ლუსისა და ალექსის ისტორია დედამ მიამბო მაშინ 14 წლის ვიყავი მახსოვს როგორი გავლენა მოახდინა ამან ჩემზე ალბათ მაშინ დაიბადა ჩემში სურვილი ეს ისტორია სხვებისთვისაც მომეყოლა და ამ სურვილმა 7წელი გასტანა. საბოლოოდ მე ჩავედი ლუსისა და ალექსის ქალაქში რომ მათი ამბავი გამერკვია მართალია მათი მშობლები უკვე გარდაცვლილები დამხვდა მაგრამ ლუსის ძმამ სიამოვნებით მომიყვა ისტორიის მისეული ვერსია და თავისი დის დღიურიც მათხოვა რომ ასლი გამეკეთებინა.
მე მელანი ვარ ალექსის და ესმის შვილი ესმი ის ესპანელი ქალია რომელმაც მამა მოატყუა რომ ორსულად არ იყო როცა დაინახა თუ როგორ უყვარდა ლუსი. მე ხშირად მიფიქრია იმაზე სწორად მოიქცა თუ არა დედა მამა რომ გაათავისუფლა ამისგამო ხომ მე უმამოდ გავიზარდე თუმცა ალბათ სწორად მოიქცა რადგან მას არჰქონდა უფლება მამასა და მის საყრარელ ქალს შორის ჩამდგარიყო მითუმეთეს რომ დედაჩემს ყველა ის წერილი ჰქონდა წაკითხული რომელსაც მამა 4 წლის მანძილზე სწერდა ლუსის დიახ ეს დედაჩემმა ჩაიდინა საქმე კი შემდეგში იყო.
როცა ალექსი ესპანეთში ჩამოვიდა მან ბიძაჩემი გაიცნო რომელიც ასევე ალექსის გუნდში თამაშობდა. ბიძია ხშირად იხსენებდა როგორი მკაცრი მწვრთვნელი ჰყავდათ მან პირველივე დღეს ჩამოართვა გუნდის წევრებს მობილური ტელეფონები და თვეში მხოლოდ ერთი დღით აძლევდა გარეთ გასვლის უფლებას დედა ბიძიას სანახავად დადიოდა ხოლმე და ალექსიც იქ გაიცნო თურმე დანახვისთანავე შეჰყვარებია. მერე ალექსი ლუსისათვის გასაგზავნ წერილებს ატანდა მას იმ იმედით რამ წერილი ადრესატამდე მიაღწევდა მაგრამ ამაოდ ეს არ მომხდარა რადგან ეჭვიანობით დაბრმავებული დედაჩემი მათ წაკითხვის თანავე წვავდა.
მიუხედავად იმისა რომ ალექსს არ ვიცნობდი და მთელი ცხოვრება ჩამძახოდნენ ნათესავები რომ მან მიმატოვა არასოდეს შემძულებია რადგან დედამ მითხრა რომ მამაჩემი ყველაზე ძლიერი კეთილი და კარგი კაცი იყო დედამიწაზე რადგან მასშეეძლო იმ ადამიანისთვის ვინც უყვარდა ყველაფერი გაეწირა.
გაინტერესებთ ჩემი პოზიცია ამ ამბავთან დაკავშირებიტ მე ბედნიერი ვარ რომ მისი ნაწილი ვარ რადგა ესაა ისტორია კაცისა რომელმაც ყველაფერი დათმო რაც გააჩნდა რათა ის ვინც უყვარდა ცოცხალი ყოფილიყო ყველა არ აძლევს მეორედ ცხოვრების შანსს თავის ცოლს და ამიტომ მე ძალიან ამაყი ვარ რომ ჩემს ძარღვებში ალექსის სისხლი ურევია.
შეიძლება სათანადოდ ვერ გადმოვეცი მათი გრძნობები მაგრამ აბა მითხარით ვის ძალუძს სიტყებით გადმოსცეს ის რასაც ყოველი უჯრედით შეიგრძნობს? იქ სადაც სიტყვების ადგილი გრძნობებს დაუკავებიათ განა უგუნურება არ იქნება სიტყვებით გააფუჭო მომენტი? ანკი მე მესამე პირს შემეძლო რომ ეს გრძნბები ზუსტად გადმომეცა რაუფლება მქონდა ჩემი ფუჭი ლაყბობით გამეხუნებინა ისინი.
და მაინც მე ვდგავარ ახლა მათი საფლავების წინ და რაღაც ამოუცნობს განვიცდი რაღაც ისეთ სხვაგან რომ არსად მიგრძვნია მე მჯერა რომ ისინი ახლა ერთად არიან ბედნიერები, მჯერა რომ ალექსმა თავისი უკარება დაიბრუნა და მის გვერდით ჰპოვა შვება.