თვალებს ვახელ. ხელში პატარა ქოხი მრჩება. ხის კედლები. ხის სუნი. პატარა ხის მაგიდა, ზემოდან სიგარეტი. ორსაწოლიანი ლოგინი. საშინელი გრძნობა დამეუფლა. თვალებს ვხუჭავ და ნერწყვს ხმაურიანად ვყლაპავ. უცნაური შეგრძნება მეუფლება. ხელები შეკოჭილი მაქვს. ჩემი პატარა-ვუყურებ მუცელს. ნეტა რამე ხომ არ დაემართა. შიგნეულობა მეწვის, გული მეკუმშება, ტუჩებს ენით ვისველებ. ჰაერი არ მყოფნის, წყალი მინდა. ღრმად ვსუნთქავ რომ გონება არ დავკარგო. არანირი ფანჯარა არ აქვს სახლში. უცებ მოპირდაპირე კარი იღება.
-ჩემ გოგონას გაუღვიძია-მკვახედ გამიღიმა მამამ.
-მამა აქ რამინდა?-გავხედე მამას მოლალული თვალებით-წამიყვანე სახლში და ყველაფერს აგიხსნი გთხოვ. არ მომწონს აქაურობა.
-შენ არ უნდა გაგეკეთებინა ეს.
-მამა ვიცი, უბრალოდ შემთხვევით მომივიდა. ეს საშინელი შეცდომა იყო მამა.
-არა, ეს უსაშინლესი რა იყო. შენ ეს არ უნდა გაგეკეთებია. დედაშენს მერე მივხედავ რომ დამიმალა. შენ გგონია ვერ მივხდებოდი? 6 თვის ხარ და და რამდენიმე კვირის შემდეგ დაქორწინდი. ამას ვერ შევამჩნევდი შენს ექიმთან რომ არ მივსულიყავი და თვე არ გამერკვია რამდენი თვის იყავი. ჩემი შვილი ამას არ გააკეთებდა, ჩემი ოჯახს იცნობენ როგორც პატიოსან ოჯახს. შენ კი რა ქენი?-მიყვიროდა და მეც ტირილი დავიწყე- რა ქენი? ვიღაც უცხო ბიჭს ლოგინში ჩაუგორდი. და მერე ცოლად გაყევი უსიყვარულოდ. ამისთვის მზად იყავი შენ ლაწირაკო?-შეხედა თვალებში, მერე კი სილა გააწნა.
-მამა შემეშვი-ავყვირდი
-არა,შენ ხარ ბო*ი, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. შენ შენ ხარ არარაობა ჩემს თვალში. შენ ბო*ო, გაეთრიე ბიჭებს უგორდი ლოგინში,
-არა მამა ყველაფერი სხვანაირადაა. მე ის მიყვარს მიყვარს-არ ვნებდებოდი.
-შენი სიყვარული-ჩაიბურტყუნა-შენ ჩვენი ოჯახი შეარცხვინე. განა რამე მეთქმის? ასეთი სახელი არ უნდა ქონდეს ჩემ ოჯახს-დაარტყა მაგიდაზე ხელი.
-მამა მისმინე, მამა არავინ იცის ეს ამბავი. უბრალოლ..
-არანაირი უბრალოდ. როგორც მე შევამჩნიე რომ არ იყავი სიყვარულით გათხოვილი ისე შეაჩნევენ სხვები. რაღა უნდათ მეტი? ალაპარაკე და იყავი. ატლიკინებენ ყველგან ენას და შენი ამბავი ჰოპ-დაატკაცუნა ხელი-ბომბივით გავარდება.
-მამა უბრალოდ მიყვარს ლუკა. ეს არის და ეს. ის ძალიან კარგი ბიჭია. მაგრამ სულ სხვა რამეშია საქმე.
-არ მიანტერესებს.-აუწია ტონს მამამ-ახლავე გაშორდი, ახლავე თორემ შენ ჩემი შვილი აღარ იქნები.
-არა მამა გთხოვ არა დამაყენო ეგეთი არჩევანის წინაშე. ორივე სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხართ. გთხოვ ვერ გავაკეთებ არჩევანს. ჯობია მოვკდე.
-არა არმაინტერესებს. ან გაშორდი ან დამივიწყე.
-არა არა არა-ვსლუკუნებდი.
.......................................................................................................................................
-დედა მოვედიი-შეაღო კარი ლუკამ.
-ნინა სადაა დედიკო?-გახედა ლუკას და გაუკვირდა ნინაც რომ არ შემოჰყვა.
-მოიცა, სახლში არ დაბრუნებულა? მომწერა სასეირნოდ ვარო. ღამის 11 საათია. სადა გოგო ნინა?-დაიწყო ყვირილი ლუკამ.
-არვიცი ლუკა, შენ რაო რამოგწერა
-პარკში მივდივ..-დაავლო ხელი ტელეფონს და სახლიდან გავარდა.
დაახლოებით 100 ჯერ დაურეკა. მაგრამ ამაოდ. მთელი პარკი გადაჩხრიკა. ანდა ვინ ნახავდა იმ ღამე. ყველა გამლელს ეკითხებოდა მაგრამ ამაოდ.
-უკაცრავად, მაღალი შავგრემანი ორსული გოგო ხომ არ დაგინახიათ?-შეეკითხა იქვე მჯდომ გამყიდველს.
-კი-გაუღიმა გამყიდველმა-აი იქ იჯდა-მიანიშნა გაცრეცილ სკამზე-მერე ვიღაც შუახნის კაცი მოვიდა და წაიყვანა. იმის მერე არ მინახავს.
-შუახნის კაცი?-შემოირტყა ხელები ლუკამ-არა არა არა-დაიწყო სირბილი.
ნინას სახლში მივარდა
-გამარჯობა, ნინა აქ არის?-შევარდა სახლში
უცებ ნინას დედა ნონა გამოვარდა.
-რახდება?
-ნინა აქ არის?-დაუმარცვლა თითოეული ასო გაბრაზებულმა.
-არ არის რახდება?
-სახლში არ დაბრუნებულა-ჩარგო თავი ხელებში.
-სახლშ... არა..-ფეხებში გრძნობა დაკარგა და იქვე ჩამოჯდა
-რახდება?
-მამამისი.. მამამისმა ყველაფერი გაიგო.
-არაა-გააფართოვა თვალები ლუკამ.
-კი-დაიწყო ტირილი.-არა როგორ ვერ მივხდი, დღეს ისეთი აფორიქებული იყო. როგორ წარმოვიდგენდი შვილს თუ გაიტაცებდა.
-დაახლოებით სად წაიყვანდა ხომ ვერ მეტყვით?-დაისველა ტუჩები ლუკამ
-არვიცი არვიცი. სად მიჰყავთ გატაცებული ხალხი?-შეხედა ლუკას.
-რავი დანგრეულ შენობებში, თავის სახლში , ქოხში, მეტი არვიცი ამდენი.
-ქოხი-წამოვარდა-ჩვენ გვაქვს ქალაგგარეთ ქოხი.
ზუსტი მისამართი ჩააწერინა ლუკას.
-ცოტნე გამოხვალ ?-მიწერა ძმაკაცსს
-რახდება ლუკი?
ყველაფერი უამბო. ცოტნემაც არ დააყოვნა და სახლიდან გამოვარდა.
.....................................................................................................................................................................
მარტო ვიჯექი. ვტიროდი, მთელი არსებით ვტიროდი. სული მეხუთებოდა. არვიცოდი მამაჩემი რას გააკეთებდა. უკვე ყველაფერს მოველოდი მისგან. ლუკა კი ყველაზე მეტად მიყვარდა. მას არ დავთმობდი თუნდაც სიკვილი მომიწიოს.
-ყველაფერი კარგად იქნება პატარავ-მოვეფერე მუცელს-გპირდები.
უცებ კარები გაიღო.მამა შემოვიდა.
-არა ამას ვეღარ მოვითმენ. შენ გგონია ეგ ბავშვი გაჩნდება? და ხალხს ვალაპარაკებ?
-მამა ხალხი ვერაფერს მიხვდება, არ გააკეთო არაფაერი გთხოვ.
-არა არა. ამას ასე არ დავტოვებ. მეტი საქმე არ მაქვს ყიფშიძეების ოჯახი შევარცხვინო. მე ჯერ არ მოვმკდარვარ. სანამ მე ვარ ჩემი კანონებით იმოქმედებთ.
-არა მამა, გთხოვ არაფერი ავნო ჩემს პატარას. გთხოვ.
მამას იროციულად გამიღიმა.
-ეს შენ არ უნდა გაგეკეთებინა, ჩემთვის არ უნდა გეკადრა-მოვიდა და მთელი ძალით მუცელში ხელი ჩამარტყა
-არაააა-დავიწყე კივილი. საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, ჩემი შვილი ვიგრძენი, ვიგრძენი თუ როგორ მშორდებოდა. -არა მამა გთხოვ.
-ჩვენი ოჯახი არ უნდა შეგერაწყო-და ფეხი საშინლად მომიქნია. ეს ტკივილი, ეს გრძნობა, ზიზღი, უკვე დაბინდულად ჩანდა ყველაფერი, ვეღარაფერს ვგრძნობდი, თვალები მეხუჭებოდა. უბრალოდ მკრთალად ჩანდა სისხლის გროვა. მერე ვიღაცამ კარი შემოამტვრია, მამას დაარტყა
-არ-გამოცცრცა კბილებიდან ნინამ.
მერე თბილი ხელების შემოხვევა ვიგრძენი.
-ნინა ნინა ნინა-ხელში ამიყვანა,ცრემლები წამოვივდა ლუკას და მანქანისკენ გაიქცა. აღარაფერი მახსოვს. უბრალოდ ლუკას სახე, შეშფოთებული და შეშინებული სახე მახსოვს.
............................................................................................................................................
ქოხს ვაგნებთ. მალევე გადმოვედით მანქანიდან და ქოხისკენ გავიქეცით. ვიღაცის კივილი მესმის.ნინა-ვყვირივა გონებაში.მას ტკენენ. კარს ვამტრევ და სიტუაცია მხვდება ასეთი: ნინა გაწოლილი ქვემოთ, უკვე აზრი დაკარგული აქვს, მამაისი კი ფეხს ურტყამს მის მუცელს. და მათ გარშემო სისხლის ტბა
-შენი დედა ******-მივვარდი და ცემა დავუწყე. ცოტნემაც მომეხმარა. საპატრულოს დავურეკეთ. ცოტნე ინ ნაბი*ჭვართან დარჩა. სწრაფი ნაბიჯებით მიმყავს მანქანისკენ ნინა. ნინა ზედაპირულად მიღიმის. ის მიყურებს, ის აზრზეა. იმედი მეძლევა და ვუსწრაფებ ნაბიჯებს.
-გაუძელი ჩემო პატარავ-მოვკიდე ხელი მანქანაში და გზას ნინას შევხედე. უკვე გათიშული იყო.
-ოხ მაგის დედა *************-უკვე ვეღარ ვაკონტროლებ თავს, გრძნობები მეკარგება, სადღაც შორს გარბის და მარტო მტოვებს. ემოციებს ვერ ვაკონტროლებ. ასე ვერ ვუყურებ ნინას. არა მას ვერ დავკარგავ, ამას ვერ გადავიტან.
ბოლოს და ბოლოს მივაღწიეთ. პალატაში შეიყვანეს. რამდენიმე საათი გავიდა არაფაერი ისმოდა. ვიჯექი და უაზროდ ვტიროდი.
-რახდება-მოვარდა ლიკა და ნონა
-ის..-ამოვილუღლუღე.
ყველაფერი მოვუყევი. მერე კი ვინანე. ნინას დედას გული წაუვიდა. ლიკამ კი საშინელი ტირილი დაიწყო. ცოტახანში ყველა დამშვიდდა რამენაირად. ნინას დედაც აზრზე მოვიდა.
-ვინ შეგატყობინათ.-გავხედე
-ცოტნემ.
-კარგი.
სამივე გაყუჩებულები ვიჯექით. ფეხები მიკრთოდა. ტუჩს ვიკვნეტდი. არა ნინას ვერ დავკარგავდი, არ გავუშვებდი. ან გავუშვებდი და მეც თან გავყვებოდი. ლიკას და ნონას გავხედე. საშინლად იყვნენ. ჩაშავებული თვალებით. ლიკას თავი გადაწეული ქონდა და სლუკუნებდა. თანდათან იმედები მეკარგებოდა. ნინა გადარჩებოდა დარწმუნებული ვიყავი 100% მაგრამ. არა ბავშვიც გადარჩებოდა. მაგრამ როგორ-დავიწყე გოგოსავით ტირილი. ლიკამ ხელი მომხვია და გამხევენება დამიწყო. უცებ პალატიდან ექიმი გამოვიდა. ექმითთან მივვარდით.
-რახდება ექიმო.-შევეკითხე შეშფოთებული.
-ნინა. კარგად არის-ცივი მზერა მოგვაპყრო ექიმმა.
ამოვისუნთქე. ჩემი ნინა არ დამიკარგავს. ბედნიერებისგან ვხტუნვა უნდა დამეწყო.
-მაგრამ..-გააგრძელა ექიმმა.-სამწუხაროდ ბავშვი... ბავშვი ვერ გადარჩა.
.........................................................................................................................................
თვალებს ვახელ. უკვე თვალების გახელის თავიც არ მაქვს. ყველაფერი მტკივა. თითოეული ნაწილი მეწვის. შიგნეულობა მეწვის. აზრზე ვერ მოვდივარ. სად ვარ, რამოხდა, აქ რატომ ვარ, ეს პასუხგაუცემელი კითხვებია ჩემს გონებაში. პალატას თვალი გაკვრით შემოვავლე,ჩემი ლუკა დავინახე, ეძინა გვერდით დივანზე. მხოლოდ ლუკა. არმინდა გავიღვიძო. ღრმად ამოვისუნთქე. უკვე ჰაერიც აღარ მყოფნიდა. არაფერი მახსოვს. მინდა რომ ვინმემ გამარკვიოს. გაკვრით მახსოვს ქოხი, ხის სუნი. და მამა.
უცებ ლუკა თვალებს ჭყიტავს. შემსკენ იწევე და თბილი წყნარი ხმით მეუბნება.
-შემო საყვარელო.
-რახდება ლუკა-გამოვცცარი კბილებიდან. -აქ რატომ ვარ?
-არაფაერია ისეთი საყვარელო.-გამიღიმა თბილად. ცოტახანი მიყურა. მერე თავი დახარა.
თავი ავაწევინე და ცრემლები შევამჩნიე.
-ლუკა რახდება?-შევშფოთდი.
-ნინა. ჩვენ..-ამოილუღლუღა და ცრემლები წასკდა.-ჩვენ ემილი აღარ...
არა არა არა არა არა არა-ვიმეორებდი გულში. მუცელზე დავიხედე. ტკივილმა მთელი სხეულო მოიცვა. ცრემლები წამსკდა. ყველაფერი გამახსენდა. ის მწარე დღე. მამაჩემის ყოველი დარტყმა. ასე როგორ გამიმეტა. მე ხომ მისი შვილი ვარ, მე ხომ მისი სიცოცხლე ვარ. არა არა მესიზმრება ყველაფერი. ასე არ უნდა ხდებოდეს.
-გთხოვ, შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება ჩემო საყვარელო, ჩვენ ერთად უკეთესად გადავიტანთ.
-მამაჩემი სადაა?-ვკითხე სლუკუნით ლუკას
-ის ნაბი*ვარი კაცი დააპატიმრეს. ის მამაშენი არაა, ის არის...-გაჩერდა.
-ჩემი პატარა, ჩემი ემილია, ჩემი ემილი-მწარედ ავტირდი, ემოციებს ვერ ვუმკლავდებოდი.
-ემილიი-დავიწყე ყვირილი და ხელებს ვიქნევდი
-დამშვიდდი ჩემო სიყვარულო, გთხოვ-მაკავებდა ლუკა.
-ჩემი ემილია დავკარგე ლუკა გესმის? ჩემი სიცოცხლის წყარო დავკარგე, ლუკა-მოვუმატე ტირილის-ჩემი გული დავკარგე, ჩემი ოცნება, ჩემი ემილია, ჩემი გოგო დავკარგე-ხელებს სახესთან ვიიდებდი და ტირილს განვაგრძნობდი.
-დამშვიდდი გთოხვ, ვერ გავუძლებ ნინა, ვერ გიყურებ ასეთს. ჯობია მოვკდე. გთხოვ, მე შენთან ვარ პატარავ. შენ კი ჩემთან ხარ. არაფრის შეგეშინდეს. ყველაფერი კარგად იქნება ჩემო სიცოცხლევ-ჩამეხუტა ლუკამ.
-არა ლუკა, ჩემი ემილია დავკარგე, ჩემი სიცოცხლე-ვსლუკუნებდი და ხელების ქნევას განვაგრძობდი.
უცებ ექთანი შემოვარდა. ნემსი აიღო და გამიკეთა. მერე კი ყველა გრძნობა გამეთიშა.

აბა როგორია ჩემო შაქარლამებო? ნეტა იცოდეთ რა სტიმულს მაძლევთ თქვენი კომენტარებით ♥♥ :