-დეე, მე სასეირნოდ მივდივარ - ვუთხარი დედას და დერეფანს გავუყევი, კიბეებზე ჩავდიოდი დედაჩემის ხმამ რომ მოაღწია ჩემამდე
-ანა მალე მოდი
-კარგი დეე -მეც გავძახე და კიბეები სწრაფად ჩავირბინე
სულ დამავიწყდა თქვენთის ჩემი თავის გაცნობა, მომიტევეთ, მე თინათინ გელაშვილი ვარ 17 წლის მეთორმეტე კლასელი. ვცხოვრობ დედასთან (ელენე) , მამასთან (გიორგი), ბებიასთან(ლიანა), და ჩემს ძმასთან(დამიანე) ერთად. კიდევ მყავს და (ლიკუნა) რომელიც გათხოვილია, სამიშვილი ჰყავს და ქმართან ცხოვრობს. მყავს ჩვეულებრივი ოჯახი ვცხოვრობთ თბილისში, მთაწმინდაზე. დედაჩემი პედიატრია, მუშაობს ბავშვთა ინფექციურში, ჩემი ძმა არქიტექტორია,მაგრამ თავისი სპეციალობით არ მუშაობს, მამაჩემი კი პროფესიით ინჟინერია, მაგრამ არ მუშაობს, რაც ჩვენი ოჯახის მატერიალურ მდგომარეობაზე კარგად ისახება. როგორც გითხარით მეთორმეტე კლასში ვარ, უამრავი ხარჯი აქვს ჩემს ოჯახს ჩემს გამო, რაც საშნლად მაწუხებს და ჩემს ოჯახში კომფლიქტის მთავარი მიზეზია.მყავს ორი უსაყვარლესი დაქალი მაშო და ანუკი, ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ,ისინი ჩემი პოზიტივები არიან. ბავშვობიდან გამოვირჩევი ჩემი უცნაური, მძიმე და აუტანელი ხაისათით. ძალიან მაწუხებს, განვიცდი ასეთი, რომ ვარ, მაგრამ შეცვლა არ გამომდის რაც ვარ ეგ ვარ. დედაჩემი ხშირად მეჩხუბება „-ნუ ხარ ასეთი აუტანელი და სულ ნუ უხეშობ, არაფერში გარგებს“. 15 წლის ასაკში მყავდა პირველი შეყვარებული, იმასაც თი შეყვარებული ერქვა. ესეც ჩემი მოკლე დახასიათება, დანარჩენს ნელ-ნელა გაიგებთ... როგორც კი სადარბაზო დავტოვე, მაშინვე პიონერთა სასახლის პარკისკენ ავიღე გეზი. ნელადა სევდიანად მივაბიჯებდი რუსთაველის როგორც ყოველთის გადატვირთულ გზაზე. სულ რაღაც 10 წუთში უკვე სასურველ ადგილას ვიყავი. აუღელვებლად შევაბიჯე პარკში, მალევე მოვძებნე მიყუჩებულ ადგილას თავისუფალი სკამი და იქ მოვკალათდი. დიდხანს ვიჯექი. უკვე ოქტომბერი იყო და გარეთ საკმაოდ გრილოდა, მაგრამ მე ვერაფერს ვგრძნობდი. მდუმარედ გადავყურებდი ჰორიზონტს და ვტკბებოდი იქაურობის ცქერით. მაგრამ ისევ ჩემი პრობლემები გამახსენდა, რომლებიც დაულეველი იყო და მუდამ ჩემს გარშემო ტრიალებდნენ. ამ ფიქრებშ ჩაფლულს ძლიერი სევდა მომაწვა და მომენტალურად ამევსო თვალები ცრემლებით. არ მინდოდა მეტირა, ვიცოდი, რომ ტირილი არასოდეს არაფერს ცვლიდა, მაგრამ ახლა ვეღარ მოვითმინე და ბევრი წვალების და თავშეკავების მიუხედავად მაინც გადმომცვივდა ცრემლები და ისტერიული ტირილი ამივარდა. არ ვიცი რამდენ ხანს ვტიროდი ასე, მაგრამ უცბად მხარზე ხელი ვიგრძენი რამაც ცოტა არ იყოს შემაცბუნადა შიშნარევი მზერით ავხედე უცნობს, რომელიც თავზე დამდგომოდა. ჩემი შეშინებული მზერის მიუხედავად მას ხელი არ გაუშვია, უბრალოდ სანდომიანად გამიღიმა და გვერდზე მომიჯდა. მე თვალს არ ვაშორებდი, მის არცერთ მოძრაობას არვტოვებდი დაკვირვების გარეშე
-გამარჯობა-მომესალმა უცნობი და ისევ ღიმილით დამაჯილდოვა. თვალები უცნაურად ულავდა რამაც ჩემშ გაოცება გამოიწვია
-გაგიმარჯოს - მცირედი პაუზის შემდეგ ჩამწყდარი ხმით ვუპასუხე და მეც გავუღიმე შეძლებისდაგვარად.
-გოგონა, შეიძლება შენი სახელი გავიგო? თუ რა თქმა უნდა საიდუმლო არ არის
-თინათინი, თინათინი მქვია -ცოტა დავიბენი დაენის ბორძიკით ვუპასუხე, მას თვალს არ ვაშორებდი, ვიცოდი სირცხვილი იყოასე მიშტერება, მაგრამ ვერ ვაშორებდი, მსიამოვნებდა მისი ყურება. უცნობს როგორც ჩანს არ გამოპარვია და ტუჩს კუთხე ჩატეხა.
-სასიამოვნოა შენი გაცნობა თინათინ, მე ლაშა მქვია- თქვა და უფრო ფართედ გამიღიმა, არ დაგიმალავთ და ძალიან სიმპათიური იყო და ძალიანაც მომნუსხა მისმა ღიმილმა.
-ჩემთვისაც სასიამოვნოა ლაშა - მეც ღმილითვე გავეცი პასუხი. ცოტა ხანს მაკვირდებოდა, მე კი თვალს ვარიდებდი, დისკომფორტს განვიცდიდი. ვერ ვიტან ასე რომ მაკვირდებიან. როგოც იქნა ხმა ამოიღო.
- თინათინ, არ გეგონოს შენს საქმეში ცხვირს ვყოფ ან შენს ცხოვრებაში ვიჭრები, უბრალოთ მაინტერესებს,რატომ ტიროდი ასე ?
- არაფერი ისეთი, დიდიმადლობა ყურადღებისთვის, მაგრან არ მინდა ჩემი პრობლემები ვინმეს ზედმეტად მოვახვიო თავს ამიტომ ჯობია ჩემი პრობლემებიჩემად დარჩეს, არ მიყვარს ჩემი პრობლემების სააშკარაოზე გამოტანა ისედაც
- შენ როგორც გინდა თინათინ - ისევ ისეთი თბილი ტონით მითხრა და თვალი ამარიდა, თითქოს რაღაცაზე ჩაფიქრდა. საუბარმა დამაწყნარა და თავს ნორმალურად ვგრძნობდი. ამ ადამიანის სიახლოვე სასწაულად მამშვიდებდა. უცებ გამოერკვა თვაისი ფიქრებიდან და მე გამომხედა
- არ ვიცი რატომ ტიროდი, მაგრამ იცოდე ტირილით ვერაფერს უშველი. მესმის შენი,არის მომენტები როდესაც ვეღარ უმკლავდები შენში დაბუდებულ გრძნობებს, ვეღარ იმალები იმ ნიღბის უკან და შენი გრძნობები შენგან დაუკითხავად იწყებენ სააშკარაოზე გამოსვლას... მინდა იცოდე რომ შენს გვერდით ვარ დაჩემი იმედი გქონდეს. -მითხრა ლაშამ. ამ სიტყვებმა ჩემში უზომო გაკვირვება გამოიწვიათვალი ავარიდა და გვერდზე გავიხედე. ვცდილობდი სწორად გამეგო მისი სიტყვები. ისე მითხრა თითქოს დიდი ხანია მიცნობს, ვერ ვხვდები საიდან თითქოს მისთვის ძალიან ძვირფასი ვარ. ფიქრებში ვიყავი გართული როცა ლაშას ხმა გავიგე ისევ
-თინათინ, ზებუნებრივი ძალების გჯერა ? -უეცრად მკითხა მან. ფიქრებისგან თავი დავიხსენი და სწრაფად გავხედე. მისი თვალები აქამდე თუ ნაცრისფრად ელავდნენ ახლა წითლად იყვნენ შეფერილნი და დაჟნებით მიყურებდნენ თვალებში.
-ყოველთის მინდოდა, მჯეროდა ვგრძნობდი , რომ ნამდვილად არსებობს ზებუნებრივი ძალები -მშვიდად ვუპასუხე და დაველოდე მის შემდეგ კითხვას ან რაიმე კომენტარს, მაგრამ მას არაფერი უთქვამს. მდუმარედ გაიხედა პირდაპირ მის მზერას გავაყოლე თვალი და მეც მის მსგავსად ხეს მივაშტერდი, რამდენიმე წამში მისი ხელი ვიგრძენი ხელზე და სწრაფად გავიხედე მისკენ , მაგრამ არავინ არ დამხვდა. ხელს დავხედე ინსტიქტურად და რაღაც უცნაური ნიშანი მქონდა გამოსახული ვერ მივხვდი, შემეშინდა, მთელ სხეულში უცნაურმა ჟრუანტელმა დამიარა. გაოცებული შშნარევი სახიტ ვუყურებდი უცნაურ ნიშანს. ხელი ფრთხილად გადავუსვი, შემდეგ კი ისტერიულად დავიწყე მცდელობა მისი მოშორების, მაგრამ ამაოდ. სწრაფად წამოვხტი და უკან მოუხედავად მთელი სისწრაფით სახლისკენ გავიქეცი. ვგრძნობდი ხალხის გაოგნებულ, დაჟნებულ მზერას, მაგრამ არ მაინტერესებდა, ფეხებზე მეკიდა. რამდენიმე წუთში უკვე სახლთან ვიყავი, სწრაფად ავირბინე კიბეები, სახლშ შევვარდი და ოთახში ჩავიკეტე....




გამარჯობაა ! ესეც ჩემი ისტორია : იმედია მოგეწონებათ ვიცი უამრავი შეცდომა იქნება, მაგრამ იმედია მაპატიებთ, ჩემი პირველი ისტორიაა ველი თვენს შეფასებებს სიყვარულით MikaSa