- და რა უნდა მოვიფიქრო? ახლა ძალით მოვიტეხო ფეხი? ვუთხარი და სამზარეულოს კარისკენ წავედი.
- უკაცრავად. მაგრამ ჩემი ბრალი არაა შენს ქერა პრინცს რომ დაშორდი და თეთრი რაში დაკარგეთ. აიღო ჩანთა და კიბეზე ასვლა დაიწყო.
- ვიცი ვიცი, კაი დაივიწყე, ახლა რას აპირებ?
- რას და ამოდი და ნახავ. მითხრა უკვე კიბეზე ასულმა და იქვე კიბის მოაჯირს დაეყრდნო. მეც ნელ-ნელა მივდიოდი.
- ოე ჩქარა ცოტა ახლა კი არ გათენდა. ისევ წამოდგა და ითებით თამაში დაიწყო.
- ხო კაი მოვდივარ. ნაბიჯჯს ავუჩქარე და კიბე ავირბინე.
- არა რაა მე ხო ბედი არ მაქ. ვიფიქრე ფეხი დაგიცდებოდა და დაებერტყებოდი, ეს პრობლემაც მოგვარდებოდა. ნელი ნაბიჯით ჩემი საძინებლის კარისკენ წავიდა.
- ააჰაა და ესეიგი ეს იყო შენი გენიოსური გეგმა ხო? მწირავდი ერთი კვირით ლოგინისთვის. მეც მივვედი კართან და შევაღე ნელა შევედი ოთახში და დავჯექი ჩემს ვარდისფერ სავარძელზე რომელიც ჩემს ოთხს ძალიანნ უხდებოდა. ჩემი ოთახი შავ ფერში იყო კედლები შავად იყო შეღებილი და ზედ თეთრი წარწერები ჰქონდა. შუა ოთახში ჩემი საწოლი იდგა მუქი ვარდისფერი და ძალიან ფუმფულა მის თვზე უამრავი სტიკერი იყო გაკრული ჩემი საყვარელი მომღერლებისა თუ რეპერების. გვერდით კედლის კუთხეში კი კუთხის ვარდისფერი სავარძელი იდგა თავისი შუშის მაგიდით,.
- მოდი რაღას დგახარ რამე მომაფიქრებინე. იმაზე ვფიქრობდი რა მეშველებოდა თუ მასწავლებელი მომისწრებდა და ასე სავსებით ჯანმრთელს მნახავდა.
- კაი შემოვალ ოღონდ არ ვიცი რამდენად მოგეწონება ჩემი აზრი. მითხრაა და მშვიდათ შემოაბიჯა ოთხში.
- კაი მიდი მითხარი რა მოიფიქრე იქნებ არც ისე ცუდი აზრი მოგაფიქრდა. ავდექი სავარძლიდან და სოფის გვერდით ნელა ჩამოვჯექი.
- მართლა უნდა მოიტეხო ფეხი და მაშინ მართლა ერთიკვირით იქნები სახში თნ ეს შენც ხომ გინდა?
- სოფი დამცინი? ვიკითხე ნაგლად, საწოლიდან ავდექი და სააბაზანოში შევედი.
- უკეთესი შენ მოიფიქრე მისის პროფესორო ანნა. მითხრა ხმამაღლა.
სააბაზანოში დრო ნამდვილად არ დამიკარგავს. ავდექი და მთელი ტუალეტის ქაღალდი ფეხზე შემოვიკარი და სოფის გამოვეცხადე.
- ახლა რაღას იტყვი? ვკითხე ნიშნისმოგებით.
- ანნა ვაიმე მე მართლა კი არ მიგულისხმია პროფესორობა. მითხრა და ჩემსკენ გამოექანა. ისე ჩამეხუტა გადავბრუნდი.
- სოფი მგონი მართლა ცდილობ ახდეს ის რაც უნდა მოვიტყუოთ .
ვუთხარი და გულიანად ავხარხარდით ორივე.
- კაი თუასეა ისღა დაგვრჩენია შენს ვარდისფერ საწოლში ჩაწვე მე კი მზრუნველი მეობრის როლი მოვირგო. მითხრა და წამომაყენა სააბაზანოს იატაკიდან.
- სწრაფად სოფი დამეხმარე.ვთქვი და საწოლისკენ მთელი ძალით გავექანე და საწოლზე დავხტი.
- კაი შენ აქ შენს ოთხში დარჩი და როცა გაიგებ კარის ზარს ეგრევე ლოგინში ჩაწექი. უიიი ხოო მოდი ჩემს ლურჯ ფანქარს და კონტურს დავიხმარებ იმისთვის რომ უფრო დამაჯერებლაად გამოიყურებოდე. მითხრა და ჩანთიდან კოსმეტიკა ამოიღო. სულ სამ წუთში მზად ვიყავი. და სარკეში რომ ჩავიხდე გული გამისკდა.
- უჟს. მითხრა სოფიმ და გადაიხარხარა. აბა შენ იცი ჩართე შენი სამსახიობო და მოემზადე. მითხრა და სწრაფად ჩაირბინა კიბეებზე. საათს დავხედე სამს აკლდა ოცდახუთი, რაც იმას ნიშნავს რომ ხუთ წუთში ძალიან უნდა მეთვალთმაქცა. აი უკვე ერთ წუთში, და ზარი კარებზე. ეგრევე ლოგინში შევვარდი და ვითომ ნატკენ ფეხზე საბანი ნახევრად გადავიფარე.
დაბლიდან ხმა მეორე სართულზე ამოდიოდა და ამიტომ ზუსტად მესმოდა რას აპირებდა სოფი.
- გამარჯობა ლიანა მასწავლებელო გამარჯობა ბავშვებო, მადლობთ რომ მოხვედით, მობრძანდით. სოფი აუღელვებლად საუბრობს თითქოს მართლა ფეხი მოვიტეხე და ეს სინამდვილეში ხდება. მე კი გადავწყვიტე მეტი დამაჯერებლობისთვის მასწავლებლის შემოსვლის მომენტში თვალები დამეხუჭა და გამეთმაშა ვითომ მეძინა.
- მობრძნდით ანნა მეორე სართულზეა მის ოთხში კიბე უნდა აიაროთ და ყველაზე ამაზ კარში შეხვიდეთ.
ვაიმე ვგრძნობ რომ მოდიან ჩემსკენ. კიბეზე ამომავალთა ხმა ყურში ისე ჩამესმოდა თითქოს პატარებს რომ ეშინიათ გუდიანი კაცის ის მოდიოდა თავისი დიდი ფეხსაცმელით.მოვიკრიბე ძალა და საკუთრ თავს ვეუბნებოდი არ გაგეცინოს მეთქი. და აი დადგა საშინელი წუთებიც და მასწავლებელი და ბავშვები ჩემს ოთახში შემოვიდნენ. სიცილს ძლივს ვიკავებდი.
- ანნა. ანნა გაიღვიძე მავიძებდა სოფი. ერთი გადავბრუნდი მერე ისევ სოფიმ გადმომაბრუნა და თვალები გავახილე.
- გამარჯობა ანნა როგორ ხარ? მითხრა ვითომ შეწუხებული ხმით ჩემმა მასწავლებელმა ლიანამ.
- ცუდათ მასწავლებელო!!! კიბიდან ჩამოვვარდი!!
ვუთხარი ძალიან ცუდი ხმით ნუუ როგორც შემეძლო ხმა გავისაზიზღრე
- ნუ სკოლაში რო მოუხერხებელუ ხარ და ბატივით დადიხარ ეგ გასაგებია მაგრამ სახლში მაინც ხო იცი როგორი კიბე გაქვს ან სად რა გიდევს წინ ვერ დაიხედეე?
თქვა და ჩემს ვარდისფერ სავარძელზე დაჯდა.
- ჩამოჯექით ბავშვებო დაპატიჟა ჩემი კლასელებიც. მე კი მინდოდა ყელში წამეჭირა და მიმეხრჩო მაგრამ მაინც წყნარად ვუპასუხე.
- ხდედბა ხოლმე მასწავლებელო უბრალოდ კიბის საფეხური სველი იყო და გადმოვვარდი. ვუპასუხე და წამოვჯექი ნელა.
- ოხ რა დაუკვირვებელი ხარ. აიღო ჩანთა და ტელეფონი ამოიღო.
- სოფიიი მოუტანე სტუმრებს რაიმე დასალევი!!! დავუძახე სოფის, იმედი მქონდა რომ ეს მაინც შეაწყვეტინებდა ჩამს გალანძვას ქალბატონ ლიანას რომელსაც აქამდე ცოცხალს არც კი დავტოვებდი ჩემი ნება რომ იყოს.
- ჰო მართლა ქალბატონო შენთნ ერთი კითხვა მაქვს. გამომხედა ლიანამ გამომწვევად მის თვალებში უამმრავი კითხვა დავინახე და შემეშინდა, ვიცოდი ნორმალურს არაფერს მკითხავდა და ამიტომ.
- გისმენთ მასწავლებელო.
- ერთი უყურეთ რა თამამად მითხრა გისმენთ
- მასწავლებელო!!! ახლავე ამოღერღე რა გაკავშირებს უფროსკლასელ დემიენ მორგანთან.
- რაა? ვინაა დემიენი? რა სისულელეა ლიანა მასწავლებელო. ვიუარე და თავი დაბლა დავხარე.
- მე ვერაფერს ვერ გამომაპარებ. მიწას არ ასცდენიხარ და უკვე დამიწყე რომანები არა?
გაბრაზებული ადგა ახლოს მოვიდა და ჩემს საწოლზე დაჯდა.
მეც ვეღრ მოვითმინე და იერიშზე გადავედი.
- იცით რა ლიანა მასწავლებელო, ჩვენს შორის არაფერი ხდება და რომც ხდებოდეს მემგონი თქვენ არ გაქვთ ჩემს პირად ცხოვრებაში ჩარევის უფლება.
- ამას უყურეთ ბავშვებო. თურმე ჩარევის უფლებაც არ მაქვს. შენ უპატრონო ხარ, არც დედა და არც მამა არ გყავს და ვალდებული ვარ მოგხედო.
ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი. ამ დროს სოფიმ შემოაყო კარი. თურმე ამ დროის მანძილზე კარებს უკან იდგა და გვისმენდა.
- რაო? თქვა გაბრაზებულმა. ასეთი გაბრაზებული სოფი ჯერ არ მინახავს. რა თქვით ქალბატონო ლიანა? ხომ არ მომესმა? უპატრონო ახსენეთ არა? აბა შეხედეთ ანნას ის უპატრონოს ჰგავს? არც მე არ მყავს მშობლები. ორივე ობლები ვართ და ჩვენ ერთმანეთს ვაქცევთ ყურადღებას. უზრდელობაში არ ჩამომართვათ მაგრამ ანნა არაა ვალდებული ამ ღლაპების თანდასწრებით მის პირადი ცხოვრება განიხილოს თან მითუმეტეს თქვენთან.