ჩემი სუნთქვა დავარეგულირე და ზურგით უფრო ავეკარი ხეს. თვალები გავახილე და ჩემს წინ მდგარ სამ სილუეტს მოვკარი თვალი რომლებიც საშინლად საშიშად გამოიყურებოდნენ.
შიშისგან ენა ჩამივარდა, ცივმა ოფლმა დამასხა, თავბრუსხვევა ვიგრძენი და გულის ცემა საოცრად ამიჩქარდა, ისინიკი გაოცებულები, გაბრაზებულები და ამასთანავე შეშინებულები მიცქერდნენ.
-შენ ვინხაარ? მკითხა ერთმა განრისხებული ხმით
-......
-შენგეკითხებიით
-მეე..
-აუუ ეხლა რაუნდა ვქნათ ტოო
-მე.. არმომკლათ გთხოოვთ აკანკალებულმა ვუპასუხე
რაღაცის თქმას აპირებდნენ მაგრამ სირენების ხმა გაისმაა
-ჯანდაბა! პოცილიცა, წავედით!
ვიფიქრე გადავრჩითქო თავის დაძვრენა ვცადე თუმცა ერთერთმა პირზე ხელი ამაფარა სხეულზე ამიკრა და ტყისკენ წამიყვანა. გაოგნებული ვიყავი არვიცოდი რაუნდა მექნა მორჩილად მივყვებოდი და თან გაუჩერებლად, ისტერიკულად ვტიროდიი. საკმაო მანძილი რომ გავიარეთ მომიტრიალდა და მითხრა.
-მისმინე ეხლა ხელს გაგიშვებ მაგრამ ყვირილი არც გაბედო
კარგითქო თავი დავუქნიე, ალბათ ვიყვირებდი მაგრამ ამის ძალა აღარ შემწევდა, იქვე მდგარი ხის ქვეშ დავჯექი და როგორც შემეძლო მრისხანედ ვუთხარი მათ.
-ახლა რასმიპირებთ? არაფერს ვიტყვი თუ გამიშვებთ...
-გაგიშვებთ? ცინიკურად ჩაიცინა
-მისმინე ლამაზო ამაზე მაშინ გეფიქრა პოლიციას რომ ურეკავდი, ახლა ჩვენთან ერთად მოგიწევს წამოსვლა.
ჩუმად დავრჩი, პატარა, მიტოვებულ სახლში შემიყვანეს. შეიძლება ითქვას, რომ ძველი იყო... კედლებზე ნახატები ეკიდა. ხის კიბეები არც ისე კარგად გამოიყურებოდა. მისაღებში კი უზარმაზარი როიალი იდგა.
-ოთახში შეიყვანეთ თქვა საკმაოდ სიმპატიურმა ხუჭუჭამ. მხოლოდ ეხლა დავაკვირდი მათ კარგად და მივხვდირომ სამივე საოცრად მიმზიდველად გამოიყურებოდნენ თუმცა ამასთანავე საშიშად და ამოუცნობად.
უფანჯრო ოთახში შემიყვანა, დაბალი შუქით. სართული ცივი იყო. ზოგი ნაწილი დაზიანებული , კედნებზე წითელი ლაქები შეიმჩნეოდა. ჩემს მკლავს ხელი გაუშვა, მისკენ შევტრიალდი იმის საკითხვაად თუ რატომ ვიყავი აქ, მაგრამ ის აქ აღარ იყო, კარები ხმაურიანად მიიკეტა რამაც ჩემი შეხტომა გამოიწვია. კარებისკენ გავიქეცი, რომ მენახა ჩაკეტილი იყო თუ არა. რამდენჯერმე ჩამოვწიე სახელური და მივაწექი, მაგრამ ბოლოს დანებება გადავწყვიტე... ახლა რა უნდა ვქნა?
ძირს დავჯექი და კედელს მივეყუდე. ამოვიოხრე და მუხლები გულმკერს მივადე. ვიგრძენი, როგორ ჩამომგორდა ლოყაზე ცრემლები... მოვკვდები, ისინი მომკლვაენ...
ხმა გავიგე და კარებისკენ წავედი, ხმა უფრო გაძლიერდა. ყური კარებს მივადე და მოვუსმინე.
-კარგი ახლა რა უდა ვქნათ?
-არვიცი მაგრამ საკმაოდ ბევრი პრობლემები გვაქვს, ესგოგო კი ყველაფერს გაართულებს. არ უნდა წამოგეყვანა დემნა...
-რაა? აბა იქ უნდა დამეტოვებინა?! ეს სულელი პოლიციას ყველაფერს მოუყვებოდა და მერე რა იქნებოდა? როდემდე შევძლებთ დამალვაას?
-გვამი დავმალეთ ასერომ მას არავინ დაუჯერებდაა...
-ასეთი დარწმუნებულიც ნუხარ თორნიკე, მე ესგოგო წამოვიყვანე მაგრამ შენ ის გოგო შემოგაკვდა.
-ეს ყველას ბრალია... განრისხებულმა თქვა როგორც ჩანს თორნიკემ.
-კარგით აზრი აღარ აქვს ამაზე საუბარს, რაც მოხდა მოხდა. ეხლა როგორმე უნდა დავარწმუნოთ ეს გოგო ენას კბილი დააჭიროს.
-ის აქ დარჩება ლაშა...
- შენ შიგხოარგაქვს მართლა ტოო ერთი საათის წინ ის შემოგვაკვდა სიმართლე რომ გითხრა ვაფშე არვნანობ მაგრამ ვიღაც პატარა გოგოს ძიძობა მართლა მეტისმეტიაა .
- აქ დარჩებათქო და ვსიო.
გაოცებული ვუსმენი, ცრემლები შეუჩერებლად მომდიოდა ჩემი გული უზარმაზარი სიჩქარით ცემდა. ვგრძნობდი, რომ ცოტაც და გულმეკრდიდან ამოხტებოდა. ყელი გამიშრა. ხელები მთლიანად გამიოფლიანდა, ესეიგი რა გამოდის? სამ მკვლელთან ერთად უნდა ვიცხოვრო რომლებსაც როგორც დიალოგიდან გავიდე დემნე თორნიკე და ლაშა ქვიათ. და ვიღაც გატუტუცებული შეშლილი დემნეს გამოო აქ უნდა დავრჩე? არა არაა ჯობია მეც იმგოგოსავით მომკლან. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როცა კარები გაიღო და ოთახში ყურებამდე გაღიმებული დემნა შემოვიდა...


ესეც მეორე თავი. <3 ველოდები კომენტარებს <3 გულწრფელად მაინტერესებს თქვენი აზრი <3 როგორ გინდათ რომ განვითარდეს მოვლენები? ახალბედა ვარ შესაბამისად ვიცი ბევრ შეცდომებს ვუშვებ თუმა გპირდებით დროთა განმავლობაში ყველაფერს გამოვასწორებ.
და ხო ფიზიკურად ამაზე დიდი თავის დაწერას ვერ ვახერხეეეებ :(((((((( თუმცა შევეცდები ყოველ დღე დავდო <3