განა ყოფილა ოდეს დროება ადამიანს ცხოვრება უდარდელად გაეტარებინოს?! არა, რათქმაუნდა არა, დღეს პრობლემები დიდ როლს ასრულებენ ჩვენს ცხოვრებაში, ისინი გვიპყრობენ, შიშს ბადენებ ჩვენში და ჩვენც ვიქმევთ სახელს“ შიშით შებყრობილი“.
შიში რთული განმარტებაა, თუმვა მარტივი არსებითი სახელი. ცოცხალს ჯაჭვს ჰგავს, ერთის წარმოქმნა ,მეორეს შობას უდებს სათავეს, ამრიგად საბოლოოდ აღმოაჩენ რომ ფობიების მთელი რიგი ჩამონათვალით ხარ შებყრობილი, ობობის ქსელივით მოგედება გაგახვევს და თავის დაღწევა ნათრლია, რთულია და თანაც უსაფუძვლო, რომც ეცადო ქვეცნობიერში იმდენად ღრმადაა დათესილი რონ ფესვიანად მაინც ვერ ამოგლეჯ, ის ყოველ წამს ძლიერდება და ჩაგვრის უბარს იმუშავებს და მაინც სადამდე მიდის ეს ყველაფერი? გიფიქრიათ ამაზე?! ჰაჰ, არც მე მაგრამ გარემოებებმა მაიძულეს მიმეღო გადაწყვეტილება ან არ დამეჩაგრა შიში ან გავთავისუფლებულიყავი მისგან.
აშკარა იყო შიშების მთელ კომოლექტს საზოგადოების უარყოფამდე მივყავდი, ამიტომ გადავწყვიტე ფერადი გავმხდარიყავი, ხალხისთვის უფრო სასიამოვნო და მიმზიდველი, არგუმენტად კი საკუთარი თავის არაკომუნიკაბელურიბას ვუდებდი. და შევიცვალე, დავკარგე საკუთარი მე და დავიშალე მოლეკულებამდე, იდლქამდე სადაც მხოლოდ რეაქციები მიდის და ყველანაირი ადამიანური გრძნობა ნულის ტოლია, სამაგიეროდ გავხდი მასისთვის სასურველი პიროვნება და მაშინ მივიღე ის რაც მივიღე, ღირდა კი ბრძოლად? უბრალოდ ვფიქრობ ადამიანები ხანდახან ცხოვრებას ძალით ვირთულებთ. მე შემეძლო ვყოფილიყავი კონტაქტური, მაგრამ ვამჯობინე ახალი, უცხო ადამიანის წარმოჩენა საზოგადოებაში და თაღლითივით ვიწყე დაბრალება რომ ეს პიროვნება მე ვიყავი, თავი გავასაღე, განა ამად ღირდა?! არა. არასოდეს.
ყოველ ისტორია გაღვივებისკენ რაღაც უბიძგრვს, ხოლო განვითარება კი ობიექტის ინტელექტის გამოვლინებაა თუ არ ჩავთვლით ალბათობის 50℅, ასე რომ ამ კრიტერიუმით თუ არ შემაფასებთ მინდა გითხრათ რომ შეცდით, თუ კი ჯერ კიდევ ალბათობა უფრო მაღალ დონეზე არ აიყვანეთ, ასე რომ ინტელექტის 30℅ და ალბათობის 70℅-ით იხელმძღვანელეთ, ვინაიდანა და რადგანაც როგორიც მე ვარ ეს გამოგადგებათ, რათა ქმედებები აფსურდული არ მოგეჩვენოთ და არ იფიქროთ რომ ცხოვრება უსამართლოა, რადგან მე ასე არ ვფიქრობ.
რადგანაც უკვე განვსაზღვრეთ რომ ყველა ისტორიას რაღაც ფაქტი აღვივებს, მაშ დავიწყოთ იქიდან საიდანაც თვით ჩემი ისტორიის ბატონ-პატრონი ვთვლი ვფიქრობ რომ მოდის, თუმცაღა კი ცალკეულ პიროვნებებს არ ვადანაშაულებ.
888
-მია, რატომღაც ვფიქრობ რომ იმის გაანალიზების უნარი არ შეგწევს რო მე და შენ ამ სივრცეში მარტონი არ ვართ!
-მე შემიაძლია, ოჯახს დავეხმარო, პირველი წელიწადი, მხოლიდ პირველი, გპირდები ეს ოჯახის დანაკლისი არასოდეს იქნება.
-არ ვიცი. მე კიდევ სამი შვილი მყავს, რომელთაც შენზე არანაკლებ უნდათ სწავლა და არანაკლები მოტივაცია აქვთ, ასე რომ გადაწყვეტილია სწავლას ვერ განაგრძობ, ვწუხვარ თუმცა ეს ჩემი ბრალი არ არის.
-არასოდეს ცდილობ საკუთარი თავი დაადანაშაულო, განა ეს დედის გაქციელია? არ უნდა მეთხოვა რადგან პასუხი უკვე საკმაოდ დიდი ხანია ვიცი რომ უარყოფითია, ასე რომ მგონი ისედაც ვამძიმებ მდგომარეობას.
-ეს არავის უთქვამს მია...-ღაწვები ალისფრად აუელვდა, თვალებიდან ნაპერწკლები ცვიოდა, განა ეს გამოსავალი იყო?!
-მე მივდივარ, ვიმედოვნებ ეშლის მაინც ასწავლი, მე ხომ არასოდეს მოგწონდით არს შენ და არც მამს... საკმაოდ ობიექტური მიზეზის გამო.