სიყვარულის შიშის სინდრომი (11)
ჩემი თავის გამიკვირდა რადგან შუადღემმდე მეძინა ხოლმე და ახლა მზესთან ერთად მეც გავიღვიძე... ძილის მობრუნება ვცადე მაგრად ამაოდ , ვტრიალებდი და თავს კომფორტულად ვერ ვგრძნობდი... ბოლოს გაბრაზებული წამოვდექი და სააბაზანოსკენ გავემართე , ვიბანავე , მოვწესრიგდი და ჩემს კარადას მივეყრდები ხელში სპორტული შარვალი მომხდა ამიტომ მისი შაცმა გადავწყვიტე და მას შავი უბრალო მაისური შევუხამე , შლოპანცები ამოვიცვი და როგორც ყოველთვის შემდეგ გაჩერებაზე წავედი , ანუ სამზარეულო! როგორც ადრე დილა ყავით დავიწყე , აპარატთან მივედი და ჩავრთე , პულტი იქვე იდი ამიტომ ტელევიზორში მუსიკალური არხი ჩავრთე მაგრამ ხმა ისე დავუწიე რომ ვიბლიანი არ გამეღვიძებინა... გუშინდელის შემდეგ მისი თავი საერთოდ არ მქონდა , მართალია ძალიან მაინტერესებდა დღეს რას მეტყოდა მაგრამ იგივე რომ გაემეორებინა მერე მე რა უნდა მექნა?.. გუშინ მთვრალი იყო და ამიტომ ჩავთვალე რომ მატყუებდა , ამ საქციელით ჩემი დამცირება უნდოდა ,თუ უნდა მაგრამ მაგას შემდეგ გავიგებ... უბრალოდ თავს ვერ მივცემ უფლებას ეს დაიჯეროს , თავს ვერ მივცემ უფლებას შემდეგ მის გამო ცრემლები ღვაროს და გული ეტკინოს... ჩვენ ხომ ერთმანეთით ვთამაშობთ?.. ჩვენ ხომ განსხვავებულები ვართ?.. ამ ფიქრებში ისიც დამავიწყდა ყავას რომ ვაკეთებდი , ვიდექი ერთ ადგილას და ტელევიზორს მივშტერებოდი , წრიპინმა გამომაფხიზლა და აპარატი სასწრაფოდ გამოვრთე რომ ვიბლიანს არ გაღვიძებოდა... ყავა ჩამოვასხი და მაგიდასთან ჩამოვჯექი... თავი ხელზე ჩამოვდე და ფანჯარას მივაშტერდი... -გამისკდა თავი! - გავიგე ვიბლიანის ხმა და მისკენ გავიხდე , კართან იდგა და ხელები ჰაერში გაეშალა , ტელევიზორს გახედა შემდეგ კი ჩემკენ გამოიხედა მე არაფერი მითქვამს , თავი გავატრიალე და ყავას ჩავაშტერდი ვგრძნობდი რომ სამზარეულოსკენ მოდიოდა და თანდათან მიახლოვდებოდა... ისე შემოვიდა რომ ჩემთვის არც ჩემოუხედავს , ყავის აპარატი ჩართო და ჩემკენ მოტრიალა , ფეხები გადააჯვარედინა , ხელებით დახლს დაეყრდნო და თვალები მე მომაპყრო მისი მზერა მწვავდა და მძაბავდა , ფინჯანს ისე ვუჭერდი ხელეს მეგონა რომ შემომატყდებოდა , ყავას ყოველ წამს "ვწრუპავდი" და ვცდილობდი სხვა რამეზე გადამეტანა ყურადღება , მაგრამ რამდენად გამომდიოდა არ ვიცოდი... მთელი სხეული დაძაბული მქონდა და ეს შეუმჩნეველი არ დარჩებოდა ვიბლიანს , მაგრამ არც ხმას იღებდა და არც მზერას მაშორებდა... აპარატს ვთხოვდი ყავა მალე გაეკეთებინა და მას ყურადღება სხვა რამეზე გადაეტანა... ასეც მოხდა და სიხარულისგან ხტუნაობა მომინდა , ჩავიღიმე და გავსწორდი , სკამის საზურგეს მივეყრდენი და ამაყად ავწიე თავი , მართალია მას არ ვუყურებდი მაგრამ რატომღაც ვიცოდი რასაც აკეთებდა , თვალების გაპარვის გარეშე ვნახე როგორ აიღო ფინჯანი , ჩამოასხვა ყავა და ჩემკენ მოტრიალდა... სხეულმა ისევ დაიწყო პანიკაში ცავარდნა მაგრამ მთელი ძალით ვეცადე გამეჩერებინა , მას გავხედე და ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეეჩეხნენ... მზერა ამარიდა და ჩემ წინ ჩამოჯდა... არაფერს ამბობდა , უბრალოდ მიყურებდა... მეც ესე ვიჯექი და მას ვუყურებდი... ვინმეს რომ ვენახეთ ესე სიცილისგან მუცელი ასტკივდებოდა , ორივე ისეთი დაძბულები ვიჯექით და რაღაცას ველოდით... ჩემთვის კი ეს სიჩუმე გაუსაძლისი გამოდგა , ფეხზე წამოვდექი და ოთახიდან გასვლა დავაპირე -აქ იმისთვის არ შემოსვულვარ რომ გამეგდე - მშვიდად ჩაილაპარაკა და ყავა მოსვა , ჩემთვის არც შემოუხედავს -მაგაში დარწყმუნებული ვარ - მეც გავეცი პასუხი და მას მივაჩერდი , რატომ გავჩერდი ვერ ვხვდებოდი მაგრამ ჩემს სხეულს სამზარეულოდან გასვლა არ უნდოდა -მაშინ დაჯექი და ნორმლურად დალიე ყავა - ხელი სკამისკენ გაიშვირა მაგრამ ჩემკენ გამოხედვაც არ უცდია -და რამე მნიშვნელობა აქვს ამას? - ჩემს სიტყვებზე გამეცინა ისეთი დებილური იყო -არანაირი , უბრალოდ ფაქტია ჩემ გამო მიდიხარ და ეს არ მსიამოვნებს - მზერას მარიდებს მაგიჟდებდა ის ფაქტი რომ ერთხელაც არ გამომხედა! მელაპარაკებოდა მაგრამ არ მიყურებდა , რატომ იქცეოდა ესე? რატომ მაწამებდა? -ეგ არაფერ შუაშია - ჩავილაპარაკე ისე ვითომც არაფერი მომხდარიყო -მაშინ წინ დამიჯექი! - უემოციოდ ჩაილაპარაკა მხოლოდ იმის დასამტკიცებდა რომ მის გამო არ მივდიოდი ისე ჩემი ადგილი დავიკავე და ყავა მოვსვი... როგორც იქნა შემომხედა! სახე გამისწორა და შესამჩნევად გაეღიმა... მეც გავუღიმე , რადგან ირონია ყოფილიყო , რადგან ამ ყველაფერს ეთქვა რომ მასზე საერთოდ არ ვნერვიულობდი... -ხელი როგორ გაქვს? - დუმილის შემდეგ ძლივს ამოიღო ხმა ვიბლიანმა და დანაღვლიანებული თვალებით შემომხედა , შემდეგ ხელს დახედა და თავი გაატრიალა -კარგად , ისე აღარ მტკივა როგორც გუშინ - მოკლედ გავეცი პასუხი და თვალები ავარიდე -მაპატიე რა კატო - მითხრა მაგრამ თავი არ აუწევია , თვალებს ვერ მისწორებდა და ხმაც შესცვლოდა ამაზე მეტად კი ის გამიკვირდა რომ "ხუჭუჭა" აღარ დამიძახა ანუ მართლა შეიცვალა! მართლა შეიცვლა ჩვენს უერთიერთობაში რაღაც , მაგრამ საითკენ? ეს კარგია თუ ცუდი? მისთვის არაფერი აღარ მითქვამს , გაჩუმება ვარჩიე , მინდოდა მისგან კიდევ მომესმინა რამე... რამე რაც დამეხმარებოდა მეპატიებინა , რადგან ეს ნამდვილად მინდოდა... -როცა მთვრალი ვარ ზოგჯერ თავს ვერ ვაკონტროლებ , განსაკუთრებით მაშინ როდესაც რაღაცაზე ან ვიღაცაზე გაბრაზებული ვარ , იმ დღეს მართლა არ მინდოდა მაგრამ ვერ შევძელი თავი გამეკონტროლებინა , გეფიცები არასდროს არაფერს დაგიშავედბი , ვიცი რომ ძალიან დავაშავე და მაპატიე გევედრები - უეცრად ამომხედა და მისი თვალები სხვანაირი იყო , შავი მაგრამ თითქოს უფრო გაშავდა , თითქოს სიბნელემ დაისადგურა კვლავ არაფერი მითქვამს , მაგრამ იმიტომ რომ არაფერი მქონდა სათქმელი , სიტყვებს თავი ვერ მოვუყავირე , ვერ ვეტყოდი რომ ვაპატიე რადგან ეს ესე ნამდვილად არ იყო... ისევ ნაწყენი ვიყავი მასზე და ეს ნამდვილად არ იყო საკმარისი... ბოდიშები ვერასდროს ვერაფერს განკურნავს , განსაკუთრებით მაშინ თუ იარა დიდია... -კატო მაპატიე - თავი გააქნია , გაეღიმა იმაზე რომ არაფერს არ ვეუბნებოდი -კატოს რატომ მეძახი? - შეიძლება სისულელეს გავდა კითხვა მაგრამ მთელი გულით მაინტერესებდა -რა? - დაბნეულმა მკითხა , არ ელოდა რომ ამაზე ყურადღებას გავამახვილებდი -რაც გაიგე - უემოციოდ ვუთხარი და თავი მაღლა ავწიე უეცრად ჩაფიქრდა , მგონი თვითონაც გაუკვირდა , შემდეგ ჩაეცინა და თავი გააქნია , ეს კი რას ნიშნავდა არავინ არ იციდა... -არვიცი - ღიმილით მიპასუხა - ამ კითხვაზე პასუხი ნამდვილად არ მაქვს - მხრები აჩეჩა და ღიმილით გამომხედა -ყველა კითხვაზე არსებობს პასუხი! - მეც ახლა მომინდა ფილოსოფოსობა , ალბათ უბრალოდ საუბრის შეცვლას ვცდილობდი -და შენ გინდა რომ ხუჭუჭა დაგიძახო? - ღიმილით მკითხა ვიბლიანმა რადგან ისევ ჩიხში მომაქცია -ჩემთვის ეს სულერთია , უბრალოდ არ მოგიმართავს სახელით - გავუღიმე და ვხვდებოდი რომ წყენა თანდათან უკან რჩებოდა , ეს კი არ მომწონდა -მაპატიებ ხუჭუჭ? - ნაღვლიანად ჩაიღიმა და ჩემკენ გადმოიხარა - ერთი შანსიც მომეცი და გპირდები რეალურად გაგაცნობ დატი ვიბლიანს - თითქოს მიჩურჩულა და ჩაიცინა -არარეალურს გიცნობ? - წარცდურად ვკითხე და ცალი წარბი ავწიე -სხვებთან ნამდვილად ისეთი ვარ როგორსაც მხედავ მაგრამ მაქვს მეორე მხარეც - დაბნეულმა ჩაილაპარაკა , რადგან უკვირდა მე რატომ მეუბნებოდა ამას -და მე განსაკუთრებული ვარ რომ უკეთესი გაგიცნო? - ჩავიცინე და გაღიმებული მივაშტერდი "რა მალე აპატიე შე უტვინო გოგო" - გაიელვა ამ აზრმა თავში მაგრამ გადავწყვიტე მისთვის ყურადღება არ მიმექცია , მე მომწონს ვიბლიანის შემოთავაზება და უარის თქმას არ ვაპირებდი -კი - დაუფიქრებლად მიპასუხა და თვითონვე გაკვირვებულმა გამომხედა მეც შემეცვალა გამომეტყველება , თავი დავხარე და გავიღიმე , თან ვცდილობდი მას ეს არ შეემჩნია -არ ველოდი - თავი ავწიე და ირონიულად ჩავილაპარაკე -არც მე - ის კი სულ დაიბნა და თავდახრილი რაღაცაზე ფიქრობდა -კარგი მაშინ მინდა გავიცნო რეალური ვიბლიანი - ვუპასუხე მაგრამ ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა რომ ჩემი სიტყვები არც გაუგია მას არც უპასუხია , მე კი არ ჩავთვალე საჭიროდ მისთვის სიტყვები გამემეორებინა -რაც შეეხება გუშინდელს - უეცრად გონს მოვიდა და თავი გაასწორა , ცოტახანი გაჩუმდა და მომაშტერდა - არაფერი არ მითქვამს ტყუილი - გამიღიმა და ჩემს რეაქციას დაელოდა სიმართლე რომ ვთქვათ ჩემი რეაქცია გავდა გიჟის მოქმედებას , თვალები გამიდიდგა და ტუჩებს უაზროდ ვათამაშებდი .თვალებს ვერ ვუსწორებდი და სხვადასხვა მხარეს ვიხედებოდი , ის კი იცინოდა და მელოდებოდა... მელოდებოდა სანამ რამეს ვიტყოდი... მაგრამ რა უნდა მეთქვა?.. რომ მეც მომწონდა და უნდა გვეცადა?... ეს ხომ უდიდესი სისულელე იყო , მას ნორმლურად არც ვიცნობდი , ჩვენ ერთმანეთის შესახებ რეალური ისტორიები არ ვიცოდით , მხოლოდ სახელები და მორჩა , ვცხოვროდით ერთი აწმყოთი მაგრამ წარსულზე არაფერს ვყვებოდით , რაც ურთიერთგაგებისთვის მნიშვნელოვანია... გამიკვირდა მისი სიტყვები , ველოდი რომ გუშინდელის გამოც ბოდიშს მოიხდიდა , მაგრამ იმას არა რომ მის სიტყვებს ფხიზელზე დაამტკიცებდა... გულის სიღრმეში კი ნამდვილად გამიხარდა... ნუ რაღა გულის სიღმეში , მეგონა რომ გული ხტუნავდა როდესაც ეს სიტყვები გავიგე მისგან , თითქოს სხვა სხეულის ნაწილები დავიწყდა და მხოლოდ მას მოუნდა ბედნიერებს , ყველაფერი გაყინა და მხოლოდ ის დარჩა მხურვალე ცეცხლში რომელიც წვადა... მე ამ სისულელეებზე ვფიქრობდი ის კი მიმზერდა და იღიმოდა , თითქოს ჩემს აზრებს კითხულობდა და პასუხი უთქმელადაც ესმოდა... -ესე საშინლადაც ნუ მეხუმრები! - საბოლოოდ ეს პასუხი გავეცი და გაბრაზებული მივაშტერდი -არადა ზუსტად ვიცი რომ გჯერა - სიცილი დაიწყო - და შენც განსხვავებული ხარ ჩემთან - გაიღიმა -განსხვავებული ? - ვითომ დაბნეულმა ვკითხა და მის პასუხს დაველოდე -სრული მაგ სიტყვის მნიშვნელობით - მოკლედ მომიჭრა და ფეხზე წამოდგა - იცი ძალიან მშია - დამხედა და მაცივარი გამოაღო - რა ვჭამოთ? - ინტერესით ჩაილაპარაკა -პიცა - დაუფიქრებლად ვუპასუხე და ღიმილით ავხედე -შენ სულ პიცას როგორ უნდა ჭამდე? - ირონიულად ჩაილაპარაკა - ერთ დღესაც მაგრად გასუქდები - ნიშნისმოგებით მითხრა და მიცივარს დაუბრუნდა -არ გავსუქდები - ბედნიერმა ჩავილაპარაკე და მეც გამიკვირდა -აი ნახავ თუ არა - ისე მიპასუხა რომ არც მობრუნებულა - ხაჭაპურს გააკეთებ? - უეცრად მომიტრიალდა და გამიღიმა , თან პატარა ბავშვივით მიყურებდა რომელსაც რაღაც ძალიან უნდოდა -გავაკეთოთ - მეც ღიმილით ვუპასუხე და მის სახეზე გამეცინა რომელიც ჩემი პასუხის მოსმენის შემდეგ მიიღო -ბიჭი ხაჭაპურს აკეთებს? - ვითომ დაბნეულმა ჩაილაპარაკა და დაინჯ-შეყწილი წინ დამიდგა -ცომის მოზელას არ გავალებ - დამნაშავესავით ჩავილაპარაკე და ავხედე -ვაიმე რა საყვარელი ხარ - უეცრად წამოსცდა და შემდეგ გაეცინა - აბა რას დამავალებ? - თემა შეცვალალა და წინ დამიდგა -ყველი დაჭყლიტე - გავუღიმე და ჯამებს გადავწვდი , ერთი მას დავუდგი მეორე კი ჩემ წინ - მაგრამ წყლის დასხმაში მოგიწევს დახმარება , მე ერთი ხელი მაქვს - სიცილით ვუთხარი და ფქვილი ჯამში გადავყარე ჩაყრისას ფქვილი სახეში შემეყარა და მთლიანად გავთეთრდი , რაზეც ვიბლიანს სიცილი აუტყდა ხელიც ფქვილში მქონდა დასვრილი ამიტომ ვერ მოვიშორებდი სახეზე , ამიტომ მის წინ ჩამოვდექი და მივაშტერდი , ველოდებოდი სანამ სიცილს მორჩებოდა -მოიცა მე დაგემხარები - ფეხზე წამოდგა და ჩემკენ წამოვიდა , ონკანიდან წყალი მოუშვა და ხელი დაისველა , სანამ სახესთან მოიტანდა ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე -გაგიჟდი? გინდა რომ უფრო დამსვარო? - პატარა ბავშვივით გაბუტულმა გავხედე -არ გამომივიდა ხომ ხედავ - მხრები აჩეჩა ვიბლიანმა და გამიღიმა უეცრად იმდენად გავბრაზდი რომ ფქვილში ხელი ჩავყავი და მას შევაყარე , შემდეგ კი სიცილი დავიწყე ვიბლიანმა ინსტიქტურად მისი სველი ხელი სახესთან მიიტანა და ზუსტად ის დაემართა რასაც ჩემთვის ისურვებდა ამაზე უფრო მეტად გამეცინა და ადგილზე ჩავიკეცე , მუცელზე ხელს ვიკიდებდი და ვცდილობდა გავჩერებულიყავი მაგრამ იმდენად სასაცილო ეს ყველაფერი რომ არ გამომდიოდა -თოვლის ბაბუას გავხარ - საყვარლად ვუთხარი და როდესაც მისი გაბრაზებული სახე დავინახე დიდი მანძილით გავეცალე -მოიცა გადაგიხდი - სიმწრით ჩაილაპარაკა და ირონულად გამიღიმა - მოდი გააკეთე მშია! - ხელით სკამისკენ მანიშნა -ხომ არაფერს გააკეთებ? - სიცილისგან ძლივს ამოვისუნთქე და გულზე ხელს ვიკიდებდი , თან კედელს ვეყრდნობოდი -არაფერს არ ვიზავ! - ხელები ჰაერში ასწია პირობის ნიშნად და პარკიდან ყველი თეფშზე გადაიტანა , ხელი ისე მაგრად მოუჭრა რომ ხელი შუაზე გაიყო და მე ძალიან შემაშინა -ხომ მართლა არაფერს არ იზავ? - შეშინებულმა ვკითხე და ყველას მივაშტერდი -ხუჭუჭ არაფერს არ ვიზავ! - გაბრაზებული ლაპარაკობდა და მისი დაჯერება ძნელი იყო - მოდი რა მართლა მშია - მაცივრისკენ მიბრუნდა და წყალი გამოიტანა მე კი ამასობაში ვისარგებლე და სირბილით წავედი ჩემს ადგილას... ნეტავ სად მივრბოდი წინ არ მეჯდა? გამიღიმა და მისი საქმე გააგრძელა , მე კი ჯამში მარილი და საფუარი ჩავყარე და წყალი დავასხი მართლაც არაფერს არ აკეთებდა და ეს მიკვირდა , მის საქმეს ისე მხიარულად აკეთებდა რომ მგონი მე აღარც ვახსოვდი ეს კარგიც იყო , რადგან მისგან მეტ თავდასხმას აღარ უნდა ველოდო -აუ დათი წყალი ჩაასხი რა - ვუთხარი როდესაც ცომის მოსაზელად მეტი წყალი დამჭირდა , ის წამოდგა და ღიმილით მომიდგა გვერდით , ბოთლს ხელი მოჰკიდა და ჯამში ჩაასხა -კიდევ? - ღიმილით გამომხედა და მიტრიალდა -არა მადლობა - მხიარულად ჩავილაპარაკე და ჩემი სამე განვაგრზე უეცრად რაღაც ცივი ვიგრძენი სხეულზე რომელიც კისრიდან მოდიოდა და ხერხემას მიყვებოდა , მაისურში ისეთი თავისუფალი ვერ ვიყავი , მთელ ზურგზე ამკროდა და საშინლად მაციებდა , შემდეგ ცივი სითზე მუცელზე შემომასხეს და მთლიანად მოვიყინე... გავიგე ვიბლიანის "ხითხითი" და მისკენ გაბრაზებულმა გავიხედე , დახლს ეყრდნობოდა და მიღიმოდა... მისკენ წავედი მაგრამ ის არსად არ მიდიოდა , მე კი ნელი ნაბიჯებით ვუახლოვდებოდი -შენ სულ შეიშალე? - სიმწრით ვკითხე და მასთან ძალიან ახლოს დავდექი , ჩემი სველი მაისური მის სხეულს ავაწებე და როდესაც სიცივისგან გააკანკალა ერთი ნაბიჯით უკან გავიწიე -შენ დაიწყე - ნიშნისმოგებით მითხრა როდესაც გონს მოვიდა და ჩემს სხეულს მიაშტერდა -მე ხო? - გაბრაზებულმა ჩავილაპარაკე და ცომიანი ხელე მის სახეს ჩამოვუსვი შემდეგ კი უკან მოუხედავად გავიქეცი სამზარეულოდან , თვითონაც უკან გამომყვა და სანამ მის ოთახში შევიდოდი იქმდე დამიჭირა , დამარცხებული კედელს ავეკარი და მას ავხედე , ისიც მიყურებდა , მის გახშირებულ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი და ვდებილდებოდი , მისი ტუჩები ძალიან ახლოს მოიტანა ჩემსასთან და... -მშია! - ჩუმად ჩაილაპარაკა და მომშორდა - გააკეთე რა ყოველგვარი თამაშის გარეშე - გაიცინა - ეს მომენტი შემდეგ გავაგრძელოთ თუ გინდა - თვალი ჩამიკრა და სამხარეულოსკენ ჩქარი ნაბიჯებით წავიდა მეც გაბრაზებული უკან გავყევი და სიცილისგან თავს ძლივს ვიკავებდი... ********* ესე კიდევ ნახევარი საატი გავაგრზელეთ და როგორც იქნა ერთი საათის შემდეგ ხაჭაპური ღუმელში შევდეთ... ამის შემდეგ ტელევიზორთან მოვკალათდით და "გრეის ანატომიის" ყურება დავიწყე , მას ეს სულაც არ აინტერესებდა , უბრალოდ არაფრის თქმა არ უნდოდა ჩემთვის გაბუტული ბავშვივით მე კი მთელი ინტერესით ვუყურებდი ამ სერიალს , რადგან სამედიცინო ჩემი სფერო იყო მიყვარდა ყველა მსგავსი სერიალი , ვგიჟდებოდი ექიმ ჰაუსზე და გრეის ანატომიაზე , თავისუფლად შემეძლო მათი ყველა სერია მილიონჯერ მეყურებინა... -ნახე მე მგავს , მაგრამ მწვანე თვალები აქვს ამას - უეცრად დაიწყო საუბარი ვიბლიანმა -შენზე ბევრად სიმპატიურია ეს - ირონიულად ვუთხარი და ტელევიზორს გავხედე -აბა კარგად დაგვაკვირდი - სახე ჩემკენ შემოატრიალა და ჩემს პასუხს დაელოდა ცოტახანი გავჩერდი , თითქოს ვფიქრობდი -არა ის გჯობია - ბოლოს რიმილით ვუპასუხე და თვალები ავარიდე -თვალეში მინუსი გაქვს - ნაწყენმა ჩაილაპარაკა ვიბლიანმა -შენ კიდევ გადამეტებული შეხედულება საკუთარ თავზე - თავი გავაქნიე -ცუდია საკუთარი თავი რომ მიყვარს? - ნიშნისმოგებით მკითხა -არა - დაუფიქრებლად ვუპასუხე -მაშინ გაჩერდი რა - ირონიულად ჩაილაპარაკა და გაიცინა -ვიბლიანი მაყურებინე! - უხეშად მოვიშორე - შენ წადი და შენი ხაჭაპური ნახე გაკეთდებოდა - ხელი სამზარეულოსკენ გავიშვირე -არ გაჭმევ - მითხრა და ფეხზე წამოდგა -მაშინ ვერც შენ შეჭამ - ისე ვუთხარი რომ მისთვის არც შემიხედავს საინტერესო ის იყო რომ ყველაფერი სწორად გაიგო , თვითონ "მომართვა" ხაჭაპური და წინ დამიდგა , ისე მექცეოდა მეგონა შემომთავაზებდა რომ თვითონ მაჭმევდა... რომ შევჭამე ჩემი ტელეფონის მოძებნა დავიწყე , რომ თემოსთვის დამერეკა და სამუშაოს მოსაძებნად წავსულიყავით -რას ეძებ? - ინტერესით მკითხა ვიბლიანმა -ტელეფონს - მოკლედ მოვუჭერი მე და ჩემი ოთახისკენ წავედი -და რისთვის? - უკან გამომყვა -თემოსთან ერთად სადღაც უნდა წავიდე - მეც არ მესმოდა რატომ ვპასუხობდი კითხვებზე -და სად უნდა წახვიდე? - ნეტავ რატომ ნერვიულობდა ასე ძალიან ჩემზე -რა მნიშვნელობა აქვს - ტელეფონი რომ ვიპოვე საწოლზე ჩამოვჯექი და მას გაცხედე , თემოს ნომერი ავკრიფე , უნდა დამერეკა მაგრამ... -არ წახვიდე რა - ჩუმად ჩაილაპარაკა და დამნაშავესავით გამომხედა -რატომ? - დაბნეულმა ვკითხე -უბრალოდ დღე კარგად დაიწყო და არ დაამთავრო რა - თავი დახარა და ოთახიდან გავიდა ტელეფონს მივაშტერდი , თემოს ნომერს ვუყურებდი და ვერ გამეგო რა გამეკეთებინა... ბოლოს ტელეფონი მოვისროლე და ვიბლიანთან დავბრუნდი... **************************************************** მთელი დღე რაღაც იდიოტობებზე ვლაპარაკობდით , მას ნახევარი დღე ეძინა რადგან "პახმელიაზე" იყო და უნდა გონს მოსულიყო , მე კი ჰაუსის თავიდან ყურება დავიწყე და ამით გავიყვანე დღე... რადგან ვიბლიანს არ შევუწუხებივარ საჭმლის გაკეთება დამეზარა და მთელი დღე ხილს ვჭამდი , ვერ გეტყვით რომ ეს ჩემს კუჭს აძღობდა მაგრამ მაინც სხვა ყველაფერი მეზარებოდა... უკვე ძალიან დაღამდა , მე დაძინებას ვაპირებდი როდესაც ვიბლიანი ოთახიდან გამოვიდა და ცხენივით გამოაჩინა მისი კბილები დაბნეულმა გავხედე და და გავუცინე -გავისეირნოთ რა - უეცრად მითხრა და ბედნიერი კარისკენ წავიდა -ოთხია დაწყებული - საათისკენ გავიშვირე ხელი და გავუცინე -მერე რა ? ჩემ გარდა მაინც ვერავინ შეძლებს შენს მოტაცებას - სიცილით მითხრა და კარი გამოაღო - რამე ისეთი მოიცვი რომ არ შეგცივდეს -და რომ მეძინება? - ნაღვლიანად ვკითხე და ჩემი ოთახიდან ჭაკეტი გამოვიტანე -უკვე მზად ხარ ,თორემ ნამდვილად დავრჩებოდით - ჟაკეტს გახედა და ხელით მანიშნა გავსულიყავი -შუქს ნუ ტოვებ! - გაბრაზებულმა ვუყვირე როდესაც კარი დახურა , შუქი კი არ გამოურთია -რა გაღრიალებს? ძინავთ ხალხს! - თითი ტუჩთან მიიტანა და მე გამომხედა ვაიმე მაინც რა საყვარელია ეს იდიოტი! - გავიფიქრე და თავი გავაქნიე რომ ეს ფიქრი ჩემში არ დარჩენილიყო შიშით მივყვებოდი უკან , მინდოდა ხელი მომეკიდა მაგრამ მერიდებოდა და ხელს ჟაკეტში ვმალავდი... მივუყვებოდით ყაზბეგს და საერთოდ არაფერზე ვლაპარაკობდით , მხოლოდ ერთმანეთს თუ გავხედავდით ხოლმე და გაგვეღიმებოდა , გარეთ საერთოდ არავინ არ შეგვხვედრია და დავრწყმუნდი რომ ეს ბიჭი ნამვდილად გიჟი იყო... -მიყვარს ღამე - ისევ მან დაიწყო საუბარი -მეც - მოკლედ მოვუჭერი და მთვარეს ავხედე -ისე არ გეყვარება როგორც მე - ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა -და რატომ? - დაბნეულმა ვკითხე -არვიცი , უბრალოდ ესე ვარ , მიყვარს მიშვიდე რასაც მხოლოდ ღამით იპოვი - გამიღიმა -კი ნამდვილად ეგრეა - დავეთანხმა რადგან არ ვიცოდი სხვა რა მეთქვა -ისე არასდროს მიკითხავს შენთვის და - სიცილით გამომხედა - შეყვარებული გყავს? -სიცილი დაიწყო -არა - დაუფიქრებლად ვუპასუხე და გამეღიმა -მართალია , შენ ვინ გაგიძლებდა - თავი გააქნია -და შენ? - ირონიულად ვკითხე -მე საერთოდ არ მჭირდება შეყვარებული და არც ვაპირებ - ისე ჩაილაპარაკა ვითომც არაფერიო ამის შემდეგ არაფერი გვითქვამს... მაგრამ მისი სიტყვები გულში ჩამრჩა , თითქოს რაღაც ძალიან მცირე იმედი დავკარგე , ის იმედი რომელიც არსებობდა და მოვიწყევინე... მიკვირდა ჩემი თავის მაგრამ ვაღიარებდი რომ ეს ბიჭი რაღაც სხვა გახდა ჩემთვის... რაღაც განსაკუთრებული და ამის მეშინოდა... რადგან მისთვის მე ერთი ქარაფშუტა გოგონა ვიყავი , პატარა ბავშვი რომელსაც ცხოვრების არაფერი გაეგეობა მაგრამ სინამდვილეში მასზე მეტი გამოიარა... ********************************************* საათები დავდიოდით , ისე მიუახლოვდა დრო რვა საათს რომ ვერც გავიაზრეთ , მივუყვებოდით ქუჩებს და საერთოდ არ გავჩენია სურვილი სახლში წავსულიყავით... მართალია არაფერს არ ვლაპარაკობდით ბევრს მაგრამ მეგონა რომ ეს დუმილი უაზროდ ნასროლ სიტყვებზე მეტი იყო... უკვე ვაკეში გავედით , 55სკოლას ვუახლოვდებოდით ბავშვები კი მოდიოდნენ , ამ ყველაფერმა გამახსენა რომ ეს დრო ძალიან მენატრებოდა , როდესაც პატარა ჩანთით თეთრ პერანგში გამოწყობილი თოჯინასავით დავდიოდი სკოლაში... მომინდა მათი ტოლი ვყოფილყავი... მაგრამ თან გული დამწყდა რადგან მალე უნივერსიტეტში უნდა გავსულიყავი , რასაც ვაცდენდი ისიც ზედმეტი იყო სკოლას უნდა გავცდენოდით მაგრამ ჩვენს წინ პატარა გოგონა წაიქცა და მისი მწვანე თვალები ჩვენ მოგვანათა , სადაცაა ატირდებოდა მე კი ამას ვერ ვუყურებდი მისკენ დავიხარე და ადგომაში დავეხმარე , კაბა გავუწმინდე და გავუღიმე -კარგად ხარ? - ლოყაზე წავეთამაშე -კი დიდი მადლობა - მხიარულად ჩაილაპარა და სკოლისკენ გაიქცა რადგან გოგონები ელოდებოდნენ მას ღიმილით გავაყოლე თვალი -როგორ გგავს - დაბნეულმა და თან ბედნიერმა ჩაილაპარაკა ვიბლიანმა -საერთოდ არ მგავს - სიცილით ვუთხარი -ისიც ხუჭუჭა , მწვანე თვალები , პატარა ცხვირი - ნიშნისმოგებით ჩაილაპარაკა ვიბლიანმა - ძალიან გგავს - გამიღიმა -არ მგავს! - ისევ იგივე პასუხი გავეცი და გოგონასკენ გავიხედე... ************************************ როგორც ყოველთვის ველოდები თქვენს კომენტარებს. |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
