შხაპუნა წვიმა მოდიოდა , მიყვარს წვიმა , მითუმეტეს ასეთი . გაშტერებული მივაბიჯებდი , სველ მწვანე ბალახზე და თან წვიმის ხმას ვუსმენდი .
-გაიგეს არა ?
-მოკეტე !
-ხომ გითხარი ყნდა გეთქვა თქო !
-მეც გითხარი მოკეტე თქო !
-ახლა რას აპირებ ?
-თავი დამანებე , ახლა შენი თავი არ მაქვს .
-არა ლივ , არა . შენ ყველაფერი უნდა უთხრა თუ არ გინდა რომ სამუდამოდ დაკარგო ის ! -ირონიით მითხრა და ერთი გადაიხარხარა .
-ეგ შენი საქმე არ არის ! -გამწარებული მივაშტერდი -ჯობია წესიერად ლაპარაკი ისწავლო .
-ოო , ლივ , მაპატიე რომ შენსავით მაღალფარდოვნად არ ვლაპარაკობ ! ამისთვის დიდ ბოდიშს გიხდი , შენ ხომ რჩეული ხარ და ყველამ უნდა დაგიჩოქოს .
-იცი რა....
-ჩუუუ ! -თითი ტუჩთან მომიტანა - მოკლედ ჯიუტო ალქაჯო , გირჩევ ყველაფერი უთხრა , თორემ სამუდამოდ დაკარგავ ! ეს შენი ვარდია ხომ , შავი ვარდი .
-ხელი გაუშვი ! -ვუღრიალე და ვარდი ხელიდან გამოვგლიჯე .
-ასე რატომ უფრთხილდები ? -ისევ ის ირონია .
-შენი საქმე .....კოლმა , კოლმა მომიტანა , უფროსწორედ დამიტოვა , იმ ღამეს .....
-ჰაჰჰაჰა ! -ერთი გადაიხარხარა და მომიბრუნდა -სიყვარული ! იდიოტური გრძნობაა ! ახლა თქვენის ნებართვით დაგტოვებთ ! -ხელები ზემოთ აწია ,კიდევ გადაიხარხარა და გაუჩინარდა .
"ამპარტავანი , ეგოისტი , უგულო ......." სიმწრისგან კაბა კჯნაღამ დავხიე ისე ვუჭერდი . მერე დავწყნარდი , უბრალოდ დავივიწყე ეს უგულო ადა.... არსება და ვარდს შევხედე .
რა რთულია იყო რჩეული . ყველა შენგან რაღცას მოელის , დედა ტერეზასავით უცოდველი ჰგონიხარ , შეცდომის უფლება არ გაქვს . რატიმ მე ? და რატომ არა ვიოლეტი ? ანდაც მია ?
ამ უაზრო ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც ცხენის ჭიხვინი მომესმა . უკან მივიხედე , ცხენი ჩემსკენ გამოიქცა მომიახლოვდა და ჩემს წინ დადგა .
-პატარა ონავარო -თავი თავზე მივადე - სად გაიქეცი იმ დღეს ?
ცხენმა საპასუხოდ დაიჭიხვინა და თქვი მხარზე გადამადლო . შემდეგ შებრუნდა და ზურგი მომიშვირა , მეც მოსასხამი ავაფრიალე და ერთი ნახტომით ცხენს შევაჯექი .
-აბა ,სონადორ , მოდი წავიდეთ ჩვენს მეგობართქნ ! -ვუთხარი მე და მხრებზე მოვეჭიდე .
რამდენიმე წუთში ტრიალ მინდორზე ვიყავით , სავსე მთვარე იყო , სონადორი გაჩერდა , მეც ცხენიდან ჩამოვედი და მთვარეს ავხედე .
ისევ ისეთი იყო როგორიც რამოდენიმე თვის წინ , ზუსტად ისეთივე როცა ჩემი "სიკვდილის"ღამეს . მგლის ყმუილმა გამომაფხიზლა , ის იყო , ჩემი პატარა მეგობარი !
-დრეიკ , -სიხარუკისგან შევყვირე და მგელის წინ ჩავიმუხლე , ისიც მომიახლოვდა და ხელი ამილოკა .
-ისევ ეს ცხოველების სიყვარული , რა სისულელეა ! -ირონიით ჩაილაპარაკა "მან" .
-რა გინდა ?
-ახალი დავალება , საყვარელო ! -მომიახლოვდა და ხელები მხრებზე დამადო .
-რა დავალება ? -ზიზღით ვუთხარი , ხელები ავუწიე და გავუშვი .
-მითხარი , რამდენი ადამიანი მოკალი რაც მე დაგავალე?
-32 , ზუსტად 32 .
-ამჯერად კი შენ ხარ მსხვერპლი !
-მოიცა რაა ? -დავიბენი მე თუმცა გაფიქრებაც ვერ მოვასწრე ისე მომკიდა ხელი კისერში და ისე გამიკეთა რაღაც .
თავბრუ დამეხვა , თითქმის ვეღარაფერს ვხედავდი , მხოლოდ მას . შევბარბაცდი და კინაღამ წავიქეცი , თუმცა მან დამიჩირა .
-ჰეი , ფრთხილად , პატარა ონავარო ! -ბოროტულად გადაიხარხარა , ხელში ამიყვანა და გაურკვეველი გზით წამიყვანა .


-------------------
-აუჩ ! -წამოვიყვირე მე როდესაც გავიღვიძე .
უზარმაზარ ოთახში ვიყავი , სულ მარტო . საწოლზე ვიწექი , თუმცა არა ძველებური , ლურჯი კაბა მეცვა არამედ შავი ჯინსი , ნაცრისფერი მაისური და ამავე ფერის ჟაკეტი .
-ოჰ , გაიღვიძე ჩვენო მძინარე მხეთუნახავო ? -რასაც ქვია შემოამტვრია კარები , ხელ3ბი ზემოთ აწია და ირონიით თქვა .
-რა ჯანდაბა გინდა ?! -მთელჯ ზიზღით ვთქვი და ადგომა ვცადე , თუმც ათავბრუ დამეხვა და ისევ დავწექი . -რა გამიკეთე ?!
-უბრალოდ გაგაბრუე და რაღაც ავიღე რაც შენგან მჭირდებოდა ? - უფრო მეტი ირონიით თქვა მან და კარადიდან 1 ბოთლი არაყი და 1 ჭიქა გამოიღო .
-როდემდე გაგრძელდება ეს სისულელე ? თავი როდის უნდა დამანებო ? -ვეცადე ზიზღით მეთქვა თუმცა დამხრჩვალი კატის კნავილს უფრო გავდა ჩრმი ნათქვამი ვიდრე იმ ადამიანს რომელიც ვინმეს მიმართ ზიზღს გამოხატავს .
-როცა მომინდება ! -მოსვა და კიდევ დაისხა . -ჩემი დისაა , მოგწონს ?
-რა ?
-ოთახი ....
-მისმინე , რა გინდა ჩემგან ?
-ცოტა გართობა ...
-რას გულისხმობ ?
-მოკლედ დღეს საღამოს , კოლს შეხვდები და სადმე დაპატიჟებ . ლამაზ კაბას მოგცებ , იდეალური ვახშამი გექნებათ .
-შემდეგ ?
-შემდეგ კი მე გეტყვი რასაც გააკეთებ . გასაგებია ?
-ჰო !
-ჰოო ?! - მომაშტერდა .
-დიახ ! - თწვს ძლივს ვიკავევდი რომ რაღაც არ დამემტვრია , დიხ ამ ნიჭით მართლაც ვარ დაჯილდოებული .
საღამოს კოლს მესიჯი გავუგზავნე , ვერც ის გაიგო ვინ წერდა და ვერც ის რისთვის მივდიოდით , პრინციპში ეგ მეც კი არ ვიცოდი .
"მან" მოკლე შავი კაბა , ამავე ფერის ფეხსაცმელები და სამკაულები მომიტანა . მეც უცბად ჩავიცვი და ანერვიულებული ვუყურებდი საკუთარ თავს სარკეში .
რამდენიმე წუთში დათქმულ ადგიალს ვოდექი და კოლს ველოდებოდი , მალე მოვიდა .
-გამარჯიბა . -არ ვიცოდი საიდან დამეწყო , ანერვიულებული ხმით მივესალმე .
არაფერი უპასუხია ისე დაჯდა იქვე სკამზე .
-ვიოლეტი როგორარის ? -ვკითხე მე რომ ყურადღება სხვა რამეზე გადამეტანა .
-კარგად .
-ბრაიანი ?
-ეგეც .
-მია ?
-ასევე .
-შენ როგორ ხარ ?
-ლივ , არ მეტყობა როგორც ვარ ? - გამწარებულმა მკითხა . -შენ გაუჩინარდი , 5 თვე , ზუსტად 5 თვე გავიდა და ერთხელაც არ მოსულხარ .
-ამისთვის მიზეზები მქონდა .
-მქინც რა მიზეზები ?
-ამას ვერ გეტყვი , მაპატიე კოლ ,ამგრამ ვერ გეტყვი .
-ასეცაა ! -ჩაიცინა - მაინც სად წახვედი ? ახალი მეგობრები გაიჩინე ? იქნებ უბრალოდ მიგვაგდე და ისევ ნარკოტიკებს დაუბრუნდი ? როგორც გჩვევია ხოლმე .
-კოლ , მე , მე .... -რაღაცის თქმას ვაპირებდი როცა ყურში მისი ხმა ჩამესმა , მიხმობდა . -ახლავე დავბრუნდები .
რამდენიმე მეტრის ნაბიჯზე წავედი და დავინახე რომ ის იდგა და მელოდებოდა თან თავისი დაჭმუჭნული ნსცრისფერი მაისური მთლად დაელაქავებინა .
-რა გინდა ?! -ვკითხე გაბრაზებულმა .
-რა და როგორც იცი შენი დავალება ბოლომდე არ დასრულებულა .
-რა უნდა გავაკეთო ?
-კოლი უნდა მოკლა !

-----------
მაშ , როგორი იყო ? ცოტა გამიაქტიურდით რა ! ხო მართლა დავწერო შემდეგი ისტორია ჩემს ცხოვრებაზე? ძალიან საინტერესო რაღაცას გიმზადებთ .