გოგონა ნახევარ მილიონად! თავი (3)
უჩვეულო შეგრძნებით გამეღვიძა დილით, სასიამოვნო სურნელი მიღიტინებდა ცხვირში, სულისგამყინავი გრძნობა, რომელიც ადრე არასდროს მქონია... ზანტად ვახელ ჯერ ერთ თვალს, შემდეგ კი მეორე თვალს... ვერ ვარჩევ თავდაპირველად ვერაფერს შემდეგ კი უბრალოდ ვაანალიზებ სად ვარ და დენდარტყმულივით ლოგინიდან ვდგები... კადრებივით ტრიალდება განვლილი დღეები, და უეცრად ყველაფერი ტრიალს იწყებს შემდეგ კი უბრალოდ ჩერდება... ლოგინის იმ მხარეს მივშტერებივარ სადაც ალექსანდრე უნდა იყოს, თუმცა ის იქ არ არის... ღრმად ვუშვებ ჰაერის ნაკადს ფილტვებიდან, საფეთქელს ვიზელ და ვაანალიზებ ყველაფერს და უბრალოდ უჰაერობა კვლავ მიტევს... ამ ყველაფერს კი სანდროს გამყინავი ხმაც ამძაფრებს... -დღეს მივდივართ! გაემზადე! მხოლოდ ახლა ვხვდები რაც ხდება , დედაჩემის სიცოცხლისთვის ვიბრძვი და ვცდილობ საკუთარი თავი არ გავამტყუვნო და სწრაფადვე ვიწყებ მზადებას.... * * * დიდიხანი არცაა , რაც გზაში ვართ, მთელი ეს დრო ის უბრალოდ ხმას არ იღებს, კუშტი, მკაცრი წარბები შეკრული აქვს და გზას ისე გაჰყურებს, გრძელი თლილი და ნატიფი თითები საჭესა და სიჩქარის გადაცემ კოლოფზე აქვს მოთავსებული და ჰაეროვანი მოძრაობით მართავს მანქანას... როგორც ბუმბული ქარში მოხვედრილი ისე მივფარფატებთ.... რა იქმებოდა ყველაფერი სულ სხვაგავარად რომ ყოფილიყო, უბრალოდ მარტივად, ან იქნებ თვითონ ადამიანები ვართულებთ ყოველივე ჩვენი მოქმედებით ცოხვრებას... რამდენი უსამართლობა არსებობს, რამდენი ტანჯვა, ცრემლი, უბედურება, მაგრამ ყველაფერს ახლას თავისი კარგი მხარე, რაც საშუალებას გაძლევს არ გადაიწვა ტკივილით... ფიქრებში მოსიარულე სანდროს ხმამ გამომიუვანა - მოვედით ! შეგიძლია გადმოხვიდე... სწრაფად ვიღებ ჩანთას და სავარძლიდან ვდგები... ვიწრო დერეფანს მივუყვები... და დედაჩემის პალატასთან ვჩერდები...ვუყურებ და კიდევ ერთხელ ვამართლებ იმ საქციელს , რაც მის გამო გავაკეთე... რამდენადაც სანდრომ მითხრა უკვე ყველაფერი მზად იყო...კერძო თვითმფრინავით გადავფრინდებოდით თურქეთში.. ბედნიერი ვიყავი , რომ მას გადავარჩენდი...ექიმებიც გამოჩნდენე და პაციენტის მზადება დაიწყეს, მხოლოდ ჩემი ხელმოწერა იყო საჭირო, რომ პასუხისმგებლობას ვიღებდი საკუთარ თავზე , რაც არ უნდა მომხდარიყო ... ცუდ მხარეზე არ ვფიქრობდი , რადგან ეს მე გამანდგურებდა, მომკლავდა ამიტომაც ოპტიმისტის თვალებით ვუყირებდი ყველაფერს... ყველაფერი მზად იყო.. სანდროც ჩემთან ერთად მოდიოდა, რაღაც სამსახურის საქმით და ალბათ იმის მისაღებად რაშიც ფული გადაიხადა... თვითმფრინავში ვიყავით უკვე, მალე თურქეთის აეროპორტში დაჯდებოდა.. ვნერვიულობდი საშინლად.. ექიმები ათასგვარი საშუალებებით მეთვალყურეობდნენ დედაჩემს.. რომ პაციენტის მდგომარეობა არ დამძიმებული ... მთელი ეს დრო მის თავთან ვიჯექი და სიბერეშეპარულ ხელებს ვუკოცნიდი.. სანდრო კი სიყვარულის თვალებით მიმზერდა.. ან მე მეჩვენებოდა... უბრალოდ მის თვალებში დიდი სითბო იკითხებოდა , ისევ თავს ვიმართლებ არა?! მალე დავეშვით.. სასწრაფოს მანქანა დაგვხვდა, პაციენტი სასწრაფოდ მოათავსეს სამედიცინო დახმარების მარშუტში და სტამბოლის ყველაზე პრესტიჟულ საავადმყოფოში წაიყვანეს.. მეც მათ გავყევი... * * * უკვე საავადმყოფოში ვიყავით , ათასგვარ ანალიზებს უღებდნენ თურქი ექიმები , ყოველწუთში გაიღებოდა კარები და ექიმები ჭიანჭველებივით ირეოდნენ ერთმანეთში.. ოლიმპიური მოთმინების საშუალებით ველოდებოდი თუ რა დიაგნოზს დასვამდნენ ან რას მოიმოქმედებდნენ, გუგებ გაფართოებული ვაკვირდებოდი მათ ყველა მოქმედებას, იქნებ გავხსენებოდი ვინმეს რომ.მეც აქ ვიყავი, მაგრამ ვერავინ ვერ მამჩნევდა... -ყავა დალიე უფრო მოცოცხლდები სანდროს ხმამ გამომაფხიზლა და მის გამოწვდილ ყავას ხელი მოვკიდე... -რა ხდება როგორაა? -არაფერი არ ვიცი? უამრავი ექიმი შედის და გამოდის მაგრამ არავინ არ მიხსნის რა ხდება? -ალაბათ ჯერ იკვლევენ და რომ დარწმუნდებიან იმ გადაწყვეტილების სიზუსტეში შემდეგ მოვლენ და შენც ჩაგაყენებენ საქმის ყურში... -კი მაგრამ ცოტა მალე ქნან ხომ შეუძლიათ არა?? -საქმე ადამიანს ეხება ანასტასია !!! -არ ხარ ვალდებული აქ იყო? -თემა ნუ გადაგაქვს ! -არსად გავიქცევი -ვერც გაიქცევი რომც გინდოდეს, შენ ჩემი ხარ! ეს სიტყვები თქვა და უბრალოდ გაუჩინარდა.. საღამომდე ასე ვიყავი სანამ ექიმი არ მოვიდა და არ შემატყობინა ოპერაცია როდის დაიგეგმა... სამ დღეში უკვე ყველაფერი გამზქდდებოდა და დედაჩემს ძვლის ტვინი გადაენერგებოდა... მაგრამ აქაც არსებობს უარყოფითი მხარეები.. როგორ შეეგუებოდა ორგანიზმი, ექიმები ვარაიდობდნენ რომ ყველაფერი კარგად ჩაივლიდა და წარმატებით დასრულდებოდა ყოვლივე ეს .. * * * საშინლად დაღლილი ვიყავი, უკვე მოსაღამოებული იყო... მშვენიერია თურქეთში მზის ჩასვლა.. ძალიან გამოფიტული ვიყავი, მთელი დღე არაფრისთვის დამიკარებია პირი.. გავყურებდი პალატის კარებს, შესვლის უფლება არ მქონდა. ალექსანდრეც არ ჩანდა, ვაკვირდებოდი მოსიარულე მედდებს, ზოგის ბედნიერ სახეს, ზოგის დამწუხრებულს ... ვფიქრობდი როგორი ცხოვრება მექნებოდა მამაჩემს რომ არ მივეტოვებინე ალბათ ეხლა სხვა გოგონების მსგავსად სრულფასოვანი ცხოვრება მექნებოდა და ჩვეულებრივი სტუდენტი ვიქნებოდი , რომელიც მეგობრებთან ერთად გაერთობოდა , მაგრამ სრულიად სხვა ბედი მხვდა წილად... ჯდომისგან ყველაფერი დაბუჟებული მქონდა.. რამდენიმე წუთი დასჭირდა სისხლძარღვებს რომ ისევ გაეტარებინათ სისხლი ... -მთელი დღე არაფერი გიჭამია წამოდი კაფეში ჩავიდეთ ან აქ ამოგიტან! სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა , აი ამის გამო მეშლებოდა ნერვები, რომ მსიამოვმებდა მისი თითოეული გამოცემული ბგერა, შეხება, დავლილი ჟრუანტელიც კი და უბრალოდ ის შეგრძნება, რომელიც მხოლოდ ალექსანდრეს შეეძლო გამოეწვია ჩემში.. -არ მშია დიდი მადლობა შემოთავაზებისთვის, ყველა ზემოთხსენებული გრძნობების მიუხედავად ირონიით ვუპასუხე ... -არ მჭირდება შენი ვითომ ჩემი დასჯა, ამით შენ თავს აყენებ ზიანს და გამოფიტული დედაშენს ვერ დაეხმარები... მართალიც იყო.. ასე გონება მიხდილი ვერაფერს ვერ გავაკეთებდი ამიტომ წავყევი საავადმყოფოს კაფეში ... მთელი ეს დრო ჩუმად ვიყავით არც ერთი იღებდა ხმას, თითქოს ამ ჰარმონიის დარღვევა არ სურდა ჩვენს ბგერებს, არ გვსურდა გაგვეფანტა ყოველივე ეს, უხმოდ მივირთვი საკვები და ისევ უკან დავბრუნდი... ალექსანდრეც იქ იყო...მოუსვენრობა ეტყობოდა, თითქოს ფიქრობდა რაღაცას გაცხარებული საბოლოოდ კი მე მომიბრუნდა და მეკითხება -დილამდე იქ არავინ შეგიშვებს, წამოდი სასტუმროში დაისვენე და ისევ მოვიდეთ -იმას ელოდები რაშიც ფული გადაიხადე?! სიბრაზე შეპარული ხმით ვეუბნები... -შენ ჩემი სიტყვების შინაარსი მგონი სხვანაორად გესმის და თუ მაგას ფიქრობ, არაა პრობლება მაგასაც მივიღებ ასე ძაან თუ გსურს! სასტუმროში წამოდი ! -რა ანუ შენ გინდა ... უაზროდ დავიწყე ბლუყუნი -წამოდი მეთქი! საშინელი გაბრაზება ეტყობოდა -ანუ მაგას ფიქრობ , ძალიან კარგი სამეს უფრო გამიადვილებ ხმის ამოღებაც არ მაცადა ტომარასავით გადამიკიდა მხრებზე -დამსვი იდიოტო! ნაგავო რა რა უფლებით მიმათრევ, გასაყიდი საქონელი ვარ -შენს თავს შენ თვითონ აყენებ შეურაწყოფას , მსგავსი რამ არც მიფიქრია მთელი საავადმყოფო ჩვენ მოგვშტერებოდა, ეს იდიოტი კი ღიმილით წინ მიიწევდა< თითქოს მხრებზე ადამიანის ნაცვლად რაიმე სხვა ყავდეს... ფართხალსშევეშვი სხვა რა ზა მრჩებოდა... მანქანაშიც უსულო საგანივით ჩამტენა და ელვის სისწრაფით მოწყდა ადგილს...ჯერ კიდევ მის სიტყვებზე ვფიქრობდი, ახლა ზუსტად ის მომენტი იყო, როცა საშინლად შემეშინდა... რამის დალეწვა რომ დომებოდა აუცილებლად დალეწავდა.. ისე გაჩერდა მანქანა არც ეს გამიგია.. ისევე ეს სიუხეშე... ძალით გადმომათრია და ასე პატარა ბავშვით ამარბენინა მთელი კიბეები.. შიშისგან ვეღარ ვსუნთქვდი.. მთელი ემოცია სახეზე ეხატა, რომ შესძლებოდა შუაზე გამგლეჯდა! -შეეთრიე! და ხელის კვრით კარებში მიბიძგა ხმას ვერ ვიღებდი დიდი ბურთი გამჩხერვოა ყელში, ყველა მისი სიტყვა ძალიან მტკენდა.. ლახვარივით მეცემოდა.. ცრემლებმა გზა გაიკვლიეს.. ჩასისხლიანებული თვალებით მომშტერებოდა, თითქოს დრო გაცერდა , მხოლოდ მე და ალექსანდრე ვიყავით. მთელი სხეული მიცახცახებდა... კანკალს ვერ ვწყვეტდი...ჩანჩქერივით მდიოდა ცრემლები.. -გაიხადე! მისი ეს სიტყვები მეხივით გავარდა -კი მაგ..რამ.. სიტყვებს თავს ვერ ვუყრიდი -გაიხადე მეთქი, თუ გირჩევნია ჩემი ხელით გაგხადო... ერთ წამს თვალებში ვუყურებდი, თითქოს მინდოდა დამეჯერებინა რომ ის ამას არ მაკადრებდა, მაგრამ მის თვალებში უსაზღვრო ძზიზღის მეტი ვერაფერი ვერ დავინახე... -კიდევ ერთხელ გაგიმეორო, თუ მასე იდგები ხესავით... ხელებს ვერ ვიმორჩილებდი, კანკლაით დავწვდი მაისურის ბოლოებს და ფრთხილად დავიწყე მისი ზემოტ აქაჩვა... სირცხვილის ალმური მომედო... ერთ წამს ამ ცხოვრებისან გაგქრობა მინდოდა, მინდოდა დავკარგულიყავი... მინდოდა ჩემი ეს სირცხვილი არავის ენახა და უბრალოდ მინდოდა რომ ყველაფერი კარგად ყოფილიყო... რბილი მატერია იატაკს შეეხო და ჩემმი გულიც გაიყოლა.. მის წინ ნახევრად შიშველი ვიდექი.. არ მემორჩილებოდა ხელები .. -შარვალიჩ! ისევ ეს მბრძანებლურიხმა ... ხედავდა ეს ყველაფერი როგორ მიჭირდა , მაგრამ ის არაფერს არ აკეთებდა ამის შესაჩერებლად უბრალოდ იდგა და უყურებდა ჩემს საცოდაობას... კანკალით გავხსენი ღილები და შარვალიც მაისურის გზას გავუყოლე... ღრმად ვსუნთქავდი. შუბლი ოფლით დამეცვარა.. ალექსანდრე?! კი ირონიული, ღიმილით აკვირდებოდა ჩემს ფორმებს.. ხელებით ვცდილობდი დამეფარა მაგრამ არა... ყელთან მისი სუნთქვა ვიგრძენი...დავიწვი, ცეცხლი მომეკიდა, რეცეპტორებმა შეიგრძნეს ეს იმპულსი და აიშალნენ... ცხელი ტუჩები მომაკრო ყურზე და სველი კოცნა დამიტოვა.. გულმა რამდენიმე ფეთქვა გამოტოვა. ტუჩები ერთმანეთს დავაშორე და ღრმად სუნთქვა დავიწყე.... ცახცახს ვერ ვწყვეტდი... მიი ყინულივით ცივი ხელები თეზოებზე მომიჭირა დამის სხეულზე ამაკრო... ყველა ის ადგილი მიხურდა სადაც კი მეხებოდა.. კოცნით ყელს დაუყვა... ლავიწის ძვალზე რაღაც მტკივნეული ვიგრძენი, ის ჩემს დანიშვნას აპირებდა შემდეგ კი ეს ტკივილი კოცნით მოარჩინა... ჩემს ჰორმონებზე თამაშს არ წყვეტდა, მე ვერაფერს ვერ ვაკეთებდი...წინაააღმდეგობის გაწევის უნარი არ შემწევდა.. მის ყველა მოქმედებას დაზეპირებულივით ვიმეორებდი... არ მოქნდა ძალა რამე გამეკთებინა... ხელის კვრით ლოგინზე აღმოვჩნდი... ის კი აკვირდებოდა ყველა ჩემს რეაქციას, ამასაც თუ რეაქცია ერქვა...კოცნით დაუყვა მკერდს, მუცელს ისევ მკერდს, მაგრამ ტუჩებზე არ მეხებოდა... თითებით სწავლობდა ყველა ნაწილს... კვნესა აღმომხდა როდესაც თითები უხეშად მომიჭირა, და ბოლოს მისი ცხელი ბააგეები ჩემს ტუჩებს შეეხო... ვერ გავიაზრე რა ხდებოდა... ფრთხილად მაკოცა ჯერ ქვედა შემდეგ ზედა ტუჩზე და მეც ამიყოლია... მის შეგრძნებას რომ ვაპირებდი, სწორედ ამ დროს ვიგრძენი სიცარიელე... დახუჭული თვალები ფრთხილად გავახილე და მის შავ თვალებს წავაწყი, რომელიც ღამის ფონზე ელავდა.. ტუჩები კი კოცნით დაბურცული ჰქონდა და პერიოდულად ენის წვერით ისველებდა -ბო*ებს არასდროს ვეფერები, მათ არასდროს ვკოცნი, მათთან პირდაპი საქმეზე გადავდივარ! დაბნეული თვალებით მივშტერებოდი... -და კიდევ მე მათში ფულს არასდროს ვიხდი, იმიტომ რომ ისინი ამას ჩემგან არ ითხოვენ, მხოლოდ დაკმაყოფილება უნდათ... ახლახანს გავაანალიძე რომ მანმე დამამცირა, ჩემი ღირსება შელახა, მიწასთან გაასწორა თავმოყვარეობა... -და ბოლოს მე მათ არ ვყიდულობ... აი შენ კი პირიქით...!!! -დატკბი მარტოობით და შენი უაზრო ფიქრებით! ძირს დაგდებული მაისური,აიღო და მესროლა თვითონ კი კარების გაჯახუნებით გავიდა გარეთ... ასე არასდროს მტკენია... ახლა გაავანალიზე თეთრ მატერიაზე როგორ ფორმაში ვიწექი... და ასე უბრალოდ ავტირდი... მთელი ხმით ვტიროდი, არ მაინტერესებდა არაფერი საერთოდ..დედის შემდეგ ასე თუ რამე მატკენდა არ მეგონა... დამჯიჯგნა მისმა თითოეულმა სიტყვამ, მეგონა თუ ნაწილ ნაწილ მაცლიდნენ ხორცს.... რაც კი რამ მომხვდა ხელს ყველაფერი დავლეწე... ვყვიროდი, გამწარებყულმა დავგლიჯე ის მატერია რომელზეც ვიწექი... აურზაური დავაყენე,, დავლეწე ლარნაკი.. მინის მაგიდა.. მინდოდა შვება მეგრძნო, მინდოდადა ამ ტკივილსგან გავთავისუფლებულიყავი... უბრალოდ მინდოდა დამთავრებულიყო....მუხლებზე დავეცი.. -რატომ? ღმერთო რა ცოდვა მქონდა ასე რომ გამიმეტე... რა ღმერთო? * * * ალექსანდრე რომელიღაც ბარში დარდს სასმელში კლავდა.. -კიდევ ერთი სამმაგი ვისკი -ძალიან ბევრია, ასე თავს მოიკლავ ბარმენმა შეპარული სიფრთხილით გაანდო მისი ფიქრები -დამისხი! ასე უბრალოდ იჯდა და სვამდა... მან მის საყვარელ ქალს ატკინა, მის პატარა გოგოს, გაახსენდა უაზროდ როგორ ატკინა და ვისკის ჭიქა ხელში შემოფშვნა.. სასწრაფოდ დატოვა ბარი და მანქანაში ჩაჯდა.. გაუზრებლად აკეთებდა ყველაფერს.. რამდენიმე წამში კი ისევ იმ კარებთან აღმოჩნდა რომელიც რამდენიმე საათის წინ დატოვა... ფრთხილად შეაღო კარები და დაინახა მისი ცხოვრების ქალი რგორ იწვა იატაკზე... და ეძინა, მიმოიხედა და სრული ქაოსი დაინახა, შესძულდამისი თავი.. მისი კაცობა შესძულდა ქალს ასეთი შეურაწყოფა რომმიაყენა, უკანასკნელნაბიჭვრად იგრძნო თავი.. ტასოს სახეზე აღბეჭვდოდა მისი ტკივილი.. ის ყველა ემოცია ჯერ კიდევ მის სახეს შერჩენოდა.. ფრთხილად აიყვანა და საწოლზე დააწვინა, ატლასის მატერია კი სხეულზე დააფარა... - ვარ ასე რიმ გატკინე, შენი ღირსი არ ვარ, შენ მე არ მკუთვნი.. მაგრამ არც შენი გაშვება შემიძლია, მაპატიე პატარავ, გპირდები ყველაფერს გამოვასწორებ... რბილი ტუჩები შუბლზე მიაკროდა იქვე სავარძელში ჩამოჯდა და მძინარე ტასოს უყურებდა... როგორ ბზინავდა მთვარის შუქზე მისი ოქროსფერი კულულები.. თვითონ ტასოს სისპეტაკე და წმინდა სული ბზინავდა.. ის ანგელოძი იყო ალექსანდრე კი მისი ეშმაკი მთვარეა მათი სიყვარულის დამაქორწინებელი, ვარსკვლავები კი ხელის მომკიდეები.. აი იქ ზეცაში მათი გზა გადაიკვეთა... მიყვარხართ ძალიან და მაბედნიერებთ ხალხნო :*ძალიან დიდი მადლობა ასეთი კომენტარებისთვის.. ბოდისშით... გეტყვით რომ ორ დღეში დაიდება ყოველთვის.. დროს ვერ გეტყვით ამ დღებს არ გადაშორდება მაგრამ ზუსტ დროს ვერ გეტყვით, აბიტური ვარ და მასწებთან გავრბი გამოვრბივარ და ამიტომ... კიდევ ერთხელ მადლობა მაბედნიერებთ და თქვენით ვცოცხლობთ იმნედი მაქვს მოგეწონებათ... გამოხატეთთქვენი აზრი, კომენტარებიმე მახარებს მადლობა ყველას,, რამდენადაც შევძელი ყველას გიპასუხეთ კომენტარებზე.. მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ თ!!!! |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
