***
მეგონა ცხოვრებაში ყველაფერი მქონდა ნანახი,ყველა გრძნობა მქონა განცდილი,მაგრამ ეს არვიცი რაიყო,ბანალურად ჟღერს,მართლა არვიცი რამჭირს,იმდღის შემდეგ ჩემ თავს ვეღარ ვცნობ.ორი კვირა გავიდა რაც არმინახია,იქნებ უკეთესიცაა თუ არვნახავ,ეს გრძნობაც გაქრება და მთავარ მიზანს დავუბრუნდები,მთელი ჩემი არსებით,მაგრამ სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ ყველაფერი სხვანაირად განვითარდა.
უნივერსიტეტში მივდიოდი ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო თავიდან,ზებრაზე გადავდიოდი,საპირისპირო მხრიდან ის მოდიოდა,ვიცანი ტელეფონზე ლაპარაკობდა,ისევ ის ღიმილი,ვერ შემამჩნია,მე კი შუა გზაზე ვიდექი,ვუყურებდი როგორ მიდიოდა,რაღაც საშინელი ვიგრძენი მინდოდა გავყოლოდი,მაგრამ ასეთი ჩემითავი არ მომწონდა,არ მომწონს ის აზრი,რომ ვიღაც უცნობ ადამიანს ჩემი სრულიად გამოშტერება შეუძლია.
ჩემსწინ მანქანებმა მიმოსვლა დაიწეს და მივხვდი იქ თუვიდგებოდი ვერ გადავრჩებოდი.ლექციაზე ვცდილობდი მასზე არმეფიქრა,მაგრამ მაინც გადავეშვებოდი ხოლმე ფიქრების მორევში.მთელიღამე ფანჯარასთან ვიჯექი და სიმღერებს ვუსმენდი,შემდეგ სარკესთან მივედი და სიმღერას ტანი ავაყოლე.წინ,უკან,წინ,უკან ისე მომეწონა სარკეში ჩემი სი ლუეტი აღარ მინდოდა მოვშორებულიყავი,მაგრამ კარზე ზარი იყო მარიამს ეძინა და არგავაღვიძე
-ვინარის?
-მარიამის ძმა ვარ გიორგი თვითონ?
-აა გიო ნინუცავარ ჩავიცმევ და გაგიღებ,ბოდიში რა
-კარგი მიდი დაგელოდებით.
დაგელოდებითო ნეტავ ვინარის კიდევ,ტეხავს ასე ხოარ გავალ-ვბუტბუტებდი ჩემთვის.გამოვიცვალე და კარი გავაღე გიო შემოვიდა და კარი მიიხურა
-როგორ ხარ ნუც?გადამკოცნა
-კარგად გიუშ შენ?გარეთ რატო დატოვე მეგობარი სირცხვილია შემოვიდეს უთხარი
-სიგარეტს მოწევს და შემოვა,მარიამი სადაა?
-სძინავს გავაღვიძო?
-არა ეძინოს,ცოტახნით მოვედი
-მთვრალი ხარ ხო?აბა ისე ხო არ გაგახსენდებით
-კაი არგრცხვენია?
-გამარჯობა-უცხო და თან ნაცნობმა ხმამ ადგილზე გამაშეშა.მივიხედე,ის იყო ოდნავ იღიმოდა,ხელი გამოწია და მეც ჩამოვართვი
-გამარჯობა
-ნინუც რას გვაჭმევ?კატის თვალებით შემომხედა გიომ
-რაღაც სალათაა,ცოტა მოიცადეთ უცებ მოვამზადებ რამეს,თან მარიამს გავაღვიძებ.
-კარგი მიდი,ძალიან მშია
მარიამი ძლივს გავაღვიძე,მეგონა მცემდა
-ადექი გოგო შენი ძმა და ის რაგბისტი მოვიდნენ მალე
-კაი ხო ვდგები უფ.ჩაცმა დაიწო
უცებ ცეზარი მოვამზადე,მაგიდა გავშალე და დავუძახე მოსულიყვნენ.უცნობს(სახელი არვიცი და უცნობად მოვიხსენიებ)ცეზარის დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა
-მაგრად მიყვარს ტო
წამში შეჭამეს სალათი და გიომ წავედით გვეჩქარებაო
-შენ შენ დასთან მარტო საჭმელად მოდიხარ ?
-ოო ნუ გამიტრაკე ლუკა რა
ამაზე ყველას გაგვეცინა,თან ამასობაში მისი სახელიც გავიგე 'ლუკა' დაგვემშვიდობა და წავიდნენ,იმღამეს ისე მეძინა როგორც არასდროს,წესით ამდროს იმაზე ვინც მოსწონთ სიზმარს ნახულობენ ხოლმე,მაგრამ მე ბედი არ მაქვს
დილით მარიამმა ხტუნაობით გამაღვიძა
-გოგოოო,გაიღვიძე მაგარი ამბავიმაქვს
-აუუუ რაგინდა?რა ამბავიგაქვს?
-დღეს გიოს დაბადების დღეა ხოდა დამირეკა შვიდ საათზე რესორანში იყავითო
-რა მაგარია,მე მეზარება წამოსვლა უნდა დავისვენო რა
-რაა?ჩავთვლი რომ იხუმრე,თან გოგო იცოდა კაბების ფული რო არგვქონდა და გამოგვიგზავნა დილით
-რატო შეწუხდა ესე?რა აუცილებელია ახალი კაბები გვეცვას?
-ნინუც აუ ჩაიგდე ენა რა,თან შენი რაგბისტიც იქ იქნება თავისი ღიმილით.ჩემი ნასროლი ბალიში კარებთან დაეწია მარიამს,ორ წუთში შემობრუნდა მომღიმარი სახით
-ჩაიცვი მიდი,ვჭამოთ და წავიდეთ
-კარგი ჰო მაცადე შენიჭირიმე დამოფხიზლება-წუწუნით წამოვდექი და ტანსაცმლის ჩაცმა დავიწყე.მარიამი ისევ იქ იდგა
-ჰე,ეხლა უნდა მიყურო როგორ გავიხდი?
-რა?ვერგავიგე მხოლოდ ლუკას შეუძლია შენი ყურება თუ რახდება?
-აუ მოგკლავ.გრძელი მაიკის ანაბარა გავეკიდე მარიამს,ღმერთო ჩემო იქიჯდა იქიჯდა და ტელევიზორს უყურებდა,შემომხედა და უხერხულობის გამო ისევ ტელევიზორს შეხედა.არ ვაპატიებ მარიამს რაგამიკეთა ვაი და ეს მაიკაც არ მცმოდა რა გამეკეთებინა მერე,ხო სულ დაეკარგებოდა წარმოდგენა ისედაც არვაინტერესებ აშკარად,ჯანდაბა.ოთახიდან რო გამოვედი იქ აღარ იყო
-მარიამ რაქენი ეს?რატო არმითხარი აქ როიყო?
-დაწყნარდი გოგო,მე რავიცოდი თუ გამომეკიდებოდი,ვაპირებდი თქმას
-ჯანდაბა რა
-კაი რა იყო,ისეთი მოსწონხარ როგორიც ხარ
-დავაი რა მარიამ-სიცილით ვუთხარი დაქალს.ზედაც არმიყურებს ნორმალურად ხო ხედავ
-გოგო ნახევრად შიშველი გამოვარდი ოთახიდან და რა უნდა ეთქვა?
-და ვის გამო ნეტა-პირი გამოტენილი მქონა უკვე საჭმლით
-არ გადაგცდეს-სიცილი აუტყდა მარიამს
-დამიწყნარდი რა.
მთელი მაღაზიები მომატარა და თავისი მოსაწონი კაბა ვერ ნახა,მე არჩევანი წითელ მოკლე კაბაზე შევაჩერე საკმაოდ გამომწვევი დეკოლტით.შავი,ღია მაღალ ქუსლიანები ვიყიდე და ვსო მზადვარ.მარიამმაც როგორც იქნა იპოვა კაბა,რომელიც მართლა ძალიან უხდებოდა.საღამოს რვაზე(რათქმაუნდა დაგვიანებით)ორმა ლამაზმანმა შეაბიჯა რესტორნის დიდ დარბაზში,ბევრი ძველიმონატრებული ნაცნობები მოვინახულე.ბერმა მთხოვა მეცეკვეო,მაგრამ არმინდოდა ცეკვა,გიორგის ვერ გავუტეხე მარტო.ვიჯექი და ვათვალიერებდი მათ ბენიერ სახეს ჩემი მოწყენილი თვალებით.მინდოდა სადმე ლუკას სილუეტისთვის მომეკრა თვალი,მაგრამ უშედეგოდ.მივდიოდი,არა სახლში,არამედ სადმე სადაც სიწყნარე იქნებოდა ნაცნობმა ხმამ რომ შემაჩერა
-სად მიდიხარ?
-არსად,უფროსწორად ჰაერზე უნდა გავიდე
-ვითომ?კარგი,არც მე მაწენდა სუფთა ჰაერი.ხელი მომკიდა და გარეთ გამიყვანა
-სად წავიდეთ?
-არვიცი-მხრები ავიჩეჩე მე
-კარგი ჩაჯექი მანქანაში
-სად მივდივართ?
-ნახავ,ცოტახნით მოგიტაცე.მივხვდი რო ქალაქიდან გავდიოდით,მანქანა პატარა სახლის წინ გაჩერდა,მანქანიდან გადავიდა და კარი გამიღო
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება
-სად ვართ?
-ჩემი სახლია,აქ არ ვცხოვრობ,მაგრამ ხშირად მოვდივარ
-ძალიან ლამაზი ადგილია
-თან სიმშვიდეა,წამომწევი,გამიღიმა და წინ წამიძღვა.ისევ ის ღიმილი ღმერთო ჩემო.დიდ ყვავილებით სავსე ეზოში შევედით,სახლსის გარშემო ბილიკს გავუყევით და სა სახლის უკანა მხარეს აღმოვჩნდით,ხის კიბის საშუალებით სახლის სახერავზე ავედით.პირდაღებული ვუყურებდი იქაურობას,დიდი ლეიბი,ბალიშები პლედები სასწაული იყო,ფეხსაცმელი გავიხადე და მოვკალათდი
-აბა როგორ მოგწონს?
-ძალიან,ძალიან,ძალიან მომწონს
-ბევრმა არიცის ეს ადგილი,მხოლოდ ახლო მეგობრებმა.ვიწექი და ვუყურებდი ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას
-რა ლამაზია
-გცივა?
-ცოტა,აი პლედს მოვიხვევ
-მოიცადე,რამე უფრო თბილს მოგიტან აქ დამელოდე
კიბეები ჩაირბინა და უკან დიდი სვიტერით დაბრუნდა,ისე უცებ გამათბო,თან ძალიან კარგი სუნი ქონდა,მარტო რო ვიყო იმდენჯერ დავყნოსავდი სანამ სუნი არ გაუვიდოდა.ჩემივე ფიქრებზე მეთვითონ გამეცინა.
-შენს კაბას არუხდება,მაგრამ გაგათბობს.ისევ გამიღიმა.ვერაფერი ვერ ვუთხარი მხოლოდ გავუღიმე.
-იცი?დილით რაცმოხდა...მე...
-კარგი არგვინდა მაგაზე,შენ არ იცოდი მე იქ რომ ვიყავი,არაუსავს.ისევ თბილად გამიღიმა.სიჩუმე ჩამოვარდა და სწორედ ეს სიჩუმე იყო ყველაფერი,ერთხანს ასე ვიჯექით.
-დიდი დრო გავიდა უკვე,არც გავაფრთხილეთ არავინ ისე წამოვედით,ჯობია წავიდეთ
-შენი ნებაა,რესტორანში მიგიყვანო ისევ?
-არა,სახლში,საშინელი ხმაურია იქ
-კარგი.
სადარბაზოსთან ბევრი ბიჭები იყვნენ და ლუდს სვამდნენ
-წამოდი აგაცილებ
-არა არშეწუხდე
-მეღადავები გოგო?-ცოტა არიყოს უხეშად გამოუვიდა-გგონია აქ მარტო აგიშვებ?ხელი მათკენ გაიშვირა-რა სულელიხარ,ისევ გამიღიმა და ხელი წელზე მომხვია
-წამოდი
მესამეზე ავედით და თავით მანიშნა შედიო
-არ შემოხვალ?ჩაი დავლიოთ
-კარგი,სანამ შენი დაქალი მოვა დავრჩები,მარტო ხო არ დაგტოვებ.გავუღიმე და შიგნით შევიპატიჟე.მისი სვიტერი არგამიხდია,ისეთი თბილი იყო ვეღარ ვშორდებოდი,თუმცა რომგითხრათ მარტო სითბოს გამოთქო მოგატყუებთ
-ცეზარი მაქვს გინდა
-არა მადლობა,წყალს დავლევ,ცივს ოღონდ
-აბა ცეზარი მიყვარსო?მატყუარავ.გავუღიმე
-მიყვარს,მაგრამ...მასაც გაეღიმა
-მაგრამ რა?უარი არმიიღება
ვჭამა დავამთავრეთ და მისაღებში გავედით
-სასწაულ ცეზარს აკეთებ.ისევ გამიღიმა
-მადლობა.მეც გავუღიმე უფროსწორად შევიფერე კომპლიმენტი
-დროებით
-დროებით
ლუკა გავაცილე და მარიამმაც შემოაღო კარები
-რაუნდოდა ლუკას აქ გოგო?ან ვაფშე სად გაქრით?ეგ რაგაცვია?
-ვაიმე სვიტერი,ლუკასია წავიდა უკვე?ფანჯრიდან გადავიხედე და მანქანა აღარ იყო
-აქ რაუნდოდა გოგო ლუკას
-ცეზარი ვჭამეთ
-არ გადამრიო ახლა,ცეზარის საჭმელად წამოხვედით იქიდან?
-ოო,არა გოგო,მაცადე წყალს გადავივლებ და მოგიყვები,მიდი მაგიდა აალაგე რა
-კარგი და მალე ქენი თორე შემოგივარდები მანდ.მარიამს ყველაფერი მოუყევი და შოკში ჩავარდა,სიხარულისგან ხტუნაობდა და ყვიროდა
-ქორწილიიიიია ქორწილიიიიი
-გაჩუმდი გოგო,გამოგვივარდებიან მეზობლები-სიცილისგან ვეღარ ვსუნთქავდი
იმღამეს ნორმალურად არ მძინებია ძნელი გამოსაცნობი არ იქნება რაზე ვფიქრობდი
***



მეგობრებოო,ეს საცდელი თავია წაიკითხეთ და გამოხატეთ თქვენნი აზრი კომენტარების ველში...თუ მოგეწონებათ დანარჩენს მთლიანად დავდებ ♥ ♥ ♥