დღეს სწორედ ის დღეა რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა.ჩემი ქორწილის დღე. დღე რომელიც მინდა რომ ისტორიიდან ამოიშალოს. დილის შვიდი საათია ვიცი რომ უნდა ავდგე და მოვემზადო მაგრამ ვცდილობ თავისუფლების ბოლო წუთებით ვისიამოვნო,ჩემს ოთახში მოსამსახურეების ბრბოა,ისე ხმაურობენ მინდა რო ყველა ერთმანეთის მიყოლებით გავაგდო ჩემი ოთახიდან. წამოვჯექი და საკიდზე დაკიდებული ულამაზესი კაბა დავინახე, ეს კაბა როგორც ჩანს ჩემი იყო. უცებ ოთახის კარს დედაჩემი აღებს და ყვირილს მიწყებს.
-ნინა, ჯერკიდევ არხარ მზად? დღეს ხომ შენი ქორწილია, რა უპასუხისმგებლო ხარ. სასწრაფოდ მოემზადე და დაბლა ჩამოდი (ნინას დედა ლეინი)
პასუხს არც მოუსმინა ისე გავიდა ოთახიდან, ეს ყოველთვის ნერვებს მიშლიდა.ცოტახანში მოვემზადე დაბლა ჩასასვლელად, მაგრამ პირველ რიგში უნდა ამომესუნთქა და დამევიწყებინა ის ფაქტი რომ ძალით მათხოვებენ. მაგრამ ამის დავიწყება შეუძლებელი იყო.
კიბეებზე ნელნელა ჩავდივარ და ვხედავ ხალხს რომელიც შემოსასვლელში მიცდის, აქედან რომელიღაცა ჩემი ქმარი გახდება მეკი არც კი ვიცი ვინარის ის, ერთხელაც კი არ მყავს ნანახი. ყველას ყურადღებას ვიბყრობ, ამ კაბაში მართლაც რომ კარგად გამოვიყურები.ჩამოვედი თუ არა საჭმლის დახლისკენ წასვლა გადავწყვიტე, მაგრამ ვიღაცამ ხელზე მაგრად მომიჭირა.
-ჰეი, გამიშვი მტკივა (მე)
-არმაინტერესებს (ბიჭი რომელიც ჩემ წინ იდგა)
-საერთოდ ვინ ჯანდაბა ხარ და რაუფლებით მეხები? (მე)
-მე ნიკი ვარ შენი მომავალი ქმარი. (ნიკი)
იმაზე უარესი ყოფილხარ ვიდრე წარმომედგინე, ახლა კი ხელი გამიშვი მშია!(მე)
ვთქვი თუ არა ხელი გავაშვებინე და საჭმლისკენ წავედი, საჭმელი მამშვიდებს. ღიპიანი კაცი ნამდვილად არ აღმოჩნდა, არამედ ნავარჯიშები ზედმეტად სიმპატიური და ამავედროს უხეშიც. ჭამაც არ დამაცადეს ისე "ჩამტენეს" მანქანაში, დრო იყორო ეკლესიაში ჯვარი დაგვეწერა. ნიკთან ერთად ვიჯექი მანქანაში, არაცერთს ხმა არ ამოგვიღია, ერტობოდა რომ ქორწინება მასაც არუნდოდა. ვიყურებოდი ფანჯრიდან და ვხვდებოდი რომ აღარაფრის გაკეთება აღარ შემეძლო, ალბათ ჩემი ბედისწერაც ესიყო.