***
-დედა მე გავდივარ! -მივაძახე სამზარეულოში მყოფ დედაჩემს.
-სად მიდიხარ მარიამ? -უკვე გასვლას ვაპირებდი რომ უცბად გამომძახა!
-სასეირნოდ მივდივარ დედა! -ვუთხარი და გავუღიმე
-კარგი, იცოდე სახში მალე დაბრუნდი! -მისთვის აღარაფერი მითქვამს სასწრაფოდ სახლიდან გამოვედი. მივყვებოოდი თბილისის ქუჩებს, ვუყურებდი ათასნაირი ტიპის ადამიანებს! ზოგიც ჯდებოდა ჩემს გემოვნებაში ზოგიც კი არა. მერე ერთერთ პარკს მივუახლოვდი და თავისუფალ სკამზე ჩამოვჯექი. ხალხზე დაკვირვება დავიწყე. ყოველთვის მიყვარდა ადამიანებზე დაკვირვება. ვუყურებდი მოცინარ ბავშვებს და ეს საოცარ სიამოვნებას მაყენებდა. ვუყურებდი ხელ ჩაკიდებულ წყვილებს როგორ დასეირნობდნენ. და ღრმადაც ვოხრავდი რადგან მე არ მყავდა გვერდით საყვარელი ადამიანი. ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული. ზამთრის გრილი ნიავი შავ თმას მიწეწავდა...
-ხელი გამიშვი იდიოტო! -უცებ გავიგე ვიღაც გოგოს ყვირილი. და მზერა მისკენ გადავიტანე
-ნუ ყვირი ხმას დაუწიე! -ბიჭიც არ ჩამორჩა ხელზე ხელი მაგრად ჩასჭიდა და მის უხეშად გაყვანას შეეცადა!
-ხელი გამიშვი მეთქი! -გოგო ნა კვლავ ყვირილს აგრძელებდა მაგრამ იქ მყოფი არცერთი მამრობითი სქესის წარმომადგენელი მის დახმარებას არ ცდილობდა. მეტიც თითქოს და ეს ყველასთვის ჩვეულებრივი მოვლენა ყოფილიყო!
-ხელი გაუშვი! -,მკაცრად ვთქვი და მათ შორის ჩავდექი! ცოტახანს ბიჭი გაჩერდა თითქოს გაშეშდა მოსალოდნელიც იყო გაუკვირდა
-ოჰ კეთილი ანგელოზი! -თქვა და დამცინავად ჩაიცინა, ცალი ხელით კი ჩემს გაწევას შეეცადა.
-შენი დამპალი ირონია შენთვის შეინახე! -ვუთხარი და გოგონა ხელიდან გამოვგლიჯე უხეშად რომ ვთქვათ! ბიჭს თვალები გაუფართოვდა. აშკარად უკვირდა ჩემი საქციელი!
-ძალიან ბევრს იღებ შენს თავზე გოგონავ! იცოდე ინანებ -ძარღვებ დაბერილმა თქვა უცნობმა ბიჭმა
-შენი დამპალი მუქარა შენთვის შეინახე! -კბილებს შორის გამოვცარი -იცოდე მასთან მიკარება აღარ გაბედო! -ვუთხარი და თვალებთან თითი ავუფრიალე! მერე კი გოგნას ხელი ჩავჭიდე და პარკიდან გავიყვანე!
-მისმინე! -ხმა აკანკალებულმა მითხხრა!
-არა ეს შენ მისმინე! -ვიცოდი უკვე შეშინებული რის თქმასაც აპირებდა -მე მისი არ მეშინია! და ვერაფერს დამიშავებს ვერც მე და ვერც შენ! დამშვიდდი! წამოდი კაფეში შევიდეთ და ყველაფერი მომიყევი! -ვუთხარი და გავუღიმე. გოგონაც დამემორჩილა
-მე შოკოლადის ნამცხვარი და ყავა შენ? -ვუთხარი ჩემს წინ მჯდარ გოგოს
-იგივე -თქვა და თავი მორცხვად ჩახარა მის ამ საქციელზე გამეღია
-მასაც იგივე მოუტანეთ -ღიმილით ვუთხარი მიმტან გოგონას. მერე კი უცნობისკენ გადავიტანე მზერა -მარიამ ბურდული -გავაცანი ჩემი თავი გოგონას ღიმილით. ახლა კი მას დაველოდე
-ელენე საგლიანი! -მითხრა. ელენემ წამიერი ლოდინის შმდეგ
-სასიამოვნოა ვუთხარი ღიმილით -მომიყევი შენზე, რა მოხდა პარკში? ვინ იყო ის ბიჭი? -ვკითხე გაბრაზებით
-ის ჩემი ძმაა -თქვა ელენემ და წამით ადგილს მივეყინე
-რა? -შეშფოთებულმა ვთქვი
-ჰო ის ჩემი ძმაა მარიამ -თქვა და თავი დაბლა ჩახარა
-კი მაგრამ ეს შეუძლებელია! -ხელი მოვმუშტე -მაშინ ასე, ასე უხეშად რატომ მოგექცა? -ვკითხე კვლავ გაკვირვებით
-იცი მარიამ ყველაფერი ისე არ არის როგორც ერთი შეხედვით ჩანს -თქვა და ამოიოხრა
-მაშინ როგორ არის? -ვკითხე თან დაინტერესებულმა და თანაც გაბრაზებულმა -მომიყევი!
-ჩემმა ძმამ გაიგო რომ ორსულად ვარ და ამიტომ გაბრაზდა -მითხრა და შევნიშნე თვალიდან ობოლი ცრემლი როგორ გადმოუგორდა. წარბები შევკარი მივხვდი ახლა რასაც მოვისმენდი არ მომეწონებოდა!
-ბავშის მამა? -ვკითხე წარბაწევით
-მიმატოვა! მისთვის ერთი ღამის გასართობი აღმოვჩნდი -თქვა და თავი ჩახარა რათა ცრემლები დაემალა. მონასმენმა ადგილზე გამყინა ცოტახნით ხმას არ ვიღებდი
-დამშვიდდი არ ინერვიულო! -ვუთხარი და მხარზე ხელი დავადე -ეს ბავშვი ჰომ გინდა? -ვუთხარი და გავუღიმე
-კი მარიამ ძალიან მინდა -მითხრა გახარებულმა -მაგრამ.. -თქვა თუ არა დასევდიანდა
-მაგრამ შენი ძმა მისი დატოვების უფლებას არ მოგცემს -ვთქვი ორაზროვნად
-ჰოო.. -თქვა და ყავა მოსვა
-დამშვიდდი არ ინერვიულო -ვინ არის შენი შვილის მამა? -ვკითხე დაინტერესებულმა
-ის... -ჩაეღიმა.
-ღიმილით შენ ძმას გავხარ ოღონდ ერთი განსხვავებით მისი დამცინავია! -ვთქვი ირონიით
-ერეკლე არცისეთი ცუდია როგორც შენ გგონია -მითხრა და გაიღიმა
-ჰო ეტყობა როგორი ანგელოზიც არის -ვთქვი და ტუჩის კუთხე ჩავტეხე ელენეს გაეცნია. გამიხარდა რომ გამხიარულდა
-ელენე გპირდები რომ ყველაფერი კარგად იქნება! -ვუთხარი და მოვეხვიე
-მადლობ მარიამ! -მითხრა და მანაც შემომხვია ხელები
-რამდენი წლის ხარ ელენე? -როდესაც საწყის მდგომარეობას დავუბრუნდით
-20-ის -მითხრა ღიმილით -შენ? -მკითხა ცნობის მოყვარედ
-18-ის -ვუთხარი ღიმილით. მან გაიკვირვა
-მართლა? და საიდან შენში ამდენი გამბედაობა? -მკითხა დაინტერესებულმა
-ბავშობიდან ვერ ვიტან უსამართლობას გამომდინარე აქედან არაფრის მეშინია! თანაც ჩემი ოჯახის მხარდაჭერას ყველგან და ყოველთვის ვგრძნობ -ვუთხარი თავდაჯერებულმა
-ჰოო ოჯახი -თქვა და ტკივილით ამოიოხრა
-დამშვიდდი! ჩემთან წამოდი კარგი? -ვუთხარი ღიმილით
-კი მაგრამ.. -თქვა დამორცხვილმა
-არავითარი მაგრამ! -ვუთხარი ანგარიში გადავიხადე და სასწრაფოდ ჩემი სახლისკენ გავეშურეთ მე და ელენე...


****

უკვე ორი დღე გავიდა რაც ელენე ჩემთან ცხოვრობს სიმართლე გითხრათ. საკუთარ თავს სულ იმას ვეკითხები როგორ დავეხმარო მას? როდემდე იქნება ასე? პატარა ბავშვით მარტო როგორ უნდა იცხოვროს? მისი ოჯახიც არ უდგას მხარში. ელენეზე ფიქრი ყოველთვის ძალიან დიდ ტკივილს მაყენებდა იმიტომ რომ ვერაფრით ვეხმარებოდი მხოლოდ იმის გარდა რომ მას საცხოვრებელ ადგილსა და მეგობრობას ვთავაზობდი, უკვე კარგი მეგობრები ვიყავით შეიძლება ითქვას უფრო მეტიც ერთმანეთისთვის.. ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული ტელეფონზე უცნობი ნომრმა რომ დამირეკა
-გისმენთ -ვთქვი ცნობისმოყვარედ
-მარიამ ბურდული ხარ? -მომესმა ვიღაცის ცივი ხმა გამაჟრღოლა თითქოს ადრეც მსმენია მსგავსი ბარიტონი მაგრამ ვერ ვიხსენებდი
-დიახ მე ვარ! -ვთქვი მეც ცივად
-აჰაა -თქვა და მივხვდი რომ ჩაიცინა
-რა გნებავთ? -ვთქვი გაბრაზებულმა
-თქვენთან შეხვედრა! -მითხრა ბრძანებლურად
-უკაცრავად? და იანებ ამიხსნათ რატომ?
-ჭკუა უნდა გასწავლოთ იმასთან დაკავშირებით რომ სხვების საქმეში არ უნდა ჩაერიო! -მითხრა გაბრაზებით და ცოტა ხმამაღალი ტონით
-ჯერ ერთი ხმას დაუწიე! მერე მეორე სად და რომელ საათზე ? -ვუთხარი მკაცრად..
-მისამართს მოგწერ! -მითხრა ხმაში კი აშკარა გაკვირვება იგრძნობოდა
-ნუ გიკვირს მე შენი არ მეშინია! -ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე... მეშინოდა თუ არა "ერეკლე საგლიანის"? ალბათ გაინტერესებთ და არა არ მეშინოდა რადგან არც მე ვიყავი ნაკლებად პრინციპული ამაყი და რაც ალბათ ამ დროს ყველაზე მთავარია "გავლენიანი"... ელენესთვის მისი ძმის ზარის შესახებ არაფერი მითქვია.. არ მინდოდა ენერვიულა... ერეკლე 8-ის ნახევარზე რესტორან ტიფლისში მელოდა მეც შესაბამისად დავიწყე მზადება.. ჩავიცვი მუხლებამდე სიგრძის, გრძელ მკლავიანი შავი კაბა.. ფეხზე ასე ვე შავი პერის მაღლები წინ ოდნავ წვეტით. მსუბუქი მაკიაღი გავიკეთე და გრძელი თმა უბრალოდ გავიშალე..
-ვაუ მარიამ რა ლამაზი ხარ! -ელენებ გაოცებულმა მითხრა -საერთოდ არ გავხარ 18-ი წლისას ნამდვილი "ლედი" ხარ მითხრა და აკისკისდა
-ოჰ მადლობთ -ვუთხარი ღმილით
-და თუ საიდუმლო არ არის სად მიდიხარ? -მკითხა ცნობის მოყვარედ
-შენი ძმა უნდა ვნახო! -ვთქვი და სარკის წინ დავტრიალდი
-რაა? -გაშტერებული თვალებით მიყურებდა ელენე
-ნუ გეშინია! მხოლოდ ვილაპარაკებთ! -ვუთხარი და მოვეხვიე
-მადლობ მარიამ! -მითხრა და მომეხვია
-იცოდე ცრემლები არ დამანახო! -გაბრაზებით ვუთხარი
-კარგი! -მითხრა დამჯერი ბავშვივით და გაიცინა -ისე არამგონია ერეკლემ დღეს ლაპარაკი შეძლოს საერთოდ -მითხრა და თვალი ჩამიკრა
-ელენე! -თვალები მკაცრად დავუბრიალე
-კარგი ჰო კარგი -მითხრა სიცილით..

***
სახლიდან გამოვედი.. ჩემს შავ მერსედესში ჩავჯექი და რესტორან ტიფლისში წავედი.. ადგილზე ნახევარ საათში ვიყავი მაგრამ გადავწყვიტე ცოტა მელოდინებინა და ერთი საათი მანქანით თბილისს ვურტყავდი კრუგებს...

(ავტორი)

-ნეტავ ამდენ ხანს სად არის? -რესტორანში ბოლთას სცემდა საგლიანი მაგრამ ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა...

უეცრად ხალხის მზერა შემოსასვლელი და ასევე გასასვლელი კარებისკენ იყო! ვინაიდან და რადგანაც ყველამ შეამჩნია საოცრად ლამაზი და უნაკლო ტანის მქონე გოგონა.. ერეკლეც გაშეშებული იჯდა სანამ გოგონა მას არ მიუახლოვდა.. სასწრაფოდ ფეხზე წამოდგა. თითქოს ენა გადაყლაპა... არც მარიამს გამოპარვია ერეკლეს მდგომარეობა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა
-როგორც ჩანს ჯელტმენობა გაკლია! -თითქოს და დამცინავად უთხრა მარიამმა გაშეშებულ ერეკლეს.. ერეკლემ იმწამსვე დამცინავად ჩატეხა ტუჩის კუთხე როგორც ჩანს აზრზე მოსულიყო
-შეგიძლია დაჯდე -უთხრა მარიამს და პირველი თვითონ დაჯდა
-შენნაირ უზრდელს ჯელტმენობას როგორ ვთხოვ საერთოდ -თქვა მარიამმა და თმა გვერძე გადაიყარა. ერეკლეს ხმა არ ამოუღია უყურებდა და თითქოს ენაც გადატლაპა კიდევ ერთხელ -მე წითელ ღვინოს დავლევ -თქვა მარიამმა და გაიღიმა აჰა კიდევ ეს თვალის მომჭრელი ღიმილი რა უნდა რომ მოკლას ეს ბიჭი?
-რათქმაუნდა -თავაზიანად თწვა ერეკლემ
-თავაზიანობაც სცოდნია ვაჟბატონს -თქვა მარიამმა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა
-თავაზიანობაზე შენ ნუ ილაპარაკებ კარგი? -დამცინავად უთხრა ერეკლემ
-რას გულისხმობ? -წარბაწევით კითხა ნარიამმა
-რას და 1 საათი მე არ დამიგვიანია -უთხრა წარბ შეკრულმა
-რას ვიზავთ დაგვიანება ვიცით ქალებმა! -თქვა და გაიღმა, ერეკლე კვლავ გაიყინა მერე კი მასაც გაეღიმა ახლა კი მარიამი გაიყინა მისი თვალის მომჭრელი ღიმილის დანახვისას. თანაც წინ ხომ ისეთი საოცრად სიმპატიური ბიჭი ეჯდა როგორიც ერეკლე იყო? დაბნეულმა გოგონამ ღვინის ჭიქა შელში აიღო და მთლიანად გამოცალა ერეკლე თვალებ მოჭუტული აკვირდებოდა მარიამის საქციელს...
-რისთვის დამიბარე? -ცოტა უკონტროლო ხმით თქვა გოგონამ
-ჩემს დაზე სასაუბროდ -თქვა და ახლა მან მოსვა ღვინო
-ოჰ ახლა გაგახსენდა და რომ გყავს? მაშინ დავიწყებული გქონდა არა პარკში ყველას თანდასწრებით რომ დაამცირე? და მისი შვილის მოკვლა გინდა? -ვთქვი ერთიანად გაბრაზებულმა
-წესიერად მელაპარაკე! -ხმა მაღალი ტონით თქვა ერეკლემ -ის იმ ნაბიჭვრის შვილია ვინც ჩემი და გამოიყენა გესმის და მერე მიაგდო! -გაბრაზებით თქვა და ღვინო კვლავ მოსვა!
-მისმინე და პირველ რიგში ის შენი დის შვილია! -გაბრაზებით თქვა მარიამმა -და მე უფლებას არ მოგცემ რომ მას რამე დაუშავო! -თქვა და.მკვლელი მზერა ესროლა ერეკლეს.. მარიამის ნასროლა მზერამ ერეკლე კვლავ ადგილს მიჰყინა.. მარიამიც გაშეშებული უყურებდა ერეკლეს საოცარ სხეულს და გარეგნობას იშვიათი კანის ფერს მის მამაკაცურ ნაკვთებს მის მოძრაობებს მიხვრა მოხვრას როგორიც არავის გავს!
-შენ მე უფლებას არ მომცემ ესეგი? -კვლავ აზრზე მოვიდა ერეკლე და დამცინავი ღიმილი სტყორცნა ნარიამს
-დიახ! -თქვა და ფეხზე წამოდგა, მაგრამ უცებ თავში ყველაფერი დატრიალდა მარიამი გრძნობდა გონებას ნელ ნელა როგორ კარგავდა.. ერეკლემაც შეამჩნია და სასწრაფოდ მარიამს მივარდა გოგონა უცებ ჩაესვენა ერეკლეს ძლიერ მკლავებში... ცოტახანს ერეკლე გაუნძრევლად იდგა და მარიამის უგონო სხეულს უყურებდა.. ვაღიარებ ანგელოზი იყო შავებში გამოწყობილი ანგელოზი... ერეკლემ სასწრაფოდ ხელში აიყვანა და მანქანით სადღაც გააქანა.. მიდიოდა და სარკიდან მარიამის უგონო სხეულს უყურებდა.. დანიშნულების ადგილზე მივიდნენ ერეკლემ მანქანიდან ხელში აყვანილი გადმოიყვანა.. მერე კი სასტუმროში შეიყვანა. ნომერში შესვლის თანავე ლოგინზე გადააწვინა.. ცოტახანს უყურებდა და ტკბებოდა ხვდებოდა უმანკო ანგელოზი იყო... მივიდა ფეხსაცმელი და კაბა მშვიდად და ფრთხილად გააძრო. თითქოს უფრთხილდებოდა არ უნდოდა რამე სტკენოდა.. მაგრამ თუ უფრთხილდებოდა მაშინ რა ჯანდაბას აკეთებდა? რა ქონდა ჩაფიქრებული... კიდევ უყურა დითხანს უყურა საცვლების ამარა დარჩენილ მარიამს უნაკლო იყო.. აი ისეთი კაცს ერთი ნახვით ჭკუიდან რო შეგშლიდა.. ერეკლე ან ახლა ამას გრძნობდა ან შურის ძიების სურვილით იყო შეპყრობილი.. დაიხარა ბლუს ჰალტერიც ერთი ხელის მოსმით გახადა.. კვლავ გაშტერებული დასცქეროდა მერე კი უკანასკნელი ნაჭრისგანაც გაანთავისუფლა რომელიც მარიამის სხეულს სულ მცირედით მაინც ფარავდა.. ვსო ახლა კი სრულიად შიშველი იწვა მარიამი რბილ საწოლზე და მშვიდად ფშვინავდა, ვერც კი ხვდებოდა რა ხდებოდაა ეძინა თითქოს მკვდარივით ეძინა.. "მძინარე მზეთუნახავი " იყო ერეკლე ნერვიულად ისვამდა ჯერ კეფაზე მერე კი თავვზე ორივე ხელს.. რა ხდებოდა მასში ორი გრძნობა ცდილობდა გამარჯვებას. ერთი შურისძიებისა! მეორე კი რაღაც უფრო პატარა მაგრამ უფრო ძლიერი სათუთი და უმანკო... ერეკლემ პიჯაკი გაიხადა საროჩკის ღილების შეხსნაც დაიწყო... ოღონ ეგ არა ერეკლე ოღონდ შურისძიება არაა გონს მოეგეე!! არა აღარ ესმოდა გაიმარჯვა შურის ძიების გრძნობამ გაიმარჯვა ანი იქნებ სხვა გრძნობამაც ? რომელიც უბრალოდ მარიამის დასაკუთრების სურვილით იყო გამოწვეული.. არ ვიცი სიმართლე გითხრათ ვერც მე გავიგე რა ხდება ამ ბიჭში.. მივიდაა ჩაეხუტაა უყურა კიდევ უყურა.. მისი სურნელიც ხარბად შეიგრძნო.. მერე კი მის ტუჩებსაც მისწვდაა.... თითქოს და უნდოდა გაჩერება მაგრამ ვეღარ ჩერდებოდა რატომ შურის ძიება თუ ეს სხვა გრძნობის გამო იყო.. კოცნიდა დაა უფრო მეტიც მოუნდაა....................



(მეორე დღე დილა)
---მარიამი---
თვალების გახელა მინდა მაგრამ ვერ ვახელ.. წამოდგომა მინდა მაგრამ ვერ ვდგები.. ღმერთო თავი და სხეული ძალიან მტკივაა რა ხდება რა მჭირს? გვერძეც ვერ ვტრიალდები რაღაც მძიმეს ვყავარ დაჭერილი.. რა ხდებაა თვალებსს ნელ ნელა ვახელ.. ვახელ ჯერ უცნობი ჭაღი მოხვდა ჩემს თვალთა ხედვას შემდეგ კი თავი წამოვწიე უცნობი გარემო.. თავი კვლავ დაბლა დავაგდე.. და თვალები დავხუჭე მერე კი გავახილე არაფერი შეცვლილა.. გვერძე გადავატრიალე თავი დაა აიი მააშიინ კიიი... არა არაა ეს სიზმარიაა! გონებაში ჩემს თავს ვამხნევებდი.. მერე ჩემს მუცელზე შემოხვეულ ხელებს შევხედე.. შიშველი ვიყავი, შიშველი იყო! თვალები კვლავ დავხუჭე.. დაიძინე დაიძინე! მაგრამ ვერაფრით ვიძინებდი მუცლის ტკივილი ძალიან მიძლიერდებოდაა. . მერე ვიგრძენი როგორ შეიშმუშნა ჩემს გვერძე მყოფი სხეული და თვალები კვლავ გავახილე..
-გაიღვიძე -მითხრა ნახევრად მძინარე ერეკლემ.. არა არა ეს სიზმარია კვლავ არ ვწყვეტდი საკუთარი თავის გამხნევებას..
-მომშორდი! -ხმა აკანკალებულმა და აზრზე მოსულმა ვთქვი
-რატო? -მე ასეც მშვენივრად ვარ! -თქვა და ხელებში უფრო კომფორტილად მომიქცია
-მონშორდი მეთქი! -უკვე დავიყვირე
-კარგი დამშვიდდი! -მითხრა და წამოდგა
-დავმშვიდდე არა? -დამცინავად გამეცინა და ძლივს ძლივობით ფეხზე წამოვდექი სხეულზე არაფერი ამიფარებია! -ახლავ გამომხედე! -მრისხანედ ვთქვი! ერეკლემაც არ დააყოვნა და გამომხედა წამით გაშეშდა ჩემს სხეულს მიაჩერდა ალბათ გაუკვირდა არაფერი რომ არ ავიფარე.. -ხო შემომხედე მიყურე! -ვეუბნებოდი და მასთან ახლოს მივედი! -მიყურე კარგად მიყურე უყურე ჩემს სხეულს მიდი! არც გაბედო და თვალი არ მომაშორო! -ვეუბნებოდი და ვგრძნობდი როგორ მერთმეოდა ფეხებში ძალა
-ნუ მთხოვ არც ვაპირებ თვალის მოშორებას! -მითხრა და დამცინავად გაიღიმა
-ჰოო ძალიანაც კარგი მიყურე მიყურე! მერე კი იცი რას შეხედე გუშინ რაც გააკეთე იმას! -ვთქვი და ლოგინდ გადასაფარებელი ავხარე ერეკლემ კვლავ დამცინავად გაიცინა და ლოგინს გახედა მერე კი ღიმილი სახეზე შეეყინა! -ხო უყურე უყურე რა წანართვი! შეხედე რა გააკეთე გუშინ და არც კი გცხვენია ამის იმიტომ რომ ნამდვილი უსირცხვილო ნაძირალა ხარ! -ვეუბნებოდი და ვცდილობდი არ მეტირა არ დავცემულიყავი. რთული იყო მაგრამ უნდა გამეძლო!
-მისმინე მე.. -კარგახნის შემდეგ ხმის ამოღება გადაწყვიტა მაგრამ ვეღარ გააგრძელა
-ხმა არ ამოიღო! უბრალოდ შენს ნამოქმედარს უყურე! -ვთქვი და ჩემი ტანისამოსი ავიღე სააბაზანოში შევედი. წყალი გადავივკე მერე კი მოვწესრიგდი და გამოვედი.. ერეკლე კვლავ გაშეშებული უყურებდა მერე გამომხედა.. და კვლავ დამცინავად გაიღიმა
-კახპავ - თქვა და ჩემკენ დაიძრა -ქალიშვილობა რამდენჯერ აღიდგინე? -მკითხა საოცრად დამამცირებელი კითხვა რაზეც ისტერიული სიცილი ამიტყდა..
-გამატარე! -ვუთხარი და ოთახიდან გავედი.. სასტუმრო ზიზღით დავტოვე, მთელი ამ დროის განმავლობაში ვცდილობდი ცრემლები დამემალა! არ მეტირაა.. მივყვებოდი თბილისის ქუჩებს და თითქოს ვხვდებოდი რომ სული წამართვეს. მივდიოდი ნეტავ? ჩემს სიარულს ნეტავ სიარული თუ ერქვა... მივედი და გზამ "სამების" ტაძრამდე მიმიყვანა.. მივედი და თითქოს შესასვლელთან გავიყინე. უიკვე ვეღარ შევძელი მიწაზე მყარად დგომა და ჩავიკეცე მთელი სხეულით დავენარცხე ცივ იატაკს, რომელიც როგორც მოგეხსენებათ ზამთარში მართლაც რომ ყინულივით ცივი იყო..მაგრამ ვგრძნობდი კი სიცივეს? გაყინული და უსულო სხეული ნუთუ რამეს გრძნობს? არა არაფერს! ეკლესიის შესასვლელთან წაქცეული ვეგდე და ცხარე ცრემლებით ვტიროდი. ვინ იყო იმ დროს ჩემი მშველელი? არავინ! ხალხი? გამვლელ გამომვლელისგან მხოლოდ მზერა იყო რა დააშავე ასეთი? აი ეს იყო ხალხი! ვტიროდი და ეკლესიაში შესვლას ვერ ვბედავდი! როდესაც ჩემთან მამაო მოვიდა ხელი მაგრად ჩამჭიდა და წამომაყენა..
-რა გჭირს Dვილო ჩემო? -მკითხა თვალებით რომლითაც მთელი 18 წლის მანძილზე ჯერ არავის შემოუხედავს ჩემთვის! მინდოდა მეთქვაა მაგრამ ტირილისგან ხმაც კი წამრთმეოდა! -დამშვიდდი შვილო წამოდი წავიდეთ და ყველაფერი მომიყევი -მითხრა და თბილად გამიღიმა..
-არა მამაო! -ამდენი ხნის განმავლობაში პირველად ამოვიღე დაუმორჩილებელი ხმა! -უკაცრავად უნდა წავიდა -ვთქვი და გამოვეცალე. რატომ გავაკეთე ეს? ვერ გეტყვით ალბათ სირცხვილმა გამაკეთებინა ეს ყოველივე! როგორ მეთქვა გუშინდელი სათღამოსვშესახებ თვალი როგორ გამესწორებინა მისთვის არ ვიცოდი ასე რომ წამოვედი!.. კვლავ გავუყევი თბილისის გაყინულ ქუჩებს!.. მივდიოდი და ვხვდებოდი გონებას ვკარგავდი, მაგრამ მაინც მივდიოდი...

***
-გოგონა, გოგონა -მესმოდა ვიღაცის თითქოს მავედრებელი ხმა -ხმა გაგვეცი! -მეძახდნენ და ვგრძნობდი როგორ მირტყავდნენ სახეში, მინდოდა მეთქვა რომ ცოცხალი ვიყავი მესმოდა მაგრამ ვერც ხმას ვიღებდი და ვერც თვალებს ვახელდი. ვკვდებოდი ალბათ! ვფიქრობდი და გონებაში მწარედ მეღიმებოდა! -გოგონა! -ხმა და ვიღაცის სახეში შემორტყმა ერთი იყო რომ აზრზე მოვედი.. თვალები გავახილე.. -როგორ ხარ? -მაშინვე მკითხა შეშინებულმა ქალმა...
-კარგად ვარ! -ვთქვი ძლივს და გასაგონად
-კარგი დაისვენე და მერე ვილაპარაკოთ -მზრუნველად მითხრა ქალმა და თავზე ხელი გადამისვა.. ცოტახანს ვუყურებდი როგორ ტოვებდა ქალი ოთახს.. შემდეგ კი ყველაფერი ბურუსმაც მოიცვა. მეძინა, მეძინა. კარგახანს მეძინა.. თვალები ზანტად გავახილე ვიღაც ცდილობდა ჩემს გაღვიძებას, შევიშმუშნე
-გაიღვიძე! -გავიკე ნაცნობი ხმა
-დიახ მღვიძავს -ვთქვი და თვალები ნელა გავახილე
-როგორ ხარ? -მზრუნველად მკითხა სასიამოვნო გარეგნობის ქალმა
-მადლობთ კარგად -ვთქვი და ნაძალადევად გავიღიმე -შეიძლება წავიდე? -ვთქვი და წამოდგომას შევეცადე
-არა გოგონა ანალიზები უნდა გაგიკეთოთ! -მითხრა და ხელით ჩემს დაწვენას შეეცადა
-არა არ არის საჭირო მე კარგად ვარ! -ვთქვი და წამოვდექი.. მადლობთ ყველაფრისთვის მაგრამ მე უნდა წავიდე! ვთქვი და წამოვედი საავადმყოფოც უკან მოვიტოვე. და ამჯერად სახლში მივედი!
-მარიამ! -სახლიდან შეშინებული სახით გამოვარდა ელენე -მარიამ რა გჭირს? რა მოხდა? -მეკითხებოდა მე კი პასუხის გაცემის თავიც არ მქონდ -მარიამ გთხოვ მითხარი რამე! -უკვე თხოვნაზე გადავიდა ელენე
-დამშვიდდი ყველაფერი კარგადაა უბრალოდ დასვენება მჭირდება! მერე ვილაპარაკოთ -ვუთხარი და მაგრად მოვეხვიე, სახლში შევედი. ოთახში ავედი.. სააბაზანოში შევედი და სხეული მაგრად გავიხეხე ღრუბლის მეშვეობით, კანი მთლად გადავიტყავე თითქოს ვცდილობდი გუშინდელი ჭუჭყის მოშორებას. მაგრამ მუცლის მწარე ტკივილი ყველაფერს მახსენებდა.. ვტიროდი შიშველი სხეულით დავვარდი კაფელზე და არც კი ვიცი ასე უღონოდ რამდენ ხანს ვიწეღი. სანამ ელენემ არ მომიკაკუნა კარებზე გავიგე მისი შეშინებული ხმა და ფეხზე წამოვდექი! ხალათი მოვისხი და სააბაზანოდან გამოვედი!
-მარიამ მითხარი რა გჭირს! -მითხრა დაინტერესებულმა, შეშინებულმა და აღელვებულმა ელენემ.
-ახლა არა ელენე გთხოვ ცოტახანს უნდა დავიძინო -ვთქვი და საწოლში ხალათით შევწექი.. თვალები მაგრად დავხუჭე და ვცდილობდი დაძინებას სადაც არ იქნებოდა ერეკლე, არ იაქნებოდა დღე რომელიც გათენდა და არ მემახსოვრებოდა მომხდარი!...

***
(2 კვირის შემდეგ)
ელენემ უკვე ყველაფერი იცოდა, მომხდარში საკუთარ თავს ადანაშაულებდა. და თან ვერც გაეგო მისი ძმა ასე როგორ მოიქცა ამბობდა ის ასეთი არ არისო. ჩემი სახლიდან წასვლასაც შეეცადა.. მაგრამ მე არ მივეცი ამის უფლება ყველანაირად ვცდილობდი დამერწმუნებინა რომ ის არაფერ შუაში იყო..
-მარიამ მე გავდივარ! -მითხრა ელენემ როდესაც ჩემს ფიქრებში ვიყავი
-სად? -ვკითხე დაინტერესებულმა და გაშეშებული მზერა მისკენ გადავიტანე
-რაღაცეები მაქ საყიდელი და მალე მოვალ -თქვა და ლოყაზე ბავშვივით მაკოცა
-კარგი იცოდე არ დაიგვიანო -გამაფრთხილებლად ვუთხარი რაზეც გაეცინა მეც გამეცინა!.. რომ მკითხოთ იმ დღიდან რამე დაგრჩაო როგორ იტანო კიდე გტკივაო? ვერ გეტყვით არ ვიცი! მაგრამ ერთი ვიცი შევიცვალე!.. ჯანდაბა! ვთქვი და სასწრაფოდ სააბაზანოსკენ გავექანე! უკვე ორი დღეა ღებინება საშინლად მაწუხებდა. მე კი მოწამვლად ვაბრალებდი.. დედა მეუბნებოდა ექიმთან წადიო ელენეც სულ მაგ აზრზე იყო მე კი ექიმთან არაფრის დიდებით არ მივდიოდი!

***
(ავტორი)
კლუბში იჯდა ერეკლე თავის ძმაკაცებთან ერთად. და ჭიქას ჭიქაზე სვამდა! არაფერი ადარდებდაო იფიქრებდით მაგრამ გულის სიღრმეში მაინც რაღაც აწუხებდა!
-რატომ სვამ ერეკლე ამდენს? -უცებ თავზე გაბრაზებული ელენე დაადგა და უემოციო ხმით უთხრა. ბიჭი გაშეშდა -იმიტომ რომ 18-ი წლის გოგოს ცხოვრება დაუნგრიე თუ იმიტომ რომ გამარჯვებას აღნიშნავ? -მრისხანედ თქვა ელენემ. ერეკლე კვლავ გაშეშდა გონებაში "18" უტრიალებდა
-18-ტი ? 18-ტი ? -ხმააკანკალებულმა გაიმეორა სიტყვები და შუშის ჭიქას ხელი მძლავრად მოუწირა ჭიქა ნამსხვრევებად იქცა ერეკლეს კი ხელიდან სისხლი მოსდიოდა.. მისი ძმაკაცები გაკვირვებულები უყურებდნენ აშკარად ვერ გაეგთ რა ხდებოდა..
-ჰო რაიყო რა გაგიკვირდა? -კვლავ ირონიით თქვა ელენემ
-შეუძლებელია -რამდენიმე წუთიანი ლოდინის შემდეგ წამოენთო ერეკლე და შუშის მაგიდას ხელი ისე ძლიერად დასცხო რომ.ისიც გატეხა.. -ის, ის როგორ? -გაურკვევლობაში მყოფი ვერ ხვდებოდა რას აკეთებდა
-ჰო ჰოო ის ის 18 წლის არის! -თქვა ელენემ და კლუბი სასწრაფოდ დატოვა! ერეკლე გონს ვერ მოდიოდა რა ხდებოდა მის თავს..
-ერეკლე ძმაო! -ფეხზე მისი ბავშობის ძმაკაცი წამოდგა და ერეკლეს ჯანჯღარი დაუწყო! -რა ხდება ერეკლე? -მთელი ხმით ყვიროდა! კლუბი უკვე დაცარიელებულიყო. ერეკლე ხმას არ იღებდა ფეხებში ძალა წაერთვა და სავარძელში უღონოდ ჩაესვენა.. საძმაკაცოში მხოლოდ გუკა არ იყო გაკვირვებული.. მან ყველაფერი იცოდა.. მერე კი ბიჭებს უამბო..
-რა ? -ფეხზე წამოვარდა ბექა, და ერეკლეს ეცა -ეს როგორ გააკეთე ერეკლე? -საყელოში წვდა და ფეხზე წამოაყენა - ნუთუ არ შეგეცოდა შენი და ელენიკო მასაც ხომ ანალოგიურად მოექცა ის ! მას კიდევ ძალა მაინც არ უხმარია ყველაფერი ელენეს ნებით მოხდა მაგრამ შენ შენ მასზე უფრო მეტი ნაბი*ჭ ვარი გამოდიხარ! -უთხრა და სახეში დაარტყა ერეკლე კვლავ უღონოდ ჩაესვენა სავარძელში. ბექა კვლავ აპირებდა დარტყმას როდესაც გუკამ ხელი დაუჭირა!
-რას აკეთებ? იმ ძუკნამ სწორედაც ის მიიღო რასაც იმსახურებდა! -თქვა გუკამ და ბექა.გვერძე გასწია
-რაა რებს იძახი? -ახლა ლექსო წამოდგა და გუკას ეცა
-რას და სიმართლეს ის მიიღო რაც დაიმსახურა! -თქვა და ერეკლეს წამოყენებას შეეცადა ბექა და ლექსო გაშეშებულები იდგნენ.. გუკამ და ერეკლემ კლუბი დატოვეს..

***
-დამშვიდდი ძმა! შენი ბრალი არაფერია! იმ ძ*კნამ მართლაც ის დაიმსახურა რასაც იმსახურებდა! -უთხრა როცა მთაწმინდაზე ავიდნენ.. გუკა ყველანაირად ცდილობდა ერეკლეს გამართლებას. ელაპარაკებოდა და ეუბნებოდა რომ ღირსი იყო მარიამი. ერეკლეს სტკიოდა მას არ ეგონა არ ეგონა რომ ბავშვი იყო ვერც კი იფიქრებდა რკმ 18-ი წლის იყო რადგან ასაკთან შედარებით მარიამი მართლას ციდი ადამიანის შთაბეჭდილებას, ტოვებდა. მაგრამ ამართლებდა ეს ყველაფერი ერეკლეს? არა! იდგა და თითქოს იყინებოდაა.. სტკიოდა სტკიოდა ძალიან სტკიოდა! მაგრამ გუკამ იმდენი ელაპარაკა რომ ერეკლე თავის სიმართლეში დაარწმუნა. რა უნდოდა ამ ბიჭს რატომ ცდილობდა ასე ძალიან რომ ერეკლეს მარიამოსთვის ბოდიში მოეხადა იქმებ წასულიყო და ურთიერთობაც აეწყოთ ერეკლეს და მარიამს ჰომ უკვე აკავშირებდათ რაღაც პატარა...

***
(2 კვირის შემდეგ)
ორი კვირა გავიდა რაც ერეკლემ მარიამის შესახებ ყველაფერი გაიგო გაიგო რომ 18 წლის მის დაზე პატარა გოგონა გააუბედურე! ერთის მხრივ ერეკლე თავის თავს აღარ გავდა მეორეს მხრივ კი გუკას სიტყვები სულ ყურში ჩაესმოდა "დაგამცირა და ის მიიღო რაც დაიმსახურა" გუკა თითქმის ყოველდღე ამას უჩიჩინებდა ერეკლეს და თანდათან ერეკლესაც უქრებოდა სიბრალულის და დანაშაულის გრძნობა...
***
(მარიამი)
1 თვეზე მეტია გულის რევები და თავბრუს ხვევები მაწუხებს.. თავიდან მართლაც არ ვაღცევდი ყურადღებას მერე კი გადავწყვიტე ექიმს გავსინჯულიყავი.. სწორედ ახლა მივდიოდი საავადმყოფოში და უკვე საავადმყოფოს შესასვლელ კარებთან ვიდექი.. შევედი კონსულტაცია გავიარე.. ექიმმა მითხრა ეხო უნდა გადავიღოთო.. და უკვე ეხოსკოპიისტთან მივედი.. დავწექი.. და უკვე დაიწყო ჩემს მუცელზე რაღაც ცივმა სრიალი.. თავიდან ექიმი არაფერს ამბობდა როცა მორჩა მის საქმეს.. და მე მოვწესრიგდი მითხრა..
-გილოცავთ ორსულად ხართ! -მითხრა ღიმილით. არ ვიცი რა გითხრათ მეხის გავარდნას გავდა ჩემთვის ექიმის სიტყვები. მიხაროდა? კი მიხაროდა ჩემში ახალი სიცოცხლე ცხოვრობდა! მეორეს მხრივ კი მტკიოდა რომ ის ასეთ პირობებში ჩაისახა ჩემში.. ექიმის კაბინეტი და საავადმყოფო შოკირებულმა დავტოვე... მივდიოდი საა ვერ გეტყვით რას ვგრძნობდი სიხარულსა და მწუხარებას ერთ დროულად ვგრძნობდი. მივდიოდი მანქანა პარკთან გავაჩერე სადაც ერეკლე პირველად ვნახე ისევ იმ სკამზე ჩამოვჯექი სდაც მაშინ. გავყურებდი კვლავ არემარეს და ჩემი მუცლიდან ცალ ხელს არაფრის დიდებით ვიღებდი! ვხედავდი როგორ კატაობდნენ პატარა ბავშვები საქანელაზე, სასრიალოზე თამაშობდნენ და როგორ ეხუტებოდნენ დედებს.. სახე ღიმილმა მომიცვა თვალიდან ობოლი ცრემლიც გადმომიგორდა..

მოგესალმებით <3 ჩემო მეგობრებო ეს ჩემი ახალი ისტორიაა და ველოდები თქვენს აზრს <3 და შეფასებას <3 რას ფიქრობთ გავაგრძელო?