ახლა კი ველი დროს როცა თვალებში უნდა ჩავხედო ამ მწარე რეალობას,ვერ ვხვდები მართლაც რა მომზადება მე მინდა,ილიას თქმის არ იყოს..
არ ვიცი რა გრძნობაა,არ ვიცი როგორ შევძლებ ამას,როგორ გადავიტან..ყველაზე მეტად რაც მაკვირვებს ეს ბაჩოა,მის თვალებში მუდამ ლივლივებდა ჩემდამი სიმპატიები,დღეს მოდის და მმამაკაცთამ დაწოლას მთავაზობს.ბედის ირონიაა არა? ცხოვრება იმის გაკეთებას გვაიძულებს რისიც ყველაზე მეტად გვეშინია,ისინი გვაგკვირვებენ ვიმებიც აქამდე კითხვის ნიშნის ქვეშ არ მოგვიქცევია..ზოგჯერ იმდენად სასაცილოა ყოველივე ეს,ვაკეთებს შეცდომას და უკან არ ვიხევთ,არ ვნანობთ ან,ვნანობთ და ვიცით რომ აზრი აღარ აქვს..

მარტოობაში გატარებული საათი მაფიქრებს ბევრ რამეზე,დრო კი ისე გარბის ვერ ვხვდები.ოთახში შემოდის ბაჩო და წინ მიჯდება,ჩემს ხელებს თავისაში იქცევს და დასხერებია
-ჩემო საბრალო გოგო-ლუღლუღებს ჩუმად-არ გინდა ამის გაკეთება,იქნებ არ გიღირს?-საბრალო თვალებით მიყურებს და მემუდარება.ფეხზე ვდგები და ხელებს ვაცილებ,ისიც მყვება თან და წინ მიძღვება,ვხდები დროა უკვე..
კაბინეტთამ ღია კარებში გამოკვეხებული ილია თვალს მაყოლებს,მეც მასზე მრჩება მზედა და გული მწყდება ჩვენი ურთიერთობის ასსე დასრულების გამო.
ერთხელ ნაბიჯი გადმოდგა მაგრამ უკან დაიხია ისევ,ახლს ძალიან ბევრ რამეს ვეტყოდი რომ შემეძლოს.
ბაჩოს ლამაზად გაწყობილ ოთახში შევყავარ და მტოვებს მარტოს,ვჯდები საწოლზე და ჩემს ფეხებს ვუყურებ დაშტერებით.დროა მოვემზადო და ტანზე გავიხადო,თვალწინ მიდგება ყველა სცენა და სხეულზე ამაზრზენად ბუსისები მაყრის.გვერძე ვილაგებ ტანსაცმელს და ვიკეცები,მუხლებს ვეკვრი ჩემსას და თვალება ვხუჭავ მთელი ძალით.
ოთახში კარების ხმა ისმის,უკვე მოვიდა როგორც ჩანს.სიბნელეში არ ჩანს არაფერი და ვერც მის
სახეს ვარჩევ,ვერც სხეულის ნაწილება თუმცა მკრთლად ვხედავ რომ ჩაცმულია.ბებერს არ გავს,არ არის ბებერი თუ მე ვიმხნევებ ასე თავს არ ვიცი ჯერ !
ჯდება საწოლზე და მხრებზე ძლიერად მკიდებს ხელებს,შეშინებული ვჩერდები ერთ ადგილზე,გული ამოვარდნას მაქვს.
-დებილო-ისმის ილიას ხმა და თვალებს ვადიდებ
-ნაგავო,რეგვენო გაეთრიე-ვყვირი და ლოგინიდან ვხტები,შუქს ვანთებ და წინ ვუდგები.სერიოზული სახით მიყურებს,დგება და საწოლის გადასაფარებელს მესვრის
-შემოიხვიე შიშველი ხარ-დარცხვენილი ვიჭერ და ვიხვევ სხეულზე.მაგიდაზე ხილით სავსე თეფშზე დევს დიდი
დანა,ნელნელა მივიწევ და ბოლოს გავრბივარ და ვავლებ ხელს.
-აქ საიდან მოხვდი -დანას წინ
ვწევ და ვიქნევ ხანჯალივით
-კარებიდან-მასხრობას ბედავა კიდეც ეს ნაგავი,ჩემკენ დგავს ნაბიჯს
-ნაგავო არ გადმოდგა ნაბიჯი თორებ დანას გესრვი-ვყვირი სასოწარქვეთილი და მაწვება ემოციები,ის კი ჯიუტად იწევს ჩემკენ,მე უკან უკან ვიხევ
-არ ვხუმრობ-უცბად მოდის ერთ ნაბიჯში ჩემთან და მთლიანად მეხვევა,დანის წართმევას ცდილობს მე კი ვტრიალდები და არ ვთმობ
-დაუშვი დანა და წამოდი -მეუბნება და ხელს მიწვდის
-ეგღა მაკლია შენ გამოგყვე სადმე
-თუარ გამომყვები ძალით წაგიყვან-ახლა ის მიყვირს და პირს ვაღებ გაოცებული-შე დაუნო გოგო ვისთან წვები?-მის თვალებში ინთება ცეცხლი და უფრო ფიცხი ხდება ჩემს ამ კაცთან ურთიერთობაზე ფიქრისას
-შენი რა საქმეა
-გოგო ნუ მაგიჟებ თორემ ფეხევით ჩამოგკიდებ-მვარდება და დანას მაგდებინებს ხელიდან,ძლიერად მიჭერს ხელებს და თვალებში მიყურებს
-იდიოტო მტკივა-განთავისუფლებას ვცდილობ მაგრამ ამაოდ
-არაფერი გტკივა შენ,რომ ჩამიარეცივად წეღან ფეხები რატომ არ აგტკივდა
-რატომ არ უნდა ჩამევლო-უცბად ვეშვები,აღარ ვებრძვი რადგან ძალა აღარ შემწევს მუხლებზე ვეცემი და თვალებიდან ცრემლები უნებლიედ მომდის.ილიაც ჯდევა ხალიჩაზე და ხელებს მიშცვებს,თითით ჩემს ნიკაპს ეხება და თავს მაწევინებს
-რამ გაგაგიჟა ასე ადამიანო-მეუბნება და მასაც თვალები უწყლიანდება
-ილია ეს ჩემი ცხოვრებაა და...-მაწყვეტინებს და ტუჩებზე მადებს თითს დამიახლოვდება .
სხეულში ჭიამჭველები დამდიან,გულს ბრახუნი გააქვს,ის კი მშვიდად მოიწევს და ტუჩებზე მკოცნის.თვალებს ვხუჭავ და კოცნის მორევში ვეშვები,მცილდება და თვალებს ნელნელა ვახელ
-ეს რა იყო-მშვიდი დაბალი ხმით ვეკითხები
-მეორე კოცნა-სახეზე მკიდებს ხელს და მეფერება
-ილია შენ ხომ ვყავს უკვე ..-კიდევ მაჩუმებს
-არავინ მყავს მე
-კი მაგრამ ის გოგო?-გაკვირვებული ვაშტერდები
-ის გოგო ჩემი ბიძაშვილი იყო-იღიმის ისევ.ახლა მე ვიწევ მის საკოცნელად და სახეზე ვკიხებ ხელებს,მუხლებით მივიჩოჩები და მის დიახლოვეს ვჩერდები.ისიც გაჩუმებული მელის,ხელს ვხვევ და ახლა უფრო ძლიერად ვკოცნი.წელზე მხვევს ხელს და ხელში მიტაცებს,ვერაფერზე ვფიქრომ ახლა მის გარდა.ჯერ შუქს აქრობს ისევ,შემდეგ საწოლზე მაჯენს დაარც
მე ვეწინააღმდეგები.ერთი ხელით მხსმის შემოფარებულ გადასააფარებეს და ხელს
ნაზად მისვამს..ახლა მეც ვხდი პიჯაკს და მაიკას,საწოლზე მაწვენს და ჩემს ზევით ვხდება,ჩემს ფეხებს ილაგებს და ხელებს მისვამს,თან კოცნის ისევ,შარვლის საქამრეს იხსნის,და ჩერდება უეცრად
-რას ვაკეთებთ -ჩურჩულით მეუბნება,მე კი ხმას არ ვიღებ -მაშ არ გვინდა შენ ჯერ ..-ტუჩემზე ვწვდები ისევ და ვითრებ,კარგად ვიცი არ ვინანებ ამ საქციელს მას შემდეგაც კი თუ ჩვენს შორის დიდი კედელი აღიმარათება.მთლიანი სხეულით შემიგრძნობს,ჩვენი სხეულები ერათმანეთს ერწყმის,ვიშმუშნები უხერხულად
-დამშვიდდი -წნარად მეუბნება ილია და მეც ვდუნდები..

შუა ღამით მეღვიძება წყურვილის გამო,ვხედავ ჩემს გვერდით მძინარე ილიას და მეღიმება,ვდგებო ჩუმად რომ არ გავაღვიძო.უეცრად ხელზე მკიდებს ხელს და საწოლში მითრევს,მკლავრბში მაქცევს და მეხუტება
-სად მიიპარები
-წყალი მომინდა-ბუზღუნით ვეუბნები
-მე მოგიტან-დგება და გადის.
მსგავს ღამეს ჩემს ცხოვრრბაში ვერც ვინარებდი,ფიქრებში გართულს მაფხიზლებს ილია და მაწვდის წყლით სავსე ბოთლს,ვსვამ და ისევ ილიას ვეკვრი.

დილით თვალებს ვახელ და მომღიმარი ილიას სახეს ვხედავ პირველს,იწევა და მკოცნის
-ადექი- მექაჩება და სიცილს ვიწყებ
-რა ხდება ილია -ვიწევი და თვალებს ვიფშვნეტ
-მიდი მიდი ადექი-შუბლზე მკოცნის
-დღეს ვმუშაობ არ მცალია ილია-ისევ საწოლს ვუბრუნდები
-ჩემი საყვარელი ქალი არ იმუშავდბს ასეთ ადგილზე-მაყენებს ძალით და ტანსაცმელს მაწვდის.
-ბაჩო?-შეშინებული ვახსენებ სახელს
-ბაჩო არ მაინტერესებს პატარავ-ისიც იცვამს..

სადღაც მივყავარ ჯერ არ ვიცი სად..ძალიან დიდი სახლის ლამაზ ეზოში შევდივართ დ ა გარეთ მდგარ მაგიდასთანვჯდებით.
-სად ვართ ილია?-იღიმის და ხმას არ იღებს..უეცრად ბაღიდან მომავალი დახვეწილი ქალი გამოემართა ჩვენკენ,ლამაზ ჭრელ სარაფანში,მაღალ ქუსლიან ფეხსაცმელზე მდგარი,თმა აწეული.
მოდის და ჯდება ჩვენს წინ,ილია ჩემკენ ტრიალდება
-გაიცანი ეს ლეილაა,დედაჩემი-ვჩუმდები და ლეილას ვუყურებ გაოგნებული,ის იღიმის
-სასიამოვნოა ქალბატონო ლეილა-ხელს ვუწვდი..
-ქალბატონებო მე გავალ და მოვალ-ილია გადის და ქრება წამიერად..ჩუმად ვზივარ და ხმას არ ვიღებ,სიჩუმეს კი ლეილა არღვევს
-ჩემო კარგო ნუ ზიხარ ასე,თქვი რამე-არ ვიცი რა ჯანდაბა ვილაპარაკო ასეთი ქალბატონის წინ და ხმას არ ვიღებ კიდევ..-ჩემო ლამაზო გოგონა,ნუ სწუხარ ნურაფერზე
-ვერ ვხვდები რას გულისხმობს
-უკაცრავად?
-ვიცი სადაც გქონდა სამსახური-ახლა კი
მამდვილად არ მესმის რა უნდა ვუპასუხო,ვიბნევი და სულელივით ვუყურებ
-არა არა ჩემო კარგო,ნუ ანერვიულდი-ხელებზე მკიდებს ხელებს და მიღიმის.-ჩემს შვილს უყვარხარ,ჩემთვის ესდც საკმარისია-მოდის ილია და ჯდება კვლავ ჩემს
გვერდით..ხმა ჩაწყვეტილი ვუყურებ ისევ ლეილას..

საღამომდე ეკლებზრ ვზივარ და ერთი სული მაქვს როდის წამოვალთ ამ სხლიდან,როგორც იქნა ვემშვიდობებით და ვშორდებით ლეილას სახლს..
ილია მანქანაში მსვავს,შემდეგ თავად ჯდდბა და მიყურებს
-რა იყო-ვეუბნები და ვდუნდები
-შენ არ აპირებ გააცნო ვინმე?-ვჩუმდები და ვფიქრდები,შედეგ ვთანხმდები და მანქანას ჩემი კარნახით ვაძვრევინებ..
თავს ვყოფთ უზარმაზარი კლინიკის წინ,გაოგნებული ილია შეყურებს კლინიკის ფანჯრებს და მანქანიდან გადადის..კიბეებზე ავდივართ ნელნელა და შევდივართ შიგნით,ძალიან ვღელად დღეს დედაჩემს უნდა გავაცნო შეყვარებული..
ექთანს ვაჩერებ
-ნონა დოლიძესთან ვართ
-წამობრძანდით-წინ მიდის ექთანი და დედაჩემის ოთახთან ჩერდება,კარებს გვიხსნის და მიდის უკან..ილია გაოცებას ვერ მალავს,აშკარად სახეზე აწერია ისრეაქციები რასაც დედაჩემოს დანახვისას განიცდის.შესვლამდე გაოგნებულ ილიას ვუხსნი ყველაფერს
-ხო,ეს არის ქალი რომელმაც
მე გამაჩინა-ვიღიმი და ვუყურებ ხან ილიას ხანაც დედაჩემს-ხუთი წელია ასეა,რაც მამაჩემი გარდაიცვალა ხმაა არ გაგვიგია არავის მისი.ურეაქციოა,არ გვისმენს,არ ვაინტერესებთ დღე და ღამე ზის და ასე გაჰყურებს გადაშლილ ხედს-ილია ხმის ამოუღებლად შედის და დგება დედაჩემის თავთან..
იკუზება და ხელზე კიდებს ხელს
-ქალბატონო ნონა-ლაპარაკს უწყებს ისე თითქოს გაოგებს მის ნათქვამს-მე ილია ვარ,თქვენი გოგონა მე მიყვარს-ელოდება როდის გახედავს მას -ძალიან მიყვარს..იცით როგორი გიჟი და ველური გოგონა გყავთ?-იცინის სულელევით-ყველა ველურს ეძახის,არის კიდეც ვერ გავამტყუმებ ვერავის..-მივდივარ მათკენ და საწოლზე ვჯდები.ილიას თვალებში იმედს ვხედავ,რომელიც ჩემსაში დიდი ხანია აღარ ხარობს.კარგა ხანს ვიყავით ასე,შემდეგ კი წამოვედით..
მანქანაში მჯდარი ილია მომჩერებია
-მშვენიერი დედა გყავს
-რშენ რა იცი ხმაც არ გაუცია-თავს ვაქნევ და პირდაპირ ვიყურები.ჩუმდბა და თავის სახლისკენ იღებს გეზს..


20:00
სახლში მარტო ვზივარ და ილიას თხოვნით არსად მივდივარ..რაღაც სისულელეს აკეთებს უთუოდ ვიცი.