მან შემომატრიალა და თვალებში ჩამხედა. მის სახეს მთვარე ანათებდა და მკაფიოდ ჩანდა მისი მწვანე, უძირო თვალები
-ბელ რაღაცას გეტყვი, ოონდ ამას მართლა ვამბობ
-ჰარი გისმენ. ძალიან მეძინება
-მიყვარხარ- მითხრა. არც უჩურჩულია, არც უყვირია.
ამის შემდეგ მე ეს სიტყვა ახლიდან შემიყვარდა. შემიყვარდა მისი დაწყება და დასასრული. ისე მითხრა თითქოს მასაც ჩემსავით დიდიხანი სურდა ეთქვა და ეს სურვილი კლავდა, ანადგურებდა. ამ შემთხვევაში სიმთვრალე აღარ ეტყობოდა.
მაკოცა. ნაზად, ისე თითქოს არც შემხებია მაგრამ გრძნობა უსაზღვრო იყო. დამავიწყდა ყველაფერი. აქ რისთვის ვიყავით ისიც დამავიწყდა, სამყარო დამავიწყდა. მხოლოდ ჰარი მახსოვდა. უბედნიერესი წამები იყო.

ჰარი უკნიდან მომეხვია და უნდა ვაღიარო, ბედნიერი ვარ, რომ აქ არის, რადგან ოდნავ მეც მციოდა.
-მეც მიყვარხარ-ვთქვი ჩურჩულით თუმცა ჰარის გასაგებად.-ღამე მშვიდობის
-ღამე მშვიდობისა, პატარავ -მითხრა, ლოყაზე მაკოცა და უკნიდან კიდევ ერთხელ მომეკრო.
***
თვალები გავახილე თუ არა იმ წამსვე ვინანე. გადაფარებულ ფარდებს შორის მზის ერთი სხივი მაინც აღწევდა და პირდაპირ სახეზე მეცემოდა. უბრალოდ კიარ მაბრმავებდა, პირდაპირ ტვინშ მირტყამდა. ამოვიღრინე და საბნის ქვეშ შევიშმუშნე, თავი დავიცავი კაშკაშა მზისგან. მეგონა, ასე უფრო მოხერხებულად ვიქნებოდი, მაგრამ პირიქით, უარესად გავხდი. ოდნავ მოძრაობაზეც კი მუცელი მიბუყბუყებდა. საბნის ქვეშ საშინლად ცხელოდა, მაგრამ ზემოთ ამოსვლა და მზის სხივის დაცემაც არ მინდოდა.
-ჰეი, შენ, მანდ, კარგად ხარ? -სააბაზანოდან ხალისიანი სიცილის ხმა გავიგე.
როგორ შეუძლია ახლა მხიარული იყოს? გუშინ გათხლეშილი მმთვრალი იყო.-არა... -ჩუმად ვთქვი მძიმე საბნის ქვეშ. თითოეული სიტყვის წარმოთქმაზეც კი მიყმუოდა მუცელი.
-მაშინ რატომ არ გამოდიხარ? -ხალისიანად მითხრა. საბნის ქვეშ შემოძვრა და საწყლად დამალულს შემომხედა, თან ცალყბად იღიმოდა.
რამდენიმე წამში ნაბიჯების ხმა გავიგე, ცოტახანში კი ფარდების უხეშად გადაფარების ხმა.
-უკეთესია?-მკითხა ჰარიმ.
ოდნავ გამოვიჭყიტე და შევამჩნიე, რომ ოთახში სრული სიბნელე იყო, გარდა ფარდის ნაჭერში შემოღწეული შუქისა. ჰარი საწოლის კიდესთან იდგა, მუქი თმიდან წვეთ-წვეთად ჩამოსდიოდა წყალი და წელზე პირსახოცი ჰქონდა შემოხვეული, მთელი პრესის კუნთები უჩანდა. ღმერთო, რა მიმზიდველია.
-მოგწონს, რასაც უყურებ? -ეშმაკურად გაიღიმა, რაზეც თვალი სასწრაფოდ მოვაშორე, ჩემთვის ხმადაბლა ამოვიოხრე საბანი ისევ თავზე გადავიფარე.
ჰარი გვერდით მომიჯდა.
-გუშინ ღამით რაც გითხარი ყველაფერი სიმართლე იყო.
-ვიცი
-მიყვარხარ
-მეც. ოო არა დღეს დედა ჩამოდის უნდა დავხვდე და სახლიც დასალაგებელია. წამოვფრინდი.
-კაი მეც წავალ. საღამოს ხომ შევხვდებით?
-რათქმაუნდა.
-წასვლის წინ კოცნას არ მივიღებ?
-მაგაზე გაწყენინებ? ჰარიმ ტუჩები მომაჭირა და ისე დატოვა სახლი.
***
საღამოს ყველანი კლუბში წავედით. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, სანამ ამანდა გამოჩნდებოდა.
-ჰარი არ გაპატიებ მიმატოვო. ჩემზე თუარ ღელავ ბავშვზე მაინც იზრუნე
-ჰარი?-ნერვიულობა დამეწყო
-ამანდა რეებს ლაპრაკობ? წამოდი გარეთ ფავარკვიოთ ყველაფერი
ამანდას და ჰარის მეც გავყევი კლუბის გარეთ
-ამანდა ყველაფერი ამისენი. რა ბავშვი რეებს ბოდიალობ?
-რაც გაიგონე ჰარი. შენგან ორსულად ვარ და ნებას არ მოგცემ ასე უბრალოდ მიმაგდო
-ჰარი რასაც ამანდა ამბობს მართალია?-უკვე პანიკაში ვვარდები
-მართალია ამას ვამტკიცებ.-ამანდა ჩაეკვეხა. ამდენს ვეღარ გავუძლებ. ამიტომ გაქცევა გადავწყვიტე. ჰარი გამომეკიდა და ხელით შემაჩერა
-ბელს მოიცადე
-ჰარი შემეშვი. დამღალე-უხეშად მოვიშორე და ტაქსში ჩავჯექი.
***
უკვე 5 თვე გავიდა მას შემდეგ რაცჰარი ბოლოჯერ ვნახე. იმ სახლიდან წამოვედი და ახლა New York-ში ვცხოვრობ. დედა ძლივს დავარწმუნე რომ ჩემთვის ასე ჯობდა. ვცდილობ ჰარი დავივიწყო, თუმცა ძალიან რთულია. თითქმის ყოველ ღამით ვტირი, თუმცა უნდა გავუძლო.
ახლა გავიღვიძე და უხასიეთოდ წამოვდექი. რატომღაც მხოლოდ ჰარიზე ვფქრობ და გული აჩქარებული მაქვს წყალი გადავივლე და პირსახოცშემოხვეული გამოვედი. ფანჯარასთან ვიდექი, როდესაც ვიღაცის შტვენა გავიგე.
-მშვენიერო გაცივდები- შევტრიალდი და ისევ ის მწვანე თვალები.

------
პ.ს ესეც დასასსრული. ყველას დიდი მადლობა ვინც კითხულობდით იმედია მოგეწონათ. ჩემი პირველი მოთხრობა იყო და მართლა ძალიან ვღელავდი <3 ყველანი მიყვარხართ <3