ცოტა არ იყოს პაატას ასეთი სინშვიდე მაოცებს,არასდროს ყოფილა ასეთი დამთმობი დღეს კი ლუკას შიში აზანზარებს მიდამოს მისი სხეულის ცახცახის ჩათვლით.
გააფთრებული ლუკა კბილებიდან ცრის,კატა და თაგვს ვამსგავსებ მათ შეხვედრას,ოღონდ თაგვიემტისმეტად დამთმობი და სუსტია ამჯერად..
-უკან დაიხიე-პაატას აფრთხილებს და მუშტებს კრავს,უეჭველია ის ფაკტი რომ
თუ ნაბიჯსაც გადმოდგამს კიდევ,ლუკა ამ მომზადებულ მუშტებს დაუშენს და ალბად გემრიელადაც გაალამაზებს
-შენ ვინ ჩემი ფეხები ხარ ?-ახლა ისიც დიდ გულზე მოდის
-გინდა განახო ვინ ვარ?
-გაჩერდით ღმერთო ჩემო !! რა დაგემართათ?-განწირული ვკივი და ორივეს ყურადღებას ვიქცევ..
-ახლავე მანქანაშუ ჩაჯექი ნინა,მხოლოდ შენ და კარები დაკეტე-ლუკა თვალებს მიბრიალებს,აზრი არ აქვს მასთან კამათს,მივდივარ და მანქანაში ვიკეტები.გავყურებ მანქანის მინებიდან მათთმოძრაობებს,ცოტაც და მოთმინება უმტყუნებს ლუკას ასე ვატყობ..ორივე ებღინძება ერთმანეთს,ღმერთო რატომ არ მესმის ახლა მათი ლაპარაკი?
ყურადღებას ვადუნებ,ტელეფინზე საათს ვამოწმებ უკვე თორმეტია,თვალს ისევ გარეთ ვაბჯენ და ლუკა გადამჯდარია პაატაზე..ასე უცბად რა ილაპარაკეს რომ გაააგიჟა პაატამ არ ვიცი,მაგრამ ფაკტია რომ დაუნდობლად ურტყამს პაატას,ვიცი რომ სიკვდილამდე არ მიიყვანს,ვერ გაიმეტებს და მანქანიდან არც გადავდივარ..
რაღაც მხრივ ლუკას საქციელი გულე მალამოდ მედება,ის ფაკტიც რომ ვიღაცამ პაატას დაჩოქება და ძირს დაგდება შეძლო,ძალიან დიდხანს ვოცნებობდი ამ დღეზე და ლუკამ საჩუქარივით გამიკეთა..
ცომივით დაბრტყელებუკ პაატას ბალახებზე გაშზლართულს ტოვებს,ტელეფინს იღებს და ვიღაცას ელაპარაკაბა კარგა ხანს.მოდის მანქანისკენ,ნუთუ ასე დატოვებს?,კარებს ხსნის და საჭესთან ჯდება მე კი მზერას არ ვაცილებ პაატას გაგორებულ სხეულს
-ნუ მისტირიხარ,წინ გადმოჯექი
-მაშინ გადავალ და მანდედან შემოვალ-შემოტრიალების გარეშე საჩვენებელ თითს მიჩვენებს,აქნევს აქეთ იქით ”არაო”-აბა მანდ როგორ გადმოვიდე?
-მანდედან გადმოძვერი,იმდენად სქელი არ ხარ რომ ვერ გადმოეტენო-ეს სიტყვები მაღიზიანებს,მართლაც რომ უკნიდან წინ ვეჩხირები სკამებს შორის,ვჯდები მის გვერდით სკამზე და ზედაც არ ვუყურებ.არც ის იკლავს თავს ნამეტანად ხემი სახის ყურებით,ბოლოს დუმილს ვარღვევ
-იქ როგორ დატოვე?-ვეკითხები და გაცეცხლებული მზერას მაბჯენს
-ნუ გეშინია წაათრევენ სახლამდე
-ვინ?
-ნუ მეკითხები ბევრს-წინ იყურება ისევ..
მთელი გზა გაჩუმებული ვარ,არც ის იღებს ხმას..მის სახლთან ჩერდება მანქანა და გადავყავარ,სახლი მარტოა,როფორც ჩანს დედა გაისტუმრა ..სამზარეულოში ვჯდები და ველი როდის იკადრებს ხმის ამოღებას
-დალევ რამეს?-მეკითხება როგორც იქნა
-კი შენს სისხლს-ვიღიმი გამომწვევად
-ვერ ეღირსები,პაატასას ჩამოგისხამ ღვინის ჭოქაში გინდა?
-არ მინდა ნუ შეწუხდები ლუკა-ცალ წარბს ვწევ და სერიოული სახით ვუყურებ..
ისე მიჯდება თოთქოს არაფერი მომხდარა,მბეზრდება ეს სოტუაცია და ფეხზე ვიჭრები
-მომბეზრდა მივდივარ-ისიც დგება
-სად მიდიხარ?
-სახლში
-რომელ სახლში??
-რომელში?-ირონიულად ვიცინი-რონელშიც ამჟამად ვცხოცრობ
-ნწუ ვერსად წახვალ
-რატომ ვითომ?
-ასე მინდა მე-მიახლოვდება,მე კი უკან უკან ვიწყებ სვლას.კედელს ვებჯინები,ლუკა ხელებს აქეთ-იქიდან ადებს კედელს და შუაში ვექცევი..ვცდილობ ავარიდო მზერა მაგრამ არ გამომდის,მის თვალებს უბრალოს ვერ ვუვლი გვერდს,ბრაზი ცოტახანს გადამდის და ვიძირები მის ვნებათა მორევში.ის კი იწევა,მიახლოვდება და მიახლოვდება,ტუჩებთან ჩერდება და ეს-ესაა უნდა მაკოცოს და გაანადგუროს კედელი რომელიც ჩვენ ორს შუაა,რომ კარებს სალომე აღებს და ქოშინით ეტაკება ლუკას..ხელს ვკრავ და ვსწორდები,სალომეს ვაკვირდები ისიც არ მარიდებს თვალს
-შენ აქ რა გინდა?-გაკვირვებული მიყურებს,ჯერ არანაირი პასუხი არ
მომდის თავში
-სალომე?-ლუკა დგება ჩვენს შორის
-ხო ლუკა ამას აქ რა უნდა?
-სტუმრადაა-უჩემკენ იყურება,ლამისაა სალომეს მივვარდე და ისედაც გაპუტული თმები უფრო დავაპუტო..აშკარად მათ შორის რაეაც ხდება,მე ნინა არ ვიქნები ახლა სალომეს თუ ტკივილს არ მივაყენებ
-რატომ ატყუებ ლუკა?-ვიღიმი და ხელით გვერძე ვწევ,ვუდგები და ვეხვევი-უთხარი რომ ერთად ვართ ნუღარ დავმალავთ ამას
-ერთად ხართ?-სალომე ლუკას გაშტერებით აკვირდება
-ხო რა იყო არ იცოდი?
-ლუკა რას ქვია ერთად ხართ?ჩვენი შვილი?-ახლა ტვინში სისხლი მასხამს,ლუკა უკნიდან უკანალზე მჩქმეტს რომ რამე არ დავუშავო სალომეს
-საყვარელო ვისგან გყავს შვილი იცი მაინც?-ვიღიმი და რიგნში ვიწვევ
-ლუკა აუხსენი რომ შვილი გვყავს ჩვენ-უკვე სულ აღარ მეცინება,,მგონი მართალს ამბობს,ხელს ვაპარებ უკან და ლუკას ხელს ვიცილებ,ამწამსვე მისი მშობლები შემოდიან..
-აქ რა ამბავია ლუკა?მოიცადე სალომე და ეს გოგო ?-მამამისი გვიახლოვდება
-მე ნინა ვარ-ხელს ვუწვდი და ვესალმები მამამისს,შემდეგ დედამისს..სალომეს გვერძე წევს დედამისი მე კი თმაზე მიწყებს თამაშს.
გაკვირვებული ვუყურებ ხან ლუკას ხან მის ოჯახის წევრებს,რატომღაც ღარიბებსა და ავადმყოფებს ვერ გვანან
-შვილო ამ სოროში რა გინდათ?ვერ მოიყვანე ჩვენს სახლში ეს ლამაზი გოგო?-დედამისი კიცხავს შვილს.
რომელ სახლს გულისხმობს ჯერ არ ვიცი,ხელს მკიდებს და გარეთ გავყავარ..
ცოტახანში მანქანით უზარმაზარ ჭიშკართან ვჩერდებით,გადავდივართ და რას ვხედავ!!!!
უზარმაზარ ოთხ სართულიან სახლს,ჯერ ლუკას ვაპარებ თვალს,ფეხზე გამორღვეული კედებით არის,დავიჯერო ეს სახლი მისია?
მამამისს და დედამისს შევყავარრსახლში,უკან ლუკა დას ალომე მოგვყვება სასტუმრო ოთახში მიპატიჟებენ,ტახტზე მსვამენ და თვითონ აქეთ-იქიდან მიჯდებიან
-რა ლამაზი გოგოა დეე,როდის ოჯახდებით?-თვალები მიფართოვდება
-უკაცრავად?-სალონე დგება ფეხზე და ხელს მამამისი კიდებს,სადღაც გაჰყავს და ცოტა ხანში მარტო შემოდის.
-მართლა რა დაოჯახება?-გაკვირვებული ვკითხულობ მეც,ლუკა კი ჩაჩუმებული გვიყურებს და ეშმაკირად მიცინის
-როგორ თუ რა დაოჯახება დედი? ლუკას ანუ ჯერ ხელი არ უთხოვია?-ვიცინი ძალით,ჯერ რადროს ხელის თხოვებაა ასე მალე?მითუმეტეს
მაშინ როდესაც სულ ჩხუბშიგვაქვს გატარებული დრი
-ქალბატონო..-ნაჩერებს მამამისი
-ნინა საყვარელო,მე ზვიადი მქვია ჩემს მეუღლეს კი კატო,შეგიძლია დედა და მამა დაგვიძახო-ლუკა სიცილს ვერ იკავებს
-ხო ქალბატონო და ბატონო,მაგრამ რა დაოჯახებაზეა ლაპარაკი?და აქ ცხოვრობთ?
-კი დედიკო აქ,ის სახლი ამ ვირმა იქირავა,მინდა ჩვეულებრივად ვიცხოვროვო-ყურში მიწყებს ჩურჩულს-ამას აკლია ხო იცი-იცინის და მეუღლეს გადაჰყურებს..
-ერთ წამს ლუკა შეიძლება?-ვდგები და ლუკას ვაყენებ,გვერდით ოთახში გამყავს და კედელთან ვაყუდებ..
-ლუკა რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?
-არ გინდა ჩემი ცოლობა?
-მეხუმრები ლუკა ხო?
-არა რამეს მატყობ ისეთს რომ ვხუმრობდე?-სერიოზულ ტონს იჭერს
-რა ცოლი რა ქმარი სალომე?
-რა სალომე მეღადავები ნინა? სალომე წარსულშია
-ის სატელეფონო საუბარი?-ვცდილობ გამოვიჭირი მაგრამ ნელა ვხვდები რომ ვცდებოდი მაშინაც და ვცდები ახლაც-დავიჯერო გაუგებრობა იყო ეს ყველაფერი?-ვიშმუშნები და ჩემი თავის მრცხვენია
-ცდები ნინა,გეშლება აშკარად რაღაც მე და სალომეს კავშირი არ გვაქვს..ეს ადრე იყო რომ მიყვარდა,დღესაც იმიტომ შემოვარდა რომ ცდილობს ბიჭი მოიცილოს..მასაც არ ვუყვარვარ ნინა სისულელეა ,ტელეფონზე შეიძლება სხვას ელაპარაკებოდა იმიტომ
გავიკვირვე რომ მეც მელაპარაკა მაგ დღეს-გაშეშებული ვდგავარ და სიტყვებს ვერ ვპოულობ..
ახლა კი ნამდვილად შევრცხვიდ ა არ ვიცი სად გავქრე
-არ მეგონა ასე თუ იეჭვიანებდი
-მე?არ მიეჭვიანია-თავს ვიცავ
-რომ არ გეეჭვიანა არ გამოგვყრიდი არც მე და არც სალომეს-ღმერთო როგორ ცუდათ მოვიქეცი,საბრალოგოგო სამსახურიდან გავაგდე ჩემი დაუდევრობის გამო,მაგრამ
ახლა მას ბოდიშს არ მოვუხდი.
ლუკა ხელს მკიდებს და გავყავარ ისევ ოჯახთან,დრო
კარგად გაგვყავს,იმის მიუხედავად რომ ღამის 1 საათია უკვე..
გვიან ღამით არ მიშვებენ სახლში მაგრამ ვჯიუტდები და ვუხსნი რომ დედის სანახავად მივდივარ საავადმყოფოში.
ლუკა მაცილებს საავადმყოფომდე ,დამშვიდებული და გახარებული პალატაში შევდივარ.

**********
დრო ისე სწრაფად გადის ვერ ვაანალიზებ ამას,დღითი დღე დედაჩემი უკეთესობისკენ მიდის.ეს კი არა და ლუკა ყოველდღე მოდის ჩემს
სანახავად,მისი მშოვლებიც იყვნენ დედაჩემის სანახავად..
ეს დღეები სამოთხეს გავს და არ მინდა რომ ოდესმე დასრულდეს,ქორწილზეც კი დამითანხმა ლუკამ,ჯერ კარგად არც კი ვიცნობ მაგრამ დამითანხმა.
სასაცილოა ხო? სულელი გოგოს იერს ვქმნი ალბად,მივყვები ცოლადკაცს რომელსაც კარგად ჯერ არ ვიცნობ,მაგრამ გული მკარნახობს რომ ეს ნაბიჯი უნდა გადავდგა.

გამარჯობათ ჩემო საყვარლებო,ძალიან ძალიან მიხარია რომ კითხულობთ და მოგწონთ ისტორია.დღეს ვეცადე შეძლებისდაგვარად დამედო დიდი თავი,მოუცლელობის გამო ვერ ვახერხებ,მაგრამ სამაგიეროდ ყოველ დღე ვდგებ ახალ თავებს იმედია მოგეწონებათ ეს თავი