, რომ მას სულ სხვა რამე უნდა, შენ კი _ სრულიად სხვა.

_ ხომ გითხარი, მორალის წაკითხვა არ მჭირდება-მეთქი.

_ კარგი… მაშინ სხვანაირად გეტყვი. სოფიოს თავისი ცხოვრებით სურს ცხოვრება, მე _ ჩემით. ის ცდილობს, თავის რელსებზე გადამიყვანოს, ამ დროს თვითონაც ცდება სწორ გზას. მე რომ მარჯვნივ ვიწევ, ის მარცხნივ მექაჩება. სინამდვილეში იცი, რა გამოდის? ორივეს უკან დაბრუნება გვიწევს, ზურგისკენ შეტრიალება, მიუხედავად იმისა, რომ ვერც ერთი ვერ ვიტანთ ზურგის ქარს.

_ ფილოსოფოსობ!

_ სულაც არა. მას მე ვუნდივარ, ვუყვარვარ სიგიჟემდე, გულის წასვლამდე. რაც უნდა მტკივნეული იყოს შენთვის, ეს ფაქტია. ის თავისი საქციელით მეც იძულებულს მხდის, მისკენ ნაბიჯი გადავდგა, თუმცა ეს ნაბიჯი სასიკეთო ვისთვის იქნება, ჯერ არ ვიცი. შეიძლება ორივესთვისაც, მაგრამ ვიღაც ამით მაინც დაზარალდება.

_ თქვენ შორის?

_ არ არის აუცილებელი, ჩვენ შორის, თუმცა არც ეგ არის გამორიცხული.

_ შეიძლება ერთი ძალიან პირადული რამ გკითხო?
_ მკითხე.

_ რატომ დაშორდით ერთმანეთს, არ გიყვარდა? ნიტა როგორ გახდა შენი ცოლი, ისინი ხომ მეგობრები იყვნენ?

_ მე შეცდომა დავუშვი წარსულში, გამოუსწორებელი შეცდომა.

_ ჩემი აზრით, არ არსებობს გამოუსწორებელი შეცდომა. ყველა ჩვენგანი ცდება, შეცდომა ხომ წარსულის განუყრელი ნაწილია, რომელსაც ვერავინ გაექცევა. მთავარი ის არის, ძვირი არ დაგიჯდეს იგი და ერთი და იგივე შეცდომა ორჯერ არ დაუშვა ცხოვრებაში.

_ ახლა შენც მორალს მიკითხავ, როგორც ვატყობ, _ ისევ გაიცინა სანდრომ, ამჯერად ღვარძლი არ იგრძნობოდა მის ხმაში.

_ ესე იგი, გიყვარდა…

_ სანამ ის გამოჩნდებოდა, წარსულის გარეშე ვცხოვრობდი, მხოლოდ დღევანდელი დღე იყო ჩემთვის მნიშვნელოვანი, ახლა კი…

_ წარსულის გარეშე მომავალი არ არსებობს, სანდრო.

_ არსებობს, რატომაც არა. მე ბედნიერი კაცი ვარ. მყავს ცოლი, რომელსაც ვუყვარვარ, შვილები, თბილი ოჯახი… მე ბედნიერი ვარ ამით. არ მინდა მახსოვდეს, რა იყო უწინ, ტკივილს მაყენებს.

_ ბედნიერი ხარ? მაშინ რა გაყენებს ტკივილს? ბედნიერ ადამიანებს ხომ მოგონებები არა აქვთ.

_ ჰოდა, არც ვიგონებდი, სანამ თვითონ არ შემახსენა თავი. ახლა კი საშველს არ მაძლევს. უნდა, ყველაფერი დამინგრიოს, ყველაფერი წამართვას, მხოლოდ თავისთვის დამიტოვოს.

_ როგორ ფიქრობ, რატომ იქცევა ასე, ეს სიყვარულია თუ შურისძიება?

_ ერთიც და მეორეც. თუმცა არ არის გამორიცხული, თავად ვერც ხვდებოდეს ამას. ერთ ჭკვიან კაცს აქვს ნათქვამი, ადამიანმა ცხოვრებაში სამი რამ უნდა გამოსცადოს _ სიღარიბე, სიყვარული და ომიო. მეც სამივე გამოვცადე, თან სამივე ერთდროულად. ამან გამანადგურა, გამაცამტვერა. მერე ძალიან დიდი ხანი დამჭირდა, ფეხზე წამოვმდგარიყავი, წელში გავმართულიყავი, ყველაფერი თავიდან დამეწყო, პარალელურად ძველი ჭრილობები მომეშუშებინა. ახლა ისევ თავიდან იწყება. ვგრძნობ, რაღაცები იცვლება ჩემში. როგორც ჩანს, წარსულმა ძალიან დიდი ტკივილი დამიტოვა. ამწუთას, არ დაგიმალავ და, გაორებული ვარ. არ ვიცი, ვარ კი მზად იმისთვის, კვლავ თავიდან დავიწყო? ღირს კი? ერთს მივანიჭო ბედნიერება, მეორეს წავართვა, მაქვს ამის უფლება? საკუთარ თავს რას მივცემ? მე თვითონ რა მელის? ბედნიერება თუ უბედურება? ამ კითხვაზე პასუხი არ მაქვს, გესმის?

_ იქნებ ჯობია, გადგე განზე და…

_ და გზა შენ დაგითმო? ჰა-ჰა-ჰა! ეს ომის გამოცხადებას ნიშნავს.

_ ომის გარეშეც შეიძლება ამის მოხერხება. შენ შენი წილი ბედნიერება გაქვს, მე კი უნდა შევიქმნა. მომეცი ამის საშუალება.

_ მევაჭრები?

_ არ გევაჭრები, უბრალოდ, კაცურად გთხოვ. შენ არც იცი, რას ეძებ. მე კი ვიცი. შენ დაბნეული ხარ, შედეგსაც ვერ ხედავ, ვერც გამოსავალი გიპოვნია. მე კი განსაზღვრული მიზანი მაქვს, რომლის მიღწევაში მხოლოდ შენი გაურკვევლობა მიშლის ხელს.

_ მაგრამ მას მე ვუყვარვარ, ხომ არ გავიწყდება? პოეტურად რომ ვთქვათ, იგი მთელი ცხოვრება მე მიმღერის.

_ ჰმ, სოფიმ რომ იცოდეს, რაზე მღერის, რატომ მღერის და რა მღერის მასში, არასდროს გიმღერებდა.

_ შეურაცხყოფას მაყენებ.

_ არც მიფიქრია. შენ თვითონ ამბობ, რომ არ იცი, რა გინდა მისგან, რას მოითხოვ. არც ეშვები, არც უშვებ. ოჯახის შენარჩუნებაც გინდა და სოფის გვერდით ყოფნაც. ის ქალია, შეყვარებული ქალი, ამიტომაც ადვილია მისი მართვა. საყვარლობაც რომ შესთავაზო, თანახმა იქნება. შემდეგ მაინც მიაგდებ. ამით კი საბოლოოდ გააუბედურებ. არ გეცოდება? თუ გიყვარს, ასე არ უნდა მოექცე.

_ როგორ გეტყობა, რომ არ იცნობ მას. გგონია, სუსტია? გგონია, სხვა ქალებს ჰგავს? ცდები. ის იმაზე ძლიერია, ვიდრე შენ წარმოგიდგენია. დარწმუნებული რომ ვიყო, ასე მოიქცევა, ერთი წამით არ დავფიქრდებოდი, ისე განვახორციელებდი ჩემს ჩანაფიქრს, მაგრამ… მე თვითონაც არ ვიცი, რა მსხვეპლის გაღებას მოითხოვს ჩემგან, ამიტომაც ვყოყმანობ. ის არის ქალი, რომელსაც შესწევს უნარი, ყველაფერზე უარი გათქმევინოს. ფაქტი სახეზეა, ბოლო ხანებში მის გარდა ვერავის ვხედავ, ვერავისზე ვფიქრობ… ამის მოსმენა გინდოდა ჩემგან? აჰა, მიიღე! ახლა უკვე იცი, რომ მე და შენ ომი არ აგვცდება. ან შენ მოგიწევს უკან დახევა, ან მე. მაგრამ გაფრთხილებ, მე ადვილად არ ვყრი ფარ-ხმალს. ვიცი, რომ ძლიერი მოწინააღმდეგე იქნები, ამაში ერთი წუთითაც არ მეპარება ეჭვი. ამიტომაც საინტერესო იქნება შენთან მეტოქეობა. და კიდევ იმიტომ, რომ ძლიერი სიძულვილი თანაბარი ძალის მქონე მოწინააღმდეგეს მოითხოვს.

_ მე შენ არ მძულხარ.

_ სამაგიეროდ, მე მძულხარ. მაპატიე, მაგრამ ასეა. სოფიოც მძულს, ისევე, როგორც მას ვძულვარ. კიდევაც ვუყვარვარ და კიდევაც ვძულვარ. და ეს სიძულვილი ისევე ძლიერად გვაკავშირებს ერთმანეთთან, როგორც სიყვარული. ასე რომ, ვერაფერს შეგპირდები, ჩემო ბექა. ვიომოთ და ვნახოთ, ვისი აჯობებს. ისე, ეს არ იქნება პირველი ომი ჩვენ შორის. ნანკას გამოც გვქონია მსგავსი რამ, თუმცა ის სულ სხვა იყო.

_ ნანკა სერიოზულად არასდროს მაინტერესებდა, შენ ეს იცი.

_ სხვათა შორის, არც მე, ამიტომაც არც შენ და არც მე არ ვუყურებდით ამას სერიოზულად. ის ომი მაშინ თამაშს უფრო ჰგავდა, ვიდრე ძლიერ ორთაბრძოლას. ამიტომაც არ ვიცით, ვინ დარჩა ჩვენ შორის მოგებული საბოლოოდ, ამაზე არ დავფიქრებულვართ. არ გვაინტერესებდა და იმიტომ.

_ შენი აზრით, როგორი იქნება ეს ომი?

_ ვფიქრობ, არცთუ უაზრო.

_ როგორ გგონია, ვინ მოიგებს? მართალი მითხარი.

_ ალბათ შენ.

_ მე-ე? რატომ ფიქრობ ასე?

_ იმიტომ, რომ შენ გამოუცდელი ხარ სიყვარულში.

_ შენი აზრით, გამოუცდელები ყოველთვის იგებენ სიყვარულში?

_ ყოველთვის არა, გარკვეულ ეტაპზე. შენ სწორედ ამ ეტაპს გადიხარ ახლა და რომ მოიგებ, შენც გამოცდილი გახდები.

_ ფილოსოფოსობ, სანდრო.

_ ეს ფილოსოფია არ არის, ძმაო, ეს ცინიზმია. რა უცებ დაიჯერე ჩემი სიტყვები. მე შენ ამ ომს არ მოგაგებინებ, რადაც არ უნდა დამიჯდეს იგი.

_ მეც იმავეს გეტყოდი.

_ რა თქმა უნდა, სხვა რამე რომ გეთქვა, არც დაგიჯერებდი. ისე, გადამწყვეტი სიტყვა მაინც სოფიოზე იქნება. მთავარი ის არის, ის ვის მოაგებინებს ამ ომს, თვითონ ვის მხარეზე დადგება. ჯერჯერობით უპირატესობა ჩემ მხარეზეა. ის ითხოვს ჩემგან, რაღაც მისთვის ძვირფასი მივცე და რომც არ მივცე, თავად აიღებს ამას. შენ კი მისთვის მხოლოდ იარაღი ხარ, იარაღი ჩემს გასაღიზიანებლად, ჩემი ყურადღების მისაქცევად, მეტი არაფერი. ასე რომ… ნაკლები შანსი გაქვს… თუმცა ბრძოლა ცხოვრების კანონია. ადვილად არ უნდა დანებდე, თუნდაც მარტო დარჩე ბრძოლის ველზე.

უცებ ჯერ ნაბიჯების, მერე კარის გაღების და დახურვის ხმა შემომესმა. ვიღაც გავიდა ოთახიდან. რომელი? სანდრო თუ ბექა? იქნებ ორივე?

გაშეშებული ვიდექი, გარხევასაც ვერ ვბედავდი, სუნთქვასაც კი ვიკავებდი შიგადაშიგ. ფეხები დამიბუჟდა. გაოგნებული ვიყავი მოსმენილით. ეს ვინ ყოფილა, ეს ვინ მყვარებია თურმე, რა გვიან ამეხილა თვალები… ვნანობდი, ვნანობდი ყველაფერს, რაც სანდროსთან მაკავშირებდა.

კვლავ გაისმა ნაბიჯების ხმა, მერე ისევ კარის გაჯახუნების. მივხვდი, მეორეც გავიდა. შვებით ამოვისუნთქე. იქვე, იატაკზე ჩავჯექი, რომ სული მომეთქვა. ცრემლები შემშრობოდა. საწყალი ბექა, რამხელა ტკივილი მივაყენე. არა, უნდა ველაპარაკო, სანამ გვიან არ არის, სანამ ყველაფერი არ გამიფუჭებია. ჯანდაბამდის გზა ჰქონია სანდროს. ის ჩემი სიყვარულის ღირსი არ არის, არც ჩემი ცრემლების, არც ჩემი უძილო ღამეების. ის არ იმსახურებს ამას.

ძლივძლივობით წამოვდექი ფეხზე, წვივები ისე მიბჟუოდა, ნაბიჯის გადადგმა მიჭირდა. ძალიან ნელა გამოვაღე კარი და ქურდულად მიმოვიხედე დერეფანში. ჩემდა ბედად, ვერავინ დავლანდე. სწრაფად გამოვედი საპროცედუროდან და ჩემს კაბინეტში შევვარდი, სავარძელში ჩავესვენე და თავი ხელებში ჩავრგე.

_ ვიცი, რაც უნდა გავაკეთო, ვიცი, როგორც უნდა მოვიქცე, _ ხმამაღლა წამომცდა ფიქრები.

ფეხები დავიზილე, რომ სისხლი ამოძრავებულიყო ძარღვებში, ცოტა შვება რომ ვიგრძენი, ყავა მოვიდუღე, დავლიე და საბოლოოდ ჩამოვყალიბდი, რა გამეკეთებინა. ჩანთა გავხსენი, კოსმეტიკის ჩანთა ამოვიღე, სარკის წინ დავდექი და მაკიაჟის განახლებას შევუდექი. როცა საბოლოოდ მოვწესრიგდი, საფუძვლიანად შევათვალიერე თავი სარკეში. ჩემი ორეული შესანიშნავად გამოიყურებოდა. თვალი ჩავუკარი მეორე სოფის და მხრებში ამაყად გამართული ბექას კაბინეტისკენ მტკიცე გადაწყვეტილებით გავეშურე.

კარი შევაღე. ტელეფონზე ლაპარაკობდა. თითქოს შეცბა ჩემს დანახვაზე, მაგრამ მაინც გამიღიმა და ხელი მანიშნა, შემოდი და დაჯექიო. ასეც მოვიქეცი.

_ მაპატიე, მერე დაგირეკავ, პაციენტი მყავს, _ მოუბოდიშა ვიღაცას და ყურმილი დაკიდა.

რამდენიმე წამის განმავლობაში გამომცდელად შევყურებდით ერთმანეთს.

_ როგორ ხარ? _ დაარღვია ბოლოს დუმილი.

_ შენ? _ კითხვა შევუბრუნე.

_ არა მიშავს, ატმის წვენს დალევ?

_ დავლევ.

მაცივრიდან ორი ქილა წვენი გამოიღო, გახსნა და ერთი მომაწოდა.

_ მოიყუდე, ასე უფრო გემრიელია.

_ მე შენთან სალაპარაკოდ მოვედი, _ ვთქვი და მოვსვი.

_ გისმენ.

_ შეგიძლია მითხრა, რა ხდება?

_ რა უნდა ხდებოდეს? _ მიამიტური სახე მიიღო და მაგიდის კიდეზე ჩამოჯდა.

_ აღარ მეკონტაქტები.

_ ჰო-ო… რა ვიცი, ვიფიქრე, აღარ ვჭირდები-მეთქი. არ მინდა, ვინმეს ცხოვრებაში ზედმეტად ვიგრძნო თავი.

_ ბექა, ახლა არ ვიცი, რა ხდება, მაგრამ ცოტა ხნის წინ მეუბნებოდი, მიყვარხარო, რაღაც შანსებზეც კი საუბრობდი. ხომ არ მეშლება?

_ არა, არ გეშლება, _ სინანულით ჩაიცინა.

_ შეგიძლია მითხრა, თუ მართლა გიყვარდი, რატომ შეგიყვარდი?

როგორც ჩანს, ამ შეკითხვას არ ელოდა. გაოცებით აზიდა წარბები და დამაშტერდა. კარგა ხანს გაწელა პაუზა, მერე ალაპარაკდა.

_ განა რაიმე მიზეზის გამო შეიძლება შეგიყვარდეს? რა ვიცი, მე მგონია, რომ უყვართ… დაუფიქრებლად, არაფრის გამო, უბრალოდ, გულს უნდა ასე და იმიტომ. გული ერთადერთია, რომელსაც შეკვეთას ვერ მისცემ, ვერ უბრძანებ, რომელიც არც დაწერილ კანონებს ემორჩილება და არც დაუწერელს, _ მერე უცებ გაიცინა, _ ნაოჭები გაგჩენია.

დაბნეულმა მექანიკურად თვალებზე მოვისვი ხელი. ეს რა მოსატანი იყო ამ დროს?

_ იცი? ნაოჭი ადამიანს ორი მიზეზით უჩნდება _ ან სიბერისგან, ან მხიარულებისგან. ზედმეტად მხიარულობ, ალბათ, _ ორაზროვნად დააყოლა.

_ ნაოჭი ტკივილმაც იცის, დიდმა ტკივილმა და დარდმა.

_ იმედია, მე არ მომიყენებია შენთვის ასეთი ტკივილი.

_ სამაგიეროდ, დარდის საბაბი შენ მომეცი.

_ ეს როგორ გავიგო, ჩემზე დარდობ? არ გამაცინო.

_ მე არასდროს ვიტყუები.

_ ჰო, ტყუილი ხომ ღალატის ტოლფასია… რატომ, ჩემზე რატომ დარდობ? ვფიქრობ, ბევრს არაფერს წარმოვადგენ შენთვის. რა საჭიროა ასეთი სიტყვები?

_ მე მასთან სექსი არ მქონია, ბექა, _ ვთქვი უცებ.

ამის გაგონებაზე სახე შეეცვალა.

_ არ მესმის, რისი თქმა გინდა.

_ მე სანდროსთან სექსი არასდროს მქონია, _ ხაზგასმით წარმოვთქვი და ჯიქურ შევხედე.

_ იქნებ ისიც მითხრა, რომ…

_ არა, ქალიშვილი არა ვარ. იყო ჩემს ცხოვრებაში სხვა მამაკაცი, რომელთანაც რაღაც მაკავშირებდა, თუმცა ძალიან ცოტა ხნით. სიყვარულით კი მხოლოდ სანდრო მიყვარდა ყოველთვის, ამას არ ვმალავ.

_ მე რატომ მიყვები ამ ყველაფერს?

_ იმიტომ, რომ შენ მთხოვე.

_ რაღაც არ მახსენდება.

_ გაგახსენებ. შენ მითხარი, შენზე ყველაფერი მომიყევიო, არ მითხარი? ჰოდა, მეც გიყვები.

_ იქნებ არ ღირს…

_ ღირს. ამაში ისე ვარ დარწმუნებული, როგორც… რატომ მალაპარაკებ? ხომ იცი, ახლა ისეთ ბანალურ ტექსტს ვიტყვი, შენც რომ გაგეცინება.

ამ სიტყვებზე მართლა გაეცინა, მერე ისევ დაუსერიოზულდა სახე და ნაღვლიანი გამომეტყველებით მომაჩერდა.

_ იცი რა, სოფი? შენ კარგად იცი, რაც ხდება ჩემს თავს. ისიც კარგად იცი, რატომ გერიდები ბოლო ხანებში.

_ არ ვიცი, ამიხსენი, აქ ამიტომაც ვარ მოსული.

_ კარგი, გეტყვი. მე მგონია, რომ შენს გულში ჩემი ადგილი არ მოიძებნება. მოიცა, არ შემაწყვეტინო… შეიძლება მოიძებნება კიდეც, მაგრამ არ მინდა, ის ადგილი სადღაც ბოლო რიგებში, ან თუნდაც მეორე რიგში იყოს. ჩემი სურვილია ერთადერთი მაყურებელი ვიყო შენს კინოთეატრში და აუცილებლად პირველ რიგში ვიჯდე, მარტო, სხვა შენი თაყვანისმცემლების გარეშე. მე მინდა იმხელა ვიყო, რომ სხვა ვერ ეტეოდეს ამ პატარა, სითბოთი სავსე გულის დარბაზში და მხოლოდ მე ვავსებდე. მინდა, რომ ყველას მაგივრად მე გისმენდე, მე გიყურებდე, მე გიკრავდე ტაშს, მე ვყვიროდე «ბრავოს», მე მოგართვა ყველას მოსართმევი თაიგული… მე, ერთი ვიყო ყველა. ამის პრეტენზია მაქვს. ვშიშობ, შენ ამას ვერ შეძლებ. ვშიშობ, რომ ერთი ადამიანისთვის არ გამართავ სპექტაკლს, რაც უნდა კარგად ითამაშო, თვალი მაინც ყოველთვის შემოსასვლელისკენ გაგექცევა იმ მაყურებლის მოლოდინში, რომლისთვისაც სინამდვილეში თამაშობ, რომელიც თავისი ყოფნით ავსებს იმ დარბაზს. გასაგებად გითხარი?

_ შენ გინდა, რომ მე ბედნიერი ვიყო?

_ ძალიან მინდა, მაგრამ ეს შენ არ გინდა. მე კი შენი სურვილის წინააღმდეგ ვერ წავალ, ხოლო თუ წავალ და ჯიუტად ვეცდები, ბედნიერი გაგხადო, ეს იმას ნიშნავს, რომ არასაკმარისად მყვარებიხარ.

_ და ვინ გითხრა, რომ არ მინდა?

_ არ ვიცი… ალბათ შენმა თვალებმა. მე მხოლოდ ერთი რამ ვიცი _ რა არის სიყვარული. ამას ძალიან გვიან, მაგრამ მაინც მივხვდი. შენ ჩემზე ადრე იცოდი, რადგან დიდი ხნის წინ გამოსცადე ეს გრძნობა. სიყვარული თურმე უფრო სასტიკი და დაუნდობელი შეგრძნება ყოფილა, ვიდრე წყურვილი ან შიმშილი.

_ ჰოდა, დამეხმარე, რომ არ მშიოდეს და არ მწყუროდეს. სამაგიეროდ, მე შენ იმ არცთუ უაზრო ომს მოგაგებინებ, _ ორაზროვნად გავუღიმე, მის გაოცებულ თვალებს თვალებით მივეფერე და სანამ რამეს იტყოდა, კაბინეტი დავტოვე…

ჩემს ოთახში შევედი და ფანჯარა გამოვაღე, რომ გახურებული სახე ნიავისთვის მიმეშვირა. მოულოდნელად ისეთი ქარი ამოვარდა, კედლები შეაზანზარა. გამეღიმა, ეს კარგის ნიშანი იყო…



* * *

ახალი ეტაპი დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში _ დღეები ბექასთან ერთად და სანდროს გარეშე. ამ უკანასკნელის სახელის ხსენებაც არ მინდოდა. მართალი იყო იმაში, რაც ბექას უთხრა _ მძულდა და მიყვარდა, მიყვარდა და მძულდა ერთდროულად. მაგრამ იმდენად ჯაბნიდა სიძულვილი სიყვარულს, აღარ დამდევდა მისი ლანდი ძველებურად. ახლა მთლიანად ბექაზე ვიყავი გადართული. მთელ დღეებს ჩემ გვერდით ატარებდა, საღამოს კი, სამუშაო საათების დამთავრების შემდეგ, აუცილებლად სახლამდე მომაცილებდა, მაშინაც კი, როცა ჩემი მანქანით ვიყავი _ უკან მომყვებოდა თავისი «მერსედესით». სახლში ამოსვლა ერთხელაც არ უცდია, არც უგრძნობინებია, სამაგიეროდ, ეზოში ვყოვნდებოდით დიდხანს. ვისხედით მის მანქანაში და საათობით ვმუსაიფობდით. ჩემი ხელი ხელში ჰქონდა ჩაბღუჯული და მოწყურებულივით შემომცქეროდა თვალებში. არც მკოცნიდა, არც მეფერებოდა, მხოლოდ მიყურებდა და სხვა არაფერი. მე კი ვეტიტინებოდი და ვეტიტინებოდი, ათასგვარ სისულელეზე ველაპარაკებოდი. ბევრს ვიცინოდით ერთად და არც ერთხელ სანდრო არ გვიხსენებია, არც ჩვენი ურთიერთობა _ არც გუშინდელი, არც დღევანდელი და არც ხვალინდელი. მერე დამემშვიდობებოდა და იქამდე არ წავიდოდა, სანამ სადარბაზოში არ შევიმალებოდი. ვხვდებოდი, რატომაც არ ამცირებდა ჩვენ შორის მანძილს _ უნდოდა, რაც შეიძლება მომძალებოდა სურვილი და მე თვითონ გადამედგა პირველი ნაბიჯი ჩვენი ფიზიკური სიახლოვისკენ. არც მე ვჩქარობდი. რაც უფრო მიუწვდომელი რჩებოდა ჩემთვის, მით უფრო მივიწევდი მისკენ. ერთადერთი, რასაც უთქმელად და ერთმანეთთან შეუთანხმებლად, მაგრამ შეგნებულად ვაკეთებდით, სანდროს გახელება იყო _ თითქოს ჯიბრზე, სწორედ მაშინ განვმარტოვდებოდით ერთად, როცა ის გამოჩნდებოდა, ჩაგვივლიდა გვერდით ან როცა საორდინატოროში ან რეანიამაციაში შემოვიდოდა. მის თვალებში ბოროტი ნაპერწკალი აკიაფდებოდა წამით, ამის შემჩნევა ადვილი იყო, თუმცა ჩვენ არ ვიმჩნევდით. ვამჩნევდით მხოლოდ ერთმანეთს და არავის სხვას გარშემო. ეს ერთგვარად, თამაში იყო მის გასაწბილებლად და ჩვენ მოგვწონდა ეს თამაში. რაც დრო გადიოდა, უფრო და უფრო გვესმოდა ერთმანეთის, მეტი და მეტი საერთო შტრიხი იკვეთებოდა ჩვენს ხასიათში, საოცრად ვავსებდით და ვუგებდით ერთიმეორეს.

ერთადერთი, მაშინ ვერ ახერხებდა ბექა ჩემს გაცილებას, როცა რომელიმე ჩვენგანს კლინიკაში ღამე მორიგედ დარჩენა უწევდა. ამ დროს ჩვენი დამაკავშირებელი სატელეფონო მესიჯები იყო. მთელი ღამე წკაპაწკუპი გაუდიოდა მობილურის კლავიშებს, სახიდან კი ღიმილი არ მშორდებოდა ბედნიერებით აღსავსეს. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ისიც ჩემ დღეში იყო.

«მე მინდა ერთადერთი მაყურებელი ვიყო შენი გულის დარბაზში» _ ბექას ეს სიტყვები გონებიდან არ მშორდებოდა.

კვლავ დაიწყო უძილო ღამეები, ოღონდ სასიამოვნოდ უძილო და იგი მხოლოდ ბექას ეძღვნებოდა. რადგან თვალს ძილი არ ეკარებოდა, გავიტანდი სავარძელს აივანზე და ღამის თბილისს გადავყურებდი. ვათვალიერებდი სიბნელეში გარინდული მრავალსართულიანი სახლების სილუეტებს, ვუყურებდი ერთმანეთში ჩახლართულ ქუჩებს, განათებულ ხიდებს და ვფიქრობდი იმაზე, რა სიზმრებს ხედავდნენ იმ წუთებში მძინარე ადამიანები, რა იდუმალ ისტორიებს ინახავდნენ დილამდე მკვდარი ქალაქის ცივი კედლები. და როცა ფოთლების გაურკვეველი შრიალი ჩემს სმენას მოსწვდებოდა, ასე მეგონა, მესმოდა მათი ენა, ვარჩევდი ჩურჩულით ნათქვამ მათ ყოველ სიტყვას, თითქოს ბექას დანაბარები მოჰქონდათ ჩემამდე, თითქოს მის მაგივრად მიხსნიდნენ სიყვარულს… ძალიან გვიან კი, როცა შემცივდებოდა, ჩავწვებოდი ლოგინში და მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი. დრო იწელებოდა, არა და არ მთავრდებოდა ღამე. იგი გრძელი იყო, როგორც სიკვდილი, ბნელი, როგორც უნათურო გვირაბი, რომლიდანაც ვერა და ვერ გამოსულხარ. ასე მეგონა, არასდროს გათენდებოდა. თუმცა მაინც თენდებოდა და ეს სწორედ მაშინ, როცა ფიქრისგან დაღლილს თვლემა მომერეოდა.

8 8 8

პარასკევი საღამო იყო, ბექამ, ჩვეულებისამებრ, სახლამდე მომაცილა. მე უმანქანოდ ვიყავი. ზედ სადარბაზოს შესასვლელთან გააჩერა «მერსედესი» და ოდნავ ჩემკენ მოტრიალდა თვალებდანისლული. მსიამოვნებდა მისი ყურება _ ასეთი ლამაზთვალება მამაკაცი ჯერ არ შემხვედრია ცხოვრებაში. სურვილმა მომიარა, მინდოდა ეკოცნა ჩემთვის, მაგრამ თქმისგან თავი შევიკავე.

_ ამ ზაფხულს შვებულება ერთად ავიღოთ და ზღვაზე წავიდეთ, კარგი? _ საყვარლად გამიღიმა.

_ ჰო, მაგრამ მე ვინ მომცემს შვებულებას, სულ რამდენიმე თვეა, რაც ვმუშაობ, _ პატარა ბავშვივით ვთქვი.

_ მაგას მე ჩავაწყობ, შენ არ იდარდო, _ დამაიმედა და ჩემი თითები ჩაბღუჯა.

_ დავიჯერო, გულით გინდა ამის გაკეთება? _ ჩემი წეღანდელი სურვილის ასრულების საბაბი მომეცა.

_ შენ რა, გეეჭვება? _ ძლიერად მიმიჭირა ხელზე ხელი.

_ რა ვიცი, ახლოს არ მეკარები და… _ თვალები დავხარე, გავწითლდი.

_ ეს ასეა ჩაფიქრებული, საქმეს სჭირდება. ჯერჯერობით მინდა მიყვარდე ყველა შენი «არათი», რომ მერე ერთად მომეძალოს შენი ყველა «ჰო», _ თქვა და მრავლისმეტყველად შემომხედა.

_ ეს ფრაზა შენ გეკუთვნის თუ სადმე ამოიკითხე? _ ეშმაკურად შევხედე.

_ არ ვიცი. რა მნიშვნელობა აქვს? ხომ შეიძლება, ორ ადამიანს ერთნაირი აზრი მოუვიდეს თავში? იქნებ ჩემდა უნებურად მოვპარე კიდეც სხვას. არა უშავს, თუ ასეა, მაპატიებს «ორიგინალის» ავტორი, თუმცა მაინც მგონია, რომ მე მეკუთვნის, ­_ ნიშნის მოგებით მოკუმა ტუჩები.

_ რომ იცოდე, რა საყვარელი ხარ, თბილი, თბილი, თბილი, _ მისკენ გადავიხარე.

_ ამ სითბოს შენ მაწვდი მხოლოდ და მხოლოდ და… იცი, რის მაგივრად? _ ისე დააყოლა ბოლოს, ვიცოდი, რაღაც «უბედურებას» იტყოდა.

_ არ ვიცი, მითხარი.

_ მზის სხი-ვე-ბის, _ დამარცვლით წარმოთქვა და გემრიელად გაიცინა.

_ რა არის აქ სასაცილო? _ მიამიტურად გავიკვირვე.

_ რა ვიცი, ვიფიქრე, ბანალურობაში ჩამითვლის-მეთქი.

_ არა, სულაც არ არის ბანალური. ასეთი რამ პირველად მესმის.

_ ესე იგი, ჩემს სასიყვარულო ლექსიკონში პროგრესი იგრძნობა… ძალიან ლამაზი ხარ, სოფი… კარგია, რომ ბუნებამ სილამაზით დაგაჯილდოვა და არა მარტო სილამაზით.

_ არც შენთვის დაუკლია ბუნებას ჯილდო.

_ რას მელაპარაკები, მაინც რითი?

_ ჩემნაირი «დაჯილდოებული» ქალით, _ კეკლუცად გავიცინე და მხარზე დავადე თავი.

მოულოდნელად თმაზე მისი ტუჩების შეხება და ცხელი სუნთქვა ვიგრძენი.

_ მიყვარხარ, სულელო, შენ არ იცი, როგორ მიყვარხარ, _ აღგზნებით მიჩურჩულა.

სასიამოვნო ტალღამ სხეულში დამიარა, ვიგრძენი, როგორ გამიოფლიანდა მკერდის ღარი.

_ მინდა გავწელო შენთან დაახლოების დრო, რაც შეიძლება დიდხანს. მანამ, სანამ არ დავრწმუნდები, რომ შენ ამისთვის მზად ხარ და არა მარტო შენ… ისიც. არ მინდა, სხვისი ოცნების ქალი გახდეს ჩემი ცოლი, გესმის? _ იმავე ხმით გააგრძელა ბექამ.

წამით გავქვავდი. რამდენი ხანია, «ის» არ უხსენებია. აი, თურმე რაშია საქმე, რა აღელვებს. შემეცოდა.

_ მე შენ არ დაგაღალატებ, ბექა, მეყო, რა სისულელეებიც ჩავიდინე, _ არ გავნძრეულვარ, ისე ჩავილაპარაკე.

_ ეჰ, სოფი, სოფი… ქალების ოთხმოცდაცხრამეტი პროცენტი სჩადის სისულელეს, მაგრამ მეასე პროცენტი მამაკაცებზე ეშმაკები გამოდგებიან ხოლმე, _ თქვა და ისე ამოიხვნეშა, თითქოს გულიც თან ამოაყოლაო.

_ მაინცდამაინც იმ ერთ პროცენტში რატომ მიგულისხმე? _ თავი ავწიე და თვალებში ჩავხედე.

_ იმიტომ, რომ სწორედ იმ ერთ, ყველაზე ჭკვიანი ქალების პროცენტს განეკუთვნები, _ მითხრა და მზერა ამარიდა, _ მე, შენ და სანდრო სიყვარულის სამკუთხედს ვქმნით, ძალაუნებურად ასე გამოდის. მე კი არ მინდა ამ სამკუთხედში ბისექტრისას როლში აღმოვჩნდე ან არასაჭირო გვერდი ვიყო.

_ სამკუთხედს იმიტომ ჰქვია სამკუთხედი, რომ ყველა გვერდი სჭირდება, _ ყრუდ ვთქვი, _ ერთადერთი გამოსავალი ისაა, დაიშალოს სამკუთხედი.

_ ჰო.

_ მე დავშლი მას, პირობას გაძლევ და დავშლი ჩემს სასარგებლოდ.

_ მხოლოდ შენს სასარგებლოდ? _ ისე ფრთხილად იკითხა, მივხვდი, რისი გაგებაც სურდა.

_ ჩვენს სასარგებლოდ _ შენს და ჩემს სასარგებლოდ. ხომ იცი, რომ არ მოგატყუებ, _ ისევ გავუყარე თვალი თვალში.

ნაღვლიანად გამიღიმა.

_ ვიცი, ტყუილი ხომ ღალატის ტოლფასია, შენ კი ღალატი არ გჩვევია, _ თქვა და მხრებში ხელი ჩამავლო, თავისკენ მიმიზიდა და ტუჩებზე დამაკვდა…

8 8 8

ვინ თქვა, კოცნას სურნელი არა აქვსო. მთელი საღამო ბექას კოცნის სურნელი არ მომშორებია, მისი ტუჩების სიტკბოსაც ვგრძნობდი ამავდროულად. არც მივახშმია და არც ჩაი დამილევია, სარკესთან მოკალათებული კმაყოფილებით ვილოკავდი ბაგეებს, თან ზედა ტუჩს ცხვირს მივუშვერდი, რომ უფრო შემეგრძნო და დიდხანს გამყოლოდა იმ კოცნის სუნი და გემო.

ტელეფონმა დარეკა. პატარა გოგონასავით ვისკუპე სკამიდან და ყურმილს მივვარდი, ბექა მეგონა. მართალია, თუ მორიგე არ ვიყავი, ისე არც მირეკავდა და არც მიმესიჯებდა, მაგრამ ეს საღამო რაღაცით გამორჩეული იყო სხვებისგან და ამიტომაც ვიფიქრე, რომ ის იქნებოდა. არავინ მიპასუხა. უსიამოვნოდ გამკრა, სანდრო არ იყოს-მეთქი. გულისცემა ამიჩქარდა. ხომ არ მამოწმებს? ახლა დაკიდებს ალბათ და ბექასთანაც დარეკავს, იმასაც შეამოწმებს. იქნებ ვცდები? იქნებ ვიღაცას შეეშალა? მაშინ რატომ არ მიპასუხა?

დუმილი ყურმილს იქიდან რამდენიმე წამს გაგრძელდა, მერე კი წყვეტილი ზუმერი გაისმა ტელეფონში.

ისევ სარკესთან გადავჯექი და საკუთარი თავი შევათვალიერე. მართლა ლამაზი ვარ, მე თვითონაც მსიამოვნებს, როცა ჩემს ორეულს ვუცქერი. საცოდაობა არ არის, ასეთი სხეული უკაცობას განიცდიდეს? მას ხომ ახლა, სწორედ ამ ასაკში სჭირდება მამაკაცის ვნებიანი მკლავები, მოფერება, ალერსი… სექსი, ბოლოს და ბოლოს! რას ვუცდი? რა მიშლის ხელს? ბექას ხომ ვუყვარვარ, ვუნდივარ… იქნებ ლოგინმა უფრო დაგვაახლოვოს? სანამდე გაწელავს პაუზას? როცა ერი ლოთდება, სახელმწიფოს «მშრალი კანონი» შემოაქვს. ბექამ კი «მშრალი სექსის კანონი» დამიწესა. ნუთუ მოჭარბებული ვნების გამო? მე უფრო ძალიან მინდა მასთან დაწოლა, თუ მას? არ ვიცი, თუმცა ფაქტია, რომ მე ძალიან მინდა. ხომ არ დავურეკო და მოვიყვანო? არ ჯობია, მოსახდენი დროზე მოხდეს? არა, არა, რა სისულელეა, ამას არ ვიზამ. არ იფიქრებს ბექა, ეს ვინ ყოფილაო?

ამ დროს ისევ დარეკა ტელეფონმა. ამრეზით გადავხედე აპარატს. ჯინაზე არ ვუპასუხებ, რეკოს რამდენიც უნდა. კარგა ხანს ისმოდა ზარის ხმა, მე კი ადგილიდან არ დავძრულვარ. ბოლოს შეწყდა, მაგრამ ახლა მობილური ამღერდა. ჩანთას ვეცი, ეკრანს დავხედე, ბექა მირეკავდა. ნუთუ ჩემი ფიქრები გამოიცნო? ათრთოლებულმა დავაჭირე ღილაკს თითი, რაღაც ჯერარგანცდილის მოლოდინში.

_ ყურმილს რატომ არ იღებ, არ ხარ სახლში? _ მისმა სასიამოვნო ბარიტონმა გული გამითბო.

_ როგორ არა ვარ, მაგრამ ვიწექი და დამეზარა ადგომა, _ ვიცრუე, _ ახლა დარეკე და ავიღებ.

_ არა, იყოს. ერთი ამბავი მაქვს შენთვის, ოღონდ არ ვიცი, კარგია თუ ცუდი, მაგრამ მაინც უნდა გითხრა.

_ მითხარი, _ დავიძაბე, ასეთი რა აქვს სათქმელი?

_ დედაჩემი ხვალ საღამოს ვახშამზე გეპატიჟება, შენი გაცნობა უნდა.

_ რას ამბობ, _ ღაწვები გამიხურდა ამის გამგონეს.

_ რა ვქნა, სოფი, ჩემი ბრალი არ არის. გინდა თუ არა, მოიყვანეო, რა ვუთხრა?

მოულოდნელობისგან ენა ჩამივარდა. სიჩუმე გაიწელა.

_ ალო, სოფი, ალო! გესმის ჩემი? _ მესმოდა მისი შეცვლილი ხმა.

_ მესმის, ბექა, მესმის. წამოვალ, რა თქმა უნდა, მაგაზე დაფიქრება შეიძლება?

_ მე კი მომეჩვენა, რომ დაფიქრდი.

_ არა, არა, უბრალოდ… არ ველოდი და…

_ აი, ხომ ხედავ, ცხოვრება როგორი სიურპრიზებით არის სავსე. კარგი, მეტს აღარ შეგაწუხებ, ხვალისთვის მოემზადე. აბა შენ იცი, არ შემარცხვინო.

_ რა საძაგელი ხარ, _ სიცილი ვერ შევიკავე, _ რა უთხარი ამისთანა, რომ ჩემი გაცნობა მოისურვა? _ ცნობისმოყვარეობამ მძლია.

_ ერთი გოგო ძალიან მაბრაზებს-მეთქი. ჰოდა, მაიყვა, გამაცანი და ჭკუას ვასწავლიო.

_ …

_ რა იყო, ხომ არ შეგეშინდა, ლამაზმანო?

_ ცოტა. ხვალიდან ვეცდები, აღარ გაგაბრაზო, _ სითბო ჩამეღვარა სხეულში.

_ ჰოდა, მოემზადე გადამწყვეტი რაუნდისთვის.

_ კარგი, _ ბედნიერმა ჭაღს გავუღიმე, ბექას დავემშვიდობე და მობილური გულში ჩავიხუტე.

8 8 8

დილით ჩვეულ დროს გამოვცხადდი სამსახურში. ასეთი გამოპრანჭული ალბათ ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ, თან საშინლად ვღელავდი. არავის გამოპარვია ჩემი «საგანგებო მდგომარეობა». «რა ლამაზი ხარ, სოფიო», «რა ხდება? სად მიდიხარ?» «ვა, რა სხვანაირი ხარ?» _ ამ სიტყვებით შემხვდნენ თანამშრომლები. მეც ვიფერებდი კომპლიმენტებს და კეკლუცი ღიმილით ვიხდიდი მადლობას. სანდროს ჩემს დანახვაზე თვალები გაუშტერდა. აშკარად ძლიერი ეფექტი მოვახდინე მასზე. გამომწვევად შევხედე და გვერდი ისე ავუარე, მივახვედრე, ეს ყველაფერი შენ არ გეკუთვნის-მეთქი. ბექას კაბინეტს მივუახლოვდი, დავაკაკუნე და პასუხს არ დავლოდებივარ, ისე შევედი. თავი ასწია, შემომხედა და გაშეშდა.

_ ნუთუ?.. _ მხოლოდ ეს თქვა.

_ ნუთუ, _ ვუპასუხე მეც.

_ ჩათვალე, რომ ქალბატონი ანიკო უკან აღარ გამოგიშვებს, _ კმაყოფილმა წარმოთქვა და წამოდგა, ჩემკენ გამოემართა.

_ მეც დავრჩები, რა მენაღვლება.

მომიახლოვდა, თავი ჩემკენ გადმოხარა და ჰაერი შეისუნთქა.

_ არომატი, არომატი… სიმართლე გითხრა, მე შენი ბუნებრივი სურნელი უფრო მომწონს, _ ჩურჩულით მითხრა.

_ ესე იგი, მოვეწონები დედაშენს?

_ მას უკვე მოსწონხარ, ამიტომაც როგორ ფორმაშიც არ უნდა იყო, მნიშვნელობა არა აქვს.

_ როგორ მოვწონვარ, როცა ერთხელაც არ ვუნახივარ?

_ როგორ და ჩვეულებრივად. მე და დედას ერთნაირი გემოვნება გვაქვს, _ ხმამაღლა გაიცინა, _ მთავარია, შენც მოგეწონოს.

_ გამოდის, რომ მეც მომეწონება.

_ დარწმუნებული ხარ?

_ რა თქმა უნდა. მე და შენც ხომ ერთნაირი გემოვნება გვაქვს, _ მაცდურად შევცინე.

_ იცი? მე დღეს მორიგე ვარ, ასე რომ, შენ და დედაჩემს მარტო მოგიწევთ ყოფნა.

_ ხუმრობ? _ შევცბი.

_ არ ვხუმრობ, მართლა გეუბნები. მიგიყვან, ცოტა ხნით დავრჩები და მერე წამოვალ.

_ იქნებ სხვა დროისთვის გადავდოთ, ბექა? _ წინასწარ წარმოვიდგინე, როგორ მდგომარეობაში აღმოვჩნდებოდი და გამაცივა.

_ არა, ის დღეს გელოდება. მას ასე სურს. რა მოხდა მერე, ბოლოს და ბოლოს, აქედანვე ხომ უნდა მიეჩვიო იმას, რომ ოდესმე უჩემოდაც მოგიწევთ ერთად ყოფნა? _ საზეიმო ხმით თქვა და გაღიმებულმა თმაზე გადამისვა ხელი.

გავწითლდი…

8 8 8

მომეჩვენა, რომ ჩემს დანახვაზე ბექას დედას სახე შეეცვალა, ჩრდილმა გადაურბინა. არ მესიამოვნა. ასეთ შეხვედრას არ მოველოდი. უმწეოდ გადავხედე მოღიმარ ბექას.

_ ეს ის არის? _ ცივი ხმით იკითხა ქალმა, თან თვალს არ მაშორებდა.

_ ის არის, კი, _ თავი დააქნია ბექამ.

გეგონებოდა, თითქოს ჩემი გარეგნობის შეშურდაო, მაგრამ თვითონ ისეთი ლამაზი იყო, ენით ვერ აწერდი. აი, თურმე ვისი თვალები გამოჰყოლია ბექას, ვის ჰგავს ასეთი კარგი. ქალს მაღალი, მოხდენილი თეძოები ჰქონდა, დიდი მკერდი და არისტოკრატიული მიხვრა-მოხვრა.

ქალბატონი ანიკო, თითქოს ფიქრებიდან გამოერკვაო, უცებ დატკბა.

_ მოდი, შვილო, მოდი, კეთილი იყოს შენი მობრძანება, _ მითხრა და წინ გამიძღვა.

მივდიოდი და ფეხები უკან მრჩებოდა. რატომ შემხვდა ასე? რა არ მოეწონა? ზედმეტად გადაპრანჭული ხომ არა ვარ? ვულგარულად ხომ არ გამოვიყურები? შეგნებულად ჩავიცვი გრძელი კაბა, გულდახურული, რომ სადად გამოვჩენილიყავი. რა გამოვიდა? აშკარად რაღაც ცუდი გაიფიქრა, რომ შემომხედა, მაგრამ რა? ფიქრები ერთმანეთს ცვლიდა.

_ აგერ დაჯექი, გენაცვალე, ახლავე მოგხედავ, _ კეთილად გამიღიმა ქალმა და სკამზე მიმითითა.

_ თქვენ დასხედით და მე მოგემსახურებით, _ «სიტყვით გამოვიდა» ბექა, _ როგორც ყოველთვის, ჟასმინის ჩაი, ქალბატონო ანიკო, არა? _ ხუმრობანარევი ოფიციალურობით მიმართა დედას.

_ ჰო, შვილო, წყალი უკვე ადუღდებოდა, გადმოდგი ჩაიდანი, _ გასძახა სამზარეულოსკენ მიმავალს.

სუფრა გაშლილი დამხვდა. ოთხნაირი ლამაზი ნამცხვარი შევნიშნე მაგიდაზე და კიდევ ანტიკვარიული ჭურჭელი _ თეთრი, ქათქათა, შავზოლიანი თეფშები და ჩაის ჭიქები.

_ მინდოდა, პირველ შეხვედრაზე სიტკბოთი დაგხვედროდი. არ ვიცი, როგორ გამომივიდა, მაგრამ ვეცადე, _ ისევ გამიღიმა მომავალმა სადედამთილომ, _ ხომ დალევ ჩაის?

_ დიახ, _ მოკლედ მოვჭერი, ძალიან შებოჭილად ვგრძნობდი თავს.

მიმოვიხედე. ბინა უზადო გემოვნებით იყო მოწყობილი, ჭერი, კარ-ფანჯარა და ძველებური ყაიდის ავეჯი თეთრ ფერებში იყო, ხოლო კედლები, ფარდები და სამეული _ შინდისფერში. ულამაზესი ანტიკვარიული ლარნაკები და ფაიფურის ფიგურები ამაყად იწონებდნენ თავს შეფერილმინიან ვიტრინაში. ოქროსფერ ჩარჩოში ჩასმული ორი დიდი ტილო მდიდრულ იერს ჰმატებდა სასტუმრო ოთახს.

_ ისეთი ჩაი დავაყენე, მტერსაც კი დაუბრმავებს თვალს, _ ბექამ სამისთვის განკუთვნილი ცხელი ჩაი სინით შემოიტანა.

_ იქ შოკალადებია მაცივარში, შვილო, არ დაგავიწდეს, _ ქალბატონი ანიკო სინიდან ფინჯნების მაგიდაზე გადმოლაგებას შეუდგა.

_ ეწევი, სოფი? _ მკითხა და ისეთი თვალებით შემომხედა, თითქოს ჩემს სულში ჩაძრომას ლამობსო.

_ არა, არ ვეწევი, _ მორიდებით ვთქვი.

_ კარგია, რომ არ ეწევი. ჩემი ბექაც არ ეწევა. მე კი მომკლა ამ სიგარეტმა, ვერა და ვერ გადავეჩვიე. რაც ქმარს გავშორდი, იმის მერე დავიწყე, თექვსმეტი წელია უკვე.

შევეცადე, გაოცება არ შემტყობოდა. არ ვიცოდი, თუ ბექას მშობლები გაშორებული იყვნენ.

_ შენ გყავს დედ-მამა? _ ისევ ისე გამბურღა მზერით.

_ დიახ… ამჟამად მოსკოვში არიან, მამას იქ ბიზნესი აქვს ჩემს ძმასთან ერთად, დედა კი უვლის, _ წამწამები დავხარე, ვერ გავუძელი მისი თვალების «შემოტევას».

_ და ასეთი წარმტაცი გოგონა მარტო დაგტოვეს? _ გაიღიმა.

_ ჰო. მორიგეობით ჩამოდიან ხოლმე, ახალ წელს კი ყველანი ერთად ვიკრიბებით.

_ გადაიღე რამე, ყველაფერი გემრიელია, რასაც ხელს მოკიდებ, თვითონ გამოვაცხვე.

_ მართლა? _ გამოვცოცხლდი, სალაპარაკო თემა მომეცა, _ ისეთი ლამაზი ნამცხვრებია, აშკარად ეტყობა კარგი კულინარის ხელი, _ ვთქვი და ერთი ნაჭერი გადმოვიღე.

_ ეჰ… თავის დროზე, როცა ძალიან მიჭირდა, ვაცხობდი და საკონდიტროში ვაბარებდი. მერე ბექას მამას მივთხოვდი და აღარ დამჭირვებია, მხოლოდ ამათთვის თუ შევიწუხებდი თავს.

_ დე, მე ახლა ჩაის დავლევ და დაგტოვებთ, თორემ მომხსნიან სამსახურიდან, _ ბექა შოკოლადით სავსე ვაზით შემობრუნდა, _ სოფი, შენ ხომ არ გამიბრაზდები?

_ არა, რას ამბობ, _ უხერხულად შევიშმუშნე.

საუბარი მაინცდამაინც ვერ აეწყო. ქალბატონი ანიკო გამომძიებელივით მისვამდა შეკითხვებს, ჩემი ცხოვრების ამბებით ინტერესდებოდა _ ოჯახი, მშობლები, სამსახური… მეც სკოლის მოსწავლესავით ფრთხილად ვცემდი პასუხს იმის შიშით, რამე ზედმეტი არ წამომცდენოდა და არ «ჩავჭრილიყავი». ცოტა ხნის მერე ბექა წამოდგა, მოგვიბოდიშა, უნდა დაგტოვოთო, დედას აკოცა, მე თვალი ჩამიკრა და წასასვლელად გაემზადა.

_ დამირეკე, წასვლას რომ დააპირებ, _ მითხრა დედის ზურგს უკან მდგარმა ბექამ.

_ მობრუნდები, შვილო? შენ უნდა გააცილო სოფი? _ ანიკო შვილისკენ შეტრიალდა.

_ არა, არა, რა საჭიროა, მე ხომ მანქანით ვარ, _ ავწრიალდი.

_ მაშინ, სახლში რომ მიხვალ, დამირეკე, _ იდუმალი ღიმილი გამოეხატა ბექას სახეზე.

_ დაგირეკავ, _ სახე შემეფაკლა მისი ღიმილის შემხედვარეს.

ბექა წავიდა. დავრჩით მე და ქალბატონი ანიკო მარტო. ხანგრძლივი დუმილი ჩამოვარდა. შიშით თვალს ვერ ვუსწორებდი ქალს, ასე მეგონა, თავისი გამოხედვით მაკონტროლებდა.

_ ალბათ შეამჩნიე, როგორც შეგხვდი, არა? _ ხელზე ხელი დამადო ანიკომ. ფაფუკი, რბილი ხელისგული ჰქონდა.

_ ჰო, _ ალმური წამეკიდა.

_ რომ დაგინახე, ჩემი ახალგაზრდობა გამახსენდა… საშიში სილამაზის პატრონი ხარ, სოფი, არ დაგიმალავ. ასეთი სილამაზე დამღუპველია ქალისთვის. ერთ დროს მეც ჩამადენინა სისულელე ჩემმა გარეგნობამ. ღმერთმა იმისთვის შექმნა ლამაზი ქალი, რომ მამაკაცებს შეუყვარდეს. ეს კი რთული მომენტია ქალისთვის. ამ დროს იბნევა, არ იცის, რომელზე შეაჩეროს არჩევანი. ჭკვიანი ქალი არასდროს შეიყვარებს მამაკაცს, მხოლოდ ჩვენ, სულელები თუ წამოვეგებით ხოლმე ანკესზე.

გაოცებულმა შევხედე.

_ ნუ მიყურებ, ასე, სიმართლეს ვამბობ. ახალგაზრდობაში ისეთი ვიყავი, თვალს ვერ მაშორებდნენ კაცები, მოსვენება არ მქონდა. ვერც ერთის შეყვარება ვერ შევძელი, თავი მქონდა მათგან გაბეზრებული. ავდექი და ყველაზე ღირებული შევარჩიე მთხოვნელთა შორის. უსიყვარულოდ გავთხოვდი, მხოლოდ იმისთვის, რომ ვიცოდი, უზრუნველი ცხოვრება მელოდა ვაჟას ხელში. ასეც იყო. მართალია, არ მიყვარდა, მაგრამ უდიდეს პატივს ვცემდი. რაღაც გრძნობა თანდათან მაინც მოვიდა. მერე დაიბადა ბექა და ყველაფერი თავდაყირა დადგა. იმდენად ძლიერი იყო შვილის სიყვარული, ქმარი საერთოდ დამავიწყა. მის გვერდით ცხოვრება ჩემთვის მხოლოდ ცოლის მოვალეობის შესრულება გახდა. ნამდვილი სიყვარული კი მერე მეწვია, მოგვიანებით, ეს გრძნობა მაინც ვერ ავირიდე თავიდან. ვერ ვძლიე ცდუნებას, ვერ ვაჯობე საკუთარი ხორცის ამბოხს და ვუღალატე ვაჟას… მან არ მაპატია და წავიდა, მიგვატოვა, დავშორდით ერთმანეთს.

_ ქალბატონო ანიკო, რატომ მიყვებით ამას… _ ისე ვიყავი დათრგუნვილი, კანკალმა ამიტანა, _ რა საჭიროა, მე ეს ვიცოდე.

_ საჭიროა, შვილო, საჭირო… ბექამ იცის ყველაფერი, მისთვის არასდროს არაფერი დამიმალავს. გიყვები იმიტომ, რომ აქედანვე იცოდე, რა გამოცდის მოწყობა შეუძლია ცხოვრებას. ქალების უმრავლესობა იმიტომ კი არ ღალატობს ქმარს, რომ მათი გრძნობა ძალიან ძლიერია, უბრალოდ, იმიტომ, რომ მათი სისუსტეა უფრო ძლიერი. ამიტომაც სარგებლობენ ქალებში მეტი წარმატებით ფხიანი მამაკაცები, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი სილამაზით არ გამოირჩევიან. არ მინდა, ჩემნაირი შეცდომა სხვასაც მოუვიდეს, მით უმეტეს ადამიანს, რომელიც შეიძლება ხვალ-ზეგ ჩემი ოჯახის წევრი გახდეს. ბექას რომ მსგავსი გადახდეს, ვერ გადავიტან. ამიტომაც გიყვები. თუ დარწმუნებული არა ხარ, რომ ნამდვილად გიყვარს, საკუთარ თავზე მეტად გიყვარს, ნუ გადადგამ ასეთ ნაბიჯს.

_ ნანობთ? _ გავბედე, მეკითხა.

_ ამ გადასახედიდან, რა თქმა უნდა, ვნანობ. თუმცა ნებისმიერი ქალის შეცდომაში წვლილი აუცილებლად მიუძღვის ქმარსაც. ვნანობ, რადგან ოჯახი დავანგრიე, მეგონა, ის ცოლად შემირთავდა, სულ ერთად ვიქნებოდით, იმან კი… იცი, რა მითხრა? შვილი ქმარს დაუტოვე და ისე წამოდი ჩემთან, ბავშვიან ქალს დედაჩემს რძლად ვერ დავუსვამო. ჩემმა მეუღლემ კი არაფერი გააკეთა იმისთვის, შევენარჩუნებინე, გონიერება არ ეყო, არც ძალა… ერთი რამ დაიმახსოვრე, სოფი… ქალის ყველაზე დიდი უბედურება მისი ცხოვრების მამაკაცია, რომელიც არავინ იცის, რა დროს გამოჩნდება, როდის დაგანახვებს თავს… ხანდახან ისე აღფრთოვანდები ერთით, გგონია, რომ ეს ის არის, ის ერთადერთი, ვისაც ელოდი, მერე კი, გავა დრო და ხვდები, რომ თურმე სხვა ყოფილა, ის სხვა, რომელიც სრულიად მოულოდნელად გამოჩნდა სრულიად უადგილო ადგილას.

მოსმენილმა შემძრა. გაქვავებულივით ვიჯექი და ვერ ვინძრეოდი.

_ არადა… ის დღესაც უცოლოა… ცხოვრობს მარტო და პატრონი მომკითხავი არ ჰყავს…

ერთხანს ჩუმად ვიჯექი, რაღაცას ვაანალიზებდი ჩემთვის. მერე თავი ავწიე და ქალბატონ ანიკოს ჯიქურ გავუსწორე თვალი.

_ მე დარწმუნებული ვარ ჩემს სიყვარულში, ჩვენ შორის ღალატი არასდროს იქნება.

_ არასდროს… _ ჩაფიქრებულმა ქალმა თეფშს დახედა, _ მიხარია ამის გაგონება… შენ ერთადერთი ქალი ხარ, რომლის სახელიც, როგორც შეყვარებულის, პირველად გავიგონე ჩემი შვილის პირიდან. ამიტომაც მეშინია…

8 8 8

თავზარდაცემული დავბრუნდი შინ. ქალის ნაამბობმა ძალიან იმოქმედა ჩემზე. ის მართალი იყო. ბექა ახლახან გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში, სულ რამდენიმე თვეა, სანდრო კი წლების განმავლობაში მიყვარდა. ვიყავი კი საკუთარ თავში დარწმუნებული? შევძლებდი კი, ბექასთვის ბედნიერება მიმენიჭებინა?..

გარეთ თავსხმა წვიმა იყო. ყური მივუგდე წვეთების ხმაურს. ავისმომასწავებელი იყო ეს ხმა, უსიამოვნო… ბექას მობილურზე დავურეკე, ყველაფერმა კარგად ჩაიარა და სახლში მშვიდობით დავბრუნდი-მეთქი. გაუხარდა. მეც კმაყოფილი ვიყავი საღამოს შეხვედრით. ამ დროს ქალაქის ტელეფონმა დარეკა. ავიღე. ხმას არავინ იღებდა. გაბრაზებულმა ყურმილი ბერკეტზე დავახეთქე. ტანსაცმელი გავიხადე, პირსახოცის ხალათი ჩავიცვი და ის იყო, აბაზანაში დავაპირე შესვლა, რომ კარზე ზარის ხმა გაისმა. არავის ველოდი, ვიფიქრე, მეზობელია-მეთქი და შემოსასვლელისკენ გავემართე. არც გამიხედავს სათვალთვალოში, ისე გავაღე კარი და გაოგნებული ადგილზე გავშეშდი… ერთიანად სველი სანდრო წინ გაშვერილი ხელით სადარბაზოს კედელს დაყრდნობოდა…

თავი ასწია და შემომხედა, ნასვამი მომეჩვენა.

_ მარტო ხარ?



* * *

სანდრომ ამღვრეული თვალებით ოთახის სიღრმისკენ გაიხედა, მერე კი ჩემზე გადმოიტანა მზერა, ინტერესით შემათვალიერა. არყის მძაფრი სუნი მეცა.

_ აქ იმის გასაგებად მოხვედი, მარტო ვარ თუ არა? _ უხეშად შევუბრუნე კითხვა.

_ არა, შენთან ლაპარაკი მინდოდა. სხვათა შორის, დღეს განსაკუთრებულად ლამაზი იყავი… არ შემომიშვებ?

_ მე შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს. მით უფრო, როცა ნასვამი ხარ.

_ ცდები, გაქვს და თანაც ძალიან ბევრი. მერე რა, რომ ნასვამი ვარ, დიდ დროს არ წაგართმევ, არც არაფერს დაგიშავებ, ნუ გეშინია.

_ სულაც არ მეშინია, _ ხელები გადავიჯვარედინე, რომ კანკალი შემეკავებინა.

_ თუ არ შემომიშვებ, ძალით შემოვალ, იცოდე, _ ხმას აუწია და ერთი ნაბიჯით ახლოს მოიწია.

მივხვდი, რომ სხვა გზა არ მრჩებოდა.

_ მობრძანდი, _ გაგულისებული განზე გავდექი და გზა დავუთმე, თან ერთიანად ავცახცახდი, ძრწოლამ ამიტანა.

არ ვიცი, რა იყო ეს _ შიში, თუ ქვეცნობიერი მოლოდინი რაღაც იდუმალის მოხდენის? ყოველი შემთხვევისთვის, კარი მხოლოდ მივხურე, არ დამიკეტავს და მაშინვე მივხვდი, რომ შიში იყო, მხოლოდ შიში…

_ ლამაზად მოწყობილხარ, შეცვლილია აქაურობა, _ გაიხედ-გამოიხედა სანდრომ და პირდაპირ საწოლზე ჩამოჯდა.

ხალათი მჭიდროდ შემოვიხვიე ტანზე, ქამარი შევიკარი და იქვე მდგარ სავარძელში ჩავჯექი, ფეხებში ძალა მელეოდა.

_ მთელი საათია, გირეკავ… სად იყავი? _ კუშტად შემომხედა.

_ ჯერ ერთი, რა შენი საქმეა და მეორეც, როცა რეკავ, ხმა უნდა ამოიღო.

მზაკვრულად ჩაიცინა.

_ ჰმ, მიხვდი, არა? ესე იგი, მელოდი, რახან მიხვდი.

_ არ გელოდი, მე შენ დიდი ხანია, არ გელოდები, აღარ გელოდები, არა! _ ჯიუტად ვიმეორებდი ჩემსას.

_ ის სამსახურშია, შენ სად დადიხარ ამ დროს?

_ ძალიან გაინტერესებს? გეტყვი… მასთან ვიყავი სახლში, _ გამარჯვებულის ღიმილი ვესროლე, სურვილმა მომიარა, გამებოროტებინა.

_ მასთან სახლში? იქ რა დაგრჩენია უიმისოდ? _ აშკარად არ დამიჯერა.

_ დედამისი გავიცანი.

_ ო-ჰო! ძალზე სერიოზულად ყოფილა საქმე, თუ ასეა. რაო მერე, მოეწონე დიდად პატივცემულ ქალბატონ ანიკოს?

_ რა გინდა, ბოლოს და ბოლოს, არ მეტყვი, რამ მოგიყვანა აქ? _ თანდათან მელეოდა მოთმინება, წონასწორობიდან გამოვდიოდი, შიში თითქოს სადღაც გაქრა.

_ შენმა სიყვარულმა, სხვა რა მომიყვანდა. შენ ხომ გიყვარვარ, ჰოდა, მეც მოვედი.

_ მე შენ უკვე დაგასამარე, აღარ არსებობ ჩემთვის.

_ რას მელაპარაკები! რამდენიც უნდა მიმტკიცო, აღარ მიყვარხარო, არ დაგიჯერებ, ხომ იცი. ეგეთები არ გამოგივა.

_ უკვე გამომივიდა, ასე რომ, შეგიძლია გაიხურო კარი და წახვიდე.

_ ასე ადვილად ვერ დააღწევ თავს ჩემგან. ეს თამაში შენ წამოიწყე და შენვე გააგრძელებ, იცოდე, ოღონდ ჩემთან ერთად.

_ მორჩა თამაში, მე შენ არ მაინტერესებ, აღარ არსებობ ჩემს ცხოვრებაში.

_ მაგით რა გინდა თქვა? კაცი გადამრიე, ჭკუიდან შემშალე, ყველაფერი თავიდან დამაწყებინე და ახლა მოგინდა ყველაფრის დავიწყება? შენ შეიძლება არ იცი, მაგრამ თუ ადამიანი ერთხელ გამოძვრა თავისი ტყავიდან, მერე უკან ვერ შებრუნდება. გასაგებია?

_ ასე გველებმა იციან და არა ადამიანებმა.

_ შენც ჩათვალე, რომ გველი ვარ.

_ ეგ ისედაც ნათელია, _ ამრეზით ავიჩეჩე მხრები.

_ ჰოდა, ისე მოვიქცევი, როგორც გველს სჩვევია, _ მუქარის ტონით წარმოთქვა, წამოდგა და ჩემკენ დაიძრა.

ელვის სისწრაფით წამოვხტი და ჰოლისკენ გავქანდი, მაგრამ ვერ მოვასწარი, გამომეკიდა, დამეწია და მკლავები ძლიერად შემომაჭდო. აძაგძაგებული კედელს ავეკარი. იქვე მიმაწყვდია, კართან. ხელები დამიჭირა და კოცნა დამიწყო. სიმწრისგან ტუჩებს ვიკვნეტდი. ვცდილობდი, გავსხლტომოდი, მაგრამ უშედეგოდ. ხალათი გადამეღეღა, შიშველი მკერდი გამომიჩნდა. თავს ცოფიანივით ვატრიალებდი აქეთ-იქით, რომ მისი ტუჩები ამერიდებინა, ის კი ჟინმორეული ხვნეშოდა, აზარტში შესული მკოცნიდა ყელზე, მკერდზე, მკლავებზე, თან ხმაურიანად, ხარბად ისრუტავდა ჩემი სხეულის სურნელს. მერე ხალათი მხრებზე გადამიწია, მკერდი მთლიანად მომიშიშვლა და სველი ტუჩებით დაუწყო ალერსი _ მბრძანებლურად და ოსტატურად, სწორედ ისე, როგორც მას ჩვეოდა, სწორედ ისე, როგორც ერთხელ იქ, მაშინ, წლების წინ… მან იცოდა, როგორ მომფერებოდა, როგორ დაეხვია ჩემთვის თავბრუ, მას არ დავიწყებია ეს. სხეულში ტკბილი კრუნჩხვის ტალღამ დამიარა, სიამოვნებისაგან თვალები დამებინდა, თრთოლვამ მომიცვა, წამით თითქოს დავყევი კიდეც მის ნებას, მაგრამ გონება ჯერ კიდევ მემორჩილებოდა და წინააღმდეგობის გაწევა არ შემიწყვეტია. ცალი ხელი წელზე ჰქონდა ჩემთვის შემოხვეული, მეორეთი შიშველ ბარძაყზე მიჭერდა. ისე დამცხა, ოფლმა დამასხა. სუნთქვა გამიძნელდა, თითქოს ვიხრჩობოდი. მაინც ვეწინააღმდეგებოდი. ვიცოდი, რომ ალერსზე ალერსით არ უნდა მეპასუხა, არ მქონდა ამის უფლება. არა, ბექას გამო არა, იმწუთას ბექა არაფერ შუაში იყო, მასთან არ მინდოდა, მასთან არ შეიძლებოდა, არ შეიძლებოდა და მორჩა! მე იგი აღარ მიყვარდა და ჩვენი ურთიერთობის აღდგენა შეუძლებელი იყო. მე აღარ ვიყავი მასთან დამბრუნებელი.

თვალები დავხუჭე. თავზე თითქოს ცეცხლი მეკიდა. მისი ხელები ხან აქ აღმოჩნდებოდა, ხან იქ, სადაც მოესურვებოდა, იქ დაეხეტებოდა. ახვნეშებული, გახელებული მამაკაცი თითქოს ხარბად იკვლევდა იმ ადგილებს, რომლებიც წლების წინ მას ეკუთვნოდა.

_ თოთხმეტი წელი ამაზე ვფიქრობდი, _ ჩურჩულებდა იგი, _ თოთხმეტი წელი!

სანდროს ცხელი ხელები განაგრძობდნენ რონინს ჩემს ტანზე.

_ თოთხმეტი წელი, თითქმის ყოველღამე!

ამის გაგონებაზე კინაღამ გონება დავკარგე.

_ სხვა ქალთან სექსის დროსაც კი შენ წარმოგიდგენდი ყოველთვის, ამ ასხმარტალებულ სხეულს, ამ გემრიელ ტუჩებს, ამ მკერდს…

მივხვდი, რომ ძალა მელეოდა. მოვეშვი და ლამის გონდაკარგული მის მკლავებში ჩავესვენე.

_ შენ კი, კახპავ, გინდა რომ იმ ახვარს ჩაუწვე ლოგინში! _ დაიღრიალა უცებ და ხელი მკრა.

მაშინვე ვერ მივხვდი, რა მოხდა. ერთმანეთის პირისპირ ვიდექით ორივე და ხმამაღლა ვსუნთქავდით, აწითლებულები და ტანსაცმელაჩაჩულები. როგორც იქნა, მისი სიტყვების აზრი დავიდა ჩემამდე. ხალათი კვლავ შემოვიხვიე და ქამარიც შევიკარი. სანდრო თვალმოუშორებლად მიყურებდა, როგორ ვიწესრიგებდი თავს. როცა მოვრჩი, ზიზღით შევხედე, მან კი მთელი ძალით სილა გამაწნა. მერე ნიკაპქვეშ ამომდო საჩვენებელი თითი და სახით თავისკენ მიმატრიალა. ცრემლები მახრჩობდა, იძულებული გავხდი, თვალებში შემეხედა… და მეორეჯერაც გამარტყა, ამჯერად მეორე ლოყაში, თან უფრო ძლიერად.

_ მეტკინა, სანდრო, _ დავიკვნესე.

_ ძუკნა ხარ, ნამდვილი ძუკნა, შენი ადგილი ცირკთანაა! _ კბილებში გამოსცრა და გამშორდა, თან პერანგს ისწორებდა.

თავი კედელს მივადე და ამოვისლუკუნე. ახლა საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ აღარ მიყვარდა. მიყვარდა? ტყუილია, იგი მე არც აქამდე მყვარებია, უბრალოდ, მასთან სექსი მინდოდა მხოლოდ. დაუკმაყოფილებლობის შეგრძნება მტანჯავდა, ეგ იყო და ეგ. როგორ შეიძლებოდა, ასეთი პირუტყვი მყვარებოდა? ახლა ხომ მიხვდი, სოფიო, როგორ ტყუვდებოდი? მორჩა, საბოლოოდ უნდა დავივიწყო წარსული, მისი ხსოვნა ერთხელ და სამუდამოდ უნდა მოვისროლო სანაგვეზე იმ ტანჯვიანად, რომლითაც მთელი ცხოვრება «დამაჯილდოვა»… იგი ჩემთან კაცურად არასდროს მოქცეულა, მე კი არ ვუტყდებოდი ამაში საკუთარ თავს. მე რაღაც არგანცდილი, არარსებული მიყვარდა მასში, ის, რაც არ ვიცოდი, ის, რასაც არ ვიცნობდი, რაზეც თვალს ვხუჭავდი და ამაში შევცდი. სწორედ ეს აღვიქვი სიყვარულად, სინამდვილეში კი არ მყვარებია, ეს არ ყოფილა სიყვარული. ეს არის სიმართლე. თურმე საერთოდ არ მცოდნია, რა არის სიყვარული. ამ გრძნობას სულ ვეძებდი, წლების განმავლობაში ვეძებდი, მაგრამ ვერ ვიპოვე… დღემდე. ახლაღა ვხვდები, რომ ბექა ყოფილა ის მეორე ნაწილი ჩემი, რომელსაც ველოდებოდი, მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება ვეძებდი… ვეძებდი… ვეძებდი… ვიპოვე, მაგრამ… როგორც ვიპოვე, ისევე დავკარგე…

სანდრო კვლავ საწოლზე ჩამოჯდა. არეული თვალებით შემომხედა, არაადამიანურად, ცხოველურად, მსხვერპლზე მონადირე მანიაკებს რომ სჩვევიათ, ისე.

_ მოდი აქ! _ მიბრძანა და მარჯვენა ხელი ლოგინზე დაატყაპუნა.

ჟრჟოლამ ამიტანა, ცივმა ოფლმა დამასხა. არ შევრხეულვარ.

_ არ გესმის, რას გეუბნები! მოდი-მეთქი, აქ დაჯექი, ჩემ გვერდით.

_ არ გინდა, სანდრო, გთხოვ. შენ ახლა ნასვამი ხარ… ხვალ გამოფხიზლდები და მერე ვილაპარაკოთ, _ ხმააკანკალებულმა ამოვთქვი, ცრემლები მახრჩობდა, ინსტინქტურად აივნისკენ ავიღე გეზი, ჰაერზე მინდოდა გასვლა. ლოყები მიხურდა.

_ გახსოვს, ამასწინათ რომ მითხარი, ერთხელ მაინც გამოსცადე ეს საოცრება, დაწექი მასთან, ვინც გიყვარსო… გახსოვს? წამდაუწუმ ჩამესმის ეს სიტყვები, ყველგან, ყოველ წამს, ყოველ წუთს…

_ მაშინ მე სხვა რამეც გითხარი და ისიც უნდა გახსოვდეს.

_ აბა, რომელი? გამახსენე.

_ სიყვარული იქამდე იზრდება, ვიდრე მისი შემჩერებელი არ გამოჩნდება-მეთქი. დაგავიწყდა?

_ და გინდა მითხრა, რომ გამოჩნდა?

_ ჰო, გამოჩნდა და ეს შენც კარგად იცი, _ რასაც ვამბობდი, ვიცოდი, ჩემს საწინააღმდეგოდ იმოქმედებდა, მაგრამ მაინც ვთქვი, ჩემდა უნებურად ვიწვევდი, ვაღიზიანებდი, ვაბოროტებდი, აზარტში შევედი თითქოს.

გახელებული წამოხტა და ისევ წამოვიდა ჩემკენ.

_ მე მას შენს თავს არ დავუთმობ, იცოდე. შენ მხოლოდ მე მეკუთვნი, მე! დაიმახსოვრე ეს, პატარა კახპავ! _ დაიყვირა და გამძვინვარებული მომვარდა.

ხელი ვკარი და გავექეცი. ისევ გამომეკიდა. ჩემი ერთადერთი მშველელი ამწუთას მაგიდა იყო, მის გარშემო დავიწყე სირბილი გამწარებულმა, რომ როგორმე დრო მეხელთა და კარისკენ მომესწრო გაქცევა. ის ღია იყო, გარეთ უკვე აღარ მეშინოდა. ერთ მომენტში მომატყუა, ცრუ მოძრაობა გააკეთა და წინ ამესვეტა. სკამი ავაყირავე და დავუსხლტი, გავქანდი კარისკენ… არა, მაინც ვერ მოვასწარი, დამეწია და ისევ შემომაჭდო მკლავები.

_ ახლა კი ვერსად წამიხვალ! _ ბოღმით ამოთქვა და კართან მიმჭეჭყა. ამჯერად არ მკოცნიდა, არც მეფერებოდა, ქამრის შეხსნა დამიწყო მხოლოდ.

_ არა, სანდრო, არ გინდა, გთხოვ, გემუდარები, _ ნიკაპი ამიკანკალდა, ღაპაღუპით მდიოდა ცრემლები.

_ მეტი ლოდინის სურვილი აღარ მაქვს, ამაღამ ჩემი უნდა გახდე, მინდიხარ, სიგიჟემდე მინდიხარ, სო-ფი! _ ღვარძლიანად მესროლა და ბოროტად გამიღიმა.

გავიბრძოლე, ფრჩხილებით მთელი სახე დავუკაწრე, მაინც არ მეშვებოდა.

_ მიყვარხარ, გესმის? მიყვარხარ, _ ბოდავდა თითქოს, _ და შენც გიყვარვარ, ასე არ არის? შენც გინდა ჩემთან, მე ვიცი. გამოტყდი, რომ გინდა.

პირველად მესმოდა მისგან ასეთი სიტყვები. მას ხომ არასდროს აუხსნია ჩემთვის სიყვარული, არასდროს დასცდენია მსგავსი რამ, მხოლოდ მის თვალებში ვკითხულობდი ყოველთვის ყველაფერს…

მერე ერთი ხელის მოსმით გამხადა ხალათი და მის პირდაპირ სრულიად შიშველი აღმოვჩნდი. ნეტავ მოვიდეს ვინმე, ნეტავ მოვიდეს, _ ვნატრობდი ჩემთვის, _ ღმერთო, ოღონდ ახლა გადამარჩინე და მეტს არასდროს არაფერს გთხოვ, ოღონდ ახლა მიშველე, _ ვიმეორებდი გულში, ხელებით ვცდილობდი შიშველი ადგილების დაფარვას და თვალებს უმწეოდ ვაცეცებდი აქეთ-იქით…

კარგა ხანს ვუწევდი წინააღმდეგობას. ვცდილობდი, მომეშორებინა თავიდან, დავსხლტომოდი, გავქცეულიყავი… ვერა, ჩემზე ბევრად ძლიერი იყო, ვერ მოვახერხე. მცემდა და მკოცნიდა, მკოცნიდა და მცემდა, სახე ამიწითლდა დარტყმებისგან, თანდათან მისივდებოდა ნაკოცნი ტუჩები. ის თითქოს ნადირობდა ჩემზე. ოდნავ შემიშვებდა ხელს და როგორც კი გაქცევას დავაპირებდი, ისევ ჩამიჭერდა, ისევ მკოცნიდა და ისევ მცემდა.

დავიღალე… უკვე აღარ შემრჩა წინააღმდეგობის გაწევის ძალა, ლამის იყო, გული წამსვლოდა, თანდათან შევსუსტდი და… ჩავიკეცე, დავნებდი, ბედს მივენდე…

იატაკზე გამაწვინა. უხეშად, ყოველგვარი ალერსის გარეშე დამეუფლა. არადა, როგორ ვოცნებობდი მასთან სექსზე, მეგონა, ღვთაებრივი სიამოვნება მელოდა, ენით აუწერელი ნეტარება… არა, ეს არ იყო საყვარელი მამაკაცის ალერსი, მისი ყოველი ქმედება დაუოკებელი, პირუტყვული ჟინის დაკმაყოფილებას უფრო ჰგავდა. არც ერთი სასიყვარულო სიტყვა, არც ერთი სასიყვარულო ჟესტი… არაფერი, არაფერი… ისე მომეპყრო, როგორც ქუჩის ქალს შეეფერებოდა. მე კი, წლების განმავლობაში სხვა მოლოდინი მქონდა. როგორ ვცდებოდი თურმე…

უაზროდ შევყურებდი ჭერს. აღგზნება, რომელიც მისი პირველი შეხებისას ვიგრძენი, სადღაც გაქრა, ზიზღმა შეცვალა. არა, ამას ზიზღიც არ ერქვა, არც სიძულვილი ერქვა, საერთოდ არანაირ გრძნობას არ განვიცდიდი მის მიმართ, არც ჩემი სხეული, ისიც არაფერზე რეაგირებდა. საკუთარი თავი მეზიზღებოდა მხოლოდ, მთელი ჩემი ცხოვრება მძულდა, მთელი წარსული. ყოველთვის ყველაფერს უკუღმა ვაკეთებდი, ყოველთვის დინების საწინააღმდეგოდ მივდიოდი.

და ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო, მე ვიყავი დამნაშავე იმაში, რაც ახლა ხდებოდა…