უეცრად გამეგვიძა და მივხვდი რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ სიზმარი იყო,მაგრამ დღევანდელ დღეზე მაინც ვღელავდი...
სკოლაში დამაგვიანდა,ამიტომ ყველას უკვე დაკავებული ჰქონდა ადგილები.თურმე მარტლაც გადმოსულა ჩვენს კლასში ახალი ბიჭი და ყველა გოგოს მასთან ნდომებია დაჯდომა,მაგრამ იმ ბიჭმა გვერდით არავინ დაისვა(ეს ყველაფერი 1 გაკვეთილის შემდეგ ელენემ მომიყვა დასვენებაზე).1 გაკვეთილი დამრიგებლის გაკვეთილი იყო, ამიტომ მას ვკითხე სად დავმჯდარიყავი. მან კი ახალი ბიჭის გვერდით მდგომ მერხზე მიმითითა. მე მაშინვე ჩემი სიზმარი გამახსენდა და ძალიან შემეშინდა.მთელი გაკვეთილი ხმა არ გამიცია მისთვის. როგორც კიზარი დაირეკა მაშინვე ავდექი და გავიქეცი საპირფარეშოსკენ. ამ ბიჭს ალბათ ძალიან ვეუცნაურე,მაგრამ თქმით არაფერი უთქვამს.ასე გაიარა ყველა გაკვეთილმა. მას თითქმის არ დავლაპარაკებივარ. ერთხელ მთხოვა კალამი და უსიტყვოდ მივეციი. გადიოდა დღეები და გაკვეთილებზე ისე ვიქცეოდი ვითომ გვერდიტ საერთოდ არავინ მეჯდა.
ერთ დღეს დედამ მაღაზიაში გამაგზავნა პურზე. ძალიან ბნელოდა, მაგრამ მაღაზია ასე თუ ისე ახლოს იყო. მივდიოდი და უეცრად თასმა გამეხსნა,ამ დროს ვიღაცა ძალიან მაგრად შემეჯეხა და მწარედ დაეცა.თავიდან შემეშინდა, მაგრამ მერე მივხვდი რაც მოხდა და წამოვდექი.უცნობს ხელი მოვკიდე და წამოვაყენე და ის თურმე ჩემი ახალი კლასელი ყოფილა მაშინვე მივბრუნდი და სწრაფი ნაბიჯებით გავაგრძელე გზა,მაგრამ ის მალევე წამომეწია და მკითხა:
-ასეთი რა მჭირს?
-უკაცრავად?
-შენ მე თავს მარიდებ. 2კვირაა რაც სკოლა დაიწყო და საერთოდ არ დამლაპარაკებიხარ. მიტუმეტეს შენს გვერდით ვზივარ.
-საიდან მოიტანე რომ თავს გარიდებ? მე უბრალოდ არ მინდა შენთან ლაპარაკი.
-კარგი.ახლა მაინც რატომ ზიხარ აქ და თან ასე შეუმჩნევლად.კინაღამ თავი გამიხეთქე( სიბნელეში კარგად ვერ გავარჩიე,მაგრამ მგონი გაიღიმა)
-მე...მე უბრალოდ თასმა გამეხსნა...ძალიან დიდი ბოდიში და მე უბრალოდ წავედი.
ისიც შემეშვა და გზა განაგრძო.როცა სახლში მივედი ჩემს საქციელებზე ვფიქრობდი(იმაზე რასაც ამ ორი კვირის განმავლობაში ვაკეთებდი) და ძალიან შემრცხვა. უბრალოდ რამდენჯერაც სიზმარი ამიხდა იმდენჯერ ყოველთვის რაღაც ცუდი ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში.
ერთ დღეს ჩვეულბრივად მივედი სკოლაში.დავჯექი ჩემ მერხთან და ამ დროს ეს ბიჭი მომიბრუნდა და მეუბნება:
-მარიამი გქვია ხო?
-კი,შენ საიდან იცი
-საიდან უნდა ვიცოდე.კლასელებმა მითხრეს და გაეღიმა. მეც ასეთი სიწყნარე აღარ შემეძლო და ვკითხე
-შენ რა გქვია?
-მე გიორგი(როგორც მისი სახიდან გამომდინარე მივხდი,გაუხარდა ძლივს რომ გამოველაპარაკე)
-იცი შენნაირ უცნაურ გოგოს აქამდე არასდროს შევხედრილვარ. ყველა გოგო ფეხქვეშ მედება, შენ კი ხმას არ მცემ, ზედაც არ მიყურებ და ეს ცოტა არ იყოს უჩვეულოა ჩემთვის.
-მე სხვა მეტიჩარა გოგოებს არ ვგავარ
-ამას უკვე მივხვდი
-ძალიან კარგი თუ მიხვდი ;)
დღემ ნორმალურად ჩაიარა. ამის მერე ერთი-ორჯერ კიდევ გამოველაპარაკე გიოს და შემდეგ სახლში წავედი
*გიორგი*
ღამით რატომღაც არ მეძინებოდა და ამიტომ იმ უცნაურ გოგოზე დავიწყე ფიქრი... მართლა რა უცნაურია.სხვა ბავშვებთან კარგად არის,მაგრამ მე თითქოს გამირბისო. ნეტავ ვინმე მეტიჩარა გოგო დამეჯინა გვერდით. ეს მუდო გოგო ვინ არის. ასეთი არაფერი მინახავს და მალე დავიძინე.
მეორე დღეს სკოლაში რომ მივედი,მარი უკვე მისული იყო.დღეს აშკარად უფრო ხალისიანი იყო,არ ვიცი რატომ მაგრამ ამან ჩემზეც იმოქმედა და მეც თითქოს უფრო გავმხიარულდი
-გამარჯობა(ის ზედმეტად ომახიანად მომესალმა და მეც ცოტა არ იყოს დავიბენი)
-გაა...გამარჯობა
-რა იყო მოხდა რამე?
-ისა რა ქვია... ვინ ხარ და რა უქენი მარიამს?
ამაზე ის ძალიან ახარხარდა.ხასიათის ასეთი ცვლილება აქამდე არსად მენახა. მაგრამ, როდესაც მისი და ელენეს საუბარი მოვისმინე მივხვდი რაშიც იყო საქმე. თურმე ის ცდილობს რომ სხვა გოგოებს დაემსგავსოს რადგან მე ის სხვებისგან არ გამოვარჩიო.გადავწყვიტე ამ თამაშში მეც ავყოლოდი და ამ ამბავმა ძალიან გამამხიარულა
_____________________________________________
ამ მოთხრობის პირველი 2თავი კატასტროფა გამოვიდა.ამიტომ გადავწყვიტე გამეთვალისწინებინა ის რაც თქვენ ამ მოთხრობის ბანალურობაზე და სიმცირეზე და ვეცადე ეს ყველაფერი გამომესწორებინა იმედი მაქვს მოგეწონებათ <3