დილის 10 საათზე მზისხივებმა გამაღვიძა, საწოლში რამდონიმეჯრე გადავტრიალდი და ისევ ფანჯრისკენ გამექცა თვალი,მომწონდა ასეთი დღები მზით, რომ იწყება ალბათ იმიტომ მიყვარს მზე სიცოცხლესთან მაკავშირებს, წამოვდექი და ფეხებით იატაკს გავეთამაშე, ხალათი მოვიცვი და ოთახიდან გავედი, სამზარელოში არავინ დამხვდა, ჩაიდანი გაზქურაზე დავდგი და სააბაზანოში გავედი, მოვწესრიგდი უკან დაბრუნებულს უკვე მზად დამხვდა წყალი, დედაც გამოსულიყო ოთახიდან და მაგიდასთან რომელიღაც ჟურნალს კითხულობდა
-დილამშვიდობისა დე...
-ადრე გაგიღვიძია, დღეს ხომ იცი ქრწილში მივდივართ?!_ მაშინვე ჩემი საშინელი ბიძაშვილის ქორწილი გამახსენდა და თავლები ავატრიალე
-აუ დე შენდამამა წადთ რა
-მირცა ნუ სულელობ მამაშენი დღეს ვერ მოიცლის
-მაშინ მარტო წადი
-არა მირცა და ნუ ჯიუტობ.- მოვიდა და ცხვირზე გამეთამაშა
-თან ხომ იცი ეწყინება ეკას
-შენ გამო თორემ ეკას აზრი ნაკლებად მაინტერესებს.-ყავის ჭიქა ავიღე და ისევ ჩემს ოთახში გავედი, კაბებს ვარჩევდი თან ყავს ვსვავდი და თან ვფიქრობდი რა იქნებოდა რომ არ წავსულიყავი, პატარაობიდანვე არმიყვარდა ეკა, ჩემზე რამოდენიმე წლით უფროსიიყო და სულ გარიყული ვყავდი, ახლა კი მასზე წინ ვდგავარ გარეგნობითაც და კრიერითაც და ვერ იტანს ამ და მეირფერება, ქორწილშიც პირადად დამპატიჟა, რაზეც მეც ვეაფერისტე და უარი ვერვუთხარი...

ჩემს შესახებ:
მე მირცა დადიანი ვარ, 22 წლის, რევაზ დადიანის ქალიშვილი ყველაზე მაგარი კაცის შვილი მთელს მსოფლიოში, მამას ბიზნესების წყალობით ყველა მიცნობდა პატარაობიდანვე და ყველა პატივს მცემდა როგორც მამას ისე მეც, შეყვარებული არმყოლი, არმყოლია მხოლოდ იმიტომ რომ მამაჩემი მადევნებდა ზედმეტად თვალს ვინმე "ჩემთვის" შეუფერებელი რომ არ შემყვარებოდა, მეგობრების ნაკლებობას არ განვიცდიდი.
ჰობი ასე რომ ვთქვათ არმაქვს ან მაქვს მაგრამ არვიცი რას ვთვლი მასში რადგან ყველაფერი მიყვარს რასაც ვაკეთებ და ყველაფერი მაინტერესებს რაც არ გამიკეთებია, მაგრამ ყველაზე გამორჩეულად მაინც ცეკვა მიყვარდა სულშიმქონდა გამჯდარი...
დანარჩენს გზადაგზა გაგაცნობტ ჩემს შესახებ, ახლა კი კაბებს დავუბრუნდეთ...
კრემისფერი მოკლეკაბა ავარჩიე ტანზე მომდგარი და მისფერივე ტუფლი, სალონშიც მოვასწარი გავლა, 2 საათზე უკვე სამებაში ვიყავით ეკა დადიანი ჯვარს იწერდა. ნეტავ ასეთი უგემოვნო კაბები თუ კიდევ იკერება მეთქი ჩემთვის ვფიქრობდი მასზე მიშტერებული, ქორწილების სახლშიც მარტო ვიდექი და უაზროდ ვიღიმოდი, როცა ვიღაცისკენ გამექცა თვალი ისიც ჩემსავით იდგა და უაზროდ ატრიალებდა თვალებს,მასაც გავხედე და გავუღიმე მანაც თვალიჩამიკრა და გამიღიმა, საშინლად სიმპატიური იყო თუმცა ჩვენი სანათესაოდან არცერთს არგავდა, ალბად ბიჭისაა მეთქი და ტელეფონს დავხედე დროის გასაგებად, მხრებში რომ გავსწორდი ჩემს გვერდით იდგა ის უცნობი
-გამარჯობა
-გამარჯობა
-შენ მირცა ხარ ხო?
-კი.-უკვე გული მიცრუვდებოდა მასზე რომ მიცნობდა
-მე დემეტრე დემეტრაშვილი, სიძის მეგობრაივარ
-მოიცა ნიკოლოზ დემეტრაშვილის შვილი ხარ?- გაოცებულმა გავხედე ეს ხო არ ხოვრობდა აქ მამას მეგოობრის შვილი იყო
-კი მისი შვილი ვარ
-მე სხვანაირი წარმომედგინე.-ცოტა წავუსისინე
-მაინც როგორი?
-ღიპიანი და მსქანი, 30 წის კაცის კვალობაზე თუ არ ვცდები მაგდენის ხარ
-ბევრი რამ გცოდნია ჩემზე
-ისევე როგორც შენ.- მხრები ავიჩეჩე და მზერა სხვარამეეზე გადავიტანე
-მარტო რატო ხარ?
-დედასთან ერთად ვარ თუმცა ისე გამექცა თვალივეღარ მოვკარი
-გასაგებია...- ცოტახანი ისევ ისევ სიჩუმე იყო ცერემონიალი მიდიოდა, თითაქოს დამაინტერესდა და ისვ დემეტრემ გამომიყვანა ფიქრებიდან
-წარმოიდგინე ჩვენი ქორწილი რა მაგარი იქნება- რაზროვნად გამომხედა
-ჩვენი?! ნუ კი ალბათ კარგი მაგრამ ასეთი საშინელი კაბა არ დამანახო.- ალბათ ეგონა ავწივლდებოდი და წიკვინს დავუწყებდი როგორ მაკადრე შენი ცოლობა მაგრამ როგორც ჩანს გაყკკვირდა ჩემიპასუხი და გაეღიმა
-ამ დღეებში გცალი სადმე წავიდეთ კაფეში ან რესტორანში ან სადაცგინდა
-სიმართლე გითხრა არვიცი.- ტუჩები დავბრიცე და თვალებმოჭუტული დავფიქრდი
-მაშინ გადაწყვიტე როცა გეცლება და მითხარი კარგი
-კარგი.- თან თავი დავუქნიე, საუბაი მალე დავასულეთ და რესტორანში გადავინაცლეთ, ისეთი ხალხი მხვდებოდა თვალები მიფართოვდებოდა ასეტი უბემოვნობდა და სისაშინლე საიდან მოდიოდა, თუმცა რაც პატარძალი ის სტუმრები და სიძე... მთელი საღამო დემეტრესთვის თვალი არ მომიკრავს, დედასთანერთად ვიჯექი და ბორჯომს მივირთმევდი, წამოსვლისას უკნიდან ხელის შეხება ვიგრძენი და თავი მაღლა ავწიე, დემეტრე იყო
-სანამ წახვიდოდი ხომ არ გვეცეკვა?- გამიხარდა ახლამაიც გავხალისდები მეთქი და ფეხზე წამოვდექი, ხელკავი გავუკეთე და დაბაზის ცენტრში გავედით, ნილი და სასიამოვნო მუსიკა ჩაირთო დემეტრემაც უეცრად წელზე მომხვია ხელი და ზედ მიმიკრა, უცნაურად და უხერხულად ვგრძნობდი თავს ბიჭთან ასე ახლოს არასდროს ვყოფილვარ, მითუმეტეს ხალხის დასანახად... და მითუმეტეს ასეთი ორი ცნობილი ბიზნესმენის შვილი...


-იმედია საინტერესო გამოვა...