...ქალბატონო გთხოვთ უბრალოდ ძალიან მჭირდება ეს ფული,თვალებაცრემლიანებული ვემუდარებოდი ბანკში მჯდომ ქალს და ამ კვირაში უკვე მესამედ ვეხვეწებოდი რომ ჩემთვის სესხი დაემტკიცებინათ...
-ვიცი გოგონა, რომ ძალიან გჭირდება, მაგრამ თქვენ არ გაქვთ სტაბილური შემოსავალი, არც არსად მუშაობთ, ამიტომ ვერ შეძლებთ დაფარვას
ისევ იგივე სიტყვებს მიმეორებდა, თან ისსე ამბობდა ვიციო თითქოს ზუსტად ითვალისწინებდა ჩემს მდგომარეობას...გაბრაზებულმა ჩემს ტყავაქერცლილ ჩანთას ხელი წამოვავლე და ბანკი დავტოვე გული მეწვოდა უკვე ამდენი უბედურებსგანნ, ღმერთო რა უბედურ დროს დავიბადე,რადავაშავე ასეთი,ან მამაჩემა რადააშავა ასეთ დღეში რომ არის,საბრალო დოგინადაა ჩავარდნილი ინსულტი ახალი გადატანილი აქვს იმდენად მოქმედებს მასზე ჩვენი ოჯახის მდგომარეობა რომ საბრალომ მეტყველების უნარიც დაკარგა მეკიდევ ფული არ მაქვს რომ მას დავეხმარო, ღამის ცვლაში ვმუშაობდი რესტორანში იქაც ჭურჭლის მრეცხავად და იქიდანაც იმიტომ გამომაგდეს რომ ჩემი ორი თვის ხელფასი მოვითხოვე რათა საჭირო წამლები მეყიდა, რესტორნის უფროსი საერთოდ არ შედიოდა ჩემს მდგომარეობაში ერთი დიდღიპიანი გაზულუქებული კაცი იყო... თვალებს განაბავდა და იტყოდა
-ეგ ჩემი საქმე არააო-ერთი მხრივ მართალი იყო რამაგის საქმე იყო რამიჭირდა და რა არა... ჩანთიდან საფულეს ვიღებ და შიგ ვიყურები მხოლოდ 15 ლარი მაქვს ყველაზე იაფი წამალი კი 45 ლარი ღირს... ასე ვერაფრით ვუშველი მამაჩემს, ნეტავ დედაჩემიც აქიყოს იქნებ დამხმარებოდა ამას ვამბობ და ზეცაში ვიყურები თითქოს იმედი მაქვს რომ იქიდან გადმომხედავს... ნეტავ უკან დაბრუნდეს დრო როცა ყველაზერი კარგად იყო თვალებს ვხუჭავ და სადღაც 5 წლით უკან წარსულში ვიკარგები... ვხედავ თუ როგორ შლიან დედა და მამა მდელოზე ნაჭერს ზედ ჰამბურგერებს,წვენს და პლასტმასის თებშებს აწყობენ იქვე ახლოს მე და ჩემი ცუგო- ლუნაც დავრბივართ.დედა მიჭერს სანამ გავიქცევი...
-სარა გეყოფა მოდი ჩემთან და გვერდებში მიღიტინებს-მეკი რაცშემიძლია ხმამაღლა ვხარხარებ და მისგან თავის დაღწევას ვცდილობ
-დედა გამიშვი მეღიტინება-ვეუბნები და ვიწრიხები
-ჩემო პრინცესა-მეუბნება დედა და ხელს მიშვებს მეც გახარებული მის გვერდით ადგილს ვიკავებ და მადიანად შევექცევი ჰამბურგერს
-ლუნა მოდი აქ ჩემო გოგო-ეუბნება მამა ძაღლს და ერთ ჰამბურგერს მასაც აძლევს ისიც კუდისქიცინით ჭამს მის საჭმელს... მთელი დღე ასე გადის ბოლოს ყველაფერს ვალაგებთ და მანქანაში ვჯდებით მე და ლუნა უკანა სავარძელზე , მამა საჭესთან დედა კი მის გვერდით მეტ ოჯახურ იდილიას ვერც ინატრებ, როგორ მინდოდა ყველაფერი ასე გაგრძელებულიყო მაგრამ როგორც ეს არ ყოფილა ჩემი ბედი მთელი ცხოვრება ასეთი უბედური უნდა ვიყო.იქვე სკამზე ვჯდები მუხლების გარშემო ხელებს ვიყვევ და მკერდძე ვიბჯენ თავს მუხლებში ვრგავ და ჩუმად ვტირი თვალებიდან ცრემლები ჩემი სვიტრის სახელოთი მოვიწმინდე და ერთი ღრმად ამოვისუნთქე...აქეთ-იქით მივიხედე ხალხს ვაკვირდებოდი ვუყურებდი ატარა ბავშვებს თუ როგორ მჭიდროდ კიდევდნენ თავიაანთ მშობლებს ხელს თითქოს ვინმე მოიტაცებდათ ნეტავ დედაც ცოცხალი იყოს კიდევ ერთხელ ვნატრობ... სახლში მისვლა აღარ მინდა არ მინდა დავინახო მამის ნაღვლიანი ცრემლებჩამდგარი თვალები ერთ დროს უტეხი კაცი ჩემი კუმირი ადამიანი როგორ დაიმონა ავადმყოფობამ და ცოლის გარდაცვალებამ მის შემხედვარეს თვალები მეც ცრემლებით მევსება ვცდილობ არ დამინახოს მაგრამ სანამ სხვა ოთახში გავვარდებოდდე ის მაინც ასწრებს ჩეემთვის თვალის შევლებას და ალბათ მთელი გული სინანულით ევსება, მისთვის ნერვიულობა არ შეიძებლება მეც ყველანაირად ვცდილობ რომ მის გვერდით რაც შეიძლება მხიარული ვიყო ისეთი მხიარული როგორც ადრე... სკამიდან ვერ ვდგები ფეხები არ მემორჩილება მეც იქამდე ვრჩები სადამდეც შემიძლია ვხედავ როგორ ნელ-ნელა ცოტავდება ხალხი შორიდან ორი ახალგაზრდა ყმაწვილის სილუეტი მოჩანს რომლებიც ნელ-ნელა მიახლოვდებიან, მორიგი გამვლელი ხალხი მგონია ამიტომ ყურადღებას არ ვაქცევ და ისევ ჩემს ფიქრებში ვიძირები ისევ ჩამოდის ჩემს ლოყებზე თბილი,მლაშე სითხე...
-რაო წიწლავ ტირი??-მომესმა ბოხი ხმა და შეშინებული ადგილზე შევხტი და გვერდით მივიხედე, ის ორი ბიჭი ზუსტად ჩემს წინ ატუზულიყო და ზემოდან დამცქეროდა,ყურადღება არ მიმიქცევია ისევ გვერდით გავიხედე...
-მამიკომ ახალი კაბა არ გიყიდა და ტირიხარ?-ირონიით მეუბნება ერთ-ერთი შავთმიანი ბიჭი და სახე ახლოს მოაქვს,ამაზე უფრო ვუმატებ ტირილს და ფეხზე ვხტები და იქიდან თავქუდმოგლეჯილი გამოვრბივარ -ჰო გაიქეცი წიწილავ მამაიკოს უთხარი ცუდმა ბიძიებმა მაწყენინესო-,,თქვენ ჩემზე არაფერი იცით,, ,,თქვენ არ იცით,, ,,არიცით,, ვიმეორებ გულში და რაცშემიძლია გავრბივარ
-რაუცნაური გოგო იყო-თქვა ერთ-ერთმა ბიჭმა და დანარჩენებს გადახედა
-ერთი მაგისიც არეტყობა რაგანებივრებული ლაწირაკიცაა ალბათ მისი კაპრიზები არ შეასრულეს...თქვა მეორემ და ხელი გაიქნია-მაგისნაირები ყველგან არიან მამიკოს განებივრებული გოგონები, წამოდი დაიკდე წავიდეთ...

სახლში მივდივარ ჩანთას პირდაპირ კარში ვაგდებ და სააბაზანოში შევდივარ, ამდენი ხნის ტირილისგან თვალები სულ დასიებული მაქვს წყლით სავსე ორლიტრიან ბოთლს ვიღებ თავსახურს ვხსნი და ხელ-პირს ვიბან უფულობის გამო წყალი შეგვიჭრეს,დენის გადასახადის გადახდას ძლივს ვახერხებ...ოთახში შევდივარ და ლოგინში მწოლიარე მამას საბანს ვუსწორებ
-ჩემო საყვარელო მამიკო, თავს როგორ გრძნობ -ვეკითხები თუმცა მეთვითოონაც არ ველი პასუხს-ხომარდაიღალე,გპირდები მალე გამოკეთდები და მე და შენ სადმე სხვაგან წავალთ, არაქვს მნიშვნელობა სად და როგორ აქაურობას დავტოვებთ-მისი ლოგინის გვერდით ადგილს ვიკავებ და მის ხელს ჩემს ხელებში ვიქცევ შემდეგ ჩემს ლოყას ვადებ ზედ და მთელი დღის დაღლილს მეძინება, არ ვიცი რამდენი ხანი მეძინა გიჟივით ვფხიზლდები და საათს ვუყურებ უკვე სამი საათია წამლის დალევის დროა... ტუმბოზე დადებულ სეროფს ვიღებ და ბოთლს ბოლომდე ვცლი წვეთ-წვეთად ჩამოსული სეროფი კოვზს მძლივს ავსებს წამალს მამას ვალევინებ და კოლოფი ნაგვისურნაში მიმაქვს...კიდევ ერთი წამალი გათავდა ღმერთო ცოტა ფული მაინც მქონდეს, როგორ მჭირდება ვფიქრობ და თვალები ისევ მიცრემლიანდება სამზარეულოში მაგიდასთან ვჯდები და თავზე ხელებს ვიჭეს... ვინ ვარ მე? ჰაჰ საინტერესოა თითონაც არ ვიცი? მახსოვს სარა კანდდელაკი ვიყავი ღამესავით შავი თმით და თოვლივით თეთრი კანით საშუალო სიმაღლით ადრე ოდნავ პუტკუნა მაგრამ ახლგა გამხდარი ამდენი ნერვიულობისგან და სირბილისგან 23 წლის დედა ოცი წლის ასაკში დავკარგე ავარიაში დაიღუპა მისი მანქანა ხიდიდან გადავარდა სანამ მაშველებმა მანქანა მოძებნეს და ამოიყვანეს დედა მანქანაშივე დაიხრჩო ჩემი თეთრი კანის გამო მამაჩემი ლუნას მეძახდა სწორედ ეს სახელი დავარქვი ჩემს ძაღლსაც,რომელიც მომპარეს, არ ვიცი ვინ ,ან შეიძლება არც მომპარეს წავიდა და აღარ დაბრუნებულა შეიძლებ უნდოდა კიდეც დაბრუნება მაგრამ გზა ვერ გამოიკვლია მისი ძებნის თავი არ მქონდა დედა ახალი გარდაცვლილი მყავდა მის ნერვიულობაზე კი მამა უარესად გახდა ამიტომ მის ძებნას თავი დავანებე დაისევ მამაჩემის მოვლა-პატრონობდა წავიწყე...ქურასთან მივდივარ ცხელ ბულიონს ჯანსი ასხავ შემდეგ სამზარეულოდან გამოვივარ მამაჩემთან მივდივვარ და ბულიონს მამას ვაჭმევ ოდნავ გასაგრილებლად თითოეულ კოვზს ვუბერავ რათა ძალიან ცხელი არ იყოს როგორღაც ვხერხებ რომ ნახევარი ჯამი ბულიონი ვაჭამო ნახევარს კი მე ვჭამ... შემდეგ მამას შუბლზე ვკოცნი
-მამიკო ცოტა ხანი გავალ არ მოიწყინო კარგი? მალე დავბრუნდები-იქნებ ახალი სამსახური რამე ვიშოვოვფიქრობ ჩემთვის და მამას თბილად ვუღიმი
ჩემს ოთახში გავრბივარ ზოლებიან მაიკას ვიღებ, შავ შარვალს და ძირებდამსკდარ კეტებს (რავქნა არ მაქვს საშუალება ტანსაცმელში ვყარო ფული) გამოვდივარ და სახლს ვტოვებ
სამსახური მჭირდება სამსახური ნერვიულად ვიმტვრევ თითებს და გზის გადკვეთას ვცდილობ ანერვიულებულს ისიც კი მავიწყდება სანამ გადავალ გავიხედო მანქანა ხომ არ მოდის თუმცა როცა ვიხედები უკვე გვიანია მანქანა მოდის დაბნეული იმასაცკი ვერ ვასწრებ რომ გზაზე გადავიდე გაშტერებული ვდგევარ და ვუყურებ როგორ მიახლოვდება მანქანა აკანკალებული სახეზე ხელებს ვიფარებ თუმცა მანქანის მძღოლი დროულად ასწრებს დამუხრუჭებას და მანქანა მხოლოდ ოდნავ ნეხება ფეხებზე და ინერციით ძირს ვვარდები... მანქანის შუშიდან ახალგაზრდა ბიჭი იყურება და რაღაცას იძახის აშკარად ჩემი მიმართულებით და აშკარად ყვირის...
-წინიყურე წიწილავ..-დამფრთხალი ვდგები მუხლები ჯერ კიდევ მიკანკალებს მანქანა ადგილიდან ნელა იძვრება ტროტუარზე გადავდივარ თუ არა თავბრუ მეხვევა და იქვე ვვარდები... ვგრძნობ ვიღავის ძლიერ მკლავებში ვარ თვალებს მხოლოდ ოდნვ ვახელ შემდეგ ვიღაცის მანქანაში ვჯდები და გოგოს გაწელილი ლაპარაკი მესმის
-ეს ქუჩის ვირთხა მოაშორეეე
-ენაჩაიგდე და მომეხმარე-უღრენს ბიჭი და უკანა სიდენიაზე მაწვენს, შემდეგ კარებს ხმაურით ხურავს და საჭესთან ადგილს იკავებს-ქეთა ჩადი...
-რაა პირს აღებს გოგო...
-მგონი გასაგებად ვთქვი ჩა-დი
-კი მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ... ჩადი რომ გეუბნები-გოგოდა ცხვირაბზუებული ჩადის და კარს რაც ძალიდა ღონე აქვს აჯახუნებს ხმაური ჩემი თავის ტკივილს მიორმაგებს და თვალებდახუჭული კოპებს ვკრავ...ამას ბიჭიც ამჩნევს
-ნელა შენი...-ეუბნება დაბლა ჩასულ გოგონას და მანქანით ადგილიდან წყდება
თვალებს ვახელ...თუმცა ყველაფერს ბუნდოვნად ვხედავ ვიღაცის რბილ ლოგინზე ვწევარ.. ღმერთო რამდენი ხანია ასეთ რბილ ლოგინზე არ ვწოლილვარ, ჩემს ლოგინზე ლეიბიც კი არ დევს, ხის საწოლს მხოლოს ნაჭერი აქვს გადაფარებული და მთელი ღამო ტკივილისგან მხოლოდ ნახევრად მძინავს ლოგინიდან ნელა ვიწევი და ერთ ხელისგულს თავზე ვიჭერ
-აუჩ თავი...
-წიწილავ, გაიღვიძე?-ახლაღა ვამჩნევ, რომ ლოგინის კიდესთან ბიჭი ზის და შეშფოთებული მომჩერებია
შეშინებული ვუყურებ და ოთახს თვალს ვავლებ
-მამაიკომ ისევ უარი გითხრა წიწლავ?-ირონიულობას არ კარგავს და თვალებში მაშტერდება
მამაჩემი... თვალებს ფარათოდ ვახელ... და კედელზე დაკიდებულ საათს ვუყურებ ღმერთო ექვსი საათია წამალი უნდა დავალევინო...ლოგინიდან დაფეთებული ვხტები და ფეხსაცმელს ვეძებ თუმცა იქ არ არის
-ჩემი ფეხსაცმელი სადარის?-ვეკითხები ანერვიულებული
-გადავყარე...
-რაქენიი?-თვალები მიცრემლიანდება მე ხომ ეს ერთი წყვილი ფეხსაცმელი მქონდა ახლა როგორ დავბრუნდე,თავს ხელებში ვრგავ და ვტირი
-ღმერთო ისევ ტირი? ტირილის გარდა სხვა რამე შეგიძლია??-თუმცცა მის სიტყვებს ყურადღებას არ ვაქცევ
-აი გამომართვი-თავს ვწევ და ახალ ფეხსაცმელს ვუყურებ
-ჩემები რატომ გადაყარე?-თან ვეკითხები და თან ფეხსაცმელს რაც შეიძლებ სწრაფად ვიცმევ
-ისინი ფეხსაცმლის გარდა ყველაფერი იყო-მეუბნება ისევ ირონიით
თასმებს ვიბანტავ და ასადგომად ვემზარები
-მოიცა,წიწილავ ახლა ასე ვის აქვს თასმები-ირონიას არ კარგავს და ჩემს ფეხებთან იმუხლება ბანტებს ხსნის და თასმებს გვერდებში მიტანს.... ლოგინიდან ვდგები და ოთახიდან თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ გასასვლელ კარს მივვარდი უნდა გამეღო რომ ზედა სართულიდან ბიჭის ყვირილი მესმის
-ფრთხილად წიწილავ გიკბენს!!-მის სიტყვებს ვერ ვხვდები თუმცა უკან რომ ვიხედები კარს ვეკრობი რადგან უშველებელი ძაღლი ყეფით მორბის ჩემსკენ ხელებს სასხეზე ვიფარებ და ველოდები ან ეხლა მიკბენს ან ეხლა მაგრამ ძაღლი კბენი მაგივრად ზედ მახტება და მლოკავს სახიდან ხელებს ნელ-ლელა ვიშორებ და გაკვირვებული აჟიტირებულ ძაღლს დავყურებ რომელიც სიხარულისგან კუდს აქიცინებს და ყეფით მთელ სახლს არტყავს კრუგებს
-ღმერთო ლუნა-თვალლები მიცრემლიანდება დაბლა ვიჩოქები-ჩემი ლუნა ჩემი პატარა ლუნა დიდი ხნის მონატრებულ ძაღლს ვეხუტები და ვკოცნი ისიც სახეზე მლოკავს-ჩემი პატარა ლუნა ჩემი გადარეული გოგო...
-ლუნა??-პირღია მიყურებს ბიჭი-წიწილავ შენ საიდან...
-ლუნა ჩემი ძაღლი არის...ჰმ იყო-დანაღვლიანებული თვალებს დაბლა ვხრი და ლუნას თავზე ვეფერები
-ლუნა მოდი ჩემთან...ეუბნება ბიჭი თუმცა ძაღლი ადგილიდან არ იძვრის და მე მიყურებს, თითქოს ჩემს თანხმობას ელოდებაო
-მიდი ლუნა, ვეუბნები ჩუმად-ისიც მასთან მიდის
კარს ვაღებ და გარეთ გავდივარ, კიბეებზე ჩავრბივარ, აზრზე არ ვარ სად ვარ აგრამ სახლი როგორმე უნდა დავბრუნდე
-წიწლავ სად მიდიხარ?
-სახლში...-ვეუბნები ნაღვლიანი და უკან ვტრიალდები
-მოიცადე წაგიყავენ...-მეუბნება და ისიც ჩემთან ერთად მოდის
მანქანაში ადგილს ვიკავებთ ღვედს საჩქაროდ ვიკეთებ
-ოჰოო-მიყურებს გაშტერებული-უსაფრთხოება უპირველასია-ამბობს თავაწეული და თვითონაც ღვედს იკეთებს..მის ნათქვამზე ოდნავ ვიღიმი და ფანჯარაში ვიხედები
-ცოტა ჩქარა იარე-ვეუბნები და ანერვიულებული თითებს ვიმტვრევ
-რაო წიწილა მამიკო გეჩხუბება??-ისევ ეს ირონია
-შენ არაფერი იცი მამაჩემზე ჩემზე რაც გინდა თქვი მაგრამ არა მამაჩემზე -ვეუბნები გულნატკენი და თვალებზე მომდგარი ცრემელები რომ არ შემამაჩნიოს ისევ გვერდით ვიყურები
-შეიძლება მამაშენზე არაფერი ვიცი,მაგრამ შენნაირებზე ბევრი ვიცი
-მაინც რა იცი -არც მე ჩამოვრჩები ირონიაში
-ის რომ მამიკოს განებივრებული გოგო ხარ ფულში დაცურავ მაგრამ მაინც ფული გინდა მხოლოდ საკუთარი თავი გადარდებს -თითოეული მისი სიტყვა გულს საშინლად მტკენდა ,,მხოლოდ საკუთარი თავი მადარდებს არა,, ცრემლებს უკევ აღარ ვმალავდი
-გააჩერე მანქანა ვუთხარი-ტირილით...მანაც მაშინვე გააჩერა მანქანიდან ჩამოვხტი და ხელები მკერდძე გადავიჯვარედინე და აბუზული დავადექი სახლის გზას
-წიწილავ რაგეწყნა მე ხომ სიმიართლე ვთქვი-მომეწია უკნიდან
-გაჩუმდი-დავუღრიალე ისე რომ ჩემი ხმის მეთვითონააც შემეშინდა... -არაფერი იცი ჩემზე არც ჩემს ოჯახზე, არ ვარ მამიკოს განებივრებული გოგო, არც ფული მაქვს, შენი აზრით ფული რომ მქონდეს ისეთი კეტებით ვივლიდი?... შენი აზრით არავინ მადარდებს... მითხარი რამდენჯერ შემხვდი... და ამ შეხვედრებიდან რამდენჯერ მნახე გაღიმებული...
მგონი ჩემი საერთოდ არ სჯეროდა რადგან ისევ ირონიულო სახით მომჩერებოდა აუტანელი იყო ასეთი სახის ყურება
-ჩემი არ გჯერა ხომ?? -ვუთხარი უკვე სიმართლის მტკიცებით დაღლილმა-წამოდი! მაჯაში ხელი ჩავავლე და გზას გავუდექით,ახლა ნახავ თუ როგორი მამიკოს განებივრებული გოგო ვარ და როგორ მადარდებს მხოლოდ ჩემი თავი-საშინლად მრცხვენოდა ასე რომ ვიქცედი და იმის რომ ჩემს სახლში მიმყავდა არა მამაჩემი გამო არამედ ჩემი სახლის გამო ის ხომ ასეთ მდიდრულ სახლში ცხოვრობს ნუთუ იკადრებდა ჩემთან შემოსვლას თუმცა საშინლად ვიყავი გულნატკენი და დაღლილი ჩემი სიმართლის მტკიცებით... ჩემს სახლს მივუახლოვდით კარი შევაღედა ისიც სახლში შევიყვანე
-შენი სახელი მითხარი-ვუთხარი ოდნავ დამშვიდებულმა
-საბა...მითხრა ოდანავ სინანულით ალაბთ ხვდებოდა თავის დანაშაულს თუმცა არა მე თავს არ დავანებებ სანამ მთელ სიმართლეს არ დავუმტკიცებ რაცუნდა ის იფიქროს... თუნდაც ის რომ მე ღარიბი ვარ მდააბიო მაგრამ ის არც კი იცის, რომ გული მაქვს დიდი მან არ იცის რამხელა სიყვარული შემიძლია მე, რამდენი გამოვიარე ამდენი წლის განმავლობაში
-წამომყევი-ვუთხარი მე და მამაჩემი ოთახში შევუძეხი
-მამა გაიცანი ეს საბაა
-გამ...-საბას სიტყვა გაუწყდა როცა ლოგინში მწოლიარე მამაჩემი დაინახა უკან დაიხია და კედელთან აიწურა... საათს შევხედე შვიდისოცი წუთი იყო სასწრაფოდ ავიღე წამალი და მამაჩემს დავალევინე ჩემი შემხედვარე საბას გული საშინლად სტკიოდა თითოეულ მის სიტყვას ნანობდა.... ახლა მიხვდა რომ თვითონ იყიო ზუსტად ისეთი რასაც სარას ეუბნებოდა ნეტავ შესძლებოდა დროს უკან დააბრუნებდა და ამას არეტყოდა ხედავდა როგორ იტანჯებოდა გოგო მამამისის გვერდით იყო ლოგინთან დამჯდარი და მისი ხელი თავის ხელებში მოექცია
-სარა-მიმართ ხმის კანკალით და ჩურჩულით
-გისმენ-მოტრიალდა თვალებაცრემლებული გოგო
-მაპატიე-უთხრა ბიჭმა
-გვიანია-მაგრამ არაუშავს მიჩვეული ვარ-უთხრა ორნავ ღიმილით გოგონამ და ბიჭი სამზარეულოში გაიყვანა
-ყავა არ მაქვს და ჩაის დალევ-უთხრა გოგონამ და თვალები ძირს დახარა
-დიდი სიამოვნებით-უთხრა ბიჭმა და სკამზე დაჯდა...სარა ჩაის მომზადებას შეუდგა..ცხელი ჩაი ფინჯნებში ჩამოასხა და ერთი საბას დაუდო
-სარა დედაშენი სადარი-უთხრა საბამ და ჩაი მოსვა
-დაიღუპა-ამის გაგონებაზე ბიჭს ჩაი გადასცდა და ხველა აუტყდა-კარგად ხარ-უთხრა შეშფოთებულმა სარამ
-კი..კი ყველაფერი კარგადაა-მამა დიდი ხანია ასეა
-ექვსი თვეა...
-მუშაობ სადმე??-ეკითხებოდა ბიჭი და გრძნობდა თუ როგორ სტკიოდა გული სარას მის თითოეულ კითხვაზე პასუხის გაცემისას
-სამწუხაროდ არა, ვმუშაობდი თუმცა წინასწარ დამჭირდა ხელფასის აღება და უფროსმა არ მომცა ის კი არა სამსახურიდანაც გამომაგდო
-და თავს რითი ირჩენ,ან წამლები....-საბას სიტყვა გაუწყდა
-როგორღც ვცდილობ... ყველანაირად ვცდილობ რაც შეიძლება ცოტა დავხარჯო რომ მამაჩემის წამლის ფული მქონდეს თუმცა მისი წამლები ძალიან ძვირია... ამიტომ ვტიროდი მაშინ იქ სკამზე...
საბას გაახსენდა ის დღე გული ეწვოდა აქ გაჩერებას და სარას ტანჯვის ყურებას ვერ შეძლებდა ამიტომ ფეხზე წამოდგა
-მიდიხარ??-შეეკითხა საბა თუმცა საბას პასუხი არ გაუცია რამე რომ ერთქვა მასაც სარასავით ცრემლები წამოუვიდოდა...ისე დატოვა იქაურობა..სარამ აღარიცოდა რა ეფიქრა თვის თავზე ბრაზობდა ნეტავ არ მოეყოლა ყველაფერი
დაღლილი მამამისთან გავიდა საჭმელი აჭამა და თავის ოთახში ავიდა მთელი დღის გადაღლილმა ვერც კი გიგო როგორ დაეძინა...

მეორე დილით კარზე კაკუნის ხმამ გააღვიძა... დაბლა ჩამოვიდა მამამისს დახედა ჯერ კიდევ ეძინა კართან მივიდა და ფართოდ გამოაღო
-შეენ?
-დილამშვიდობის სარა-უთხრა საბამ -არ შემომიპატიჟებ??
-კი კი მოდი, მეგონა გუშინ ჩემზე გაბრაზდი..
-ჰაჰ გასაბრაზებელი შენ იყავი და მე რატონ უნდა გავბრაზებულიყავი..მოკლედ ეს გგამომართვი და ხელში კონვერტი გადმომცა
-ეს რა არის-დავხედე კონვერტს და ხელით მოვსინჯე
-სანამ არ წავალ არ გახსნა
-კარგი -ვუთხარი მე-ჩაის დალევ
-არა არა უნდა გავიქცე საქმეები მაქვს და კარისკენ წავიდა
-კარგი, კარგად, მადლობა -დავაწიე კიბეზე მიმავალს სიტყვები
შემდეგ კონვერტი გავხსენი და რას ვხედავ
-ეს რა ჩეკია??ღმერთო ეს... მან.... სტყვებს ვერ ვპოულობდი თვალებზე ცრემლები მომადგა პატარა ორადმოკეცილი ფურცელი გავშალე ,,ვიცი მანდ რომ ვყოფილიყავი ამას უკან დამიბრუნებდი...ამიტომ გთხოვე ჩემი წასვლის მერე გაგეხსნა...ამ ფულით შეძლებ საჭირო წამლების ყიდვას...წიწილავ!!,, ბანკში გავიქეცი და თანხა გავანაღდე შემდეგ აფთიაქში და საჭირო წმლები ვიყიდე სიხარულით მეცხრე ცაზეე ვიყავი ახლა უკვე იმედი მომეცა რომ მამა გადარჩებოდა ...მომდევნო სამიდღ საბა არ შემხმიანებია მამა ნელ-ნელა უკეთ ხდებოდა ერთ ღამე სხმაურმა გამაღვიძა ოთახინდა გამოვედი ხმა მამას ოთახიდან მოდიოდა კარი გავაღე და კინაღამ იქვე ჩავიკეცე მამაჩემი ძლივს სუნთქავდა ყოველ ჩასუნთქვა ამოსუნთქვა ხავილს აყოლებდა -ღმერთო მამა არა-ტელეფონს ვეცი და სასწრაფოში დავრეკე-მამა, მამა გაუძელი, მამა არ დამტოვო დედასავით არ წახვიდე გთხოვ ჩემთან იყავი მამა,უშენოდ მოვკვდები გთხოვ მამა.. მის ლოგინთან ჩამუხლული ბოლო ხმაზე ვტიროდი-მამა არ მიმატოვო, ჩემო მამიკო ჩემო ძვირფასო ნუ დამტოვებ...სასწრაფო მოვიდა და მამა სააავადმყოფოში გადაიყვანეს ...როგორც მითხრეს ინსულტი გაუმეორდა დერეფანში დასაჯდომ ადგილს ვერ ვპოულობდი წინ და უკან დავდიოდი...ამ დროდ ექიმი გამოვიდა შეშინებული მას ვ=მივვარდი
-მამა როგორაა, ჩემი მამიკო ხომ კარგადაა...მითხარით ექიმო
ექიმმა ნაღვლიანად შემომხედა ქული მოიხსნა და თავი ნაღვლიანად გააქნია
უკან დავიხიე მისი სიტყვების არ მჯეროდა, ვიღაცას ავეკარი და საბა შემრჩა ხელთ
-საბა მითარი რომ მატყუებენ, მამაჩემი არ მოკვდება.... ის არ დამტოვებს, არ არა ეს შეუძლებელია ღმეთო მამა უნდა შევიდე უნდა ვნახო ის ცოცხალია არ შეიძლება რომ მამაჩემი მიკვდეს საოპერაციოში შევრბივარ და ზეწარგადაფარებულ მამაჩემს ვხედავ... მოაშორეთ ეს ის ცოცხალია ვჩხავივარ ბოლო ხმაზე მამაჩემს მხრებში ჩავაფრინდი.. მამა ადექი სახლში წავიდეთ.. ადდექი მარტო არ დამტოვო გთხოვ... ისტერიკაში ჩავარდნილი საბა მისკენ მაბრუნებს და მთელი ძალით მიკრავს გულში
-გამიშვი მამაჩემთან მინდა მუშტებს ვურტყავ
-ჩშშ! დაწყნარდი...
-საბა მითხარი ის არ მომკვდა... გთხოვ არ მომკვდარა მამა არ დამტოვებდა ეს შეუძლებელია
-შემომხედე... დაწყნარდი
საავადმყოფოდან განადგურებული გამოვდივარ საბა რომ არ მიჭერდეს ალბათ დაბლა დავეცემოდი ,,ჩემი მამიკო,, ვჩურჩულებ და იქვე სკამზე ვსხდებით
-სარა...წყნარად მამაშენი სულ შენთან იქნება ნუ გეშინია მეც ხომ აქ ვარ გპირდები სულ შენთან ვიქნები და დაგიცავ გთხოვ ოღონდ ნუღარ იტირებ გთხოვ ვერ გიყურეუბ როცა ტირი
-მაგრამ მამა ის აღარააა
-ჩშშ.. ყველაფერი კარგად იქნება...
ალბათ საბა რომ არა უფრო უარესად გადავიტანდი ყველაფერს... საბოლოოდ მაშინღა ვნახე მამაჩემი როცა მიწას აბარებდნენ როგორ მომენატრება ჩემი მამიკო ჩემი გმირი..
სამი თვე გადის ნელ-მელა ვეგუები იმ ფაქტს რომ მამა აღარაასაბა გვერდიდანა არ მცილდება სულ ჩემთანაა სულ ცდილობს გამამხიარულოს, ჩემი ლუნაც მომიყვანა.
-გინდა დღეს კაფეში წავიდეთ,წიწილავ...
-კარგი ვეუბნები მე და მოსამზადებლად ჩემს ოთახში გავდივარ
გარდერობიდან დედაჩემის ნაყიდ კაბას ვიღებ და ტანზე ვირგებ ელვს ნახევრამდე ვკრავ და მეტზე ვეღარ ვაწვდენ ხელს
-საბააა-ვეძახი მორიდებით თან მრცხევენია ასეთ მდგონარეობაში რომ მნახავს
-რახდება? შემოდის საბა და მზერაჩემზე უშტერდება
-კაბას შემიკრავ ვეუბნები და თავს დაბლა ვხრი რომ ჩემი სიწითლე დავმალო
-დიდი სიამოვნებით ეშმაკურად მიღმის და ჩემსკენ მოდის მისი ხელი ბეჭებზე მეხება და ჟრუანტელი მივლის რასაც ისიც ამჩნევს და სპეციალურად თმასაც მისწორებს ... მე კი თვალებს ვნაბავ
-ასე ვმოქმედებ უკვე შენზე??-მეჩურჩულება ყურთან დაყურის ბიბილოზე მკბენს
თვალებს ვაჭყეტავ აღარ ვიცი რა ვთქვა მისკენ ვბრუნდები და თვალებში ვუყურებ ვნებამორეულს თვალები უელავს
-წავიდეთ...-ვეუბნები წყნარად და ოთახს ვტოვებ, ისიც უკან მომყვება
მანქანაში ადგილს ვიკავებთ
-იცი კაბაში პირველად გხედავ... ჩემი ნება რომ იყოს სულ კაბით გატარებდი
-გაჩუმდი საბა..კიდევ კარგი შენი ნება არაა
-რატომ?? იბნევი კომპლიმენტებზე
ვერაფერს ვპასუხობ და თავს გვერდით ვატრიალებ ის კი ყურის დაბდა მთავარ არტერიაზე მკოცნის ფეხებზე სულ ეკლები მაყრის და ოდნავ ვიშმუშნები
-მომწონს როგორც ვმოქმედებ შენზე
ამასობაში კაფეშიც მივედით
-რას შეუკვეთავთ გვეკითხება ოფიციანტი
-თეთრი ღვინო და ქათმის სალათი ეუბნება სანდრო... შენ?
მე ჯერ კიდევ დაბნეული ვარ
-ჰა...მე შოკოლადის ნამცხვარს
საბბა საკმაოდ ბევრ თეთრ ღვინოს სვამს კიდევ კარგი აქვე ახლოს ცხოვრობს და ფეხითაც შევძლებთ მისვლას
-უკვე წასვლის დროა
-რაო წიწილავ დაღამდა?
- კი წავიდეთ რა?-მუდარისთვალებით ვუყურებ-ცოტა ფეხითაც გაავიაროთ
-კარგი როგორც გინდა-მეუბნება საბა და იაუქრობას ვტოვებთ
ქუჩაში მიმავლები ათას სისულელეზე ვლაპარაკობთ...საბა უცებ ხელში მიყვანს და მაბზრიალებს სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვარ
-საბა დამსვი ჩაგივარდები
-არასოდეს ამბობს და უფრო ძლიეს მატრიალებს
ამასობაში სახლსაც ვუახლოვდებით... ჯერ საბა შედის შემდეგ მე კარის დაკეტვასაც ვერ ვასწრებ და საბა ბრუნდება და კარზე მაკრავს შეშინებულს გული ამოვარდნას მაქვს გაშტერებული ვუყურებ საბას ამღვრეულ თვალებში და გააზრებასაც ვერ ვასწრებ მხეცივით მკოცნის ტუეჩბში მოულოდნელობისგან ვკრთი...ჩემი პირველი კოცნა.... არც ვცდილობ შევეწინააღმდებო პირიქით გამოუცდელი მე ვცდილობ ავყვე კიდეც ხელებს ჩემს წელზე აცურავებს და ჩემი კაბის ელვას ეძებს რომ გახსნას და აი იპოვა კიდეც კაბა სრიალით მოშორდა ჩემს ტანს და ახლა მთლიან წელზე დაიწყო ხელების სრიალი ვნებამორეული მე შემთხვევით ტუჩზეც კი ვკბენ ის კი ვაღარ ცდილობს თავის შეკავებას
-აჰჰ! წიწილავ ფრთხილად! მეუბნება ისე რომ ჩემს ტუჩებს არც კი შორდება შემდეგ ხელები ოდნავ დაბლა ჩააქვს და საჯდომზე მიჭერს მეც თითისცერებზე ვიწევი რომ უკეთ მომწვდეს და მთელი ტანით ზედ ვეკრობი ხელში მიყვანს და მის წელზე ვიკავებ ადგილს ყურის ბიბილოს ოდნავ ვწუწნი და სველ კოცნებს ვუტოვებ არეტიაზე ის კი ვნებისგან ოდნავ მკბენს ლავიწზე უეცრად ლოგინზე ვვარდები ოდნავ ზემოთ ვიწევი ის კი ზემოდან დამცქერის ,,ჩემს ხელში ხარ,,-ის თვალებით თვითკმაყოფილი ჩემს ზემოდან იკავებს ადგილს და მთელი ტანსაცმლისგან მანთავისუფლებს შემდეგ კი თვალებში მაშტერდება
-ამას ინანებ??-მეჩურჩულება ყურთან და მკოცნის
-შენთან არასოდეს-ვეუბენბი მეც
-შეგიძლია გამაჩერო
-მე...მე არა
ფეხებზე ხელს მისმევს და ოდნავ მიჭერს,მკერდძე კოცნის კვალს მიტოვებს და ის ჩემშია მე მისი ვარ
-ჩემი ხარ...
-მეჩურჩულება ყურთან...
-მხოლოდ შენი-ვეუბენბიმეც
დილით მზის სხივები მაღვიძებენ თავს მაღლა ვწევ და ვხედავ თუ როგორ დამცქერის საბა ზემოდან იმის გააზრებაზე რომ ახლა სულ შიშველი ვარ საბანს ვბღუჯავ და თავს ვმალავ
-ჩემი წიწილა!!-თავს მაწევინებს თვალებში ჩამცქერის და ცხვირზე მკოცნის...ლოგინიდან ვდგები და სამზარეულოში გასასვლელად ვემზადები
-ლუნა ყავას მეც ხომ გამიკეთებ
ადგილზე ვიყინები...ლუნა....ლუნას მამაჩემი მეძახდა მის გარდა არავინ იცოდა..მან საიდან...
მისკენ ვბრუნდები
-შენ...საიდან...იცი...
-შენთან სახლში ფოტო ვნახე მამაშენთან გადაღებული უკან წარწერით
-გთხოვ აღარ დამიძახო-ვეუბენბი თვალებცრემლიანი
-კარგი დაწყნარდი -მიახლოვდება და მიხუტებს
-ააააა-ვკივი უცებ
-რაიყო წიწილა..მიყურებს შეშინებული საბა
-შიშველი ხარ
-უიმე მართლა წიწილა ხარ...
გავიდა სამი თვე მე და საბამ ჯვარი დავიწერეთ....
ერთ დღესაც საბას ცხვირწტინ ორსულობის ტესტი ავუფრიალე
-ხედავ საბაა??
-რას
-მალე მამა გახდებ...
-მართლა სარა...
-ჰმ სარაა-გავიოცე
-ჰო რაიყო
-მე ხომ წიწილა ვიყავი...
-ახლა კრუხი ხარ- მითხრა მან და ოთახიდან გავარდა რათა ჩემს მიერ ნასროლი ბალიში აეცილებინა...

P.S შემთხვევით შემომეწერა მუზა მომივიდა აბა მითხარით რამოგეწონათ და რა არა ან საერთოდ მოგეწონათ თუ არა )))