დილას მამლის ყივილმა გამაღვიძა. სასიამოვნოდ შევიშმუშნე და საათს დავხედე, დილიდ 6 საათი იყო ამიტომ სპორტული ფორმა მოვირგე კერძოდ ელასტიკი და ტოპი, ყურსასმენები გავიკეთე და გზას ისე დავუყევი. 3 კილომეტრი სულ ფრენითგავირბინე და უკან დავბრუნდი, გზად არც მეტი არც ნაკლები შოთიკო შემხვდა.
-გამარჯობა ვიკა.გვერდით გამისწორდა და ჩემთან ერთად სირბილი შეანელა.
-გამარჯობა შოთიკო.მეც ერთხელ გავუღიმე და გზა განვაგრძე.
-მიყვარს როცა შოთიკოს მეძახი ისე საყვარლად გამოგდის.
-ჩვეულებრივად ვამბობ.
-ასე შენ გგონია თორე ისე ძალიან საყვარლად გამოგდის.
-ხო რავიცი.
-აქ რამდენიხნით ხარ?.
-ალბათ 2 კვირით ვნახოთ.
-ის ბიჭები ვინარიან?.
-ჩემი მეგობრები.
-მეგობრები?.
-ხო მეგობრები.
-მე ასე 1 თვით ვრჩები მერე თბილისში ვბრუნდები იქნებ თქვენც 1 თვე დარჩეთ.
-არა ზღვაზე ვაპირებთ წასვლას.
-იმ ბიჭებთან ერთად?.
-ხო იმ მეგობრებთან ერთად.
-სხვა რაშვები შეყვარებული გყავს?.
-არა.
-ვაა არც მე.
-ხოო.
-იცი შენს უნივერსიტეტში ვაპირებ გადმოსვლას.
-ხო? და ეხლა სადხარ?.
-კავკასიის უნივერსიტეტში.
-მანდ კარგი სწავლებაა.სირბილმა და სიარულმა ძალიან რომ დამღალა გავჩერდი.
-ხო მაგრამ ილია სულ სხვაა.ისიც გაჩერდა და მუხლებს დაეყრდნო.
-მართალიხარ.მხრებში გავსწორდი.-იცი მე უნდა წავიდე ახლახანს მომწერა ლანამ თურმე მელოდება.კანკალით მოვიტყუე რადგან ტყუილი ისე ძალიან არ გამომდის.
-რა ქსელი გაქვს?.უეცრად დამისვა კითხა.
-ჯეოსელი, რატო მეკითხები?.
-ჯეოსელი აქ არ იჭერს.
-კიმაგრამ ჩემი რომ იჭერს.ვითომ გაოცებული სახე მივიღე.
-ვიცი რომ თავის არიდება გინდა, წინა ზაფხულის ძალიან მრცხვენია, წესით ახლა საერთოდ არ უნდა მესაუბრებოდე მაგრამ იმდენად კარგი ადამიანიხარ მაინც მიღიმი, არაკაცურად მოგექეცი, უბრალოდ კონტროლი დავკარგე როცა სხვასთან დაგინახე, როცა ის ბიჭი გეხუებოდა ვერავიტანე, ვიცოდი რომ მეგობარი იყო თუმცა მაინც მქონდა ეჭვი რომ ერთად იყავით, სწორედ ამ ეჭვებმა მომიღეს ბოლო.
-არაუშავს შოთიკო ეს წარსულში იყო.
-ვიკა რაღაცას გკითხავ.
-გისმენ.მისკენ მივტრიალდი.
-რამე გამოვა?.
-არა შოთიკო არაფერი გამოვა.თავი გავაქნიე და სირბილით გავუყევი გზას, აქოშინებული ავრბოდი კიბეებზე როცა გზად ვაჩე შემხვდა.-დილამშვიდობისა.თავაზიანად მივესალმა.
-დილამშვიდობისა სადიყავი?.
-სარბენად.
-ჯანსაღი ცხოვრების წესი და რამე?.
-დაახლოებით.
-მაგ ტოპით აღარ გახვიდე.
-მაგ შენი საქმე არაა. ენა გამოვუყავი და სახლში შევარდი.
საათს რომ დავხედე ცხრის წუთები იყო ამიტომ წყალი გადავივლე და ყავა გავიკეთე, მოღრუბლული ამინდი იყო ამიტომ ელასტიკი წვრილბრეტელიანი მაისური და ჟაკეტი მოვირგე შემდეგ კი აივანზე გავედი. მოაჯირს რომ გადავეყუდე ლაშა მოვლანდე.
-ლაშუუ.ხმამაღლა ჩავძახე.
-გაიღვიძე ბარტყი?.
-რამდენიხანია.
-ჩემი ყოჩაღი გოგო.
-არ გშიათ? ამოდით ერთად ვისაუზმოთ.
-მაცა ვუთხრა ამათაც.
-კაი მე ლანას შევაღვიძებ.ოთახშე შევედი და საწოლზე გავწექი.-ლანუ ადექი ბიჭები უნდა ამოვიდნენ.
-აუ ცოტახანი რაა.საბნიდან ამოიბურტყუნა.
-ლანა გიორგი მოვა და იცი მერე რასაც გიზავს.
-ხო კაი ჯანდაბას.ბალიში თავიდან გადაიძრო და ადგა. დილას საუზმე ერთად მოვამზადეთ და შუადღემდე ერთად ვიყავით მერე ლაშა და ვაჩე გოგონების დასახვედრად წავიდნენ. შუადღის 5 საათი იყო ორმა ცირკისტმა რომ შემოაღეს კარი მაღალქუსლიანებზე შემხტარები ძლივს დადიოდნენ, მათ დანახვაზე ფხუკუნი ამივარდა თუმცა როცა ვაჩე და სოფო ერთად დავინახე ვერგავუძელი მერე კი ოთახიდან გავარდი.
-ლანა გეხვეწები წამო რა.ლანასთან მივარდი და მუდარით შევხედე.
-კაი ხო.ჩუმად გავიპარეთ სახლიდან და ეზოში ჩავედით.-აბა კარგად ხარ?.
-არვიცი, მართლა არვიცი, საერთოდ რა მემართება არაფერი არვიცი, რატო მაღიზიანებს ის *ოზი მერე რა იყოს ვაჩესთან საერთოდ ნუ მოცილდება მაგრამ მაღიზიანებს ჭკუიდან მშლის.მთელი ემოციებით გადმოვეცი ჩემი სათქმელლი.
-გიყვარს.სკამზე დაჯდა და ფეხი ფეხზე გადაილაგა.
-მიყვარს? კაი ხოარ ღადაობ, მე და სიყვარული? მითუმეტეს ვაჩე?.სიცილი ავტეხე.
-აბა რატო იქცევი ასე.
-იმიომ რომ უბრალოდ მინდა და უფროსწორედ არმინდა ასე რომ ვიყო მაგრამ უბრალოდ ასე ვარ და ვსო.
-ვიკა სერიოზულად გეუბნები.ფეხზე წამოხტა და მხრებში ჩამაფრინდა.-ჭკვიანი გოგოხარ და წესით უნდა ხვდებოდე რას გრძნობ იმ დებილის მიმართ მაგრამ ეს ნამეტანია, ბოლობოლო როდის უნდა გამოუტყდე თავს რომ გიყვარს? შეიგნე რომ მის მიმართ იმას გრძნობ რაც არასოდეს გიგვრძვნია აღიარე რომ გიყვარს.
-ჯანდაბა ხო მიყვარს.
-ხოდა რაც მე გითხარი იმას ვაკეთებთ.
-არა ის სოფოსთანაა.
-სოფოსთან? ვინ ჩემი ფეხებია სოფო როცა შენ ხარ.
-კარგი რაა ისინი უკვე 1 წელია ასე არიან.
-ამ ჩემს ცალ ბაყვს, ცნობისთვის ვაჩეს შენ უყვარხარ და არა ის.
-არა მოვწონვარ.
-ჰმ შე დებილო უყვარხარ.
-ხო რაცარის.
-ასერომ შენი ხმა არ გავიგო ვიწყებთ ოპერაციას ვაჩე გავაგიჟოთ რათა უფრო გვარიანად აგვიხხსნას სიყვარული.
-აუ შენცკიდერაა.
-ესეიგი გამოვიყენებთ ლავაშს.
-მაგას დღეს ვითხარი არაფერი გამოვათქო.
-წეღან მითხრა ჩეპემ ლავაშივიკას მოტაცებას აპირებსო.
-ბებიაშენისამთქო.
-ზუსტად ასერომ საქმეს მივხედოთ.
-შენ აწი აღარ უყურო დეტექტიურ სერიალებს.
მობნელებული იყო როცა ბიჭებმა გოგოები გააცილეს ჩვენ რათქმაუნდა ამ დროს ეზოში ვიყავით და კარტს ვთამაშობდით, წამი არიყო გასული შემოგვიერთდნენ და ჩვენთან ერთად დაიწყეს ჭორაობა.
-იქ მივაგენით თქვენი ადგილი.საუბარი დაიწყო გიომ.
-სად?.ორივემ თვალები დავჭყიტეთ.
-სკამები და მაგიდა რო გაქვთ, ისე კაი საშარაფო ადგილია.
-იქ მეორედ აღარ მიხვიდეთ.
-რატომ?.
-იმიტომ.
-რამეს გვიმალავთ?.
-არა რა გიმალავთ.მე და ლანას სიმწრის ღიმილი დაგვთამაშებდა სახეზე.
-ამოღერღეთ.
-არა!.
-რაღაც ტყუილის სუნი მცემს.
-ეტყობა ცხვირში გიჭერს.
-მაინც გავარკვევთ.
-წარმატებები.

მთელმა ერთმა კვირამ ისე გასტანა რომ არაფერი ხდებოდა ისიც სოფო და ნინი თუ შემოურბენდნენ ბიჭებს მე ლანა და გიო კი სხვა მიმართულებით მივდიოდიით. ჩემთვის ის ყოველი წამი რომელსაც ვაჩე სოფოსთან ატარებდა ერთი დიდი ჯოჯოხეთი იყო, ვერ ვეგუებოდი მათ ერთად ყოფნას და გეგმასაც ვერ ვანხორციელებდი, ვაჩეც არ იჩენდა ჩემდამი ყურადღებას მაგრამ აი შოთიკოზე რა მოგახსენოთ, მის საქციელს ისეთი პირი უჩანდა რომ შარშანდელს აუცილებლად გაიმეორებდა თან უარესს ამიტომ ყოველღამ კარს ვკეტავდი და ლანას ვეკვროდი უსაბრთხოდ რომ ვყოფილიყავი.
შუადღე იყო, ძალიან ცხელოდა, მე და ლაშა აივანზე ვიყავით და კედლებს ვღებავდით, ორივენი სასაცილო დასანახები ვიყავით, მე ჯინსის შორტი კომბინიზონი მეცვა თეთრ წვრილბრეტელიან მაისურზე თავზე კი დიდი ფურცელი მეფარა, ლაშა ჩემზე უფრო კარგად იყო გამოწყობილი, ტანსაცმელი სულ გასვროდა და დებილივით იღრიჭებოდა.
-ვიკუს მე უნდა წავიდე რა ნინიმ დამირეკა ხოდა ვაჩე ამო რა ესღა დამრჩა მარტო.დაბლა ჩასძახა თავის ძმაკაცს.
-მეე? ახლა გიორგის ჯერი არაა?.თავისთვის დაიწუწუნა.
-რაიიყო ამო რამოგივა.
-ხო კაი.ზანტად წამოდგა ფეხზე და პადიეზდში შემოვიდა.
-ამ ტირანთან მტოვებ?.საწყალი თვალებით ავხედე ლაშას.
-კაი რაიყო აგერ არ არიან ესენი.დაბლა გადაიხედა და ბავშვებზე მიმითითა, მათთან ერთად რათქმაუნდა შოთიკოც იყო.
-კაი ჰო.დებილივიღ გავეღრიჭე და ფუნჯით ნელა გადავანაწილე ნაცრისფერი საღებავი. ცოტახანში ვაჩეც ამოვიდა და ლაშა თავის საქმეზე წავიდა. ხმაც არ გაუცია შავი მაისური ისე გაიძრო და ძმაკაცის საქმე ისე გააგრძელა. მისი ოდეკოლონის სუნი რომ მცემდა ეს გასაკვირი არც იყო, საოცარი სურნელი ისე მაბრუებდა რომ ხელს ძლივს ვიმორჩილებდი, გულში ნაზად ვღიღინებდი საყვარელ მელოდიას და რითმულად ვაყოლებდი ხელს. სამყაროს გამომთიშა მისმა ხილვამ მითუმეტეს ნახევრადშიშველი იყო და ჩემს გვერდით იდგა, ცალ თვალს ნელნელა ვაპარებდი რომ მისი სილუეტი ბუნდოვნად მაინც დამენახა, თუმცა სულმა მძლია და მადიანად ავათვალიერე, ნერწყვიც კი მომადგა და ძლივს გადავაგორე სასულეში ის მომდგარი ბურთი ასე რომ მაღრჩობდა. მანაც გამომხედა თუმცა ოსტატურად გავაქნიე უკან თავი და არ შევიმჩნიე. ყურადღება რომ მომეკრიბა მუსიკები ჩავრთე ტელეფონში და სასურველ ფონზე განვაგრძე საქმის კეთება, მეტიც ცეკვაცეკვით გავუსვი ფუნჯი უხეშ ბეტონს ამაზე კი ყველას სიცილი აუტყდა.
-ბავშვთან ერთად უგემოვნოც ყოფილხარ.სარკასტულად ჩაიღიმა და გადმომხედა.
-უგემოვნოს ხმა მესმის.ვითომ მისთვის არ მითქვამს ისე წამოვიყვირე.
-გითხარი ბავშვიხართქო.
-ბიძიკო გინდა რამე?.
-უფროსებს რომ არ უნდა ეტლიკინო ხომიცი?.
-უი მაპატიეთ ბატონო ვაჩე ენა რომ შეგიბრუნეთ.
-ბოდიში საქმეს არშველის.
-ჩემსიტყვებს ნუ იმეორებ ჩემიძმა.
-უკვე მიისაკუთრე?.
-დიახაც მაგ ჩემი დევიზია ხოარდაგავიწყდა?.
-ხოდა მეც გამიყავი.
-ხომიცი დევიზის გაყოფა არაა ლამაზი საქციელი.
-იმას თუ ხვდები რომ ზოგჯერ არც შენ იქცევი ლამაზად.
-ანუ მახინჯად ვიქცევი?.
-20 წლის გოგოხარ და 10 წლის გოგოს ტვინი გაქვს.
-მოდი რა ტვინნის ასაკზე ნუ ვიმსჯელებთ არმიყვარს ჩემზე პატარებთან კამათი.
-ჰაჰ მართალიხარ არღირს შენნაირ პატარა უტვინო ბავშვებთან კამათი.
-ხოდა წადი უფროსებს ეკამათე მერე.
-აჰაა ანუ შენი პირითვე აღიარე.
-შენი ჭირიმე რაა, გეხვეწები ხმას ნუღარ იღებ.
-შენ დამიშლი?.
-ვაჩე მაცადე მუსიკების მოსმენა რა მინდა ლაშას შეღებილი დავახვედრო.
-ვეღარაფერს ვეღარ ამბობ და ამიტომ.
-ხვდები მაინც რა უაზრობაზე მელაპარაკები? მოდი შენ შენს საქმეს მიხედე მე ჩემსას.
-როგორც გინდა.მხრები აიჩეჩა და ფუნჯი საღებავშ გაასველა. ასე ვიყავით დაახლოებით 15 წუთი არცერთი არვიღებდით ხმას თუმცა იდილია ვიღაცის კნავილმა დაგვირღვია.
-ვაიმე ვაჩი რა სექსუალური ხარ. ეზოდან სოფოს გაოცებული ხმა მომესმა მეც ფეთიანივით მივარდი აივნის მორყეულ მოაჯირს და ზიზღით გადავხედე.
-სოფო აქ რასაკეთებ?.გაბრაზებულმა უყვირა.
-ვაჩი ღმერთოჩემო შენთავს შეხედე.ვნებამორეულს აღმოხვრა და ტუჩი მოიკვნიტა.მაღალქუსლიანებით შემოვარდა პადიეზდში. თავი ვერ შევიკავე ისე სასაცილოდ ამოიოხრა გოგონამ და სიცილი ამიტყდა.
-ვაიმე ვაჩი რა სექსუალური ხარ.ხმა დავიწვრილე და ფურცლისგან გაკეთებული ქუდი დავინიავე, მერე სიცილი ავტეხე.
-ვიკა წესიერად.გაბრაზებულმა შემომიღრინა.
-ვაიმე რატო ვაჩი? შენ ხომ ასეთი სექსუალური ხარ.სიცილისგან მთელი სოფელი გავაყრუე.
-ვიკა ზედმეტი მოგდის.
-მიდი შენი ატეხილი გოგო მოვიდა დააოკე.სოფოზე მივანიშნე რომელიც სირბილით მოდიოდა ვაჩესკენ.
-აქ რაგინდა?.გააფთერებული მიტრიალდა მისკენ და მკლავში აფთარივით ეცა.
-შენი ნახვა მინდოდა კუსკუს.ტუჩები მის ბაგეებს წამიერად მიაკრო და ცალი თვალით ალმაცერად გადმომხედა.
-ჯერ ერთი კუსკუსას ნუ მეძახი და მერე მეორე უნდა გაგებრთხილებინე?!.
-ვაჩიი კაი რაა, მომენატრე, ვიფიქრე ჩემს ვაჩესაც მოვენატრეთქო და ცოტას გავერთობითთქო, ახლა იცოდე მივდივარ დაბლა გელოდები სადმე გავიაროთ.მის კუნთებზე თითები აათამაშა და უკანალის ქნევით ოთახი დატოვა.
-ბოჟენკაა, გოგო იმენა ცეცხლისგან იწვის წადი ახლა პაჟარკამანდავ ჩაახშე.ჩვეულად გადავიკისკისე და დაბლა გადავიხედე.
-შენ ტლიკინს გირჩევნია საქმეს მიხედო.
-წადიმეთქი გეუბნები ცოდოა გოგო.
-ვიქტორია!.
-რა ტყუილს ვამბობ?.
-რაგინდა გამაგებინე!.ახლოს მოვიდა და ჩემს ირგვლივ რიკულებზე ხელები შემოაწყო.
-შენი კარგად ყოფნა საყვარელო.შევეცადე მორყეულ აივნის მოაჯირს მთელი ძალით ავკვროდი მას რომ არ შევხებოდი.
-ყელში ამომივიდა შენი უაზრო გამოხტომები, ხვდებიმაინც როგორ მაღიზიანებს ეგ საქციელი?!.მკაცრი ინტონაციით მესაუბრებოდა.
-ხოდა რომ გაღიზიანებს მაგიტომ ვაკეთებ ამას.სიცილით მივუგე და თვალებში ჩავაჩერდი.
-შეწყვიტე უაზრო სიცილი.მოაჯირს ხელი ძლიერად დაარტყა და სიმწრის ღიმილი სახეზე შემახმა.
-რაგაყვირებს ადამიანო.ხმაწასულს აღმომხვრა კნავილი.
-რამაყვირებს? კიდე მაგას მეუბნები? მაღიზიანებ გაიგე?.
-თუ გაღიზიანებ მაშინ რატომ მოგწონვარ?.
-ენა ამოიდგი?.
-თემას ნუ უხვევ პასუხი მითხარი.
-ვაჩე აღარ მივდივართ?.ქვემოდან სოფომ ამოძახა.
-წადი სოფიკოსთან.ირონიულად გადავხედე ჯერ ერთს მერე მაორეს.
-როგორც ვატყობ შენ ჩემი და სოფოს ურთიერთობა გაღიზიანებს.
-მე ის მაღიზიანებს იმ ნათრევთან როგორ ხარ, არგეკადრება ესეთი *ათლახი.
-მაგ შენი გადასაწყვეტი არ არის მე როგორი გოგო მეკადრება.
-ჩემი აზრი გამოვთქვი, თუმცა შენ სოფო მოგწონს და არა მე, ვერხედავ დასაკუთრებული ყავხარ, რაიყო ვირის ტვინი გაჭამა?.
-რასაც ვეტყვი იმას გააკეთებს.
-ხო მაგრამ ერთი ხელის დაქნევით უკვე მასთან ხარ.
-ვაჩეე.ისევ ისეთი გამაღიზიანებელი ხმა.
-წადი აქედან სოფო!.ისე გადაძახა ჩემთვის თვალიც არ მოუშოებია.
-რა? კიმაგრამ ვაჩეე.
-წადიმეთქი!.
-ვაჩე ჩვენ ხომ..სიტყვა გააწყვეტინა.
-გაეთრიე აქედან.მთელი ძალით გადაიწია აივნისკენ.
-არგაპატებ.ტირილით გავარდა გოგონა და ფეხით დაუყვა ნახევრად ანგრეულ გზას.
-ხედავ? არ გაპატიებს.ქვედა ტუჩი გადმოვატრიალე და ისევ გადავიკისკისე.
-მორჩი სიცილსმეთქი.უმალ შეჰყვირა და ახლა ორივე ხელი დაცხო მოაჯირს.
-არგაქვს უფლება დამიშალო.
-მაქვს მე შენთან ყველაფრის უფლება მაქვს.ჩემსკენ გადმოიწია და კინაღამ შემეხო, თავი უკან გადავწიე და დაბლა ჩავიხედე, ყველანი იქ ისხდნენ მხოლოდ შოთა იყურებოდა ჩვენსკენ და დაძარღვული ხელებით უკვე ვინიცის მერამდენე ტოტი გადატეხა.
-შენს თავზე ძალიან დიდი წარმოდგენა გაქვს, და ძალიან გთხოვ შემეშვი თავი გამანებე.
-მთხოვ არა? ახლა მთხოვ როცა წყობილებიდან გამომიყვანე?.
-ცხოველიხარ ადამიანო წესივრად ლაპარაკი არიცი, საერთოდ გოგოსთან როგორ უნდა მოიქცე ეგეც არიცი არაკაცო.გაბრაზებულმა მკაცრად ვუჩურჩულე და წარბები საგრძნობლად შევჭმუხნე.
-ზედმეტები მოგდის, იცოდე შემომაკვდები ეგრე ტლიკინს თუ გააგრძელებ.აი ისევ დაცხო მოაჯირს ხელი და უცებ ვიგრძენი როგორ გამომეცალა საზურგედან საყრდენი, შიშმა სულ ეთიანად დამიარა მთელს სახეულში და ვეღარაფრის მოქმედება ვერ მოვახერხე, თვალებში უცებ შავმა ფონმა დაისადგურა და ხმამაღლა წამოვიკივლე, წუთი არიყო გასული სიმხურვალე ვიგრძენი ტანზე მეკვროდა მთელი ძალით, თვალები რომ გავახილე ნახევრად ჰაერში ვიყავი თავს ვერ ვიმორჩილებდი, მხოლოდ იმას ვაანალიზებდი რომ ვიღაცას ვეჭირე, პულსი საგრძნობლად ამიჩქარდა, მაღლა რომ ავიხედე ვაჩეს სილუეტი ამოვიცანი, მთელი ძალით ჰქონდა შემოხვეული ხელები და შიშისგან ისიც კანკალებდა, უეცრად დაცემის ხმა გაისმა, გამაყრუებლად ჩამესმა როგორ დაენარცხა ბეტონს რკინა და ტანში უფრო მეტად დამიარა ჟრუანტელმა, წამის მეასედში თავიც კი ვერ შევიკავე ტირილი ამივარდა, როცა გავაანალიზე რომ შესაძლოა იმ რკინასთანერთად მეც დავცემულიყავი და მომკვდარიყავი საშინლად იმოქმედა ჩემზე.
-ღმეთოჩემო ცუდადვარ.ხმაწასულს აღმომხვრა.
-აქხარ ჩემთანხარ.უფრო ძლიერად მომხვია ხელები და სახლში შემიყვანა.
-ცუდადვარ წყალი მინდა ჰაერი მინდა ვიხუთები.შიშისგან იმდენად დასტრესილი ვიყავი ემოციებს ძლივს ვიმორჩილებდი.
-მომსმინე ვიკა ამოისუნთქე, ყველაფერი კარგადაა ჩემთანხარ კარგადხარ.მდივანზე დამაჯინა და ჩემს წინ ჩაიმუხლა.
-მერომ იქ გადავარდნილიყავი, დაინახე? კინაღამ გადავარდი.სახეზე ხელს ვიფარებდი და ვტიროდი.
-ჩუ ნუღარ ტირი, შენ აქხარ, ჩემთანხარ და არაფერი გემუქრება.სახიდან ხელები ჩამომაცილა და თვალებში ჩამჩერდა.
-ვიკა კარგადხარ?.სირბილით შემოვარდა ოთახში გიო და გვერდით მომიჯდა.
-კი კარგად ვარ.
-კიდევკარგი ვაჩემ დაგიჭირა.ხელები ძლიერად მომხვია და თავზე მაკოცა.
-მადლობა.ვაჩეს გასაგონად ვთქვი და ისევ გიოს ავეკარი.

ღამე იყო ლოგინში ვიწექი, ჯერკიდევ ვერ მოვინელე ის საშინელი აზრები თავში რომ მიტრიალებდა, ვაჩეს რომ არ დავეჭირე ალბათ უკვე მკვდარი ვიქნებოდი, თვალებს ვხუჭამდითუარა ის მიდგებოდა თვალწინ თუ როგორ ვიყავი ბეტონზე დანარცხებბული და ძვლებში სულ ერთიანად მივლიდა ყრუ ტკივილი. 1 საათი იყო რომ ჩამეძინა, სიზმარი ვნახე თან საშინელი, ისევ ისე ვიდექი აივანზე და ვეჩეს ვყავდი ჩაბღაუჭებული, ხელს არ მიშვებდა და გაცეცხლებული თვალებით მიყუებდა,“ხომ გითხარი ჩემი შეხების დარეშე 1 წუთსაც კი ვერ გაძლებთქო“ თავში სულ ეს სიტყვები მიტრიალებდა, უკვე ტვინს მიჭამდა ეს ყოველივე, თვალები რომ გავახილე ჩემთვის ამოვიკრუსუნე და ფეხზე ავდექი, ვერვისვენებდი, მეთვითონ დავეჯიბრე რომ მისი შეხების გარეშე სწორედაც რომ გავძლებდი მაგრამ ეს მცდარი ყოფილა, ვერ გავძელი და სწორედ ამიტომ მომეშალა ჩემს თავზე ნერვები. სწრაფად დავავლე შორტებს და მაისურს ხელი შემდეგ კი სირბილით გავარდი სახლიდან, სირბილით ავირბინე 6 სართული და სახურავზე ავაჭერი. ასვლისთანავე ძირს გავწექი და ვარსკვლავებს ავაჩერდი.
-არადა უნდა გამეძლო.ჩემთვის ჩავუბურტყუნე და ვარსკვლავის ფორმაში გაწოლილმა ფეხის კანტუზიანივით ქნევა დავიწყე. ბოლოს წამოვჯექი მუხლები მოვხარე და თავი კვირისთავებს დავადე.
-დღეს კინაღამ გადავარდი და ისევ მაღლა ამოხვედი?.გვერდით მომიჯდა მხოლოდ შორტისამარა გამოწყობილი ვაჩე.
-მითვალთვალებ?.ალმაცერად გავხედე.
-ხო გითვალთვალებ.
-რატო?.
-მეშინია ისევ სადმე არ მოგიწიოს გადავარდნა.
-სერიოზულად გეუბნები.
-მეც.
-კარგი.მხრები ავიჩეჩე და ცას ავაჩერდი.
-ხომგითხარი ვერგაძლებთქო.ამსიტყვებმა სულ გამაგიჟა ასე მეგონა სიზმარი მიხდებოდა.
-არმითხოვია მაინცდამაინც მთელი ძალით მომხვიე ხელები და ისე გადამარჩინეთქო.
-შენს თვალებში წავიკითხე.
-რა ის რომ შენი ჩახუტება მინდოდა?.
-ხო! ახაც მაგას ვკითხულობ.
-როგორცჩანს კითხვა არგცოდნია.
-შენი სიჯიუტე რომარა ალბათ მაკოცებდი კიდეც.
-ჩემი მოთმინება რომ არა ალბათ მოგკლავდი.
-ვერხდეავ? ჩემს შეხებაზე რა რეაქცია გაქვს, სულ წითლდები და იბნევი.ლოყაზე თითი გადამისვა და ძირს მიმაწვინა, მეც დაბნეულმა და აფორაჯებულმა მის მოძრაობას მივყევი და თვალები მივნაბე, ჩემს მაღლა რომ მოექცა და სახე ახლოს მოიტანა ტანში ეკლებმა დამაყარა, მეგონა ქვეყანას ვეთიშებოდი.-ჩემზე გიჟდები, გიყვარვარ თან სასწაულად მაგრამ ახლა უკვე გვიანია, მე სოფოსთან უნდა ვიყო შენ აღარ მინდიხარ.სარკასტულად ჩაიღიმა და მომცილდა.
-მართალი ხარ მეც მომწონხარ, ამის დამალვას არც ვაპირებ.აფორაჯებულმა ავხედე და ჩემი სიტყვები საერთოდ არ ვინანე.
-მაგას უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს, მე დაგივიწყებ შენ კი შეგიყვარდები, თავისდროზე უნდა გეთქვა ეგ და მერე ყველაფერი კარგად იქნებოდა პატარავ.ტუჩებს წამიერად წაეტანა და ისევ უკან დაიხია.
-მერჩივნა საერთოდ არ გადაგერჩინე, რამეგონა შენი შეხება ასე ძვირად თუ დამიჯდებოდა.ფეხზე წამოვემართე სახეში სილა გავაწანი და სახურავი დავტოვე. სირბილით ჩავირბინე კიბეები და ტირილით შევაღე კარი, სწრაფად მივედი ლანასთან და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი. მთელი ღამე არ მძინებია აივანზე ვიჯექი და მზის ამოსვლას ვუყურებდი, არაფრის ძალა არმქონდა, ვაჩეს სიტყვებმა ისე მატკინა გული რომ მთელი ჩემი ორგანიზმი განიცდიდა ამ საშინელ შეგრძნებას. გული მერეოდა თავი მტკიოდა ემოციებისგან დაცლილი ვიყავი, გამოფიტულს არაფრის თავი არმქონდა. აივანზე „ვიდე“ და წაშილილი სახე მქონდა. დილას 9 საათი იყო სახლში რომ შევედი ლოგინში ჩავწექი და დავიძინე. 12 იქნებოდა ლანა რომ შემოვიდა და გამაღვიძა.
-ადე ვიკუშ ბიჭები მოვიდნენ.გვერდით მომიჯდა.
-გთხოვ არაფრის თავი მაქვს ცუდადვარ მეძინება ძალიან.
-ვაჩეს გამო ხარ ასე.დასკვნა თვთონვე გამოიტანა.
-გეხვეწები ცოტახნით მარტო დამტოვე ძილი მჭირდება.ხმაგაწყვეტილმა ვუთხარი.
-კარგი თუ რამეა დაიყვირე აქვარ.შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა. არ დამიძინია უბრალოდ გულაღმა ვიწექი და ცრემლებისგან ვიღვრებოდი, მესმოდა როგორ ჩურჩულებდნენ ყველანი, ლაშას უნდოდა შემოსლა მაგრამ ლანამ არ შემოუშვა დაღლილია ძინავსო გუშინ კინოს უყურებდა და გაათენაო. ბოლოს როგორციქნა თავის გზას გაუყვნენ და ლანამაც მოიცალა ჩემთვის.
-ვიკა შეიძლება?.კარზე დააკაკუნა.
-შემო.ლივს ამოვიკნავლე და საათს დავხედე 3 იყო.
-კარგად ხარ?.
-არა!.
-შენ მოგიკვდი, იმ დებილისგამო ხარ ასე?.
-ხო.
-გინდა დაველაპარაკები.
-არა.
-ვიკა წესიერად ილაპარაკე რაა მერე რაუჭირს მაგას მართლა კი არ იტყოდა.
-არმაინტერესებს!.
-ასე რამდენიხანი აპირებ ყოფნას?.
-ხოიცი ლანა ასეთ სიტოაციაში აზრი არ აქვს არაფერს ჩემით გამოვალ მდგომარეობიდან.
-კიმაგრამ როდის?.
-რავი ოდესმე, გარეთ როგორი ამინდია?.
-ღრუბლიანია აი ისეთი შენ რომ გიყვარს.
-კარგია საღამოს სახლში გავატრებ ჩემთვის მარტო, ბიჭები შენ გაართე არმაქვს რომელიმეს თავი კითხვებს მომაყრიან.
-კარგი რამე ხოარ გინდა?.
-გთხოვ ჩამეხუტე.აცრემლიანებულმა გავხედე და ტირილი მოვრთე.
-ვაიმე ჩემი შეყვარებული გოგო, ნუტირი თორე ხოიცი იმ დებილს რასვუზავ, შენ რო ტირი ხოიცი მეც მეტირება.ლანასაც ცრემლები წასკდა.
-კაი რა ლანუ შენც რო ტირი მეც მეტირება და ახლა ორმაგად ამეტირება.
-აუ არატირდე რაა ხოიცი მე ოთხმაგად.ასე ქვითინში გავატარეთ 1 საათი მერე ოთახიდან გავუშვი და ისევ მარტო დავრჩი. აივანზე გავედი სუფთა ჰაერის ჩასასუნთქად თუმცა რათგინდა დაბლა ვაჩე და სოფო დავინახე ერთმანეთს ეხვეოდნენ, გულმა რომ ვერ მომითმინდა ჩუმად შუათითი ვუჩვენე და უკან შემოვბრუნდი, სარკეში ჩახედვისთანავე ავკივლდი, თვალები სულ ჩასიებული მქონდა მოკლედ ადამიანს აღარ ვგავდი, ისევ საწოლში შევწექი და დაძინება ვცადე თუმცა ფიქრებმა იმდენად გამიტაცა ვერ მოვახერხე. საათის ციფერბლატს რომ დავხედე 8-ს უჩვენებდა, ვიფიქრე ყავას დავლევთქო და სამზარეულოში რომ გავედი არ დამხვდა, სასწრაფოდ ჩავედი მესამე სართულზე ჩემს მეზობელთან და მანაც მიწილადა, ნელი ნაბიჯებით გამოვედ გარეთ და ჩემი სართულისკენ დავიძარი, გზად რაღაც ხმა მომესმა, 2 ბიჭი საუბრობდა ზაზა და ვაჟა ჩვენი მეზობლები იყვნენ და ვიფიქრე მივესალმებითქო თუმცა მათმა საუბარმა შემაჩერა.
-არმეგონა ვიკა ასეთი თუ იყო.ჩუმად თქვა ზაზამ.
-როკითხო შოთა არევასება მარა გოგოებს რას გაუგებ ერთს ამბობენ და მეორეს ფიქრობენ.
-კიმარა კაი ჯანდაბას იტყუება მარა ეს ჩამოსვლისთანავე სახლში მიკითხვა და ლოგინში ჩახტომა რა წესია.
-ეგრე თქვა?.
-ხო ჩემთან მოვიდაო ღამეო შოთამ და მერე ხოიციო მეცო მიყვარსო და მაინც მოხვდებაო ეს ყველაფერიო და ბარემ ახლა მოხვდესო.
-მოიცა რაა?.სირბილით ავარდი მეექვსე სართუზე და ბიჭებს ავხედე.
-ვა ვიკუშ აქ რაგინდა?.
-რაზე ლაპარაკობდით? ეგ ყველაფერი შოთამ გითხრათ?.
-არა ტო, ან აზე ვლაპარაკობდით კაცო შენ ვაფშე რა შუაში ხარ.
-ვაჟა მითხარი შოთიკომ ეს ჩემზე თქვა?.
-ხო ვიკა.
-და თქვენ ახლა ამის გჯერათ?.
-რავი შოთიკო ჩვენი ძმაკაცია და რატო მოიტყუებოდა.
-მაგ მაგ მაგ ღმერთოჩემო.ყავა ხელიდან გავუშვი და სირბილით ჩავედი დაბლა, ცუდად ვიყავი სუნთქვა მეკვოდა გაგიჟებული ვიყავი, ჯერ ისედაც სახეზე რას ვგავდი და ახლა სიბრაზისგან სულ ერთიანად ვიყავი ახურებული, შევეცადე თავი დამემშვიდებინა თუმცა როდესაც შოთას ხმა მომესმა ეზოში ჩავედი, ყველამ მე გამომხედა რადგან საშინლად ვიყავი გამოწყობილი, ყველა იქ იყო მათ შორის ვაჩეც, ირგვლივ მიმოვიხედე შოთა კი ვერსად დავინახე.
-შოთა სადაა?.ჩქარა მივედი ბიჭებთან და ვკითხე.
-რახდება ვიკუშ მშვიდობაა?.ჩემს დანახვაზე ფეხზე წამოხტა გიორგი.
-შოთა სადაათქო?.
-აი იქაა რახდება?.
მისი კითხვა და ვაჩეს გაოცებული გამომეტყველება დავაიგნორე შემდეგ კი შოთიკოსკენ წავედი რომელიც ბიჭბში იდგა და იცინოდა.
-შოთა მოდი აქ!.მკაცრად დავუძახე და ისიც მოვიდა, უფროსწორად მე დავასწარი და მასთან გაბრაზებული მივარდი.-შე *ირო.მთელი ძალით გავუქანე მუშტი სახეში და ცხვირიც გავუტეხე.-შე არაკაცო, შე , ვინგგონია შენი თავი, რეებს ლაპარაკობ ჩემზე საერთოდ? არაკაციხარ ნაგავი გესმის არაკაცი, არგაქვს ჩემზე ისეთი რამის თქმის უფლება რაც არ გამიკეთებია. ხმამაღლა ვუყვიროდი და მუშტებს გუზლე ვურტყავდი.
-ვიკა ნუ მართავ აქ ცირკებს სადმე ცალკე ვილაპარაკოთ.წყნარად ცდილობდა ჩემს დაწყნარებას.
-ცალკე? რო ვითომ ისევ მიხმარო არა? მერე ხალხი მოატყუო და სახელი გამიტეხო იმის გამო რომ შენ არასოდეს შემოგხედავ? არა შოთა არვიზავ! მე არაფრის მრცხვენია, ეს შენ უნდა გრცხვენოდეს რომ არაკაცი ხარ! გესმის არაკაცი!.სახეში ისევ გავარტყი და ხელი ვკარი ძირს რომ დავარდნილიყო. საშინლად ალქაჯურად მოვიქეცი თუმცა ასე რომ არ გამეკეთებინა ალბათ მოვკვდებოდი, მისმა ნალაპარაკებმა სულმთლად შემძრა, განამადგურა, ასეთი რამ არავის არასოდეს ეკადრა ჩემთვის ეს კი ისეთი დამამცირებელი იყო რომ ჩემს თავს უფლება მივეცი მთელი სიბრაზე მასზე დამემთხია. უკან გამოვბრუნი და კორპუსში შესვლა დავაპირე.
-ვიკა რახდება გამაგებინე?.წინ დამხვდნენ სუყველა.
-თავი გამანებეთ. მათი ხელი ვუკუაგდე და უკან დავიხიე.-ლაშა თავი გამანებე გეხვეწები ცუდადვარ დასვენება მჭირდება.ლაშა გვარდით გავწიე თუმცა ვაჩე მოვიდა ჩემთან და მკლავებში ხელი ჩამავლო.
-ნუ მეხები!.მკაცრად შევუღრინე და ხელების მოცილება დავაპირე.
-ვიკა დაწყნარდი და მომიყევი რახდება.მშვიდად მესაუბრებოდა.
-ვერგაიგე რაც ვთქვი? თავი გამანებეთქო თუ კიდევ გაგიმეორო?.
-ვიკა თავი ხელში აიყვვანე.მთელი ძალით შემანჯღია.
-თავი გამანებეთ.ძალა რომ გამომეცალა ტირილი აღმომხვრა და თავი დაბლა ჩავხარე.
-ვიკა რაგემართება? მითხარი რა გააკეთა?.თავი მაღლა ამაწევინა და გაოცებული თვალებით დამხედა.
-შემეშვი.როგორცკი მკლავებზე სიმსუბუქე ვიგრძენი სირბილით შევარდი სახლში და ოთახში შევიკეტე.
ორი დღის განმავლობაში არავის არ ველაპარაკებოდი, ასევთქვათ დეპრესიააში ვიყავი იმის გამო რაც ვაჩემ მითხრა და იმის გამოც რაც შოთიკომ მე მაკადრა. არვჭამდი არვსვავდი უბრალოდ ვიწექი და ვსუნთქავდი. საღამოხანი იყო ჩემი ოთახის კარი რომ გავაღე, ნელი ნაბიჯებით გავაბიჯე მისაღებში და იქაურობა შევათვალიერე, მთელი სახლი მოვიარე თუმცა არავინ დამხვდა, მერე აივანზე გადავიხედე და იქ მოვლანდე ჩემი „მეგობრები“. შედარებით ნორმალურად ჩავიცვი და ისე ჩავედი დაბლა. ჩემმა ჩასვლამ ისევ დიდი ყურადღება მიიქცია თუმცა არ შევიმჩნიე ზლოზინით მივუახოვდი ხალხს და სკამზე თავისუფალი ადგილი მოვნახე. ადამიანები რომ გადავითვალე 2 ყველაზე ძალიან მზედმეტა, ნინი და სოფო ამიტომ იმწუთასვე ზიზღი ჩამეღვარა სხეულში თუმცა ემოციების გამოხატვისგან თავი შევიკავე.
-ხვალ თბილისში მივდივარ.ხმას არავინ იღებდა ამიტომ პირველმა მე დავიწყე საუბარი.
-რატო ტო?.
-იმიტომ.
-კაი რა ახლა არ ჩამოვედით?
-ხვალ თბილისში მივდივარმეთქი მარტო მე თქვენ აქ დარჩით.
-ვიკუ გეხვეწები არწახვიდე რაა.
-საღამოს მივდივარ გადაწყვეტილია.
-ჩვენ წაგიყვანთ.
-არა მარშუტით წავალ.
-რატო უნდა იარო მარშუტით როცა მანქანა გვყავს.
-მარშუტით წავალმეთქი მგონი გასაგებად ვთქვი ასე მირჩევნია.
-ვაჩეს მიყავს სოფო და ნინი ხოდა იმათ გაყევი.
-ხო ჩვენთანერთად წამოდი.
-მოვიფიქრებ.მხრები ავიჩეჩე და სახეალეწილ სოფოს გადავხედე.
შუაღამე იყო როცა გამეღვიძა, საწოლში ვერ მოვისვენე ამიტომ სპორტულები მოვირგე და ეზოში ჩავედი. სკამზე კონფორტულად რომ მოვთავსდი მუსიკები დაბალხმაზე ჩავრთე და მეორე სართულზე ავიხედე. დავინახე როგორ იყო გადმოყუდებული აივნიდან ვაჩე, სიგარეტს ეწეოდა.
-რატო არგძინავს.მაღლიდან ჩამომძახა.
-იმიტომ რომ არ მეძინება.
-მოიცა არწახვიდე.ეს თქვათუარა ეზოში ჩამოვიდა, ჩამოსვლისთანავე მაგიდაზე დააგდო შავი მალბოროს ყუთი სანთებელა კი ჯიბიდან ამოიღო და სიგარას გაუკიდა.-ხვალ საღამოს მივდივართ ასე 6 საათზე.
-კარგი.
-ჩვენთანერთად წამოხვალ ხო?.
-ხო.
-როდარჩე არგინდა? მე უკან უნდა გამოვბრუნდე.
-არა თბილისში მინდა წასვლა.
-კარგი, ისე რომიცოდე ის საქმე მოგვარებულია.
-რასაქმე?.
-შოთიკო ვეღარ შეგაწუხებს.
-რა გაუკეთეთ?.
-ტრავმატოლოგიურში წევს.ტუჩის ცალი კუთხე ჩატეხა თან სიგარა პირიდან არ გამოუღია. ყოელთვის მაგიჟებდა მისი ეს ჩვევა და ახლა უფრო გამაგიჟა.
-ცემეთ?.
-ცოტათი.
-ხო ტრავმატოლოგიურში თუ წევს მაშინ ცოტათი ცემდით.
-ძალიან რომ გვეცემა იცი სადაც მოხვდებოდა.
-კუკიაზე ხო?.
-ზუსტადაც. უსაქმურობისგან რომ არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინდა ფეისბუქზე შევედი და პოსტებს ჩამოვყევი.
-ვა ლუკას ცოლი მოუყვანია.გახარებულმა შევიცხადე.
-ჰოო ცოლი კაიაა.
-მერე რატო არმოგყავს.
-აგვისტოს ბოლოს ვაპირებ.
-მართლა? ხო დამპატიჟებ?.
-აუცილებლად.
-ისე კარგი წყვილი ხართ.
-ვიზე ამბობ?.
-შენზე და სოფოზე.
-ხო რავიცი.დაჟინებული მზერით გამომხედა და მეც სულ ამაფორიაქა, ამ ყველაფერს მისი ნათქვამიც დაემატა ამიტომ მისი ნალაპარაკებიდან გამომდინარე აგვისტოს ბოლოს ვაჩე სოფოს ცოლად მოიყვანს, ცოტაარიყოს გულსატკენი ფაქტია ჩემთვის, ცოტაარიყოს კიარა ძალიან გულსატკენია.თვალები რომ ამიცრემლიანდა გვერდით გავიხედე ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოვიქციე, ნერვიულობა სხვა რამეზე რომ არ გადამეტანა არ შემეძლო ამიტომ მალბოროს ყუთს ხელი დავტაცე ერთი ღერი ამოვიღე და გამაღრჩობელი კვამლი ძლიერად შევისუნთქე. ყელი სულ ერთიანად ჩამეწვა თუმცა იმ მომენტში იმდენად მესიამოვნა რომ დამავიწყდა ეს ჩემს საქციელს რომ არ ჰგავდა. გაბაზებული მზერა ჰქონდა როცა ჩემს ხელში სიგარეტი დაინახა, ნახევრად რომ მოვწიე მერეღა მომეშვა გულზე და დამშვიდებულმა შევხედე.
-მაგ ტუჩებს ზუსტად მაგ სიგარეტით მიგიწვავ!.საგრძნობლად შეეცვალა ინტონაცია.
-გეხვეწები ნუ დაიწყებ.
-რასქვია ნუდავიწყებ, როდისაქეთ ეწევი სიგარეტს გამაგებინე!.
-ვაჩე გეხვეწები რაა.
-რა მეხვეწები გოგო შენ საერთოდ ნორმალური ხარ?.ფეხზე ადგა პირიდან სიგარეტი გამომაცალა ძირს დააგდო და ფეხი დააბიჯა.
-ხო ნორმალური ვარ.უემოციოდ განვუცხადე.
-მეორედ პირი აღარ დააკარო გაიგე?.
-მაგ შენი საქმე არა.
-ვიკა რა გჭირს? ხვდები მაინც ამ რამოდენიმე დღეში როგორ შეიცვალე? ადრე სიგარეტის სუნზე ალერგია გქონდა ვერცერთი ვერ ვეწეოდით წესივრად და ახლა შენ დაიწყე?.
-ეგ ადრე იყო.
-და ახლა რაშეიცვალა?.
-ყვეაფერი.
-მაინც?.
-ბედავ და მეკითხები?.
-მაგით რისი თქმა გინდა?.
-თუ დებილი არხარ მიხვდები.გვერდით გავწიე და კორპუსის შესასვლელისკენ წავედი.
-კარგად იცი რომ დებილი არვარ.მკლავში მომკიდა ხელი და მისკენ შემატრიალა.-დავიჯერო ასე დაგასუსტა ჩემმა სიტყვებმა რომ თავმოყვარეობა დაკარგე?.
-ხო.
-შენ არიყავი ასეთი, სადარის შენი სიამაყე?.
-ჩემი სიამაყე მას მერე აღარაა ჩემთან რაც შენ გადამარჩინე.
-აივნის ამბავზე ამბობ არა?.
-ჯობდა ხელი არ მოგეკიდა მაგ შემთხვევაში უფრო კარგად ვიქნებოდი.
-მოკვდებოდი.
-ზუსტადაც.
-მეც მოვკვდებოდი.ჩაწითლებული თვალებით დამყურებდა ზემოდან და გულში მიკრავდა. მთელი ზაფხული სიცივეს ვგრძნობდი და ახლა როდესაც მისი ეს ნამდვილი ჩახუტება ვიგრძენი მთელი არსებით გავთბი.
-მეძინება.სწრაფად გამოძვერი მისი მკლავებიდან და კორპუსში შევარდი.
-ექვსზე მზად იყავი საღამოს.უკნიდან სიტყვა მომაწია.
-კარგი.მეც დავეთანხმე და სახლში შევარდი.
დილას 7 საათი იყო თვალები რომ გავახილე, ლანასთან მივედი ბევრი ვკოცნე დავემშვიდობე და ქალაქის გზას გავუყევი. მარშუტების გაჩერებასთან მივედი და ერთი ბილეთი იყიდე თბილისის მიმართულებით. ჩაჯდომისთანავე ცრემლები მომადგა თვალებზე, გულში მთელი ძალით ვტკეპნიდი ამ საშინელ ტკივილს რომელიც შიგნიდან მჭამდა და მოსვენებას არ მაძლევდა. ყელში საშინლად შემაწუხებლად მაწუხებდა გაჩხერილი გორგალი მაგრამ ვცდილობდი არ შემემჩნია. მარშუტი დაიძრათუარა მივხვდი რომ უკან ვეღარ დავბრუნდებოდი, ზედმეტად უგუნური საქციელი იქნებოდა. ქალაქს რომ გავცდი ყურსასმნები ამოვიღე და მუსიკები ჩავრთე. გული საშინლად მქონდა, ვიცოდი ასე არ უნდა გამეკეთებინა თუმცა რამექნა სოფოსთან ერთად ვერ გავძლებდი, წესით უნდა გავყოლოდი რომ ყველაფერი სწორად გამეთვალა მაგრამ ასე წასვლა ვარჩიე, სიმხდალე გამოვიჩინე და ამ სიმხდალეს ვიცი თავისი შედეგი მოყვება, ისეთი შედეგი რომელიც მწარედ დამიჯდებოდა.


როგორ ძალიან მახარებთ ნეტა იცოდეთ... მედია მოგეწონებათ ეს თავიც. შეცდომები მომიტევეთ და მიყვარხართ ძალიან ძალიანნნ..