ნინის და ლიზიკოს დავურეკე, ჩვენს კაფეში დავჯექით და ცოტა ვიჭორავეთ, პრფესიებს ვირჩევდით, ლიზიკოს ცეკვის გაგრძლეება უნდა, ნინის ჯერ არაქვს გადაწყვეტილი, მეკი ბავშვობიდან მინდა პოლიციის აკადემიაში ვისწავლო, არასდროს მესმოდა ხალხის, რომლებიც მეუბნებოდნენ რომ, თუ პოლიციელი გვახდებოდი ყველას არ ვეყვარებოდი, იცით რა? ვინც ჩემს ოცნებებს პატივს არ სცემს, ის პატივს არც მე მცემს, შესაბამისად მისი აზრი ჩემთვის მეორეხარისხოვანია, დღემდე მჯერა რომ ეს პროფესია მხოლოდ სიმართლეს ემსახურება და ვთვლი რომ პოლიციელი ნამდვილად გმირია!!
მოგვიანებით დავიშალეთ... მე და ნინი ერთად წამოვედით (ჩემს გვერდითა კორპუსში ცხოვრობს) ნინის სადარბაზოსთან ბიჭები იდგნენ როგორც ყოველთვის მაგრამ გამიკვირდა ამჯერად გიორგი იქ არიყო...
ნინის დავემშვიდობე და გზა გავაგრძელე და ოდნავ მოშორებით, სიბნელეში წყვილი დავინახე, ერთმანეთს კოცნიდნენ, ღმერთო რა საზიზღრობაააააააააა
რას ვიფიქრებდი ეს ბიჭი გიორგი დადიანი თუ აღმოჩნდებოდა... როდესაც გავიაზრე რა ხდებოდა, სიტყვებით ვერ აგიღწერთ რა დამემართა, სუნთქვა შემეკკრა, გული მეკუმშებოდა და თითქოს ირგვლივ ყველაფერი აირია...არვიცი რა დამემართა მაგრამ, თითქოს მეწყინა რომ ის ყველაფერი რასაც მასზე მიყვვებოდნენ სიმართლე აღმოჩნდა, არა ეს ყველაფერი ასე არ უნდა ყოფილიყო, მარიამ ნუთუ არიცოდი რომ ეს ბიჭი ასეთი იყო? რომ მასზე მთელი ქალაქი გიჟდებოდა? სხვას რას მოელოდი?
ძლივს გავაგრძელე გზა და როგორც იქნა ავედი სახლში...
ოთახში შევედი და ეგრევე გავითიშე.
შაბათია... როგორც იქნა. დილით სანდროს ზარმა გამაღვიძა,
-მაარ დღეს ვიკრიბებით ჩემთან არ დაგავიწყდესსს (სანდრო)
-რა ხდება? (ჯერ კიდევ მეძინა)
-აბა კარგად დაფიქრდი (სანდრო)
-უიიიი სანდდდრრრ გილოცავვვვ (აი ამ დროს კი მართლა გამოვფხიზლდი)
-აჰაჰ მადლობაააა ჩემო პატარავ (სანდრო)
-ეს როგორ დამავიწყდა. კარგიიი დღეს შევხვდებით იუბილაროოოო
-აჰაჰ დროებით (სანდრო)
წამოვხტი,ჩავიცვი და წავედ საჩუქრის საყიდლად.შემჩნეული მაქ რომ საათი არ უკეთია ამიტომ მეც საათი შევურჩიე...
მერე კაბაზე წავედი, გასასვლელად არაფერი მქონდა, ნინის გარეშე მაინც ვერაფერი შევარჩიე ამიტომ დავურეკე და ერთად შევარჩიეთ შავი მომდგარი კაბა...ნინიმაც აარჩია... სახლში მოვდიოდით...ნინი მელაპარაკებოდა თუმცა მე გონებით სულ სხვაგან ვიყავი, სულ რამოდენიმე დღის წინ ეს ბიჭი ჩემთვის არაფერს წარმოადგენდა, იყო უბრალოდ სხვა გოგოების საოცნებო ბიჭი და მეტი არაფერი. ნუ ჩემთვის არაფერი, ყოველდღე სახლამდე მომყვებოდა, თუმცა ამას თითქოს არ იმჩნევდა. ამ ფიქრებიდან კი ნინიმ გამომარკვია
-გოგო არ მისმენ?(ნინი)
-მე...მე...რაღაცაზე ჩავფიქრდი
-გიორგიზე ხო?(ნინი)
-რა? არა?
-მეგობარი ხარ და უნდა გითხრა..ყველა ლაპრაკობს რო ის ბიჭი მოგწონს(ნინი)
-რააა? მომწონს? არა რასისულელეააა
ნეტავ ესე რატომ იფიქრეს? იმიტომ რომ სულ უკან დამყვებოდა? კიმაგრამ...ვერვხდები...
-იცოდე თურამე ხდება უნდა ვიცოდე(ნინი)
საერთოდ ნინის არაფერს ვუმალავ, უბრალოდ მართლა რო რამე ხდებოდეს, და ოდნავი შანსი მაინც რომ არსებობდეს რომ ჩვენ ერთად ვიქნებით ვეტყვოდი ჩემ გრძნობებზე, თუმცა როგორც ჩანს ყველაფერი ისე არ ხდება როგორც გვინდა.
გზა ჩუმად განვაგრძეთ... ეხლა ყველაზე მეტად იმის მეშინოდა რომ ეს ჭორი გიორგიმდე არ მისულიყო... დაუეცრად....
-მარიამ სალაპარაკო გვაქვს, შეგიძლია გამომყვე? (გიორგი)
მანქნიდან გაისმა გიორგის ხმა.
ნინიმ თვალით რაღაც მანიშნა თუმცა ისეთი დაბნეული ვიყავი....
-კი რათქმაუნდა(ვეცადე დღეს მაინც ვყოფილიყავი მასთან ზრდილობიანი)
-გისმენ რახდება?
-ესეგი ეხლა რაღაცას გკითხავ, ოღონდ არ მომატყო (გიორიგ)
აქ უკვეე გული ისე ამიჩქარდა შემეშინდა მას არ გაეგო.
-აქ ხმაგ ავრდა რო მოგწონვარ და ასეა? უბრალოდ არ მომატყუო მითხარი სიმართლე. (გიორგი)
-რას ამბობ?
ო ღმერთო ოღონდ ეს არააა!! ასე აგხდათ ყველაფერი. ყველაზე მეტად რისიც მეშინოდაა ის მოხდა!
-არვიცი ასე ამბობენ და იცოდე თუ მართლა ასეა, უნდა დამივიწყო რა, ისეთ ბიჭთან როგორიც მევარ ბედნიერი ვერ იქნები, ამას ყველას არ ვეუბნები, კარგი გოგოხარ და არმინდა გული გეტკინოს. ცუდად არგამიგო გთხოვ.(გიორგი)
მარცხნივ მფეთქავი ორგანი მტკიოდა, რატომ? არც მე ვიცი რატომ, იმიტომ რომ მომწონდა? თუ იმიტომ რომ საქმე უარესად იყო? არა შენ ეს ბიჭი არ მოგოწნდა მარიამ!! არვიცი მაგრამ ძალიან მეწყინა ეს სიტყვები, არმინდოდა მაგრამ თვალები ცრემლით გამევსო, თუმცა მას არ ვაგრძნობიდნებდი...
-არა დამიჯერე, არარი ეგრე
-ძალიან კარგი(გიორგი)
ცოტა მოწყენილობა რო შემამჩნია ისევ შემომიბრუნდა
-ცუდი გოგო ხართქო არ გუებნბიიი, პირიქით ძალიან კარგი რო ხარ იმიტო გთხოვ თავი შორს დაიჭირო.
-გავიგე გავიგეე!!
ზმას ავუწიეე!! უკვე აღარ შემეძლო და ამქნიდან სწრაფად გადმოვედი.
არც ნინი, არც გიორგი არავინ მახსოვდა გავქიეცირაც ძალა მქონდა და ვცდილობდი საკუთარ თავში გავრკვეულიყავი, რახხდებოდაა.
მერე სადარბაზოში შევედი და კიბეებზე ჩამოვჯეხიი ცრემლებს თავისუფლება მივეცი...თავში უამრავი კითხვა მიტრიალებდა...
შეხება ვიგრძენი, თბილი შეხება...
-გამომყევიი (გიორგი)
და ძალიტ მივვყვადი მანქნისკენ. შემდეგ ხელი გავაშვებინე და მთელიი ხმით ვიყვირე
-რაგინდა რა? რადაგიშავე? შემეშვი
ხელი მომკიდა და მანქნაში ჩამსვა
-რა სცენებს მიწყობ? (ხმას მანაც აუწია)
-მანქანამდე ძალით მომიყვანე და სცენებს კიდე მე ვაწყობ?
-რატომ ტიროდი? (გიორგი)
-ეგ ჩემი საქმეა
-და ჩემზე რატო ხარ გაბრაზებული? (გიორგი)
-შემეშვი
-როცა კითხვაას გისვავ პასუხი უნდა გამცეე (გიორგი)
-თავი ვინ გგონია?
-მარიმ!! ჩემ გამო ტიროდი? (გიორგი)
-არასდროს!!
-მე გაწყენინე? (გიორგი)
-არა
-მაშინ ასე რატომ მექცევი?(გიორგი)
-უნდა წავიდე
ეს ვთქვი და მანქნიდან სწრაფად გამოვედი. სადარბაზოსკენ გავიქეცეი და ოთახში შევვარდი
-რახდება?? რაჯანდაბა ხდება?
პასუხი თვითონაც არ ვიცოდი, ან ვიცოდი და ამის აღიარება არ მინდოდა....
მოკლედ ის დღე მთლიანად იმის ფიქრისი გაავიდა რომ გიორგი თავიდან უნდა ამომეგდო, შეძლებისდაგვარად მისგან თავს შორს ვიჭერდი, 2 კვირის განმავლობაში როდესაც გარეთ გავდიოდი ბიწებთან ერთად ვხედავდი თუმცა მხოლოდ მისალმება დე მეტი არაფერი.
-დეე ლიზის უნდა შევხვდე წავედიი
-კაიი დე ჭკვიანად (ლია)
ჩავედი ბიჭებს მივესალმე და გზა განვაგრძე
-მარიი (გიორგი)
-დიახ?
-როგორ ხარ? (გიორგი)
-კარგად
-ასე რატო იქცევი? (გიორგი)
-როგორ ასე?
-თავს რატო მარიდებ? (გიორგი)
-თვითონ მთხოვე არ გახსოვს? (და გავუღიმე)
-ასე ცივად მომექეცითქო არ მითქვამს და ეგ თემა დდავხურეთ (გიორგი)
-მეჩქარება
გზა გავაგრძლეე ისე რომ უკან არც შემომიხედავს, არასწორად მოიქცა, თავი ა რუნდა შეეხსენებინა ჩემთვის...
-გოგო როგორ ხარრ? რამდნეიხანია არ მინახიხარ? (ლიზი)
-კარგადდდ შენ როგორ ხარრ? (კინაღამ მოავხღცე ისე ჩავეხუტე)
-კარგად გოგო ეხა რა ხდება ანუ, 1 კვირით ან უფრო მეტია რვიცი ვაპირებთ სანდროს აგარაკზე წასვლას,უკვე ყველაფერი დავგეგმეთ ბიჭები ეტყვიან ეხა ყველას ვინც წამოვა და ნუ კარგად გავერთობით რაა (გახარებული იყო ლიზი)
-აუუ მაგარია თან დასვენება არ გვაწყენსსს
-ხოოო გოგო აუუ როგორ მიხარია იცი? რამდენი ხანია ასე ერთად არსად წავსულვართ (ლიზი)
მე და ლიზიკომ უკვე ყველაფერი დავგეგმეთ მეორე დღეს უკვე უნდა წავსულიყავით, დრო ძალიან გაიწელაა, ვერწამრმოიდგენთ ლიზას რამდენი რამ მოქონდა როდავინახე სიცილი ვერშევიკავე!!
-რაიყო გოგო თხოვდებიიი წყნეთში?
-აჰაჰ ძალაინ სასაცილოაა რა, მოდით მოდით მომეხმარეთ ჯობია, თორე წამაქცია ამ ჩანთამ.
ჩემდა საუბედუროდ აღმოჩნდა რომ სანდროც მოდიოდა და ლიზის საშუალებით მე მის მანქანაში მოვხვდი, გზასი რათქმაუნდა ხმა არ ამოგვიღია. მხოლოდ იმას ვგრძნობდი რომ დროდადდროს მზერას აპარებდა. და როგორც იქნაა ჩავედით!!