....
არ ვიცი რა დამემართა,გული ისე სწრაფად მიცემდა...თითქოს ამ ქვეყნიდან სხვა განზომილებაში გადავინაცვლე...ეს იყო რაღაც არაამქვეყნიური,თითქოს ჩემს მეორე მეს შევეხე...
მაქსი არ იყო ისეთი პიროვნება როგორც აღწერდნენ,უბრალოდ არსებობს ადამიანი რომელიც არავის ანახებს თავის ნამდვილ ,,მე’’-ს, რადგან როდესაც ადამიანი ვიღაცაში შეცდება ვინც მის გულთან ახლოს ყავდა მიშვებული ის შემდეგ კარგავს ყველას ნდობას და თავის თავში იკეტება,ალბათ მაქსიმსაც ეს აწუხებდა...თუმცა არ ვიცი რატომ მაგრამ მე ის მენდო და მასთან ახლოს მიმიშვა ამის გამო ძალიან ბედნიერი ვიყავი...
მთელი ღამე არ მასვენებდა ეს ფიქრები და ბოლოს ჩამეძინა...
დინამიკებში ხმა გაისმა-სადილის დროა გთხოვთ დროულად ჩამობრძანდეთ ბუფეტში!
ლიზი-მძულს ეს ხმა,მერამდენედ უნდა დამიფრთხოს ძილი
მე-კარგი დაიკიდე (სიცილით ვუთხარი)
ლიზი-რა ქენით შენ და მაქსმა გუშინ
მე-რა უნდა გვექნა? მე ვმღეროდი მაქსი კი უკრავდა
ლიზი-ვაუ და სხვა არაფერი?
მე-არა არაფერი
ლიზი-იცოდე არაფერი დამიმალო
მე-დასამალი არაფერი მაქვს ლიზ
ლიზი-კარგი გენდობი...
სასადილოში ჩავედით, მაქსი კი არსად ჩანდა კითხვითაც კი ვერ ვკითხულობდი სად იყო...
როდესაც საჭმელი უნდა ამეღო ყური მოვკარი თანატოლების საუბარს
-გაიგე ? მაქსიმის დედა გარდაიცვალა
-რა?საწყალი ალბათ როგორ განიცდის
ოთახში მივდიოდი როდესაც ალექსი მოვიდა ჩემთან
ალექსი-გამარჯობა მე ალექსი ვარ,შენი სახელი?
მე-თავიდან მომწყდი,შენი თავი არ მაქვს
ალექსი-არ ვიცოდი ასეთი უხეში თუ იყავი
მე-ეხლა ჰომ გაიგე
ალექსი-ამ საღამოს სადმე ხომ არ შევხვედრილიყავით ერთმანეთს?
(სახეზე ხელი მომკიდა)
მე-გამატარე
ალექსმა ხელზე ხელი მომიჭირა
ალექსი-საით?
ამ დროს ალექს მუშტი მოხვდა
-თავი დაანებე თორემ მერე მე ვიცი რაც მოგივა და ლუსთან არ დაგინახო
-მაქსს...
მივედი და მაგრად ჩავეხუტე...
-ვწუხვარ
-მადლობა ლუ...ფრთხილად იყავი ამ ნაბიჭვართან
-შენ როგორხარ?
-კარგად ვარ არ ინერვიულო,ეხლა უნდა წავიდე რაღაც ნივთები უნდა ამეღო და საღამოს დავბრუნდები
-კარგი...
მე და მაქსი ერთად არ ვიყავით თუმცა ჩვენი ურთიერთობა მეგობრობაზე მეტი იყო,ამ ორ დღეში ჩვენ იმაზე მეტად დავახლოვდით ვიდრე მეგობრები...
მთელი დღე ოთახში ვიყავი გარეთ არ გავდიოდი და არც გაკვეთილებს დავსწრებივარ,ფანჯარასთან ვიჯექი და მაქსს ველოდებოდი....
ჩამძინებია,მანქანის ხმამ გამომაფხიზლა,უცებ ქვევით ჩავვარდი
-მაქსს
-აქ ვარ ლუ,წამოდი გავიაროთ
მე და მაქსმა ტყისკენ მიმავალ გზას გავუყევით და მინდორზე დავწექით
მე მაქსის მკერდზე მედო თავი და მისი გულის ცემა მუსიკასავით ჩამესმოდა,ეს იყო ყველაზე მშვიდი და დაცული ადგილი ჩემთვის...ეს იყო ადგილი სადაც ყველაფერი მავიწყდებოდა....აქ სიტყვები ზედმეტი იყო რადგან სიჩუმე ყველაფერს ამბობდა...სიჩუმე მაქსმა დაარღვია:
მაქსი-ლუ იცი შენ პირველი ადამიანი ხარ 2წლის შემდეგ ვინც ჩემთან ახლოს მივუშვი....არ ვიცი რატომ მაგრამ პირველივე დღიდან შენდამი განსაკუთრებული გრძნობა გამიჩნდა
გავაგრძელო? ბოდიშით რომ ამდენი ხანი ვერ დავდე შემდეგი თავი