იმედგადაწურული მოვეშვი და ბალახებში დავენარცხე,თვალები ძლიერ მოვხუჭე რომ ეს საზიზღრობა არ განმეცადა გასისხლზორცებით,ამ ჯერად მოსახდევი მოხდებოდა შეგუებული ვიყავი ამ აზრთან.ამაზრზენად მოხოხავდა ჩემამდე,ზევიდან მატლივით დამაწვა და მის ქვემოთ შიშველი განთხეული ლუღლუღსაც ძლივს ვბედავდი.ცხოვრებაში ასე განადგურებასთან ახლოს
მეორედ აღმოვჩნდი,ეს კი მიღრღნიდა გულსა და გონებას.მაგრამ უეცრად ვიგრძენი სიგრილე,მომცილდა სხეულიდან დიდი ტვირთი და მოვიკუნტე ბოლომდე.ხელში ჯაბამ ამიყვანა და მკლავებში შემიფარა,ბუნდოვნად ვარჩევდი სიტყვებსა და გამოსახულებებს შემდეგ კი უბრალოდ დავხუჭე თვალები.დილით კი ჩემს საწოლში გავიღვიძე,დამჩერებოდა მომლოდინე ჯაბა და როგორცშეატყო თვალები გავახილე მეძგერა,ნელა წამომაჯინა.
-რა მოხდა.კითხვა დაბალი და ქაცრეცილი ხმით ვკითხე,წინანდელი ღამის კი არაფერი მახსოვდა გარდა ბუნდოვანი გამოსაზულებებისა.ჩემკენ დახრილმაჯაბამ მშვიდი ხმით მომიყვა რისი დანახვაც მოასწრო,შემდეგ კი რაც მოხდა დასასრულს.ცოტაა არ იყოს და არ ვნერვიულობდო ყოველივე ამაზე და მეც მიკვირდა ეს,თუმცა მთელი ჩემი გეგმები წინ იყო,ამას ასე არ დავტოვებდი.უფრო
მეტიც იმდენად შეცვლილად ვიგრძენი თავი იმ
ღამის შემდეგ ეგ კი არადა სხვა ყველაფერიც არ მადარდებდა.
წამოვდექი ფეხზე და ჯაბას წინ გავიხადე სამოსელი,თვალები გაუფართოვდა და შეიშმუშნა,ცერად გავხედე და თმაჩამოვიშალე .ჯაბა იჯდა და ასე უბრალოდ მიცქერდა შიშველს,სააბაზანოში მშვიდად შევედი.საღამო ძალიან წყნარად მოვიდა,თუმცა ეს დასვენება ჩემთვის სამუდამო
სატანჯველად გადაიქცა,ტელეფონი ავიღე ხელში და ბატონ
კახას დავურეკე:
-სამსახურში გამოვდივარ.მოჭრით ავღნიშნე და დავკიდე ყურმილი,პიჯაკი მოვიკიდე მხარზე და სამსახურისკენ დავიძარი.

-რაა მბებია?.დიდი მონდომებით შევეჭერი ბატონ კახასდა პეტრეს კაბინეტში
-მარიანას დედ-მამა შენს ნახვას ითხოვენ .გავიღიმე და ეშმაკურად გავცუნცულდი კაბინეტიდან,ორმა ახალგაზრდა პოლიციელმა მიმაცილა მათ საკნამდე-კარები გააღეთ.ვუბრძანე და თვალით ვუნიშნე.შევედი საკანში და მათ წინ ჩამოვჯექი
-როგორც ვხვდები სხვა დამსვენებელ პატიმრებთან არ ხართ.დამცინავად გავხედე ნინას,მან კი დიდი გაჭირვებით გამისწორა მზერა-აბა რისთვის დამიბარეთ გვრიტებო?-მარიანაზესალაპარაკოთ.ტუჩები ავათამაშე
-გისმენ
-რაღაც მინდა იცოდე .უკვე საინტერესო გახდა მათთან საუბარი-მარიანა ჩვენი ნამდვილი შვილი არ არის
-აბა?.ფეხი დეხზე გადავიდე და ყურადღებით მოსმენა დავიწყე
-ჩვენ ის ნაგავში შევამჩნიეთ სახლის გვერდით,როგორც შევატყეთ მაშინ ძალიან
პატარა იყო,მაგრამ ჭიპლარი არ ჰქონია.დაახლოებით 2-3 თვის,მას შემდეგ კი თერთმეტი წელი გავიდა,მარიანა კი როგორც ჩვენ შევურჩიეთ დაბადების თარიღი ხვალ ხდება თორმეტი წლის.
გონებაში ათასმა აზრმა გამიელვა.
-აესეიგი არავითარი საბუთი არ გაქვთ?
-საბუთი კი,სასამართლოში მისი შვილად აყვანა მოვითხოვეთ,ჩვენს ნათესავთამ
ჩავეწერეთ სახლში რომე
ეხნახათ პირობებო უფლები რათა მოეცათ აყვანის,მათაც ბავშვი გადმოგვცეს.
გაოგნებული დავრჩი,უსიტყოდ ავდექი და გავედი საკნიდან.კაბინეტში შევიყუჟე და არ ვიცი რატომ მაგრამ
ჩემსა და მარიანას შორის მაგავსებაზე დავიწყე ფიქრი,ალბად იმიტომ რომ ამდენი წლის შემმდეგაც სასოწარქვეთილი დედა ვიყავი.მაგრამ
ფაქტებს ვერ ვაკავშირებდი ერთმანეთთან,მართალიაშვილი 1თვის მომტაცეს,მარიანა კი 2 თვის იპოვნეს.მას შემდეგ 12 წელია გასული ჩემი შვილი ახლანდელი დროით უკვე არის 12 ის 14 დეკემბერს დაბადებული,მაგრამ
მათი გამოთვლებით ხვალ ხდება 13 მარტს.მეტისმეტად ამებნა გონება,მაგრამ საშინლად
დიდი იმედი მომეცა.ფიქრებში გართული გამომათრია ჯაბამ
-სალომე.გავხედე და გავიღიმე
-მოდი ჯაბა
-როგორ გრძნობ თავს?
-მშვენივრად მადლობ ჯაბა.წამოვდექი ფეხზე და ფანჯარასთან დავდექი
-ნიბდა დღევანდელ მომხდარზე რაღაც გითხრა.გავიცინე
-ნუ ღელავ ჯაბა არაფერია,მთავარია შენ არ იგრძნო თავი
უხერხულად,იმედი მაქვს შიშველი ქალი გყავს ნანახი.ნიშნის მოგებით მივუგე და ღრმად ჩავისუნთქე.ჩგს წინაშე უუფლებო მამაკაცი დავინახე,რომელსაც არ შეეძლო შეხება ჩემი.
მივედი საკიდთან ჩემი პიჯაკი ავიღე და გავედი კაბინეტიდან,ახლა მებვრი რამ
მქონდა დასაწყობი მაგრამ
პირველ რიგში უნდა მენახა ქალი ვინვ ჩემი შვილის მკვდარი სხეულისკვვვალზე გამიყვანა.ორიწ ელი იყო გასულირაც ციხეშია რ იჯდა მე მისი ადგილ სამყოფელი გავარკვიე იმ დღესვე.

16 მარტი.
გავეშურე დიანას სანახავად უკან კი ჯაბა მომყვა (ყველაფერი მოვუყევი).
მის კარებზე ბრახუნით დავაკაკუნე,ნელა და ფრთხილად შეიღო კარი
-დიანა.შევედით შიგნით დიანა კი სამზარეულოში იჯდა
-სალომე?.წამოხტა შეშინებული და კედელს მიენარცხა
-გხსომებივარ როგორ
შეიხლება არ დამიმახსოვრო.ნაპწრკლებს ვყრიდი თვალებიდან,მივვარდი და ყელში ხელი წავუჭირე მთელი ძალღონით.-სად არის ჩემი შვილი შე კახპავ,ამმოღერღე თორემ ჩემმი ხელებით მიგახრჩობ .ჯაბა
მეძგერა და გამაგდებინა ხელებიდან.დიანა ძირს გაიშხლართა და აქვითინდა
-არ ვიცი სალომე
-ანუ ცოცხალია.ახალი მინიშნება რომ ჩემი შვილი მენახა,აზრი არ ქონდა ეს მარიანა თუ სხვა იქნებოდა.
-მე მკვდარიბავშვი მომცეს
რომელიც უნდა მენახებინა შენთვის დანარჩენი არ
ვიცი
-იცი.დავუყვირე და მაგიდაზე დავარტყი ხელი
-კსინი გაუქცნენ და მე დამაპატიმრეთ,ორი ქალი იყო და ერთი მამაკაცი
-რა ქვიათ .ძლივს ვიკავებ თავს
-არ ვიცი ზუსტად,ერთს ელენე,მეორეს მანანა ერქვა იმ
კაცს კი მგონი გელაა რ ვიცი მართლა.
ეს იმაზე
მეტი გავიგე ვიდრე შეიძლებოდა ერთი ადამიანისგან გაგეგო.წამოვედით და კვლავ სახლში მივედით,ჩემს ოთაზში ავედით კვლავ
-მე გადაბივლებ წყალს და მერე
გავაგრძელოთ.ჯაბას გაეციბა
-კიდევ ჩემს წინ აპირებ გაშიშვლებას?.
-არ ვაპირებდი მაგრამ..ფეხზე წამოდგა ჯაბა მე კი მაიკის გახდა დავიწყე,მომიახლოვდა და წელზე მომკიდა ხელი.თავისკენ მიმიზიდა და თმაში შემიცურა მეორე ხელი,დაიხადა და ნაზად მაკოცა,მე კი ხელები მოვკიდე და საწოლისკენ წავიყვანე,ხელში ამიყვანა და დამაგდო ზევიდან კი თვითონ გადამაჯდა.ერთი ხელის მოქნებბვით გავშიშვლდი მეორედ უკვე მის წინაშე,ის
ისეთი კარგი ისეთი მშვენიერი მამაკაცი იყო,შეუძლებელი იყო მოთმინება შეგწნარჩუნებინა მის წინაშე,მისი დიდრონი ხელები მეხებოდა,ჩემი სხეული მისას ერწყმოდა და თბითოეულ მის კოცნაზე მითრთოდა სხეული.არ მახსოვს როგორ მაგრამ ჩაგვეძინა ამ ყველაფრის შემდეგ,თვალები გავახილე თუ არა ჯაბა შერჩა მზეერაში ”ეს სიზმარი არ ყოფილა” გავიფიქრე და მის მჯლავებში გავიბლანდე.ტუჩების
ცმაცუნით გაიღვიძა,უკვე იცინოდა სანამ გაახელდა თვალებს
-რატომ იცინი.მოვღუშე სახე
-შენ ძალიან ეშმაკი ქალი ხარ .მოიხედა ჩემკენ და თვალები გაახილა-შემაცდინე.გავიცინე
-მე შწგაცდინე?.უცბად ტელეფონზე ზარის ხმა
გაისმა ”გიგა”
-ხო გიგა.სახელის გაგონებაზე
სახე შეეცვალა ჯაბას და წამოდგა ფეხზე.