-გილოცავთ ორსულად ხართ! -მითხრა ღიმილით. არ ვიცი რა გითხრათ მეხის გავარდნას გავდა ჩემთვის ექიმის სიტყვები. მიხაროდა? კი მიხაროდა ჩემში ახალი სიცოცხლე ცხოვრობდა! მეორეს მხრივ კი მტკიოდა რომ ის ასეთ პირობებში ჩაისახა ჩემში.. ექიმის კაბინეტი და საავადმყოფო შოკირებულმა დავტოვე... მივდიოდი საა ვერ გეტყვით რას ვგრძნობდი სიხარულსა და მწუხარებას ერთ დროულად ვგრძნობდი. მივდიოდი მანქანა პარკთან გავაჩერე სადაც ერეკლე პირველად ვნახე ისევ იმ სკამზე ჩამოვჯექი სდაც მაშინ. გავყურებდი კვლავ არემარეს და ჩემი მუცლიდან ცალ ხელს არაფრის დიდებით ვიღებდი! ვხედავდი როგორ კატაობდნენ პატარა ბავშვები საქანელაზე, სასრიალოზე თამაშობდნენ და როგორ ეხუტებოდნენ დედებს.. სახე ღიმილმა მომიცვა თვალიდან ობოლი ცრემლიც გადმომიგორდა.. სასწრაფოდ წამოვდექი მანქანაში ჩავჯექი და გეზი სახლისკენ ავიღე.. მთელი გზა ვტიროდი. ოღონდ ეს არა მწუხარების არამედ ბედნიერების ცრემლები იყო..
-ელე -სახში ელენეს ძახილით შევედი. მინდოდა ბედნიერება სასწრაფოდ ვინმესთვის გამეზიარებინა
-ჰო მარიამ აქ ვარ -მისაღები ოთახიდან გამომძახა ელენემ.
-ელენე იცი.. -მისაღებში შევედი და სიტყვები პირზე შემაშრა უცნობი მამაკაცის დანახვაზე -ელენე რა ხდება? -წარბებ შეკრული ვკითხე ელენეს. ვიფიქრე რომ ეს ის ნაძირალა იყო.. ელენე მიხვდა
-დამშვიდდი მარიამ -მითხრა და გაიღიმა -ელენე ეს ბექაა ერეკლეს ბავშობის ძმაკაცი -მითხრა და ბექა ქა გამაცნო
-ბექა ჯანაშია -მითხრა და ხელი გამომიწოდა
-მარიამ ბურდული - ვუთხარი ღიმილით
-საოცარია მიუხედავად ყველაფრისა რომ იღიმი -მითხრა და უცბად მომეხვია. უცბად გავშეშდი ვერ მივხვდი რას აკეთებდა ეს ბიჭი
-და მწუხარების მიზეზი მაქვს? -ვკითხე კვლავ ღიმილით და ხელები მეც შემოვხვიე არ ვიცი რატომ მაგრამ ეს ბექასგან წამოსულმა სითბომ გამაკეთებინა.. ბექა მომშორდა და გაკვირვებულმა შემომხედა
-მარიამ მე ყველაფერი ვიცი. ვიცი რაც გააკეთა ერეეკლემ -თავი დაბლა ჩახარა -და მის მაგივრად ბოდიშს მე გიხდი -მითხრა და სიბრალულის თვალებით შემომხედა. ამ ყველაფერზე გამეღიმა. მხარზე ხელი დავადე და ღიმილით ვთქვი
-ბოდიშს ნუ მიხდი! შენი ბრალი არაფერია! და არც სიბრალულია საჭირო ერეკლემ მე საოცარი რამ მაჩუქა -ვთქვი და ღიმილით მუცელზე ხელი მივიდე. ელენე გაშეშებული იდგა ბექაც გაკვირვებული იყო -მალე შვილი მეყოლება მომილოცეთ! -ვთქვი საოცარი ბედნიერებით -ელენე მალე დეიდა გახდები -ვუთხარი და მოვეხვიე -შოკირებული იყო -შენ კი ბიძია -ახლა ბექას მივუბრუნდი -ისიც გაშეშებული იდგა. ბედნიერებისგან დავფრინავდი
-მარიამ შენ.. -ბექა ხმას ვერ იღებდა -არც კი ვიცი რა ვთქვა შენ უბრალოდ ყველაზე ძლიერი გოგო ხარ ყველაფრის და მიუხედავად რომ ეგ ბავშვი არ გძულს და მისი მოშორება არ გინდა. სხვა შენს ადგილას არც კი დაფიქრდებოდა ისე მოიშორებდა. -მითხრა და მომეხვია
-მოვიშორო? -ვკითხე წარბშეკრულმა -არასოდეს! ის ხომ ჩემი სისხლი და ხორცია ის უკვე ჩემშია ვგრძნობ რომ ჩემით საზრდოობს! -ვთქვი ღიმილით . საოცრად ბედნიერი ვოყავი
-მარიამ -გონზე მოსული ელდნე მეცა და მომეხვია.. -არც კი ვიცი რა გითხრა -მითხრა დაა კვლავ მომეხვია..

***
(2 თვის შემდეგ)
-უკვე სამი თვის ორსული ვიყავი. მუცელი სულ ოდნავ წამომზრდოდა.. ექიმთან კონტროლზე ყოველ კვირას დავდიოდი მინდოდა ყველაფერი მეკონტროლებინა.. უკვე ვგიჟდებოდი ისე მიყვარდა ჩემი შვილი.. ჰო ბექაც ხშირად გვსტუმრობდა მე და ელენეს. სიმართლე გითხრათ ელენე და ბექა ერთმანეთს სულ სხვანაირი თვალებით უყურებდნენ ბექას ვატყობდი ელენესადმი ინტერესს აი ელენეზე კი რა გითხრათ.. ორსულობა ძალიან მძიმე მქონდა წამდაუწუმ საპირფარეშოში დავრბოდი ელენესგან განსხვავებით.. მისი მშურდა კიდეც მაგრამ ჩემიშვილის გამო ამასაც გავუძლებდი.. ძალიან მოძრავი ბავშვი იყო ძლიერი ისე ძლიერად მომარტყავდა ხოლმე ფეხს.. გულში ვფიქრობდი "მამას დაემსგავსება ალბათ" და ჩემთვის მეღიმებოდა.. ახლაც ექიმთან მივდიოდი..

"""

(ავტორი)
მარიამი საავადმყოფოში აპირებდა შესვლას რომ მის წონ მდგომი მისთვის არასასიამოვნო პიროვნენა დალანდა.. უნდოდა გვერდი აევლო მაგრამ ბიჭმა არ დააყოვნა და ელენეს მკლავში ეცა
-ერეკლესთან კარგად გაერთე ძუ*ნავ? -დამცინავად კითხა გუკამ. მარიამს თვალები გაუფართოვდა
-რა? -მარიამი აშკარად გაოგნებული იყო მისი კითხვით..
-რა იყო? მუცელში საგლიანის ნა*იჭვარი გიძის არა? -სკითხა და მხარზე ხი გაკრა . მარიამმა ხელი ასწია და სახეში მძლავრად გაატყსა მერე კი თითი ცხვირწონ აუფრიალა
-იცოდე აღარ გაბედო და ჩემს შვილზე სითყვა აღარ დაძრა! -თქვა და ჩაისუნთქა -თორემ გეფიცები მოგკლავ! -უთხრა და შეტრიალდა
-იცოდე ამ სილის გაწნისთვის მწარედ დაისჯები -უთხრა და უკან გაეკიდა. მკლავზე ხელი მოკიდა და მისკენ შეატრიალა
-შენი დამპალი მუქარა შენთვის შეინახე! -უთხრა და ხელი გაინთავისუფლა -მანანე! მე კი ჩემი შვილის ნაბი*ვრის სახელით მოხსენიებას განანებ - უთხრა და გაეცალა..

***
მარიამი საავადმყოფოში შევიდა როდესაც ვიღაც ბიჭტან გვერდით მოუწია დადგომა და საავადმყოფოს კარები შეაღო.. გუკამ დრო იხელთა და ფოტო გადაუღო.. სასწრაფოდ მანქანაში ჩაჯდა და ელვისებური სისწრაფით სადღაც გავარდა..
-ერეკლე ძმაო -მივიდა კაბინეტში მყოფ ერეკლესთან რომელიც საქმეში თავით იყო ჩაფლული
-გუკა რა მოხდა -ჰკითხა გაკვირვებულმა
-ის ბო*ი ვნახე -თქვა ღვარძლით -ვიღაც კაცთან ერთად საავადმყოფოში შედიოდა აი! -უთხრა და სურათი ცხვირწინ აუფრიალა ერეკლემ ხელი მაგრად მომუშტა და ხელი მაგიდას მაგრად დასცხო! ფეხზე წამოდგა და კაბინეტი სასწრაფოდ დატოვა! გუკა გამარჯვებულის სახით სავარძელში ჩაესვენა! გუკას მარიამი ეზიზღებოდა რატომ? ჰოო.. 18-ი წლის იყო გუკა როდესაც მარიამი პირველად ნახა გოგონა 14 წლის იყო მაგრამ მაშინაც საოცრად ლამაზი დახვეწილი.. თავის ასაკთან შედარებით უფროსის შთაბეჭდილებას ტოვებდა ერთი ნახვით შეუყვარდა ეს გოგო! მაგრამ მარიამმა სოყვარულზე სიყვარულით არ უპასუხა პირიქით უთხრა რომ მისნაირს არასდროს შეხედავდა და გაეცალა! გუკამ მაშინ გადაწყვიტა რომ ამ გოგოზე შურს იძიებდა და ახლა სწორედ ამას აკეთებდა!...

***
დენდარტყმულმა დატოვა ერეკლემ ოფისი და მანქანით სასწრაფოდ სადღაც გავარდა.. მანქანას მიაქროლებდა სპიდომეტრი მალე უკანასკნელ საზღვარს მიაღწევდა სიჩქარისა! გონება დაკარგულმა საჭე ვეღარ დაიმორჩილა და ხეს მძლავრად შეასკდა..

***
იმ საღამოსვე გამოაცხადა ახალმა ამბებმა
"ბიზნესმენი ერეკლე საგლიანი გადაჭარბებული სიჩქარის გამო ხეს შეასკდა"
"ეეკლე საგლიანის მდგომარეობა კრიტიკულია"
"რა გახდა მიზეზი ახალგაზრდა ბიზნესმენის გაბრაზების მიზეზი?"
ათასნაირი კითხვა ისმოდა მის შესახებ..
მარიამი და ელენე გაოგნებულები და შოკირებულები უსმენდნენ ახალ ამბებს.. ელენე ცხარედ ტიროდა რაც არ უნდა იყოს ერეკლე მისი ძმა იყო და უყვარდა! მარიამი იქვე მდგარ კრესლოს ძლიერად ჩამოყრდნობოდა და ცდილობდა არ წაქცეულიყო ობოლი ცრემლი გადმოუგორდა ყველაფრის და მიუხედავად სტკიოდა ძალიან სტკიოდა..
-ელენე მარიამ -ოთახში გაგიჟებული ბექა შემოვარდა და გოგონების დანახვისას მიხვდა რომ მათ უკვე ყველაფერი იცოდნენ
-ბექა ერეკლესთან წამიყვანე! -ელენე ბექასთან მივარდა და წასვლა სთხოვა
-რათქმაუნდა! -თქვა ბექამ და ელენე გულში ჩაიკრა -მარიამ შენ.. -ფრთხილად შეაოარა ბექამ
-წადით -მხოლოდ ეს თქვა და თავისი ოთახისკენ წავიდა.. ბექამ ელენეს ხელი მოჰკიდა და ერეკლესთან წავიდა.. თავზარდაცემული მარიამი ოთახის კარებთან ჩაკეცილიყო და ცხარედ ტიროდა ცალი ხელი კი მუცელზე ეკიდა დაა ბუტპუტებდა
-არ ინერვიულო პატარავ მამიკო კარგად იქნება! ის არც მე და არც შენ არ მიგვატოვებს! ჩვენ შენ ერთად გაგზრდით! ვიცი შენც ისევე შეგიყვარებს როგორც მე შემიყვარდი როდესაც შენ სესახებ გავიგე! და ვიცი რომ ყველაზე მაგარი მამიკო გეყოლება ჩემო პატარავ შენ ხომ გჯერა ამის არა! არ ინერვიულო მამიკო აუცილებლად გადარჩება ის არ მიგვატოვებს!.. არ მიგვატოვებს.. ერთად გაგზრდით! -ამბობდა და ცხარედ ტიროდა სტკიოდა საოცრად სტკიოდა ამდემი ხნის განმავლობაში პირველად იტირა ასე მაშინაც კი არ სტკიოდა ერეკლე როცა მასზე ძალა იხმარა. ახლა უარესად სტკიოდა სულიერად, მორალურად ყველაფრიდ თითქოსდა ტყდებოდა! უცებ ფეხზე წამოდგა და მანქანის გასაღებს ეცა მანქანა ელვისებური სისწრაფიდ გააქანა.. და იმ საავადმყოფომდე მივიდა სადაც ერეკლე იწვა..

***
ღამის 3 საათი
საავადმყოფოს კარები მარიამმა შოკირებულმა შეაღო და ერეკლეს შესახებ მიმღებში იკითხა.. როდესაც ერეკლეს პალატა მოათვალიერა იქ არც ელენე და არც ბექა იყვნენ კარები ამაყად შეაღო.. ცოტაშანს უყურა დალუღჯებულ ერეკლეს და თვალები სევდით მწუხარებით აევსო და ჩამოჯდა ტირილი უნდოდა მაგრამ არ ტიროდა იცოდა ძლიერი უნდა ყოფილიყო! ერეკლეს ხელი ხელზე მოჰკიდა და მაგრად მოუჭირა!
-შენ კარგად იქნები აუცილებლად გამოჯანმრთელდები! ჩვენ ერთად გავზრდით ჩვენს პატარას რომელიც ჩემს მუცელშია! ვიცი , ვიცი როცა მის შესახებ გაიგებ აუცილებლად შეგიყვარდება! ვიცი ძალიან მაგარი მამა იქნები სახელსაც ერთად შევარჩევთ ვიცი არც მე და არც ჩვენ პატარას არ მიგვატოვებ ერეკლე შენ ძლიერი ხარ ყველაფერი კარგად იქნება! -თან სიხარულით თან მწუხარებით და თან ტირილით ეუბნე ოდა მარიამი ერეკლეს და ხელს ხელზე მაგრად უჭერდა..
-ვისი ნაბ*ჭვარი გინდა შემტენო? -მრისხანებით თქვა ერეკლემ
-რა? -დიდი ხნის დიმილის შემდეგ უთხრა მარიამმა ერეკლეს
-ჰო ვისი ნაბ*ჭვარი გიზის მუცელში ჰა? -კითხა და ცუდად მყოფმაც კი დამცინავი ღიმილი სტყორცნა მარიამს. მარიამმა ცივად გაუშვა ერეკლეს ხელის ფეხზე წამოდგა და პალატა შოკირებულმა დატოვა ვერაფერი გაეგო რა ხდებოდა.. თავში ათასი აზრი უტრიალებდა.. მიდიოდა და ფეხებში ძალა ნელ ნელა ერთმეოდა.. მაგრამ ამასაც უძლებდა.. რა ხდებოდა მის თავს..



****
ძალიან გთხოვთ რომ შემიფასოთ <3 მახარებს ყველა თქვენი ცუდი თუ კარგი კომენტარი ეს მე სტიმულს მაძლევს რომ უკეთესი დავწერო <3 იმედი მაქვს მოგეწონებათ და და მეტყვით თქვენს აზრს ამ ისტორიის შესახებ <3 და მეტყვით იმასაც გავაგრძელო თუ არა <3 ძალიან მიყვარხართ ყველა <