მივუჯექი ჩემს მაგიდას ავიღე რვეული და დავიწყე წერა..
მეზიზღება ცხოველი რებომელებსაც თავი ადამიანებად მოაქვთ,მეზიზღება ცხოველები რომლებსაც თავი ნებისმიერ სხვა ცხოველზე უკეტესად მოაქვს,მეზიზღება თავი რომ ვცხოვრობ ცხოველებში რომლებიც საკუთარი თავის გადასარჩენად ნებისმიერ წამს გაგწირავენ,ამბობენ მეგობრები ვართო მაგრამ შენ ტკივილს ვერავინ ხედავს ამბობენ შენსმეტი არავინ მყავსო მაგრამ მეორე დღეს მისი სიცოცხლე ჩნდება ამბობენ შენზე ძვირფასი არ არსებობსო და ამ დროს ყველაზე მეტად სძულხარ,2 დღის გაცნობილ უცხო ადამიანს მეტად აფასებენ ვიდრე სხვა ნებისმიერ ბავშვობის მეგობარს,ცხოვრებას შეგაზიზღებენ და გკითხავენ რატომხარ გაღიზიანებულიო,დეპრესიაში ჩაგაგდებენ და გკითხავენ რატომხარ მოწყენილიო,ცხოვრებას გინადგურებენ და გკითითხავენ რატომ ტირიო,თავს მოგაკვლევინებენ და იტყვიან უი საცოდავიო,გული შემტკივა ჩემს თავზე რომ 16 წელია ვუყურებ ამ სულის მჭამელ ადამიანებს რომლებსაც გახრწნილი ლეშის სუნი აქვთ რომლებიც მაღლიდან დამყურებენ და აღმიქვავენ როგორც დამახინჯებულ ბუნების შეცდომას აღმიქვავენ როგორც არსებას რომელიც შეცდომით მოხდა ამ ლეშისმჭამელ არსებებთან.. ქუჩაში გავდივარ და ვხედავ მათ დამცინავ სახეებს რომლებიც მიმზერენ დამპალი სხეულებიდან,ხალხმრავალი ადგილიდან გავრბივარ სადმე მიტოვებულ შენობაში შევრბივარ აცრემლებული თვალებით და ვტირი,იმიტომ კიარა სუსტი რომვარ იმიტომ რომ ამ ქვეყანას მოვევლინე ვფიქრობდი მხოლოდ მევიყავი ის ვისაც ესე ექცეოდნენ ვისაც ამცირებდნენ რიყავდნენ საზოგადოებიდან ჭაობში ისვრიდნენ ფეხს აბიჯებდნენ და ცხოვრებას უმწარებდნენ მაგრამ არყოფილა ასე მარტივად კიდევ ბევრი ყოფილა ვისაც გული ჩემნაირად ჩემზე ნაკლებად ან ჩემზე მეტად სტკივა.. თქვენ არიცით როგორ გვტკივა როგორ განვიცდით თქვენს 1 ჰაერზე გამოსროლილ სიტყვას რომელიც ესე გვეხება გულზე და თვითმკვლელობას გვაიძულებს.. ჩვენი სიკვდილით არმოგემატებათ არაფერი,მაგრამ ჩვენმშობლებს დააკლებთ შვილს.. სიმწრით გაზრდილ შვილს !