ორივენი ერთმანეთს თვალს არ ვაშველებდით, ვერ ვლაპარაკობდით . ან რაუნდა გვეთქვა . წამოს ბედნიერებით ვტკბებოდით და ესეც საკმარისი იყო.... მის თვითოეულ ნაკვთს ვსწავლობდი და ვიმახაოვრებდი. გულის ცუდს მიგრძნობდა . დამეხუთა , სუნთქვა შემეკრა და სულზე ხელი მომიჩირა.... სწრაფად წამოვდექი წყადი დავასხი და დავლიე.
- მოხდა რამე? - გიგას სახე შეეცვალა .
- არა არაფერი . ნერვებს ავყევი და .....
- დამშვიდდი?!- რამოდენიმე წითი ღრმად ვსუნთქავდი და ცოტა მოვდუნდი....
ჩაი მოვამზადე. ფინჯნები წინ გვედგა და ორივე მის ფსკერს ჩავყურებდით.
- შენ ვერ წარმოიდგენ , - გიგამ ლაპარაკი ისე დაიწყო , ფინჯანს თვალი არ მოუშორებია- როგორ მიჭირს აქ ასე ვიჯდე და გულს გტკენდე...
- შენი სიტყვების აზრს ვერ ვწვდები გიგა..
- ელე მინდა გჯეროდეს, რომ მიყვარხარ .
- მჯერა . - თავი ავწიე და ვეცადე მისი თვალები დამენახა...- არვიცი როგორ გკითხო , ჯანმრთელობა როგორ გაქვს?- ვკითხე ჩაი მივავი.
- კარგად ვარ ელე , ნუ მკითხავ ახლა ეგ უნმიშვნელოა.
- რატომ არ უნდა გკიტხო?! - ხმა ამიკანკალდა - ტვეები გადაიკარგე . შენზე არაფერი ვიცოდი . და ახლა ამაზე ლაპრაკი არგინდა? კაი კაი...
- ელე ნუბრაზობ .
იმდენი რამ მაინტერესბდა მასზე და ვერ ვეკითხებოდი. ჯიბრზეც ისიც ხმას არიღებდა.
ორივე ჩვენ ჩვენს სივრცეში დავცურავდით და ვერაფერში ვერ ვხედავდოთ უპირატესობას.
- გიგა- სიჩიმე იმდენად აუტანელი გახდა , რომ ყვირილი მომინდა.
- გისმენ ელე....- თვალები , ოჰ მისი თაფლისფეი ორი დიდი ბროლი. თითქოსდა შენს იქით კიდევ ხედავს ვინმეს .
- ლაპარაკი მიდა შენზე, ჩვენზე , დასაერთოდ ყველაფერზე. რა არის ახლა , ან რაიქნება მერე. რაღაც სახელის დარქმევა მინდა ამყველაფრისთვის და ვერ ვარქმევ.
- ელე რაგითხრა არვიცი. ვერგეტყვი რა მბოჭავს . მეშინია მართლა მეშინია. ვიცი მერე უფრო ცუდი იქნება , ისიც ვიცი , რომ მეტად შენზარალდები. - გიგა გაჩუმდა და ისევ სივრცეში წავიდა.
- რაგჭირს გიგა. რატომ დავზარალდები??? ვერ გამოკეთდები??
კბილების ჭრიალი .გიგა გამოუვალ მდგომარეობაში იყო. ელე იმაზრს ვერ ივიწყებდა იმ ფიდ ტუუილს რომელიც გიგამ შეთხზა, ან როგორ დაევიწყებინა .
- წამოდი გარეთ გავიდეთ - არცკი დალოდებია გიგა ელეს პასუხს . კარისკენ წავიდა და გაჩერდა.
- ცუდად ხინარხარ?- ელემ მისმა საქციელმა ააფორიაქა. გიგამ თვალებით უპასუხა არაო და ელეც უსიტყვოდ ჩაყვა დაბლა რამოდენიმე წითში მანქანა მანგლისის გზას წდგა და სალონში გამეფებულ საზიზღარ სიჩიმეს ებრძვოდა...
- ელე შენ იცი ტკივილი რაარის?!- გიგ მოწყენილ ელეს გადახედა.
- ტკივილი ბევრნაირია გიგა. გააჩნია შენ რომელს მეკითხები.
- ახლა შენთუ გრძნობ რომელიმე მის ფორმას.
- კი ვგრძნობ გიგა.- ელემ ამოიოხრა და რამოდენიმე წამს ჩაფიქრდა. - მე დედაჩემის , როგორც მიტოვებული ქალის ტკივილს ვგღზნობ და მეშინია , მეც ასე არ მინატოვონ...... ჩემი სულის ტკივილი იმწამიდან გახდი რაც ბესომ მითხრა შენზე..... შენთუ გტკივა ?!
- აქამდე არასოდეს . გული მტკივა შენი დაკარგვის მეშინია და ვიცი ძუსტად ვიცი , რომ დაგკარგავ. მეთვითონ ვითყვი უარს და მაგენი მაწუხებს.
- გააქვს მიზეზი რისგპც შეიძლება უარი თქვა ჩემზე?- ელეს იმწამს იფრო ეტკინა გული. ჯერ შეყვარებულებიც არერქვათ და გიგა მასზე უკვე ამბობდა უარს.
- მოდი ამ წუთით დავტკბეთ და ყველაფერი ცუდი უკან დავწიოთ- გიგამ მანქანა შეაჩერა. ელეც ჰადმოვიდა იკიდეგანო ცას ახედეს და ღAდ ჩაისინთქეს ჰაერი. - ელე მნდა იცოდე , რომ მიყვარხარ.....
- შენთუკიიცი მეროგორ მიყვარხარ?!
მინდა ბედნიერს გხედავდე.
- მხოლოდ შენთან ერთად გიგა....
... იმწამს გიგამ მართლა იგეძნო ის ტკივილი რაააც წესით ელეს მაგივრად , ორმაგადაც უნდა გრძნობდეს.
,, ყველაზე დიდი ნაბი* ვარი ვარ ამქვეყნად. ვტკენ ჯერ იმდენისიყვარულიცკი არმინახებია მისთვის რასაც ვგრძნობ და უკვე ვეუბნები ტომ ვკარგავ. მეზუზღება , ჩემითავი მეზიზღება. რატომ ვატყუებ .... მიყვარს ღმერთო მიყვარს....''
საღამოს მძIს ჩასვლას ვუყურეთ . მანქანის ჭერზე ვისხედით , ხედით ვტკბებოდით და ჩუმათ ვეუბნებოდით მხოლოდ მზერით, თუროგო გვიყვარდა ერთმანეთი .
შებინდებისას დავბრუნდით თბილისში , გოგოები სახლში დამხვდნენ ... გიგა არამოსულა სახლში , შუბლზე მაკოცა და დამემშვირობა.
იმავე ღამით დამირეკა და გათენებამდე ვილაპარაკეთ . ხმა სხვანაირი ჰქონდა . ყოველი მისი სიტყვა გილს მიკუმშავდა და ცუდისკნ მითითებდა.
დღეები მიდიოდა კვირები იწელებოდა გიგას იშვიათად ვნახულობდი . თუმცა ყოველდღე ვლაპარაკობდით და ეს მატანინებდა მონატრებას.
ახალიწლის ღამეს გოგოებმა მთხოვე გიგა დამეპატიჟა და მეც ვახატე გიგას .
- გიგა მინდა ახალწელს ერთად შევხვდეთ- ველოდებოდი როდის გამახარებდა .
- იცი..... არმგონია კარგი აზრი იყოს... გოგოების მცხვენია...- თუმცა სირცხვილი არფერს შუაში იყო , ლანასთვის რართქვა ანდა ბარბარესთვის ახალწელს მათთან, რომარ აღნიშნავდა...
- თუკი არგინდა მოსვლა ეგსხვა საკითხია - ელე ნაწყენი დარჩა ტელე გაუთიშა და სამზატეულოში დაბრუნდა გოგოებთან.
- აბარაო მოვა ბიჭი?!- ნატაშკამ საცივიანი კოვზი გალოლა და სევდიან ელეს გახედა.
- არა არმგონია .....
მთელი დღე ისეგავიდა აღარ დაურეკია გიგასთვის. საღამოს აუფრა გააწყვეს გოგოებმა და ცოტა გახალისდნებ.
ელე ოთახში შევიდა ლეპტოპი ჩართო და გიგას სურათები გონი მემილიონჯერ დაათვალიერა. ეკრანზე თითებს დააციცებდა და ცრემლები თავისით ფარავდნენ ლოყებს.
რამოდენიმე საათში მაშხალებიც აგიზგიზდა ცაზე. გალამაზდა გააფერადა ღრუბლები და ხალხიი გარეთ გამოვიდა ...
ელეს კარის კმა მოესმა გოგოები აივანზე იყვნენ ზარის ხმა არესმოდათ. ჩუსტები ჩაიცვა და კარისკენ წავიდა. გაიკვირდა ნეტავ ვინუნდა ყოფილიყო.
კატი გააღო სადარბაზოში სიბნელე იყო , წითელი ვარდები ანათებდნენ და აკაშკაშებდნნენ გიგას სახეს.
- გილოცავ ახალწელს.....- გიგამ ელე ვარდებთამ ერთად ხელში აიტაცა და დააბზრიალა.
- მოხვედი?!- ელემ იმწამს იგრძნო ცისყველა ფერი , უველას სიხალისე სიხარული და ყველა ემოცია.
გოგოებს დაუძახათ და გიგა გააცნოთ. გოგოებისთვის მოულოდნელი იყო გიგას მოსვლა ისევეროგორც ელესთვის.
მატაშკამ აიჩემა გინდათუარა მეცნობიო და გიგამ თავი აარიდა . გიგამ გაიხსენა ნატა ტბაზე , რომ შემთხვევით შეხვდნენ. ელესთან საძინებელში გაყვა და სთხოვა დაბლა ჩასულიყვნენ, თუმც ელემ უარი უთხრა და გიგას მეტი გზა აღარ ჰქონდა , ნატაც თუ გაიხსენებდა სიმართლის თქმა მოუწევდა და საბოლოვოდ მოუწევდა ელზე უარის თქმა , ანდა კიდევ რაიმე ტყუილი ინდა მოეფიქრებინა.
საAამომ მშვიდობიანად ჩაიარა, ნატას აღარაფერი ითქვს გოგასთვის, ცოტადალიეს იცინეს და კარგადაც გაერთნენ.
როცა გიგას გადაავიწყდა ნატას არსებობა , ნატამ სთხოვა აივანზე გასულიყვნენ ცოტახნით. ელემ დუფრა განაახლა და სამზარეულოში ტკბილეულის გამზადება დაიწყო.
- მეგოცანი გია- ნატამოაჯირს დაეყრდნო .
- მეც ნატა- გიგმა ღად ჩაისუნთქა და სიგარეტს მოუკიდა.
- ცოლიანი ხარ გიგახომ?!
- მე შვილიმყავს - გიგამ წამში მოიფიქრა მორიგი აფსურდი- დიდი ხანია გაშორებულები ვართ. იმდღესაც სასეირნოდ მყაბდა წამოუვანილი...
- და ელემ თუიცის ეს?!- ნაა ასეთი სერიოზული არასდროს ყოფილა.
- არა ჯერარა.
- დამგონია რომ არც აპირებ თქმას , ხომ?!
- კი ვაპირებ.... უბრალოდ ჯერარა....- გიგამ მამწვავი გადააგდო და ნატას თვალებში შეხედა- გთხოვ ნატა სანამ არავუხსნი გთხოვ შენ არაფერი უთხრა .....
-რატომ გგონია, რომ ელეს გააბედნიერებ?!
- თუარ გავაბედნიერება , იმას მაინც არდავუშვბ, რომ გული ვატკინო.
- დაახლა რასაკეთებ?! გგონია ეხლა ბედნიერია?! შენ არიცი ელეს დარდი. შენ არგინახავს ღამენათევი ელე.... შენს ავადმყოფობას ეწირება. შენს სიყვარულს ეწირება . შენ არგიყვარს ელე. შენ სხვა ცხოვრება გაქვს.... შენი შვილოს დედა სადაა?! ისიც სანუგეშოდ სხვას ეძებს?! როგორც შენ იპოვე ნიგეშად ელე.
გიგამ ვეღარ გაუძლო ოთახში შევიდა , სახეზე ღიმილი აიკრა კიდევ ცოტახანს დარჩა ელესთან მერეკი დარმშვიდობა და სახლში წავიდა.

სახლში უბედული ცოლოს ამპულაში ლანა დახვდა. ქალს იმდენი ეტირა თვალები დასიებოდა . ულამაზეს სუფრასთან მდიდრულად იჯდა და მარტო მიირთმევდა ღვინოს...
- მოხვედი?!- ქმრისთვის არცკი შეუხედავს ჭიქა სითხით შეავსო და ბოლომდე გამოხალა.
- ლანა წამოდი დავწვეთ.- გიგამ ცოლს ხელი მოხვია და ფეხზე წამოაყენა.
- გიგა მითხარი ბინაა ის ქალი!- მშვიდი ცმით საუბრობდა ლანა.
- ვინქალი ?- გიგას დაბნევა დაემჩნა. ლანასთვის რაღა ეთქვა.
- ვისთანაც ყოველწამს ურეკავ, ვისაც სწერ, და ვისაც ნახულობ!დაახლაც იმქალისგან მოდიხარ!- ლანა კიბეებს მარტო აუყვა. - იცოდე გიგა!: შენ ჩემსავით არავინ შემოგწორქვშ თავს. ის გოგოც გამოგიყენბს როგორც სხვები, ვიცი იხმარებ და მიაგდებ და ვიცი ისევ ჩემთან მოხვალ , როგორც ყოველთვის.......