-ნინა დედა ადექი. გათენდა. მოემზადო უნდა.
ნინამ გადაღლილი თვალები დააშორა ერთმანეთს. ხელები მაღლა აწია და თავი უკან გადაწია.
-ახლაც ვერ ვიჯერებ შენს ქმედებას. სხვა დედა ალბათ მოკლავდა შვილს ასეთი რამე რომ გაეკეთებინა. არვიცი მამაშენს როგორ ვუთხრა. ასე როგორ გასულელდი და როგორ ჩაუგორდი უცხო ბიჭს ლოგინში.
-აუ დედა გეყო. ვიცი ვიცი ძალიან დებილობა გავაკეთე. მთვრალი ვიყავი და არვიცოდი რას ვაკეთებდი.
-რამდენი ხანია რაც იცი ეს ამბავი?
-1 კვირაა უკვე. აუ არც კი მჯერა. კარგი კარგი ვდგები. მე ხომ ვთხოვდები-ჩაიბუტბუტა ნინამ.
ყველაფერი ჩაალაგა ნინამ რაც კი საჭირო იყო. ლუკა არ უყვარდა, მაგრამ ვალდებული იყო. შეყვარებულზე კი საუბარი ზედმეტი იყო. ერთხელ ყავდა და ძალიან ინანა. გული ატკინა აჩიკომ.უღალატა. იმის მერე ნინას სიყვარულის აღარ სწამს. გრძელ შავ ხვეულ თმებს სავარცხელი ჩამოუსვა, უკან გადაწია და სარკეში მის ანარეკლს დააკვირდა. სუსტი ფეხები. წელში გამოყვანილ ტანს უყურებდა და სინდისი ქენჯნიდა. ძალიან დიდი შეცდმოა დაუშვა და ეს იცოდა.
ხვალ ხელს აწერდნენ. ნინა სხვა სახლში იცხოვრებდა, უცხო კაცთან ერთად. ლუკა...მისი შავი თვალები ხიბლავდა მხოლოდ. მოკლე თმებს რომ გადაიწევდა ვითომ გადასაწევი ქონდა რამე ის მოწონდა. ლოყა რომ ეჩხვლიტებოდა ის მოწონდა. მაგრამ მაინც უცხო ადამიანი იყო. იქნებ შეყვარებოდათ ერთმანეთი? ამის იმედი ქონდა ნინა. მაგრამ ლუკას ნია სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა დარწმუნებული იყო.მუცელს ხელი დაადო და მოეფერა. მერე კი ჩურჩულით წარმოსთქვა
-პატარავ.
...................................................................................................
-ხვალ ვის მოჰყავსო ცოლიო ვისო-აბრაზებდა ლუკას ძმაკაცი.
-ცოტანე გაჩერდი, შენი თავი არმაქვს, აზრზე არვარ რა უნდა ვქნა. კაი ბაზარი არაა მოვიყვან ცოლად მაგრამ ნიას რა ვუქნა? სულ შეყვარებულები ხომ ვერ ვიქნებით?
-ბიჭო 2-3 წელი გააზრდევინე ბავშვი და მერე დაშორდით რა. მერე ნია მოიყვანე და შაჰ აბას გაუსწრებ-გაიკრიჭა ცოტნე.
-აუ აუ აუ-ჩარგო თავი ხელებში და წუწუნი დაიწყო.
-კაი ტო ნუ წუწუნებ, შეეჩვევი მაგ გოგოსაც.
-რა შევეჩვევი ტო ნია მიყვარს. ისე მეგობრულად კი ვიქნები ნინასთან.
-ჰო რა შენი შენიცი.-ხელი ააქნია და გვერდით გაიხედა.
-წამო სმოკინგი დამათრევინე ხვალისთვის.-გახედა ლუკამ ცოტნეს
-აუ როგორ მეზარება. ჰა კაი წამოდი.
....................................................................................................
-ხვალ რაჩავიცვა-შეხედა დანაღვლიანებული თვალებით ნინამ ლიკას.
-რავი გოგო მანახე აბა რეები გაქვს
ნინამ კარადა გააღო. რანაირი კაბა გინდოდა ყველაფერი ყველა მოდელი.
-ეს არვარგა-ისროლა ლოგინზე ლურჯი მოკლე კაბა.-ეს არა, ესეც...არა. აუ ეს რაარის რა ნაგავი გიყრია კარადაში.
-რა დამამშვიდე-ჩაიბუტბუტა ნინა-ეგ მინდა კიდე სანერვიულოდ.
-კაი კაი გეყო წუწუნი, წამო ვაიკიკში ან სადმე გავიაროთ და რამე იყიდე
-კაი წამო-თქვა უხალისოდ ნინამ და თმები შეიკრა.
საცობის გამო ძლვის მიაღწიეს მაღაზიამდე.
-მოიცა მოიცა, ეს ლუკა არ არის?-ანიშნა ლიკამ ნინას.
ნინამ თვალებგაფართოებული შეხედა ზურგით მდგარ მაღალ ტყავისკურტკიან ბიჭს.
-არა არაა ეგ
-როგორ არა. ასეთი თმები არ აქვს ლუკას?
-გაჩერდი და წამოდი-ხელი მოკიდა ლიკას და გასასვლელისკენ წაიყვანა
-ოპ,ოპ,ოპ-გააჩერა ცოტნემ ნინა- შენ ჩემი რძალი არ ხარ?
რძალის ხსენებაზე ლუკა მოტრიალდა და ტუჩები უკამყფილოდ მოხარა.
-ვუი, თქვენც აქ ხართ-იეშმაკა ნინამ
-კი, აქ რაგინდათ?-გაეცინა ცოტნეს.
-პური უნდა გვეყიდა-შეჭმუხნა წარბები ლიკამ-რა უნდა მინდოდეს ტანსაცმელების მაღაზიაში?
-აა-თქვა სიცილნარევი ხმით-ესეიგი ქორწილი და რამეე-გაეცინა.
-და თქვენ რა გინდათ აქ? რა უნდა იყიდოთ.
ლუკას ხელში პერანგი ეჭირა და სათითაოდ გვიყურებდა.
-ჩვენ..ც საქორწილოდ მოკვედით აქ. -და ლუკას გახედა.
ლუკამ უკმაყოფილოდ გაუღიმა და თვალები დახუჭა.
-ძალიან კარგი. იმედია ფარშევანგს არ დაემსგავსები ხვალ მაგ ტანსაცმლით.-ანიშნა ლიკამ პერანგზე რომელიც ლუკას ეჭირა.
-ხომ გითხარი არვარგა ეს პერანგი თქო-გადაჩურჩულა ლუკამ ცოტნეს და გოგოებს გაუღმა
-ხვალამდე ცოლო-ხელი აუწია ლუკამ ნინას.
ნინამ მხოლოდ გაუღიმა და მაღაზია დატოვა.
-ის კაბა მგონი კარგი იყო.-შეიშმუშნა ნინა
-კი აშკარად.
ბოლოს როგორც იქნა იყიდეს ლურჯი გამოყვანილი კაბა უკან ოდნავი ამოჭრილით.
-ასეთი ხომ სახლშიც მქონდა-თქვა უკმაყოფილოდ ნინამ
-კი მაგრამ უკან ამოჭრილი არ ქონდა-ენა გამოუყო ლიკამ და თბილისის მშრალი ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა.
-დღეს ჩემთან დარჩი გთხოვ რაა-გახედა საწყალი თვალებით ნინამ
-კაი იმის გამო ვრჩები რომ ხვალ შენი დღეა
-ხვალ ჩემი დღეა არა ისა-ჩაიბუტბუტა ნინამ-ხვალ ყველაზე დებილი დღეა, გული მიგრძნობს.
მთელი საღამო ლაპარაკობდნენ ყველანაირ თმებეზე გოგოები. ფილმებსაც უყურენ.
-რაუნდა ქნა?-ხელები აწია ლიკამ და თითებს დააკვირდა.
-რავი არვიცი
-უსიყვარულოდ თხოვდები
-ალბათ ჩემი ბედია, არაუშავს. 3-4 წელში დავშორდები და შვილთან ერთად ვიცხოვრებ.
-მე ხომ მომანათლიებ?-გაეცინა ლიკას.
-აუცილებლად-აყვა სიცილში და თვალები მაგრად დახუჭა
-ადე ადე უნდა მოემზადო-ანჯღრევს ლიკა ნუცა და უყვირის.
-სკოლა გამახსენდა, მასე მაღვიძებდა დედაჩემი-გაეცინა და თვალებზე ხელი მოისვა
ლიკას გაეცინა. გაუთოებული კაბა მიუტანა და ლოგინზე დადო
-გადავივლებ და გამოვალ-ამოიხვენშა ნინამ და ხალათი აწია
დღეიდან ნინას ცხოვრება რადიკალურად იცვლებოდა. აინტერესებდა თუ რა მოხდებოდა შემდეგში. ინტერესი კლავდა.
სააბაზანოდან გამოვდა, თმები გაიმშრალა და ლიკას თხოვა რომ ჩაებწნა. საერთოდ არ ეხალისებოდა ეს დღე და სალონებში სიარული ზედმეტი იყო.კაბაც ჩაიცვა, წელში გასწორდა და ნერვიულობა დაეტყო სახეზე.
-კაი ნუ ნერვიულობ-ხელი დაადო მხარზე ლიკამ
-დავლიოთ?-გახედა ნინამ
-რა? რა დავლიოთ გოგო
-არმაინტერესებს. არმინდა ფხიზელი ვაწერდე ხელს
-კაი ოღონდ ძაან ცოტა.
4 თუ 5 ჭიქა დალიეს
-კაი ეს ბოლო იყოს-აკისკისდა ლიკა.
-მოდი ამ ბოლოს ჭიქით, ჩემს პატარას გაუმარჯოს-და მუცელზე დაიხედა
-გაუმარჯოს-ჭიქა მიუჭახუნდა და ღვინო დალია.
დარბაზში მივიდნენ. ლუკა ცოტნეს რაღაცას ელაპარაკებოდა. უცებ ნინასკენ გაიხედა და გაუღიმა
-მზად ხარ?
-კი-თქვა ნერვიულად და თმები გაისწორა.
ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. მამაჩემს ეგონა რომ სიყვარულით მივყვებოდი ლუკას ცოლად. დედაჩემმა სიმართლე იცოდა და ნაღვლიანად იდგა იქვე. ეკა დეიდას კი არც უხაროდა და არც წყინდა.სახლში მივედით.
-ესეც ასე, ჩვენი ერთი დეგენერატული საქციელით ამ შედეგამდე მივედით-მწარედ გაიღიმა ლუკამ-ჩვენი ოთახი აქაა
-ჩვენ რა ერთი ოთახი უნდა გვქონდეს?
-აბა საწოლში რომ მიგორდებოდი რა გეგონა?-წარბები აწია .ნინამ უკმაყოფილოდ მომუწა ტუჩები და ოთახში შევიდა.
-ნეტა ის დღე არყოფილიყო საერთოდ-ჩაიბუზღუნა მისთვის და ლოგინზე წამოწვა.
.............................................................................................
-ნია ნია გთხოვ მომისმინე-შეეგეა ლუკამ ნიას სადარბაზოსთან.
-მიდი შენი ცოლი გელოდება სახლში, იმას ჩაუგორდი ლოგინში.
-ნია ყველაფერს აგიხსნი. ხომ გითხარი მთვრალი ვიყავით, არც კი ვიცოდი რას ვაკეთებდი. ხომიცი რომ ძალიან მიყვარხარ. უბრალოდ 2-3 წელი მოითმინე და გავშორდები. მანამდე კი ერთად ვიქნებით ჩვენ გპირდები.
ნიამ უკმაყოფილოდ გადაატრიალა თვალები.
-გთხოვ, გთხოვ მაპატიე. ხომ მაპატიებ? ხომ არ გაწირავ ჩვენს სიყვარულს ვიღაც უცხო გოგოს გამო?-და ნერწყვი ხმაურინად გადაყლაპა.
ნია ჩაფიქრდა. უკმაყოფილო სახე მიიღო. შემდეგ და სახე გაეხსნა და ლუკას ჩაეხუტა
-კარგი, კარგი, გაპატიებ, ჩვენი სიყვარულის ხათრით.
-