ერთდღეს მე ვეღარ გავიღვიძებ და ეს იქნება რაღაც ახლის დასაწყისი, როგოროც მან ქნა .
დაიძინა, მაგრამ გაღვიძებული არავის უნახავს...
ის ისე ელოდა მასთან შეხვედრას თითქოს საუკუნო შეხვედრა უნდა შემდგარიყო
როცა პატარა ოჯახში იზრდები,დედა,ძმა და ბიძა, რომელმაც გამზარდა ყველაზე ძვირფასია, ბიძა, რომელსაც შვილები არსადროს ყოლია და მაინც ორი შვილი ჰყავდა.
მათ ისე ზრდიდა, როგორც საკუთარ შვილებს გაზრდიდა...
.....
-მომენტი, როდდესაც მგონია რომ სულ ჩემთან იქნება და იამაყებს ჩემით, მეკი ერთხელაც ვეტყვი რომ უზომოდ მიყვარს,ალბათ იცის კიდეც, მაგრამ მაინც ვეტყვი...
ვიხსენებ იმ წამებს და ნაპას ვურტყავ, მეხომ ყველაფერი ერთ წამში დამენგრა.
სიტყვები აღარ იყო საჭირო, ისედაც ვიგრძენი ყველაზე ძვირფასი დავკარგე ამ ცხოვრებაში,
როგორც ყოველთვის მაშინაც გავიქეცი მისი სიკვდილით გამოწვეულ სიკვდილს და საკუთარ თავს გავექეცი.
მინდორზე ჩამოვჯექი იმის იმედით რომ მას ვნახავდი...
-რამე ხდება? გვერდით ნაცნობ სილუეტს ვხედავ,
-კი, ურეაქციოდ ვპასუხობ და სახეს ვმალავ ცრემლები რომარ შენიშნოს
-მეტყვი?(ვფიქრობ ისედაც ყველაფერი იცის, მაგრამ ჩემგან უნდა გაიგოს რომ ცხოვრება დამენგრა.
-აღარ არის , იმედების გარეშე დამტოვა, წავიდა,მიმატოვა, სამუდამოდ დამტოვა,
ის ჩემსკენ იხრება, მაგრამ მე ისევ გარვბივარ,ახლა უკვე მას გავურბივარ და მივდივარ იქ სადაც აწ უკვე ძვირფასი მკვდარი მელის...
ის მიყავთ და მე ვიცი რომ ეს სამუდამოდ გაგრძელდება, სახლში მისულს ის აღარ დამხვდება.
ყოველთვის იქ იქნება, მაგრამ მე ვეღარ დავინახავ.
როცა ის მენატრება ნაცნობი ადგილისკკენ მივდივარ იქნებ მეორე ძვირფასი ადამიანი, მაინც ვნახო.
თითქმის ორი კვირაა არ გამოჩენილა, მაგრამ მე მაინც ჯიუტად მივდივარ და ვჯდები მინდორზე. ვიცი მას სიყვარული არ შეუძლიაის უგულოა, მაგრამ საკუთარ თავს ვერაფერს ვუხერხებ.
შორიდანვე ვხედავ ჩემ საყვარელ სილუეტს და ღიმილით გავრბივარ
-რაშვრები დემე?
-მასე როდემდე უნდა იყო? გაბრაზებულია თუ მოწყენილი ვერ ვხდები, ალბათ ორივე.
-როგორ? ვიცი რაზეც მეუბნება, მაგრამ ხომ ვთქვი ჯიუტი ვარ.
-ის მოკვდა, შენკი ჯერ ცოცხალი ხარ, თუ შეიძლება ასე ვუწოდოთ
-ნუ ამბობ რომ მოკვდა, მე ჯერ მზად არვარ მისი სიკვდილისთვის. მას არ შეუძლია მოკვდეს სანამ მე ცოცხალი ვარ... უბრალოდ უნდა გამიგო...
-სულ გადაირიე შენ? ფეხზე დგება და მთელ ხმაზე ღრიალებს-შენ 17 ის ხარ ის შენზე 35 წლით დიდი იყო, გგონია ერთად სიკვდილი შეგეძლოთ? გგოონია მას გაუხარდებოდა შენი ასე ყოფნა
ზურგს ვაქცევ და მისგან გაქცევას ვცდილობ
_სად მიდიხარ?
-სადაც ბედი წამიყვანს,-ოდნავ შესამცნევი ღიმილით ვპასუხობ.
-ხოიცი ბედს ყოველთვის ჩემთან მოყავხარ-ჩემსკენ მოდის და მეხუტება არც მევარ ჩხუტების წინააღმდეგი.
-გამგუდავ ეგრე-სუნთქვა შეკრულმა ძლივს აღმოვთქვი
- მხოლოდ ჩემი. ოდნავს გასაგონად ჩურჩულებს.
-რაა?
-მხოლოდ ჩემი ხარ ლიზა, მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი
-არა
-კი
-არა, საოცრად მიყვარს მისი გაბრაზება.
-კაი,როგორც გინდა. ხელს მიშვებს და მიდის
ბრაზი მახრჩობს ასე იოლად რომ დამთმო, ტელეფონს ვთიშავ იმიმედითრომ დამირეკავს და ინერვიულებს .
....................
ვაცნობიერებ რომ ბიძა მართლა მოკვდა , ეს რეალურია . უკვე ვხვდები რომ წარსულზე ფიქრი აღრ შეიძლება...
მის საფლავზე ხშირად ვივლი, ყოველდღე გავიხსენებ, მაგრამ ღიმილს და ჩემს ბავშვობას დავიბრუნებ. როგორც ადრე ისე გავერთობი მეგობრებთან
ხვალიდან დავიწყებ ევულ ცხოვრებას ახლა მხოლოდ გასეირნება მინდა.
ყურსასმენებს ვიღებ და გარეთ გავდივარ.
-ვინერევიულე შენზე. უკნიდან ნაცნობი ხმა მესმის,მაგრამ არ ვიხედები.
„ვინერვიულე შენზე“ გულში ვიმეორებ და მეღიმება.
_რამეზე მიბრაზდები?
-გუშინ იოლად დამთმე. ნაწყენი ხმით ვპასუხობ
ის თვისკენ მატრიალებს
_უგულო მეგონა ჩემი თავი და მივხვდი რომ შენ შემიყვარდი, მაინდამაინც შენ.
-არავის უთხოვია შემიყვარეო. არავის ჭირდება შენი სიყვარული. ლამის ყვირილი დავიწყო,მაგრამ საკუთარ თვს ვიმორჩილებ.
-ლიზა შენი ძმა სანამ იტალიაში წავიდოდა შენი თავი ჩმაბარა, მოუარე სანამ ჩმოვალ,დასაავით მოუარეო და მე შემიყვარდი.
-წადი არავის უთხოვია ჩემთან ყოფნა
-მიყვარხარ, მაგრამ ასე აჯობებს. მიტრიალდა, მტოვებდა ისიც მიდიოდა, მანაც მიღალატა...
-ეგ ღალატია , გამოყენებაა, გრძნობებით თმაშია. ყვირილის თვიც აღრ მქონდა და ვჩურჩულებდი, მეგონა ამ სიტყვებს თუ გაიგონებდა მობრუნდებოდა.იმასაც ვერ ვიაზრებდი რომ ბიჭის გამო თვს ვიმცირებდი, უბრალდ მინდოდა მობრუნებულიყო და ეთქვა რომ მისგარდა გზა არ მქონდა, რომ მხოლოდ მისი ვარ და როომ ვუყვარვარ, მაგრამ
-მე მივდივარ... ბედი რომელსაც ენდობი ცემთნ აღარ მოდის. ამ საშინელმა სიტყვებმა ჩევნს შორის მანძილი გაკვეთეს და უსასრულობაში გაიფანტნენ
ჩემს ყურებს კი შემორჩთ სიტყვა „მე მივდივარ“



არვიცი ამის შემდეგ რისი მჯეროდეს და რისი არა, მაგრამ სიყვარულის აღრ მჯერა...