უხაროდა
არიცოდა თვითონაც რა,მაგრამ გაბედნიერდა
რა მაგარია არა ?
აი ასე უცბად მოუნდა,რომ ყველაფერი გაეგო მის შესახებ
მოსწონდა მისი სურნელი,ხმის ტემბრი და შარმიანობა. ჯერ კარგად არც ჰყავდა ნანახი,რომ უკვე მოსწონდა. ხიბლავდა ეს წამიერად გამოჩენები და უცბად გაქრობა.
ხალისიანად ავიდა სცენაზე და გააგრძელა მისი საქმიანობა.
გაგიკვირდებათ და თინას მოსწავლეები შეეცოდა
12 საათზე გამოუშვა დაღლილი ბავშვები და სახლში წავიდა ქმართან,რომელსაც უკვე მოთმინება დაეკარგა და ნერვები აეთხარა მეუღლის სამუშაოს გამო.
ძილი
მაღვიძარას წკარუნი
დენდარტყმულივით წამოფრენა საწოლიდან და აბაზანაში შევარდნა.
შავი დაშვებული კაბა, ნაცრისფერი,მოკლე სვიტერი და ბუგები უხდებოდა.
ამჯერად ტყავის კურტკა მოიცვა,რაც ძალიან ინანა.
საშინლად შეცივდა გარეთ, ფეხით გასეირნება გადაიფიქრა და ტაქსი გააჩერა.

-დღეს გაქვთ სპექტაკლი და არა ისევ 2 კვირის მერე, არა შეცდომა დავუშვი გუშინ ადრე,რომ გაგიშვით,კიდევ უნდა დამეტოვებინეთ. არაფრის ღირსები თქვენ არ ხართ ! _ ყელში ჰქონდათ უკვე ამოსული თინას ლანძღვები. იმ დონემდე მიიყვანა,რომ ერთი სული ჰქონდათ როდის მორჩებოდნენ სპექტაკლს და შვებულებაში გასულიყვნენ.
რამდენი ხანია აქ მუშაობენ,თითქმის აქ გაიზარდნენ ყველანი. ზოგი უიღბლო გაუშვეს,ხოლო ნიჭიერები დატოვეს. მაგრამ თინას ვერ დააცდენინებ,რომ ისინი კარგად ართმევენ თავს,თავიანთ სამუშაოს. მხოლოდ ნინაზე ამბობდა,მაგრამ რატომ ? არ იცოდნენ. არ უნდოდათ დაეჯერბინათ,რომ ნინა მეორე თინა იზრდებოდა.
სცენა ულამაზესად მოერთოთ, დარბაზი გაუნათებიათ, რაც არ მოეწონა, ნერვიულობდა. ვერ უყურებდა ამდენ ხალხს,იცოდა რაღაც შეეშლებოდა,მერე დაითხოვდნენ და დარჩებოდა უბალეტოდ,უსცენოდ,უიმედოდ და გულნატკენი.
თავი გააქნია და თმის გაკეთებას შეუდგა.
მაკიაჟი მოხერხებულად გაიკეთა, ფორმა ჩაიცვა და ფარდის უკან ინტერესისგან აცეცებდა თვალებს.
გაბისკირია დაინახა
ისედაც იცოდა,რომ ელენე არ გამოტოვებდა ამ სანახაობას.
ელენემ ყველა სპექტაკლი იცის,მისივე შესრულებით.
-ნინ, ჩემები ხომ არ დაგინახავს ? - მხარზე შეხება იგრძნო,ანა იყო.
- რათქმაუნდა, მეორე რიგში სხედან.
-კარგი, რა მაგარია არა ? ხომ არ ნერვიულობ ?
-ცოტათი - ნაზად გაუღიმა.
როგორ უნდოდა თვითონაც ეცქირა გახარებული დედისათვის,რომელიც მისით იამაყებდა.
როგორ უნდოდა სპექტაკლის შემდეგ სხვებივით მამამისს გადაესვა თავზე ხელი და გულში ჩაეკრა.
როგორ უნდოდა სხვებივით მშობლებთან ერთად დაბრუნებულიყო შინ.
როგორ უნდოდა ძილის წინ მისთვისაც ეკოცნათ თავზე და ტკბილი ძილი ესურვათ.
თვალზე ცრემლი მოადგა, მაშინვე მოისვა ხელი და თინასკენ დაიძრა.
- ქალბატონო თინა, მინდა რომ შვებულებაში გავიდე - მორიდებით უთხრა. მორცხვი იყო და რა ექნა.
-რამდენი ხნით გინდა ? - ცხვირს იბზუებს მაინც.
- ერთი თვე.
-რა ამბავია ერთი თვე ? - შეიცხადა დახვეწილ, შავ კაბაში გამოწყობილმა ქალმა.
დუმილი.
-კარგი,კარგი მაშინ ერთი თვის შემდეგ აუცილებლად დაგვიბრუნდი.
-რათქმაუნდა.
სპექტაკლი დაიწყო.
დარბაზში მუსიკის ხმის გარდა არაფერი ისმოდა.
ყველა სულგანაბული უყურებდა, მოფარფატე,ნათელ სხეულებს.
ზოგი ამ სიმშვენიერის საყურებლად მოვიდა, ზოგიც კი უბრალოდ
არაფრის გამო.
უყურებდა თუ ეძინა ვერ გაარჩევდით.
ასეთებს მხოლოდ ბოლო რიგებში თუ შეამჩნევდით.
ბოლო რიგი სრულიად თავისუფალი იყო, გარდა ერთი ადგილისა. ისიც ახლოს უნდა მისულიყავით და სუნთქვის მეშვეობით გაიგებდით.
ეტყობოდა არ უნდოდა გამოჩენა.
ნეტავ, რას მალავს ? ან რატომ იმალება ? ან საერთოდ ვინაა ?
სიგარეტს მოუკიდა.
დაცვა შევიდა იმ “სიბნელეში’’
მერე გამოვიდა და საფერფლით ხელში დაბრუნდა.
რა საოცრებაა არა ?
აი ასეთი იყო გვეტაძე.
საერთოდ არ იყო ხელში დანით მოთამაშე 22 წლის ლაწირაკი ბიჭი.
არც “გაჩითული ტიპი’’.
მგონი არც არსებობდა.
უბრალოდ ნინა გამოჩნდა და “ციდან ჩამოვარდა’’.
მშობლები ?
მშობლები გვეტაძეს არ ჰყავდა.
მისთვის არ ჰყავდა.
არც იცოდა იყვნენ თუ არა ცოცხალნი სინამდვილეში.
აი თავისთვის უბრალოდ არ არსებობდნენ.
2 წლისა შეიყვანეს ბავშვთა სახლი, რომ ჰკითხოთ არ ახსოვს არაფერი.
არადა ისე ახსოვს შავგვრემანი, წითელ, მოკლე კაბაში გამოწყობილი გოგო,თითქოს გუშინ ენახა.
28 წლისაა და დღემდე ახსოვს.
მისი ერთადერთი ოჯახი მესხია.
იოანე მესხი.
ისიც ბავშვთა სახლიდან.
იცის მესხმა ვისი შვილიცაა,მაგრამ არანაირი სურვილი არ აქვს მათი გაცნობის.
სცენაზე ნათელი წერტილი გამოჩნდა.
ნერვიულობდა
თვალები უბრწყინავდა
მე დავინახე, მასთან ახლოს ვიყავი.
ჩემი ფოტოაპარატით ფოტოც კი გადავუღე.
სპექტაკლი მორჩა.
დარბაზში ხმაური ატყდა, ოვაციები, მილოცვები, ტაშის დაკვრა, სტვენები.
საგრიმიოროში შევიდა.
მაკიაჟს იშორებდა, რომ კარზე დააკაკუნეს.
-შემოდით.
-აი ეს თაიგული, ნინა გიორგაძე ხომ ?
-დიახ, მადლობთ.
ვარდები
როგორ უყვარდა
თეთრიც და წითელიც
ორივე იყო
დაითვალა,ზუსტად 100 იყო.
გაგიჟდა
გადაირია
რამაგარიაო
შეათვალიერა და ბარათსაც მოჰკრა თვალი.
“პირობას ვასრულებ, ხოდა ისე შეუდარებელი ხარ’’
ის იყო, ემოციების მოზღვავება იგრძნო და უნებურად სკამზე დაჯდა.
თაიგულს უყურებდა და უაზროდ ეღიმებოდა.