ყველაფერი კარგად იყო ჩემ ცხოვრებაში, თუარ ჩავლით იმას რომ ბობო(გიო) ძაან მენატრებოდა. დედაჩემს ყოველთვის ვატყუებდი, უბრალოდ რამეს რომ მეკითხებოდა არშემეძლო დავმჯარიყავი და ყველაფერი მისთვის მომეყოლა ამიტომ ტყუილების თქმის გარდა სხვა გამოსავალი არ მრჩებოდა. ერთ დღეს სკოლიდან სახლში მოვედი, დედაჩემი არდამხვდა, მოკლედ მარტოვიყავი. მერე როდამირეკა რაღაც მოვატყუე და ისეე გაბრაზდა, ისე გამწარდაა, მოკლედ ძაან მეჩხუბა, მეც ყელში ამომივიდა ყველაფერი ავიღე ჩანთა ჩავაწყვე ტანსაცმელები და გადავწყვიტეე სახლიდან წავსულიყავი, კარები გავაღე და უცებ გამახსენდა რომ დღიური მრჩებოდა (დღიურის გარეშე 1 დგეც ვერვძლებდი), ავიღე დღიური და წავედი. შუადღე იყო, და არც თუ ისე ციოდა. თავიდან მშვიდად ვიყავი. უბანში აქეთ იქით დავდიოდი უაზროდ და ვფიქრობდი. ვფიქრობდი სად წავსულიყავი, რაუნდა მექნა. მერე ბობოს სახლთან გავიარე და ძმაკაცებთან ერთად იჯდა სკამზე. საბაა მეძახდა მაგრამ არ გავაგონე მაგათი თავი არმქონდა. უბრალოდ ვიფიქრე ნეტავ ეხლა შემეძლოს ბობოს მაგრად ჩავეხუტო და გამოსავალი ერთად ვიპოვოთ თქო, მაგრამ უაზრო ოცნებებში ვიძირებოდი. ამასობაში დაღამდა, აცივდა. სკამზე ჩამოვჯექი ისევ ჩემ უბანში და ვფიქრობდი. უცებ ტელეფონი განათდა დაა ვხედავ რო დედაჩემი მირეკავავს, საშინლად შემეშინდა, რათქმაუნდა სახლში მივიდოდა და კარებს არავინ უღებს, წარმომიდგენია რა საშინლად იქნებოდა. ტელეფონი გავთიშე და ძაან ავნერვიულდი, არ ვიცოდი უკვე რამექნა. წავედიი, უბრალოდ წავედიი. რუსთაველზე წავედი, დავდიოდი ქუჩებში ისევ, შეშინებული, გულნატკენი, გაყინული. უცებ გადავწყვიტე ტელეფონი ჩამერთო, ჩავრთე და უცებ ანანომ (ჩემმა საუკეთესო მეგობარმა, რომელსაც უკვე 10 წელია ვიცნობ) დამირეკა:
- ქეთი სადხარ?
- აუუ ანი პროსტა არდაიჯერებ რაგავაკეთე..
- ვიცი რაცგააკეთე და ეხლავე წადი სახლშიი, რეებს აკეთებ ვაფშე ხვდებიი?!!
- შენ საიდანიცი?
- რასაიდან ვიცი გოგო დედაჩემი, დედაშენი, ნატა, მამუკა( მამინაცვალი), ყველა გაგიჟებულია ან ტელეფონი რატოგაქ გათიშული!
- აუ ანი გთხოვ შემეშვი ისედაც ცუდადვარ!!
- ააა შენხარ ცუდად?! დედშენი იციი რადღეშია? საავადმყოფოში წაიყვანეს ისე ცუდად გახდაა!
- რეებს მეუბნები გოგო რა საავადმყოფო.
- გეუბნებიი ეხლავე სახლში წადიი, არგეცოდება დედაშენიი?!!
- ჰოკაი კაიი წავალ მაგრამ მართლა საავადმყოფოშია?
- ხოთქო!
გავგიჟდიიი, თავში ათასი ფიქრი მიტრიალებდა. რომ მოკვდეს? ჩემგამო რომ მოკვდეს? ისედაც ცუდად იყოო, რომ ვერ გადაიტანოს და მოკვდეს? მტელი გზა ამ ფიქრებში ვიყავი. საკუთარი თავი მეზიზღებოდა დედაჩემი ასეტ დღეში რო ჩავაგდე. ნახევარ საათში სახლში მივედი. კარი ნატამ გამიღო. შევედიი დაა მდივანზე დამჯდარი დავინახე დედაჩემი, თვალები სულ გაწითლებული და დასიებული ქონდა ტირილისგან. უცებ გავითიშე მეტი აღარაფერი მახსოვს, უბრალოდ ვიჯექი და თავს საშინლად ვგრძნობდი, ცოტახანში ჩემოთახში შევედი.
- ღმერთოჩემოო! დღიურიიიი! რადებილივარრრრ! გავედი ჩანთიდან მინდოდა ამომეღო მაგრამ სადღა აარის ჩანთა დედაჩემს აუღია.
- ოღონდ ესარაა! ჩემი დღიურიი! ახლა ყველაფერს გაიგებსსს, ყველაფერსს! ჯჯანდაბაა ეს რადღეში ვარ!
მეორე დღეს სკოლაში წავედი, ისევ ჩვეულებრივად, მთელიდღე გუშინდელზე ვფიქრობდი. 7 გაკვეთილი დამთავრდა ზარი დაირეკა. გარეთ გავედი და კარებთან დედაჩემიიყო.
ჩუმად მივდიოდით, ხმა არ ამოგვიღია, მაგრამ უცებ სიჩუმე დაირღვა.
- ესს რეებიი გაგიკეთებია! ეს რეები მომხდარა შენს თავს, მეკიდე არაფერი ვიცოდი!....
ჩუმად ვიყავი, თავიდან ვერვხვდებოდი რაზე ლაპარაკობდა მაგრამ შემდეგ გამახსენდაა, დღიურიიი!! რათმაუნდა დღიური! დასწყევლოს ღმერთმა გუშინდელი დღე, ეს რაღეში ჩავვარდი.
- მეტს აღარაფერს გეტყვი, უბრალოდ დაიმახსოვრე, აწი ეზოში ფეხს ვეღარ გაადგამ! არგინდოდა შენ ნორმალური ცხოვრება, ხოდა იცხოვრე ეხლაა ასეე! ვერარაფერს ეღირსები, დამთავრდა შენი თავისუფლება.
იმდღის მერე მართლა აღარ ჩავსულვარ ეზოში. სახლი სკოლა, სკოლა სახლი. ესიყო ჩემი ცხოვრებაა. ესიყოო ჩემი ახალი ცხოვრება.
მიუხედავად იმისა რომ ყველაფერში დამნაშავე მე ვიყავი, დედაჩემი მეზიზღებოდა. ვფიქრობდიი: ხომ წაიკითხა ცემი დღიური, ხომ წაიკითხა როგორ საშინლად ვგრძნობდი თავს, ხომ წაიკითხა რეომ ყველაფერი ცემი ნევბით არმომხდარა, ხომწაიკითხა რომ ბობო მიყვარდა და ამ ტკივილისგან ვიტანჯებოდი. რატომ ვერ გამიგო? რატომ ვერ მიხვდა რომ ეს ყველაფერი არასწორიიყო. მას არუნდა დაეშალა ჩემთვის ეზოში ჩასვლა, ბობოს, საბას, ანის ნახვა. პირიქით უნდა დამხმარებოდა, ჩემ გვერდში უნდა დამდგარიიყო. მაგრამ ვერგამიგოო. არავისარ ესმის ჩემი საერთოდ არავის.
დღეები უაზროდ გადიოდა. ყოველი ღამე ერთნაირი იყოო, ცრემლებით, ტკივილებით სავსეე. მთელ დღეებს ფანჯრებთან ვატარებდი. ყოველ საღამოს ვიყურებოდი და ვხედავდი როგორი ბედნიერები იყვნენ, როგორ ერთობოდნენ, ვერც ავღწერ ისე მტკიოდა, ისეე მეყინებოდა გულიი და სულიიი როდესაც მათ ასეთ ბედნიერს ვხედავდიი, მაგრამ რას ვიზავდიი. დავასავე და პასუხიც ვაგეე.
უბრალოდდ მთელი 1 წელია ამაზეე ვფიქრობბ, რატომმ მეეე? რატომ დავისაჯე მარტო მე? რატომ არიან დღემდეე ანიი, საბა, მარიი, გიოო, ბობო და ყველა დანარჩენი ბედნიერები და მე დღემდე უბედურიი? ვფიქრობ მაგრამ პასუხს ვერვპოულობ. უბრალოდ ვცდილობ შევვეგუოო.
მთელი 6 თვე ბობოს გამო ვტიროდი, ვამბობდიი რატომმმ დავკარგე? რატომმ არ ვიბრძოლე მისთვისს?! უბრალოდ სხვაზე ვერაფერზე ვფიქრობდი. საკუთარი თავი მეზიზღებოდა ყველაფერის გამოო.
მიუხეედავად ყველაფრისაა მიყვარდაა, მაგრამ ამავე დროს მძულდა. ვამბობდიი რაცარუნდა მოხდესს, რამდენი წელიც არუნდა გავიდეს მე მას აღაარასდროს დავუბრუნდები თქო.
"მაგრამმ არასდროს თქვა არასოდესს" !!!!!!!!!!!!!
არავინ იცის მომავალში რამოხდება. არავინ იცის როდის რას იზავ. შეიძლება თქვა ამას არ გავაკეთებ მაგრამ მაინც გააკეთო. როცაა ვინმე რამეს გიკრძალავს თუნდაც იცოდე რომ ეს ცუდია შენ მაინც გინდა რომ გააკეთო. ასე დამემართა მეც. ვიცოდი რომ ბობოსთან შერიგებაა ჩემთვის ყველაზე საშინელი სასჯელიიქნებოდაა, მაგრამ მიუხედავად ამისაა ისევ მოახერხა, ისევ მოახერხა მოვეტყუებინეე.

_________________________________________________
მეოთხე თავიც იქნება მალე <33