ალბათ,გაგიჩნდათ კითხვა,სად იყვენენ მესხი და გოგოები?
მესხთან იყვნენ მანქანაში.
გაბისკირია ბოლო ხმაზე ღრიალებდა hymn for the weekend
იოანე და ლიზა კი იხეოდნენ სიცილით.
გამვლელების ყურადღება რათქმაუნდა მათ ეკუთვნოდათ.
-აეეეე მოქალაქევ, გიორგაძე სად აგდია?_იკითხა ნინაზე არანაკლებ გარეკილმა გაბისკირიამ.
-გუგას ყავს, გვეტაძეს _ თვალი ჩაუკრა მესხმა ყოფილ ადვოკატს.
-ვაა გამოჩნდა გვეტაძე? ნუ სად შეგვიძლია.
-ელენე გაჩუმდი_ "მუჯლუგუნი" გაუკეთა სიცილისგან აწითლებულმა ლეონიძემ.
-ეე დებილო_შეუღრინა გაბისკირიას ქალმა.
-აუუუუუუ მშიააა_წამოიზმუივლა ელენემ.
-ვაა ჩემი, კაი დავჯდეთ სადმე _ მანქანა მოატრიალა გვერდითა ქუჩაზე.
-აუ რა ჭამა აგიტყდა ამ შუაღამისას უფ, რა უნდა შეჭამო ერთი _უსაყვედურა ბიძაშვილმა.
-რადა ხაშიი,არვიცი რა არის და მინდა ხაში, წამიყვანეთ სახაშეში.
ლამის იქვე გაფშიკეს ფეხები მესხმა და ლეონიძემ.
-და ნამდვილად გინდა? _თვალები მოჭუტა იოანემ.
-მაინტერესებსთქო და ხოდა დავაი წავედით _ფანჯრიდან ლამის გადახტა.
ელენეს სახაშეშიც წავიდნენ.
ლიზა მანქანაში დარჩა ჯერ სუნზე მაქვს
ალერგიაო და მერე რო დავინახავ იქვე დამთავრდება ჩემი სიცოცხლეო.
ხოდა შევიდნენ ეს ორი გიჟი.
ოფიციანტმა გოგომ ჩუმად ჩაიცინა მათ შეკვეთაზე.
-ოე სქელტ**კა რა გაცინებს, შენ იცი ვის ელაპარაკები გოგო?_წაეჭიმა გაბისკირია.
დიახ, აშკარად ბევრი მოუვიდა,მაგრამ რა ექნა ?ძლივს ეღირსა თავისუფლად ყოფილიყო, არც გონებას აღარ ემორჩილებოდა და უბრალოდ რაც კი თავში მოუვიდოდა ამბობდა.
იმდენად დათვრა, სიამოვნებდა მესხიც მის გვერდით რომ იყო.
არადა ეს რომ ფხიზელ მდგომარეობაში გაეელვა აზრად, მაშინვე თავში შემოირტყავდა ხელს.
მოდი დავუბრუნდეთ ხაშს.
ბევრი ახსნა-ბოდიშის შემდეგ იოანემ ძლივს წამოათრია გაბისკირიას ქალი.
-აუუუუუუ,ცოტა ნელაა.
მანქანაში ჩატენა და ყოველგვარი წუწუნის გარეშე სასტუმროში წაიყვანა.
***
-აუ თავი მისკდება _ წამოიყვირა თმაგაბურძგნულმა გიორგაძემ.
-აუ რა გაყვირებს უფ,გასკდა თავი _ თავი წამოყო არანაკლებ მდომარეობაში მყოფმა ელენემ.
-აუ გუშინ რამოხდა?
-რადა ორივე მაგრა გაგიჟდით _ უპასუხა უკვე თეთრ ხალათში გამოწყობილმა ლიზამ.
-მაინც?
-რავი ვიღაც გვეტაძემ წაგიყვანა.
გვეტაძის ხსენებაზე ტანში სასიამოვნოდ გააჟრიალა.
ახსოვდა
ესიამოვნა
მაგრამ ბოლომდე
არიცის რა იბოდიალა იმ ღამეს.
მერე
სასადილოში რძიანი ყავით დაკმაყოფილდნენ და გარეთ გაცვივდნენ.
გუნდაობდნენ.
ბავშვივით უხაროდა თოვლი.
მერე სკამეიკაზე(არვიცი სწორია თუ არა :დ) დასხდნენ.
ტელეფონი აბზუილდა ნინასი.
არ ეცნო ნომერი
უპასუხა
-როგორ ხარ?
ის იყო.
გაშეშდა, გაგიჟდა.
ხმა ვერ ამოიღო.
-გნახავ კარგი?
-კარგი.
მალევე გამოჩნდნენ.
შავი ქურუთუკი და შავი შარვალი ეცვა.
ისევ ის ძვირფასი საათი.
ისევ შავი სათვალე და ისევ ის სუნამო,რომელიც ასე ატყვევებდა.
ისეთი სულელური სიტუაციაში შეიქმნა, იქვე წამსკდა სიცილი.
მე ხომ მათ ხის უკან ვუყურებდი?
ხოდა მერე მესხმა ამოიღო ხმა.
-როგორ ხართ?
-კარგად _პასუხი გასცა ნინამ.
-ხო გუშინ ძაან კარგად იყავით_ინაგლასავით გუგამ, ოღონდ თვითონაც არიცის რატომ.
-წამოდი რა გავისეირნოთ _ნინას მიმართულებით წაიღო თავი.
-კარგი.
ახლა თქვენ თქვით რა ხდებოდა მათში.
აღარ გავაგრძელებ, თქვენ თვითონაც კარგად იცით.
-გუშინ რახდებოდა?_ თქვენდა გასაოცრად ნინამ დასვა კითხვა.
-პირველად გნახე გაგიჟებული _ ღიმილით შეხედა.
-მე კი პირველად გნახე წესიერად _ სიცილი დაიწყეს.
აი ასე
ვერ არიან, იმენა ვერ არიან.
-რას ფიქრობ ჩვენზე? _მოულოდნელად დასვა კითხვა გვეტაძემ.
-არ გიცნობ გუგა, არვიცი, ეხა არ დავიწყებ 19 წლის გოგოსავით კინკლაობას არ მომწონხართქო _ გაგრძელებას აპირებდა ნინა, გუგამ თითი მიადო ლურჯ ბაგეებს, რომლებიც ახურდა.
-ვიცი, გიცნობ.
-შენ მიცნობ, მე არა.
-როგორ არა, ვარ გუგა გვეტაძე, 28 წლის ბიჭი, რომელიც შენზე გიჟდება_თვალი ჩაუკრა გაგების ნიშნად.
-გთხოვ, უბრალოდ დრო მომეცი _ ორივემ კარგად იცოდა რას ნიშნავდა ეს "დრო".
ბაკურიანის პარკში დასეირნობდნენ და თან საუბრობდნენ ყველაფერზე, მათ შორის ნინაზეც.
მერე მაღლა ავიდნენ და ქათქათა მიწაზე დაებერტყდნენ.
იცით, როგორი ლამაზი იყო ცა ?
თეთრი ღრუბლები, ლურჯ და ვარდისფერ ფერებს გასაოცრად ეხამებოდნენ.
-იცი, ისე დედაშენი არ მომწონს.
-შენ გგონია მე ვგიჟდები? სამივე: ლევანიც,დედაჩემიც და მამაჩემიც ერთმანეთს ჰგვანან,არაფრით არ განსხვავდებიან ერთმანეთისგან,მაგარამ იცი რა? უკვე , მთავარია მყავს ადამიანები, რომლებსაც ნამდვილად ვუყვარვარ.
-ეგ სიტყვა სიმართლე გითხრა,არ მომწონს აი ვუყვარვარ,ორჯერ "ვარ " არის, აი მიყვარხარში კი ორივეა, "ვარ " და "ხარ"

ashmalqxa da megirsq
- შენი აზრით სიტყვა, მიყვარხარ ვინ მოიგონა ?_ იკითხა ნინამ
-არვიცი,მაგრამ ის ვიცი, გასაოცარი სიტყვაა, რომელშიც ყველა ასო გამოკვეთილად ჟღერს და შენს სულს სწვდება.
-ადამაინები გასაოცრებები ვართ,რეებს აღარ ვიტყვით ან საერთოდ რეებს აღარ ვაკეთებთ.
გვეტაძემ მხოლოდ გაუღიმა.

ხელზე დაყრდნობით,სხდომით დაიღალნენ და გადაწვნენ.
პირდაპირ ცას მიუშვირეს სახეები.
ცას,რომელმაც ზუსტად იცოდა ორივეს ბედი.
მერე ჩაეძინათ,უფროსწორედ ჯერ ნინას ჩაეძინა, მის ყურებაში გართულ გუგას კი შემდეგ ჩასთვლიმა.
ცივი რაღაცის სახეზე შეგრძნებამ გამოაფხიზლა ორივე მათგანი.
თოვლი იყო.
კისკისის და სიცილის ხმა მოესმათ.
ვინ იქნებოდნენ თუარა ლიზა,იოანე და ელენე.
-თქვენ გიჟები ხო არა ხართ ? _დამფრთხლი ნინა მაშინვე წამოხტა.
-ეგრე ხო, ხოდა აი თქვენ_ გუგამ დიდი თეთრი გუნდა ესროლა თავში მესხს.
-აე ვგუნდაობთ ყველაა _იყვარაა გაბისკირიამ და სულ გუნდების გაკეთებით ჩასრიალდა დაბლა.
ვეღარ გაიგებდით ვინ ვის ესროდა.
მეც კი მომხვდა ერთი,
იდიოტები!
რამდენჯერმე გავაჩხაკუნე ფოტოაპარატი და ისევ დავუბრუნდი საქმიანობას.

სულ სიცილი და კისკისი ისმოდა.
მერე ერთად წაიქცნენ გუგა და ნინა.
გეუბნებით,სულ შემთხვევით.
გგვეტაძემ გულში ჩაიკრა გიორგაძე.
და მის მერე იყო გუგა და ნინა
ჩვენ
და
მიყვარხარც.
ბაკურიანში 1 კვირა იყვნენ.
დღეს ბოლო დღე იყო ბაკურიანში.
ეს ერთი კვირა ბაკურიანის მთელი ცხკვრება ემახსოვრებათ.
ამ ერთ კვირაში მიეჩვია ნინა გუგას.
რომ ვერ დაინახავდა,კითხულობდა-სად არისო,მერე ისიც გაჩნდებოდა პიტერპენივით და იყო მერე ბედნიერი საათები,წუთები თუ წამები.
მესხი და გაბისკირია ისევ ისე იყვნენ.
არაფერი განსაკუთრებული.
დღეს ახალი წელი იყო.
სასტუმროში ყველაფერი საზეიმოდ მოეწყოთ.
რომ გითხრათ ყველას არ უხაროდა.
გუგა და იოანე.
განუყრელი პამპერსის მეგობრები.
ბავშვთა სახლში, ახალ წელს,სულ ნაცრისფერ კარს,რომ უყურებდნენ,იქნებ დედა მოვიდესო.
გაცრუებული იმედები.
3 წლისებმა უკვე იცოდნენ,რომ თოვლის ბაბუ არ არსებობდა.
საშინელი წლები ბავშვთა სახლში.
ამიტომაც დიდად არ უხაროდათ ახალი წლის მოსვლა.
არც ნინა იყო გამონაკლისი,მაგრამ მაინც იყო ბედნიერი, ამდენი ადამიანი რომ ჰყავდა.
დილიდან დარეკეს რესტორანში და დაჯავშნეს მაგიდაც.
მეტი საქმე ჰქონდათ?
არა!
მესხი და გვეტაძე თბილისში უნდა წასულიყვნენ და მერე ჩამოვიდოდნენ.
რატომ ?
სახლში მიდიოდნენ.
ბავშვთა სახლში.
მართა ბებო უნდა მოენახულათ,მათი ძიძა,ქალი რომელმაც ორივე ასეთ კარგ კაცებად ჩამოაყალიბა.
ქალი,რომელიც მათთვის დედა იყო.

*****
-რატომ მიდიხარ ? მე გაწყენინე? _ეკითხება ნინა.
-ერთ ადგილას უნდა წავიდე_მოკლედ მოუჭრა გუგამ.
-შენებთან?
ეტკინა.
შენებთან?
ეს კითხვა, მაინც ეტკინა.
-ხო _ჩუმად უპასუხა.
-ჩემზე იციან ? _ წაიკლეკუცურა ნინამ.
-არა,არ იციან, არაფერი არ იციან_ ხმამაღალა მოუვიდა გვეტაძეს.
-რახდება? რამე ხდება შენთან? ვინმეა ცუდად ?_თვალებაწყლიანებული მიაჩერდა ნინა.
-არაა,არა მე მშობლები არ მყავს,მე ნამდვილი ოჯახი არ მყავს გაიგე? ბავშვთა სახლში მივდივარ, სადაც გავიზარდე,იმ ქალის მოსანახულებლად მივდივარ,რომელმაც მე და იოანე გაგვზარდა! ახლა გაიგე ?!_ ხაოდა გუგა.
ნინას ცრემლები სდიოდა.
ვეღარ გაუძლო, აივანზე გავიდა, გიორგაძეც გაჰყვა.
-ბოდიში,მე.. მე .. მე_ბლუყუნებდა ნინა.
-ხო ვიცი,რომ არ იცოდი,ყველაფერი ვიცი,
უბრალოდ ახლა არა რა, მერე მოგიყვები.
გასვლას აპირებდა,ხელზე მოკიდა ნინამ, და ჩაეხუტა.
ძალიან მაგრად ჩაეხუტა.
პირველად შეეხო ნინა.
პირველად ჩაიხუტა და პირველად უთხრა
-მიყვარხარ,ხედავ ახლა ორივეა "ხარ" და "ვარც".
-მალე დავბრუნდები,გპირდები _ კიდევ ერთხელ ჩაიხუტა და გავიდა.
წავიდნენ.
და გოგოებიც ნომერში ავიდნენ.
10 ზე იყო დაჯავშნული მაგიდა.
ახლა 6 საათია.
გაბისკირია ვორდის ფაილებში არის შერჭობილი, ლიზა ახალი თანამშრომლის(მოდელის) ფოტოებს ათვალიერებს და რწმუნდება,რომ ტყუილად არ აუყვანია.
ნინა ? გიორგაძე ოთახიდან გაჰყურებს მინის კარებს, ყველაფერი ჩანს.
გოგოებს არაფერს ეუბნება, ანდა არის საჭირო უთხრას რამე ?
არა
ისედაც ყველაფერი კარგად ჩანს და იგრძნობა.
მშობლები?
ლიზას დაურეკეს მარტო,გაბისკირიამ თვითონ დარეკა, მაინც უყვარდა მისი მშობლები, მათი წყალობითაა დღეს ასეთი სახელის პატრონი რომაა.
ნინაზე აღარ გვაქვს ლაპარაკი, თქვენ თვითონაც იცით, არც იმათ დაურეკიათ და არაც ამას.
ანდა რა ვალდებული იყო ?
ხელი,რომ მოიტეხა ფული გამოუგზავნეს,არ დაურეკიათ.
-აუ 8 საათია უკვე, ისინი აღარ მოდიან ?_თვალები ცქვიტა ლიზამ.
-მოვლენ,ხომ გვითხრეს_ 6 ნომერკ კენტის კოლოფი აათამაშა ნინამ.
-ისე ვინები არიან თქვენი ? _ დასვა კითხვა ლიზამ.
გაჩუმდნენ.
ვინ იყო გუგა ნინასთვის ?
ახალი ადამიანი,რომელსაც თითქოს დიდიხანია იცნობს, ყველანაირად უგებს, ადამიანი,რომელიც ძალიან უყვარს და აფასებს.
-გუგა,ადამიანი,რომელიც მიყვარს სიგიჟემდე _ ამაყად განაცხადა გიორგაძემ. ისედაც იცოდნენ ორივემ მათ შორის ყველაფერი.
უსიტყვოდ იცოდნენ,რომ ყველაზე მაგარი წყვილია გუგა და ნინა
-იოანე,ჩემი ყოფილი კლიენტი_სათვალე გაიკეთა და ისევ ვორდის სამყაროში გადაეშვა.
-რათ გინდა ეგ სათვალე ? ბრმა ხარ გოგო ?
_მობეზრებულად იკითხა ნინამ.
-ვაიმე, დასხივებისგან მიცავს,ისე თქვენც აუცილებლად გჭირდებათ _ თვალები გადაატრიალეს ლეონიძემ და გიიორგაძემ.

ძედაა, დამტყდა ხელები, ბოდიში რო ვაგვიანებ,მაგრამ თქვენ ხომ არ იცნობთ ამ ჩემ მასწავლებლებს. ეხლა ვზივარ დივანზე და თან ვწერ მობილურით, მათემატიკის მასწი არ მოსულა, გათიშული გონებით დავწერე და არ გამკიცხოთ ძალიან (( კიდე კომენტარებს მოვითხოვ !!!!! სტიმულს მმატებს <3 ესეც თქვენი ჩამოუყალიბებელი ნია ^^^^