ჯინო პარადაისი შესასვლელთან ბიჭები დაგვხვდნენ.
-როგორახართ ბიჭებოო?
-ძაალიან კარგად მაშკაა-იპასუხა საბამ
-ძალიან კარგი...
-პრივეტ ბიჭებო- მიესალმა ბიჭებს ლიზამაც.
-პრივეტ ლიზაა-უთხრა გიომ
ლიზა თვალებით იოანეს ეძებდა მაგრამ ვერიპოვა
-იო სადაა?
- მოვა მაშკა
გული გაუნათდა ამის გაგონებაზე ლიზას. შევიდნენ ყველანი პარადაისში.
-ცივი მინდა რამეეე დავიხრჩეე-აწუწუნდა მაშკა
-მოვა იოანე და მოიტანს მაგის გამოა წასული
-აუუ ეგ ბიჭი საოცარია რაა-გულში თქვა ლიზამ და გაიღიმა. სანდორომ შეამჩნია ღიმილი მაგრამ არ შეიმჩნია.
ყველანი აუზში ჩახტნენ. ერთმანეთს წყალს ასხამდნენ და ბავშვობდნენ. განსაკუთრებით კი რათქმაუნდა წყვილი აქტიურობდა.
ავედი და შეზლონგნზე დავწექი და ყურსასმენები გავიკეთე,Adele million years ego-ს ვუსმენდი როდესაც შავ შორტებში გამოწყობილ ბიჭს მოვკარი თვალი. იოანე. გული ამიჩქარდა მაგრამ არ შევიმჩნიე. რაღაც პარკები ეჭირა გუდვილის.
-მოვიდაა მამამარჩენალიი-გასძახა გიომ
იოანეს გაეღიმა, ვერ ვწყვეტდი თვალს, ის ისეთ სიმპატიური იყო.ვუყურებდი და ვიღიმოდი. მუსიკაც ხელს უწყობდა და თავი კინოში მეგონა, ადელე და იოანე, ერწყმებოდნენ ერთმანეთს.
უცებ შემომხედა და თვალი ავარდე.
-გამარჯობა ლიზა
-ვუი მოხვედი იოანე?-არ შევიმჩნიე
-კი ღამიღიმე კიდევაც
-ვუი. ჰო,ისა..-აღარ ვიცოდი რითი დამეძვრინა თავი- აი თავისუფალი ადგილი იქით არის-ვანიშნე გიოსა და მაშკას შუაში-შეგინახეთ ადგილი.
-მადლობა დიდიი.
დაჯდა და ამოალაგა კოლები, ჩიფსები, შოკოლადის კრუსანი? კრუასანი ხომ ჩემი ყველაზე საყვარელი დესერტია. მაგრამ აუზზე რადუნდა კრუასანი. გავხედე და შემომხედა
-რაიყო მაშამ მითხრა შენ გითქმია იოანემ კრუასანი წამომიღოსო.
-რა? ჰო არა რა კრუასანი. ხო მევუთხარი. მადლობა შენ და ჩემ უსაყვარლეს დაქალს...-რომელსაც მალე ვცემ გავიფიქრე გულში.
იოანემ აუზისკენ აიღო გეზი.
-არ ჩამოდიხარ?
-ვიყავი უკვე
-გასაგებიაა
ნაგლი.
ვითმაც არაფერი ჩავიდა. ხელბურთს თამაშობდნენ.
-ჩამო ლიზზ- დამიძახა მაშამ
-კაი ჩამოვალ- ცდუნებას ვერ გავუძელი
-მოდი აქ დადექი. ჰა დაიწყე.
ვთამაშობდით სანამ რაღაც არმოხდა. იოანეს ჩაწოდების დრო იყო, და რაცარუნდა გასაკვირი იყოს მე მესროლა, ამას მე არ ველოდებოდი და პირდაპირ ცხივრში დამარჭო ბურთი. შევამჩნიე როგორ დაეცა წითელი წვეთი წყალში. მალევე ხელი მოვიჭირე და ასასვლელისკენ წავედი.
-ვაიმე მაპატიე ლიზა.
-ა,, არაუშავს ავიდე უნდა მე.
-ხომ კარგად ხარ ლიზა- მოცურა ჩემთან მაშკამ
-კი გოგო, ძლიერად არ მომხვედია
არადა ცხვირი მეწვოდა
ავედი ზემოთ და იოანეც ამომყვა, ალბათ სინდისმა შეაწუხა.
-ბოდიში ლიზა, მართლა არმინდოდა.
-კაი არაუშავს ხვდება ხოლმე-გამეცინა, ვაი იმ გაცინებას.
-ვიცი რო უშავს, რამით შემიძლია გამოვისყიდო დანაშაული?
-კი მიყიდე მანქანა და გაპატიებ-გავეხუმრე მე
-მანქანა?-არ ელოდა ამ პასუხს იოანე.
-კაი რაიყო ვხუმრობ. რა მანქანა. შედი შენ წყალში.ცხვირიდან ხელი არ მომიშორებია და ვამჩნევდი ხელი მიწითლდებოდა.
-ვაიმე ლიზა ცხვირიდან სისხლი მოგდის ძალიან ბევრი, მოიცა.-და გავრდა. 2 წუთში ჩემთანს იყო სალფეთქით.
-აჰა აიღე მანქანიდან მოვიტანე.
-მადლობა
თავი გადმომაწევია რომ სისხლის დენა შეწყვეტილიყო. ისე მივლიდა თითქოს, ვკდებოდი და ბოლო წუთები მქონდა დარჩენილი
-არარის საქმის გაბუქება საჭირო იოანე, წადი შენ შეუერთდი, მალე გამივლის.
-გადმოწიე თავი ნუ მასწავლი რა ვქნა.
აღარ შევპასუხებივარ. დავემორჩილე. ცოტახნის შემდეგ ამოვიდა ბავშვები
-ხოკარგად ხარ ლიზა- მკითხა გიომ
-კი გიო, დამშვიდდით არაფერია, იოანე მივლის დედასავით-გამეცინა მე
-ვა იო დედაშენი გასწავლის ხოლმე ასეთებს?-გაეცინა საბას
-დედაშენი?- გამიკვირდა მე
-ხო ექიმია-მიპასუხა მაშამ.
-აუ კაი რა საბა, ამას რად უნდა სწავლება, ნუბოდიალობ-უპასუხა იოანემ
- კაი დამშვიდიი-გაიეცინა საბას
-ბიჭო გერმანიაში როდის მიდიხარ?-ჰკითხა სანდრომ
-1 თვეში წავალ და მერე მალევე უნდა ჩამოვიდე
-რავი რო მიდიოდი საუკუნე ვეღარ გხედავდით.
-ჰომარა მალე უნდა დავბრუნდე ამ ჯერზე.
-ძაან კაი მერე-შესძახა მაშამ-მოვასწრებთ გართობასს მანამდე არა ლიზ?
-ჰოო.- გამეცინა მე.
რაღაცეებს ლაპარაკობდნენ მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია, თავს ვუქნევდი მაგრამ გონება სხვა რამეზე ფიქრობდა, დღევანდელ დღეზე, გავაანალიზე რა ხდებოდა, იოანე გამომხედავდა, ისევ გაიხედავდა, ძალიან უცნაური იყო. მოვწონდი? მაგრამ მე როგორ შემომხედავდა, ღარიბს ამხელა მდიდარი ბიჭი. არვიცი ალბათ არასწორად ვფიქრობდი, იმედია არასწორად.
წასვლის დრო მოვიდა და მანქანაში ჩავსხედით ყველანი.
-ვუი ლიზა კრუასანი დაგრჩა შეუჭმელი, აჰა ახლა შეჭამე.
-არმინდა იოანე მადლობა.
-კაი მეშევჭამ მაშინ-გაეცინა იოანეს
ხუმრობდა მეგონა, მაგრამ მართლა გახსნა და შეჭამა, ჩემი კრუასაანი შეჭამაა ღორმა.
-ხოარგინდოდაა-გაეცინა იოანეს.
სიცილი დავიწყე.
-აუ ძმა დამაჯინე რა, რამდენი ხანი არ მიტარებია.-შეეხვეწა გიომ
-აუ შენნაირები არ დაიწყო გთხოვ რა, დრიფტები და ამბები-გაეცინა იოანეს
-არა ძმა როგორ გეკადრება-გაეცინა გიოს
-აჰა გასაღები
შეცვალეს ადგილები გიომ და იოანემ. კარი გააღო იოანემ და ჩემს გვერდით დაჯდა
-გიო მეორე მხარეს იჯდა
-არაუშავს.წავედით
წავედით. გაუნძრევლად ვიჯექი მთელი გზა. ორჯერ ამოიღო ტელეფონი იოანემ, ერთხელ გავაპარე თვალი და ვიღაცას წერდა უცხო ენით
-მეგობარია, საფრანგეთიდან.
გადაავხუურდიი, არვიცი რა დამემართა.
-უცებ გამოვიხედე, რაში მაინტერესებსს?-წავეგველე მე
იოანეს გაეცინა და ტელეფონში გაიხედა ისევ. მაშამ მხარი გამკრა. მივხვდი რასაც მეუბნებოდა და მოვკეტე.
ჩამოსვლისას იოანემ მომაძახა
-ცხვირს მოუარე
-ნუ ღელავ-გამეცინა
ბიჭებსაც დავემშვიდობე და სახლისკენ წავედი.
-მოვედი დეიიდა
-კაი ლიზზ-გამიღიმა ინგამ
ინგა-დეიდაჩემი. ის ისეთი კეთილი იყო, საყვარელი,დედაჩემი როდესაც ცუდად იყო არ მოსცილებია, დედაჩემმა კი დააბარა, გთხოვ ლიზა არ დატოვო მარტოო. მამაჩემი თავს მარტო ვერ გაართმევდა. დეიდაჩემმა ამხელა პასუხისმგებლობა აიღო და აამას ცხოვრების ბოლომდე დავაფასებ. ქმარშვილი არყავს, ქმარი ყავდა და მოუკლეს. არვიცი არაფერს მეუბნება უბრალოდ ისვიცი რო ბიძაჩემი მოკლეს. არაფერი გაგვაჩნია საკუთარი თავის გარდა, მე მამა და დეიდა დამრჩა, მას კი მე. არვიცი როგორ ცოცხლობს ასე. მაგრამ საქმეც ამაშია, ცოცხლობს, და არა ცხოვრობს.
გათოშილი დავეგდე საწოლზე. იოანეზე ვფიქრობდი როდესაც ვიღაცამ მომწერა. დავხედე უცხო ნომერი იყო,
-ცხვირი როგორგაქ
იმწამსვე მივხდი და გული ამიცქრიალდა
-კარგად, მოგიკითხა
-ნუმაიმუნობ. დაისვენე.
-შენის ნებართვით.
ცოტახნის შემდეგ
-ჩემი ნომერი საიდან გაიგე?
-მაშკას უმადლოდე
-მაშკას ვიცი რასაც ვუზამ
აღარაფერი მოუწერია. სერიოზული იყო, მაგრამ ძალიან, ძალიან საყვარელი. პეპლები დაფრინავდენ მუცელში, ამას მე ვგრძნობდი. რა? რა პეპლები მშიოდა.