ნინი პირდაღებული გვიყურებდა სამივეს ერთად, მალე მოეგო გონს და შეგვატარა. მე ეგრევე საბაზაოში შევედი რო გამოვფხიზლებულიყავი, წყალი შევისხი და გავედი მისაღებში, გოგოები იქ არ დამხდნენ, ელენესთან იყვნენ მეც იქით წავედი.
-მამიდას გოგო როგო არისო? ჩემი ლამაზი-პატარას ლოყები დავუკოცნე
-გოგო სამივე ერთად სად იყავით
-ნუ ბოდიალობ რაღაცეებს ბექა შემხვდა და კაფეში ვიყავით საბას ნახვა უნდოდა და წამოვიდა და ლიფტან კოსტა შეგვხდა
-დამთხვევებიც ესეთი უნდა
-ამას რა სჭირს?-თავით თეკლაზე ვანიშნე, რომელიც ხმას არ იღებდა
-არ ვიცი არ ამბობს, რო ვეკითხბეი რა გწირსთქოო გაიძახის არაფერიო და რა ვქნა-მხრები აიჩეჩა ნინიმ
-ჰა მოყევი ეხლა
-რა მოვყვები არაფერი არ ხდება
-გოგო მოყევითქო სანამ ნერვები მომშლია
-ანდრო ვნახე, ვიღაც გოგოსთან ერთდ უნივერსიტეტში მოაკითხა
-მერე რა იქნებ ნათესავია
-ნათესავებს ტუჩებში კოცნიან?-წარბაწულმა გადახედა ნინის

ბიჭებთან გავედით, რაღაცაზე სუაბრობდნენ მაგრამ რო შევედით ეგრევე გაჩუმდნენ მალე გაისმა კარის ხმა
-მე გავაღებ
კარის გასაღებად წავედი იქ კი ანდრო და ვიღაც ქერა გოგო დამხვდნენ
-ვა ანდრო როგორ ხარ?-გადავკოცნე და გოგონა თავიდან ფეხებამდ შევათვალიერე მთლიანად სილიკონი იყო გამიხარდა თეკლა რო მილიონჯერ ჯობდა მეც გოგოს ნიშნის მოგებით გადავხედე
-კარგად ტაისია შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად არ გამაცნობ შენ მეგობარს?
-კი როგორ არა ეს ლიზაა ჩემი შეყვარებული ლიზა ეს კიდე ტაისია ჩემი მეგობარი
-სასიამოვოაა-დაიწრიპინა ბარბიმ
-ჩემთვისაც
ოთახში შვედი და ეგრევე თეკლას ძებნა დავიწყე ფანჯარასთან იდგა აქეთ არ იყურებოდა, თუმცა ანდროს ხმამ იძულებული გახადა შემოეხედა
-გამარჯობათ
ამის თქმა და თეკლას შემოტრიალება ერთი იყო ანდროს გვერდით ლიზას დანახვამ გული ატკინა თვალები ცრემლით აევსო, თუმცა მაინც მშვიდად იდგა
-ვაა ეს ლამაზმანი ვინაა?
-ჩემი შეყვარებული-ესიგი ბიჭებიც არ იცნობნდნე ეს უკვე საინტერესოა
-გილოცვთ ტო სუ ბედნიერები მენახეთ-გადაეხვია დუდა
-მადლობა დუდიკ
-საბა დედა და მამა სად არიან?
-კახეთში წავიდნე და ხვალ დილით ჩამოვლენ
გამეღიმა, რადგან კიდევ ერთხელ მივხვდი რა იყო ნამდვილი სიყვარული, ისინი ყოველ წელს დადიოდნე სხვადასხვა ადგილას და ერთ საღამოს ყველასა და ყველაფრისგან მოწყვეტილი ატრებდნენ, მათ სიყვრულს მართლაც დრომ ვერაფერი დააკლო.
აივანზე გავედი, საოცრად მიყავრდა თბილისის ხედის ყურება შემეძლო საათობით ვმდგარიყავი და მეყუებინა ღამის, შუადღის , დილის, ვარსკვლავიან თუ მზიანი თბილისისთვის. ვიდექი და შემოდგომის ქარი მიწეწავდა თმებს, ვერც კი ვიგრძენი როდის მომიდგა გვერდით კოსტა
-ნასია რაც ჩამოხვედი წესიერად არც კი გვილპირაკია-სიგრეტს ეწეოდა კოსტა
-რაზე უნდა გველაპარაკა კოსტა?-ქორწილის დღე გამახსენდა და გამაჟრჟოლა
-ხო იცი რო ტყუილი არ გამოგდის?-იღიმოდა კოსტა
-რა შუაშია?-გავოცდი მე
-რა შუაშიადა ყველაფერს ძალიან კარგად ხვდები-სიგარეტის ბოლი შემომაბოლა
-ვერაფერსაც ვერ ვხდები და იქნებ უფრო კონტკრეტულად ილაპარაკო-უნებურად ხმას ავუწიე
-მშვიდად ნასია მშვიდად-ძალიან ანერვიულებული ვიყავი ის კი გასაოცრად მშვიდად იდგა და ეწოდა მეორე ღერს
-რა გინდა კოსტა?-მეტი არ შემეძლო მერჩივნა პირდაპირ ეთქვა ვიდრე ისევ ესე ელაპარაკა
-ცოლად გამომყევი
შოკში ჩამაგდო მისმა სიტყვებმა, ვერ მივხდვი ეს რაში სჭირდებოდა. ვიდექი გაშეშებული და მის თვალებში ვეძებდი პასუხს მის სიტყვებზე, თუმცა სრული სიცარიელი იყო მისი თვალები როგორც არასდროს ისეთი ცარიელი და მშვიდი იყო
-კოსტა არ ვიცი რა გითხრა მე.. მე..-ენა დამება და ტირილი ამიტყდა
-ჩუუ-ტუჩებზე თითი ამაფარა
-ახლა ნუმეტყვი პასუხს ხვალ ჩვენ კაფეში თორმეტზე
წავიდა და დამტოვა მე ჩემს თავთან მარტო. არ ვიცოდი რა მექნა საოცრად მინდოდა კოსტას ცოლი მრქმოდა მაგრამ ვიცოდი რო არ ვუყვარდი და მასთან ქორწინებით ჩემს მომავალს ვრისკავდ, თუმვა მთელი არსებით კოსტათი ვიყავი შეპყრობილი და ამზეც თანხმა ვიყავი. იმ წუთასვე გადავწყვიტე რო თანამხმა ვიყავი, ეს რო არ გამეკათებინა მთელი ცხოვრება თავს დავიდანაშაულებდი.
ვერ ვირძნი რამდენი ხანი ვიდექი აივანზე ვკანკალებდი სახლში რო შევედი, ჩემი ოთახისკენ წავედი და ტანსაცმლიანად ლოგინში ჩავწექი ეგრვე ჩამეძინა ამდენი ამბის შემდეგი.
დილით ადრე გამეღივიძა მოვწესრიგიდი და თორმეტ საათს ველოდებოდი. სანამ წავიდოდი ელენიკოს ,მოვეფერე და სახლიდან გავედი.
კეფეში შევედი კოსტა მისული დამხვდა, ჩვენს ადგილას იჯდა ფნჯარასთან, ჩემს დანახვაზე წამოდგა გადამკოცნა.
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-მეც აბა რა მოიფიქრე?
-თანახმა ვარ-თავჩახრილი ვიჯექი მაგრამ თავი ავწიე რო მის სახეზე ემოციები წამეკითხა, თავიდან გაოცებული იყო მერე კმაყოფილება გამოესახა სახეზე
-ძაან გამახარე
გული დამწყდა მისი ნათქვამი ისეთი აფსურდული და ხელოვნური იყო.
-დღეს საღამოს შენებთან ამოვალ
-კარგი, როგორც გინდა
ცოტახანი ვიყავი კაფეში და ვსაუბრობდი ზოგადსაკაცობირო თემებზე, შეყვარებულებს კი არა კარგ ნაცნობებს ვგავდით. სახლში მიმაცილა
-დღეს საღამოს გნახავ-შუბლზე მაკოცა და მანქანიდან გადავედი
სალში ავედი ბედნიერი ვიყავი, იმისდა მიუხედავად რომ ვიცოდი კოსტას არ ვუყვარდი და წარომდგენაც არ მქონდა წინ რა მელოდა.
საღამოს ყველანი ერთად ვიჯექით ნინი აძინებდა მხოლოდ ელენიკოს, ისიც მალე შემოგვიერთდა და მის საყვარელ ქმარს მიუჯდა გვერდით. მალე გაისმა კარზე კაკუნი და წამოვდექი გასაღებად
-ხო არ ნერვიულონ?-კოსტა იყო
-ცოტა კი
-ნუ გეშინია არ დამიწუნებენ-გამეღიმა და ოთახში შევატარე
-ოჰ კოსტა შვილო როგორ ხარ?-გადკოცნა მამაჩემმა
-კარგად თქვენ როგორ ბრძანდებით?
-არამიშავს
-კოსტა შვილო სავახშმოდ ხო დარჩები?-
-რა თქმაუნდა რამდნენი ხანია არ მიჭამია თქვენი კერძები
-ძალიან კარგი ახლავე გავშლი სუფრას
ყველა ერთად ვისხედით, როცა კოსტა წამოდგა ყველამ მას ვუყურებდით
-ბატონო ნიკოლოზ ქალბატონო ნინო მინდა რაღაზე ვისაუბროთ
-კოსტა შვილო ხო მშვიდობაა?-აფორიაქდა დედაჩემი
-კი მინდა თქვენი ქალიშვილის ხელი გთხოვოთ
ამის თქმზე წამოიჭრა საბა და კოსტას საყელოში ეცა
-რა გინდა კოსტა ჩემი დაც უნდა გააუბედურო?
-საბა დამშვიდდი არავის გაუბედურებას არ ვაპიებ მითუმეტეს ნასიასი, რადგან ძალიან მიყვარს
ამის გაგონებაზე ჩემმა ძმამ ხელი უშვა ჩემთან მოვიდა
-ტაისია დამპირდი რო ბედნიერი იქნები
-საბა მიყვარს
საუბარში მამაჩემი ჩაერია
-თუ ესე გიყვართ ერთმანეთი მე საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს იყო ისე როგორც თქვენ გინდათ
-მეძალიან მიხარია თქვენი ამბავი-გახარებული იყო დედაჩემი



ძალიან ძალიან დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის და ესეთი პატარა თავისთვის, დაწერილი მქონდა დიდი თავი მარამ წამეშალა, ამიტომაც დღეისთვის მეტის დაწერა ვერ მოვახერხეე. ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3