ვფიქრობ ეს ნაბიჯი უნდა გადავდგა.გადაჭრით ავღნიშნე ჩემი პოზიცია,რომელსაც არავინ ემხორობოდა.ჩემი სიჯიუტის გამო კი ყველა გაჩუმდა,რადგანაც იცოდნენ აზრი არ ქონდა გადარწმუნებას..ეს იქნებოდა სასტიკი ნაბიჯი ჩემი მხრიდან,რომელიც დააზარალებდა ყველას,ჩემს გარშემო მყოფი ერთგული ადამიანების გარდა.ჩემი სისასტიკე და დაუნდობლობა პიკს აღწევდა,მივიწევდიწინ ყველაფრის წინააღმდეგ,რათა მიმეღო ჩემი კუთვნილი.
სწორედ ამის გამომოუწია ჩემს გვერდით მჯდომ ყველა
ადამიანს გაჩუმება.მათში ჩემი იმედი მაინც ლივლივებდა ვიცოდი,ჩემს
სასიკეთოდ ვიყენებდი ამ სოტუაციას.
-ეს ნაბიჯი რას მოგვიტანს ?.მკითხა ბატონმა პეტრემ,ცერად გავხედე და გავუღიმე.ბევრი რამის თქმა მომინდა მაგრამ ამას არაფრის დიდებით ვიტყოდი.
-გამარჯვებას.ვუპასუხე და სავარძლიდან წამოვდექი მშვიდად.ჩემს შიგნით,უდაბურ ადამიანურ კუნჭულში კი შიში იგრძნობოდა.უკან დახევის დრო არ იყო,ჩემზედამოკიდებული იყო ყველა და ყოველივე ეს.
ყველაფერი კი ეხებოდა ბავშვს,რომელიც 2014 წელს 21 საუკუნეში სასტიკი მოპყრობის მსხვერპლი გახდა,მხოლოდ და მხოლოდ ფულის გამო.რეგვენი მშობლების ხელით გადაცვლილი შვილი,მზად ვიყავი ნაბშვის დედისთვის და მამისთვის ყელი გამომეჭრა მაგრამ ამის უფლება არ მქონდა.
ჩეჩნების ხელში ჩავარდნილი პატარა მარიანა,რომელიც
რაღაც 12 წლის იყო იძულებული გახდა მონა და მორჩილი,ჩეხენი კაცის ცოლი გამხდარიყო.
დიახ კაცის,რომელლიც 41 წლის იყო იმ დროს.

მთელი ღამე არ მძინებია ამ
ბავშვზე ფიქრის გამო,ჩემს
გეგმას ახლიდან
ვატრიალებდი ჩემს
გონებაში რას როგორ გავაკეთებდი,ბოლოს კი იდეალურობამდე მივედი.ეს ბავშვი გახდებოდა ყველა
იმ ადამიანის საყრდენი,ვინც პატარა ან ძალით გათხოვილი იყო.მაგრამ ჯერ მის
მშობლებამდე მიხდებოდა მისვლა,ეს კი ჩემზე მეტად არავის უნდოდა.
დილით ცხრა საათზე უკვე ჭოტივით წამოყოფილი მქონდა თავი,მზად ვიყავი ყველაფროსთვის.ზამთრის სუსხის გამო სახლიდან გასვლისას კაშმე გავაყოლე ხელთ კარები კი გადავკეტე საგულდაგულოდ.

ჩემი მონდომების გამო ბავშვის მშობლებთან ათ საათზე ვიყავი.არცთუ ისე ლამაზი უბანი იყო,უფროდწორედ საშინელი იყო.როგორც მიმასწავლეს გოგონას სახლი გავყევო იმაავე გზას,თავი კი უკარებო სახლის წინ ამოვყავი.
-ნინა.ასე ერქვა მარიანას დედას,მკაცრად შევძახე შელამაზების გარეშე და საზლში შევწდი დაუკითხავად.
თვალებით ვეძებდი იმმათხოვარ ადამოანს მაგრამ მალევე გამოჩნდა და გამოიჭიმა
ჩემს წინ წითელ საზეიმო კაბაში გამოწყობილი.
-ვფიქრობ ეს კაბა ბინძურუ ფულით ნაყიდი გაქვს,სუნი მცემს ნეხვვის .მივუგე ზიზღით და მივიხედ-მოვიხედე ორგვლივ.
-ვინ ხარ ასე რომ მომმართავ ? .ჩემსკენ წამოიწია მე კი უკან გადავდგი
ნაბიჯი,რადგამაც
არმაწყობდა ამ ჟამად მასთან კამათი.
-მე ადვოკატი ვარ,რომელიც
ზოგჯერ გამომძიებელია,ზოგჯერ პოლიციელი.ღიმილით მოვახსენე და გავაცამი ჩემი თავი.
კიდევ ერთი ნაბიჯი გადავდგი და მივედი სკამთან,ჩამოვჯექი და ფეხი ფეხზე გადავიდე.
-შენს ქალობაზე წერენ კიდეც .გაიცინა
-ხო?კარგია
-მაონტერესებს რატომ ? .ვუპასუხე და თვალები მოვჭუტე.
-შიმშილით რომ არ მომკკვდარიყო,შენ ამას ვერ გაიგებ.მითხდა და ჩავიცინე რადგან შვილი მყავდა მეც,რომელიხ
ხუთი წლის ასაკში გარდაიცვალა.მეც
პატარა ვიყავი როცა
გამათხოვეს და შვილი 16 წლისას დავიჭირე ხელში.
ნინასთვის ამის ახსნას აზრი არ ქონდა,რადგან დედობრიბი გრძნობები არ გააჩნდა ჩემგან განსხვავებით.
-სხვათაშორის როცა შენს შვილს დავაბრუნებთ შენთან კი არა შესაბამის ოჯახთან გავუშვებთ.ნიშნის მოგებით
ვუპასუხე და გავედი სხლიდან.დიდი ტკივილი გამომყვა თან იმ
საბუდარიდან.ახლა მხოლოდ ბავშვის მომუდარე ცრრემლიანი თვალებიმედგა თბალწინ რომელიც
მთხოვდა შველას.
საქმეზე გადასვლის დრო
იყო.

----
მესამე დილით ბატონი პეტრეს ზარმა გამაღვიძა.მელლდნენ რათა ჩეჩნეთში გადაპარვით გადავეშვი,იქ კი ქართველი ბიჭი დახვდებოდა.
უყოყმანოდ ავდექი და გავეშურე მათკენ.ბარგის და ყოველგვარი ნივთების გარეშე წავედი გზაზე...

დანიშნულების ადგილზე გასვლიდან 10 საათში ვიყავით,სიბნელე იყო.ზუსტად შერჩეული დრო.
როდესაც ვერავინ შემამჩნევდა.საზღვარს იქით კი ბატონი ჯაბა მელოდა
სულმოუთქმელად.
ჩემდასამწუხაროდ მომიწია სახისა და სხეულის მტლიანად შემოსვა,თურქი ქალი გავხდი რომელიც ადათწესების მიმდევარი იყო.თუ დამიჭერდნენ ადვილადდავიძვრენდი თავს ვიცოდი.
ყოველი ამდაძაბული დროის შსმდეგ მოხერხდა ჩემი გადაპარვა საზღვარზე და ახლა
ჯაბას ხელში ჩავვარდი.
სახლი ჰქონია რომელიც
მისცეს,იქ შემოფარა
მეც სახელი ”დეფნე” თი.
-მისმინდ სალომე .ჩემი ნამდვილი სახელი. ახლა
საიმედოდ ხარ,მარიანასწამოვიყვანთ და გოშაძეებს ჩავაბარებთ ხომ
გჯერა ჩემი ? .თვალწინ წარმომიდგა ჩემი განვლილი წლები უშვილობისშეგუებისას,ჯაბა ჩემი დიდი საყრდენი იყო.
-მჯერა.ვუთხარიფა დავჯექი ძირს.მეორე დილით კი დილაადრიან დრო იყო
მარიანასთან მისვლის.

მივედით უბანში სადაც
ყველამ იცოდა რომ ჩემსა (ანუ დეფნე) და ამაზრზენი კაცისშორის გადაცვლა
უნდა ყოფილიყო.მე ბავშვს წამოვიყვანდი,ის ფულს აიღებდა 50 000 ლარს.
კარები მოხუცმა დედაკაცმა გამიღო და შემუპატიჟა.
მარიანას ნახვა მოვინდომე და უარიც არ უთქვამთ.
-მარი .შევედი ოთახში და ძილს
დავარდნილისულ მთლად შიშველი ბავშვი დავინახე.მივვარდი და წამოვაჯინე
-მარიანა მე სალომე ვარ.შემომხედა აცრემლებული თვალებით და გადამეხვია,იმედმა გაიღვიძა მისგულში.
-წამიყვან?.
-კი ჩემთან წაგიყვან,მთავარია ასე განაგრძო და არ შეიმჩნიო არაფერი.მარიანამ
თავი დამიქნია კის ნიშნად და ავდექი.გააფთრებული გამოვედი ოთახიდან გაღიმებული სახით,ჩემში კი სისასტიკებობოქრობდა.