-ვინ იყო? - მკაცრად გაიმეორა დედაჩემმა კითხვა..
-მეგობარი- მოკლე იყო ჩემი პასუხი..
- რომელი მეგობარი? ვისთან ერთად დაეთრევი? - არ მომწონდა ტონი ნათქვამი სიტყვები მაგრამ გაჩემება ვარჩიე..
- ხმა ამოიღე ლაწირაკო- გასმა მამაჩემის ხმა,, რომელიც აქამდე არ ჩარეულა ჩვენს "ტკბილ დიალოგში.
-მეგობარი იყო- წარმოვთქვი ცივად, ისინი არასოდეს ყოფილან თბილები, მაგრამ რაც დღეს ხდებოდა არ იყო ყოვოლდღიურობა.. მათ სახეზე ხიზღის მთელი ნალადი იყო აკრული და რისთვის არც არაფრისთვს.
- შენი იმედი უნდა მქონდეს ამის მერე? დაყიალობ ვიღაც ვიგინდარასთან ერთად- უჯგე წიოდა დედაჩემი.
-ისე შენი იმედი არც არასოდეს მქონია, ახლა კი დავრწმუნდი, რომ ერთი გაუზრდელი ხელიდან წასული ლაწირაკი ხარ.- თქვა ავთომ ანუ მამიკომ და გადაიხარხარა.. ვერ გეტყვით ეს ხარხარი რა ჯანდაბისგან ამოდიოდა ამ ადამიანისგან თუ რაიმე ცხოველისგან. ვერც ის გავიგე რა დავუშავე მათ და ეს საუბარი რით დავიმსახურე, გაოგნებული სახის ნაცვლად უგამომეტყველებო სახით მივჩწრებოდი, ვგრძნობდი როფორ იზრდებოდა მათში გაბრაზება..
-ხმა ამოიღე გოგო.. როგორ იქცევი? - ისევ დედაჩემი წიკვინებდა..
-ქალო დაანებე თავი იმ ს შვილია და მისი ასეთი ქცევა საერთოდ არ უნდა გაოგნებდეს... - ჯანდაბა რა თქვა ანუ მე მათი შვილი , მე მე..
-გაჩუმდი ავთო, შენ კი დროზე ოთახში-ამჯერად წყნარად წარმოთქვა მაკამ..
-მოიცა მე თქვენი შვილი არ ვარ? - ვიკითხე შემცბარმა..
-მოკეტე და გადი რომ გეუბნებიანო- იღრიალა მამიკომ..
-ღრიალს მორჩი და მიპასუხე, რა ჯანდაბა ხდება და თუ მამაჩემი არ ხარ არ გაქვს უფლება ეგრე მელაპარაკო გასაგებია?-ვიღრიალე მთელს ხმაზე..
-ჩემი შვილი? -თქვა და გადაიხარხარა- გავხარ ჩემს შილს? სამწუხაროდ უშვილობის გამო მომკწია შენი ატანა, სხვა შემთხვევაში შენ ვერასდროს იქნებოდი ჩემი შვილი. გასაგებია?- ისევ ღრიალი..
-სხვათაშრის გამახარე, ძალიან გამახარე. არც არასდროს გავდით ჩემს მშბლებს-ვთქვი და ორივეს ჯიქურად მივაჩერდი შემდეგ ფანჯარას გავუშტერე მზერა, ისინი მაინც მიყვარდა და ეს სიტუაცია მაინც მაყენებდა ტკივილს, ცრემლებით ნელნელა ივსებოდა თვალები. ცრემლებმა არ იცოდნენ საზღვრები თუმცა ახლა არ მინდოდა ტირილი.. სიჩმე იყო გამაყრუებელი სიჩუმე..
- სად არიან ჩემი მშობლები?-ვიკითხე ყრუდ..
-ისინი აღარ არიან- მაკამ წარმოთქვა, ხმა განტყდარი ქონდა.. მინდოდა მისი თვალები მენახა მაგრამ ვერ ვბედავდი მიბრუნებას..
-რაღას უხსნი ამ ნაბი*ვარს?-აქ კი მოთმინებამ მიღალატა..
-მე ვარ შენ მე მეძახი ნაბი*ვარს შე ნაგავო, მთელი ამ დროის განმავლობაში, მამას გეძახოდი და მიყვარდი. ხო მიყვარდი შენ კი გამანადგურე და კიდე მე მაყენებ შეურაწყოფას? რა დაგიშავე? მე ხო ის შვილი ვიყავი, რომელიც, როგორც ჩანს არც არასდროს გეყოლებოდა და მე ხო არ მიყვარდი ასე ძლიერ დიახ მიყვარდი ნუთუ ყველა თბილი დღე დადგმული იყო? საიდან ამდენი სიძულვილი? როდის შემიძულე? შეიძება საერთო ჯამში არ იყავით ძალიან თბილი მშობლები, მაგრამ მაინც ხო არსებობდა სითბო მაინც ხკ იყავით ხანდახან განუმეორებლები ? ეა ყველაფერი ერთი დიდი ტყუილი იყო? - ცრემლები და სიტყვები ერთად მოდიოდა, ვგრძნობდი როფორ ვპატარავხებოდი შაგრენის ტყავივით და ემოციის დამალვა არც შემეძლო..
-ხო, ეს ყველაფერი ილუზია იყო ტყუილი-წარმოთქვა მამუკამ, ცივად და დინჯად..
ოთახს თვალი მოვავლე ორიევეს შევხედე, მაკას ფერი არ ედო მამუკას კი არანაირი გამომეტყველება არ ქონდა.. მე განადგურებული ვიყავი ამ სიტყვებით მან მე წერტილი დამისვა.. ნელა შევტრიალდი კარისკენ და ნელი ნაბიჯით მივადექი მის ზღრუბლს იქნებ იმედი მქონდა, რომ გამაჩერებდნენ,მაგრამ სულ ტყუილად .. კარები გავიხურე და ჩაბნელებულ სადარბაზოშ აღმოვჩნდი, ამჯერად მარტო სირვილი მინდოდა და მეც მივრბოდი.. თოვლზე ნაკვალევს ვტოვებდი ამ ნაკვალევით თითქოს ჩემს ისტორიას ვწერდი, გავრბოდი ქარი კი ჩემს შეჩერებას ცდილობდა, მეღბებოდა წინ და რაღაცას მიწიოდა, თუმცა მე მაინც გავრბოდი..