ვერ ვგრძნობდი დაღლას შიშს ვერაფერს ვგრძნობდი, თითქოს ირგვლივ სიჩუმე იყო ჩემშ კი ყველაფერი გაჰკიოდა. ყოვოლთვის მეშინოდა მარტო დარჩენის ახლა კი მარტო ვიყავი.. არავინ მახსოვდა მახსოვდა მხოლოდ ის, რომ ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი ტყუილი იყო და თან ცივი ტყუილი.. ვინ ვარ? მარიონეტი ? ჯამბაზი? არარაობა? იქნებ ვამლაშებ? თუმცა არა შიგნით ყველაფერი განადგურდა შეუძლებელია ვამლაშებდე, ჩემი არსებობა მოისპო.. ნელნელა სირბილოდან სიარულზე გადავედი, ირგვლივ ვერაფერს ვხედავ არ შემეძლო, რომ დამენახა, ვგრძნობდი გული როგორ ცდილობდა გაქცევას მე კი ვეღარ გავრბოდი..
-ჰეი ლამაზო საით გაგიწევია?- მომესმა საიდანღაც, ტვინში პანიკის ნათურა წითლად აინთო.. უკან მოვბრუნდა გაცლა ვცადე.
- საით მიგეჩქარება?-გავიგონე ხეიწიანი ხმა, ეს მეორე ტიპს ელითვნოდა რომელიც უკან დასაბრუნებელ გზას ხერგავდა.. ამ არნახულ სურათს კიდე ორი სილუეტი დაემაატა.. გულმა რეჩხი მიყო. "აი სად დაგ*რხა" გამოანათა ჩემმა ნეორე მემ..
-ტკბილო ჯერ გაგსინჯავთ, შწმდეგ კი უპრობლემოდ გაგიშვებთ-თქვა ერთერთმა და ავისმომასწავლებლად გადაიხარხარა..
-არ გაბედოთ მოკარება- გამივცარი კბილებს შორის.. ამას სულისწამღები ხარხარი მოჰყვა, რომელიღაცამ მკავში ჩამჭიდა ხელი და ჩემი რაღაც მიბნელებილი ადგილისკენ გათრევა სცადა.. თუმცა არც ახლა ვიდექი აბრდღვიალებულ სცენაზე.. გავუალიანდი და კივილი ვცადე თუმცა მეორემ დამარტყა, ჩემმა წამთრევმა კი ამჯერად თმაზე ჩამბღუჯა და პირზე ხელი ამაფარა..
-ვერსად გაგვექცევი და ნუ ფართხალებ ჩიტო..- დაისისინა რომელიღაცამ-ჯანდაბა რა საშინელი დღეა, რა ჯანდაბაა.. უეცრად ტკივილი ვიგრძენი კედელს მივენარცხე და ძირს დავეცი სახე გადავიყვლიფე, თუმცა ეს არ მადარდებდა თვალი გავაპარა ერთადერთი გასავლელისკენ რომელიც ამ ჩიხში იყო, თუმცა აზრი არ ქონდა ოთხივე იმ მხრიდან იდგა ვერაფრით გავძვრებოდი..
-რაღას ვუცდით?
-დავიწყოთ
ფუ ამის დედაც გავუფიქრე და სივ კივილი მოვრთე სანაცვლოდ ფეხი ჩამაზილეს მუცელში და ჭიასავით დავიკლაკნე. ის კი გიჟივით მომვარდა და ყველაფრის შემოხევა დაიწყო, ვეღარ ვიღებდი ხმას გავშეშდი აღარაფერი შემეძლო, სიკვდილი ვინატრე მინდოდა.ხმა ამომეღო მაგრამ ის აღარ იყო ჩემში.. უეცრად რაღაცამ დაიგრუხუნა, მეხის გავარდნას გავდა.. ყველაფერი გაჩერდა ჩემს ზევიდან მოქცეული არც კი განძრეულა ისევ ისე მაჯდა თუმცა ჩემ ტანსაცმელს შეეშვა..
-დაახვიეთ აქედან, თორემ ერთიანად ამოგხოცავთ თქვე ახ*რებო..-გაისმა ნაცნობი ბარიტონი, თუმცა იმდენად უცნობი იყო რამდენადაც ნაცნობი..მასში ზიზღი გაბრაზება და ირონიაა ერთიანად გამოსჭვიოდა..
-ჩვენ ცუდ არაფერს ვაპირებდით- წამოროშა ერთერთმა, ის კი ისევ ჩემს ზევით იყო მოქცეული...
-ხმა-დაიგრგვინა- დროზე ... - სიმსუბუქე ვიგრძენი ისინი გაიძურწნენ თუმცა არც ადგომა მსურდა და არც თვალების გახელა, რკმელიც არავინ იცის როდის დამეხუჭა..
-ყველაფერი რიგზეა, დამშვიდდი ვერავინ შეგეხება- მებუტბუტებოდა და თან ნაზად ამიტატა ხელში.. არც არაფერი იყო და არც არაფეტი იქნებოდა კარჰად ორივემ ვიცოდით ის კი მაინც ბუტბუტებდა.. მინდოდა მეტირა მინდოდა ემოციების ვულკანს ამოეხეთქა, მაგრამ არ შემეძლო.. ნუთუ ასეთი სუსტი ვიყავი..
მანქანაშუ ჩამსვა, ღვედი შემიკრა, შემდეგ კი ძალიან ნაზად მაკოცა შუბლზე წამით თვალები ისევ შეხვდნენ ერთმანეთს ეს არ იყო ის თვალები მე რომ ვიცნობდი ეს სხვა თვალები იყო.. თვალწბი უნებურად დავხუჭე. ის კი მომშრდა, მანქას შემოურა ნელა დაჯდა და სწრაფად დაქოქა, სიჩქარე მესიამოვნა იმედი მქონდა რამეს შევასკდებოდით და სამუდამოდ დავიძინებდი.. ხო ასე ეგოისტურად მომინდა მასთან ერთად სამუდამოდ დაძინება.. ნელნელა ვდუნდებოდი, არა არ უნდა დაიძინო უნდა გაიქცე ახლა ეს გჭორდება ჩამძახოდა, რაღაც შოგნიდან მაგრამ არ შემეძლო. ჩამთვლიმა.. ვიგრძენი, როგორ ფრთხილად გადმომიყვანა მანქანიდან ამიყვანა სახლში და საწოლს მიმაბარა.. შემდეგ იყო სიჩუნე და სიცარიელე ის სადღაც წავიდა..
-მაპატიე ეს არ უნდა გენახა, მე არ მინდოდა ეს გენახა, მე არ შემიძია ასეთი გამიცნო, არ შემიძლია დაგკარგო.- მესმოდა უკვე ძილბურანში მყოფს..ვ"როდისღა დაბრუნდა?" გამიკვირდა არ გამიგია მსი შემოსვლა ეჰ რა მნიშვნელობა აქვს..
ხელის იქით წავიღე სავარაუდოდ სადაც იყო, ჩემი თითები მის შუბლს შეეხნენ შემდეგ კი თმებში შევასრიელე, ის მაძლიერებდა და ამავდროულად მაფრთხობდა..
შემდეგ მორფეოსმა მომაკითხა და წამიყვანა..




პ.ს ვიცი შეიძლება პატარად გეჩვენოთ, მაგრამ გპირდებით შემდეგი თავი დიდი იქნება.. ძალიან გთხოვთ დააფიქსიროთ თქვენი აზრი, თუ დაგაინეტერესებთ შემდეგი თავი ხვალვე აიტვირთება.. მადლობა ვინც კითხულობს და ჩემთანაა..