დროსთან ერთად,გადის საათები,წუთები,წამები და მათ შორის წარსულზე მოგონებანიც. ფანჯარასთან ჩაფიქრებული კი ვაანალიზებ რომ დრო და დრო მტკივნეულად თუ საამოდ გვედება გულზე ხიჭვათ განვლილი წლები.
ზამთრის სუსხსა და სიცივეში,პლედში გახვეული ვზივარ სავარძელზე მოკალათებით,პატარა მაგიდაზე კი კაკაოთჯ სავსე ფინჯანი მიდგას.
როგორი სასიამოვნოა გაყინული ყელის,გულის და ორგანიზმის ჩათფუნება ტკბილი კაკაოთი.
კარგია ასე უსაქმოდ ჯდომა და უბრალოდ არაფრის კეთება,მაგრ
ვხვდები რომ უკვე რვის ნახევარია,მე კი სასწავლებელში ისსევ და ისევ როგორც ყოველთვის ვაგვიანებ ...
იძულებული ვარ ავდგე და მოვიკიდო ჩანთა.
ჩავუცვი თბილად,მოვიხვიე პალტოზე კაშნე და გაცეშურე გარეთ,კარები საგულდაგულოდ ჩავრაზე (რადგან ცალკე ვცხოვრობ ჩემს საბუდარში).
ზუსტად კლასში შესვლიზ დროს მივედი
-ოჰ,იკადრე მობრძანება ქალბატონო ნატალია ? -დამცინავად განმიცხადა მასწავლებელმა,და მიმითითა თითით ჩემს ადგილზე რათა დავმჯდარიყავი.მძულდა ეს ყოველივე,ამდრნი სწავლება,ამდენი ადრე ადგომა დილაობოთ .
განსაკუთრებით კი მძულდა ”იულია”,ქალი რომელიც მიმითითებდა ყველაფრისკენ თითით !
ჩემი დღე კი ასეთი უაზრო და უფერული გახლავდათ იქამდე სანამ ჰელოუინის მისტიკური დღე არ დადგა .

ამ დღეს ყველა დიდი სოხარულით ელოდა,მათ შორის მეც.მთელი კოლეჯი ემზადებოდა გასართობად ღამისთვის,არჩევდნენ ფორმებს მაღაზიებში მე კი,მე უბრალოდ
ვიჯექი და ველოდი ანას (ჩემს საუკეთესო მეგობარს)
მისი მოსვლის თანავე ჩემს სახლში ავედით,და ოთახში შევიყუჟეთ.
-ნატი (მეძახდა შემოკლებით) სიგარეტი გადმომიგდე
-არ დაგავიწყდეს ეგ -სიცილით გადავუგდე ერთი ღერი მას,მეორე კი ჩემთვის დავიტოვე.როგორც მოგახსენეთ პატარა მაგიდა თქო,იმ მაგიდასთან დავსხედით და ყავით სავსე ფინჯნები დავალაგე.
-მისმინე ნატი
-გისმენ რა ხდება ?
-მე ვიცი რომ ნიკს უნდა შენი მეწყვილეობა -გადავაქნიე თავი არასასიამოვნოდ
-ნიკი ? გაჩერდი ანა ! ნიკს ნუ მიხსენებ
-კი მაგრამ ისიც ღირსია შანსის?ერხელ გაბედე მასთან მისვლა
-შანსს ? ქონდა შანსი,გავბედე მისვლა მაგრამ
მერე ? მერე მიმატოვა ტკივილისას ! -მოგონებები მომაწვა ნიკთან დაკავშირებული,გამახსენდა ის საშინელი ღამე როდესაც ჩვენი გზები ორად გაიყო.გამახსენდა ის ტკივილი რასაცმისი დაუდევრობის გამო ვგრძნობდი,გამაზსენდა რომ მის გამო წელიწადი და ორი თვე საავადმყოფოში ვიცხოვრე. ეს იყო დრო როდესაც გავხდი დეპრესიული ”იდიოტი” რადგან გავლაც
კი არ შემეძლო.ეს იყო 2007 წლის ავარია,რომელიც დღემდე ახსოვს ბევრს,ახსოვთ ჩემი მძინარე სახე და გაქცეული ნიკიც ..


გამარჯობაათ,ახალბედა გაზლავართ. მოგესალმებით ყველას და გისურვებთ წარმატებებს. მსურს თვაყური ადევნოთ ჩემს დაწერილს რათა მივოღო კრიტიკა და შევძლო ხალხისთვის წერა ! მადლობელი დაგრჩებით თუ პატივს დამდებთ და ყურადღებას მიაქცევთ ჩემს ახლად დაწერილ ისტორიას . მადლობა წინასწარ ყელას