მის თვალებში მრისხანება ჩანს,აღელვება თითქოს ჭაობში ვიძირები.ვცდილობ თვალი ავარიდო,მაგრამ მიჭირს მაგიპნობს,მასულელებს მისი მზერა წამიერად..რამდენიმეწუთს მისი ყვირილი ყურებში ბუნდოვნად ჩამესმის,შემდეგ ვფხიზლდები და ყველაფერი ხმამაღლა მეორდება
-ამიხსენი თქო გოგო !!-მაჯანჯღარებს,ცდილობს გამომაფხილოს.გაავებული ხელებს ვაშვებინებ და მისგან ორო ნაბიჯით უკან ვდგები
-რის ახსნას მთხოვ? შენი და შენი ლამაზი სალომეს
საუბარი რომ მოვისმინე?-მშვიდად ვამბობ,ირონიულად მეღიმება ის კი ჩემს წინაშე გაშეშებული დგას..ყველაფერი იმის ნიშანია რომ მართლა ლუკას ელაპარაკებოდა სალომე,ამას ვაანალიზებ და გული მტკივა,მართლა მტკივა !
-რა საუბარზე მელაპარაკები?
-შენ თვითონაც კარგად იცი ლუკა და თავს ნუ ისულელებ,უბრალოდ წადი-არ ვიცი რატომ მაგრამ ლუკა იცინის,სიცილს ვერ იკავებს და ნერვებზე უფრო მოქმედებს
-რა არის სასაცილო?
-რა სალომე რა მე მეღადავები ნინა?-ხელებს მიშლის და გაკვირვებული თვალს ვერ ვაცილებ მის მიმიკებს
-ცდილობ გამასულელო მაგრამ არ გამოგივა წაეთრიე აქედან
-არ წავალ არსად ნინა
-ხოდა ძალით გაგიყვან-ვტრიალდები და გავდივარ,დაცვას ვეუბნები გაათრიონ ლუკა და შემოსასვლელში მიაგდონ ისე როგორც ძაღლი.თავად კი ჩანთას ვიღებ და შენობიდან გავდივარ.არ ვიცი როგორ წაიყვანეს,არ შევსწრებივარ ამ სცენას მაგრამ ის მაინც ვიცი რომ არ მოეფერებოდნენ და თავზე ხელის გადასმით არ მოიცილებდნენ..
მეორე დილით სამსახურშია არც ლუკა და არც სალომე არ ჩანს,ნაწილობრივ გული შემტკივა ლუკას გამო ,მაგრამ მერე მახსენდება მისი საქციელი და ბრაზი ფარავს მწუხარებას.
დღე უაზროდ გადის,უსაქმურობისგან.
გოგონებს ვურეკავ და იმ რესტორანში ვეპატიჟები სადაც ლუკა მუშაობს,რა თქმა უნდა უარს არ მწუბნებიან არც ისინი.
თვალს ვავლებ რესტორანს,ლუკა ნამდვილად აქ არის მაგრამ ყურადღებას არ მაქცევს,ზედ შემოხედვაზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი..არ ვსვამ,არც ვჭამ და არც გოგოებს არ ვუსმენ,ახლა მხოლოდ მისკენ მაქვს ყურადღება,პრინციპში მიზეზი რესტორანში წასვლისაც ლუკა იყო..
ტელეფონზე უცაბედი და მოულოდნელი ზარი მწყვეტს ყველაფერს,ვერანდაზე გავდივარ და ვპასუხობ ზარს.ექთანია,ამ დროს?
-გისმენ
-ქალბატონო სასწრაფოთ მთავარ საავადმყოფოში მოდით-ტელეფონი ითიშება..
ერთროულად მიფორიაქდება ყველა ნერვი და ძარღვი,გული მიხქარდება და ვააანალიზებ რომ დედაჩემს ჭირს რაღაც..ასე გაშეშებული გონზე მალევე მოვდივარ და შიგნით სირბილით შევდივარ,ფულს მაგიდაზე ვტოვებ
-რა ხსება გოგო?-მეკითხება ნია,აფორიაქებულს
მისი ხმა ისე ჩამესმის თითქოს,შორი ტყისან მეძახის მესაფლავე.ყურადღებას აღარავის ვაქცევ,არც ლუკა არ
მადარსებს,შენობიდან თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ.
მამქანას რაც შეიძლება სწრაფად ვატარებ,საავადმყოფოსთან ვაჩერებ და ისე გადმოვდივარ კარებს არც ვხურავ..ოთხ სართულიან საავადმყოფოში დავრბივარ,დერეფნიდან დერეფნამდე და ყველას ყურადღებას ვიქცევ.
ლიფთს ვახერებ და მელანდება რომ ძალიან ძალიან იწელება დრო,უსასრულო ხდება,ლიდტის კარებს მუშტებს ვუშენ შემდეგ ქუსლს ვარყობ ქვევით.ექთანი მორბის და მხრებზე მექაჩება,ლიფტის კარები იღება და ისე ვქანდები შიგნით ექთანსაც თან ვიყოლებ
-ქალბატონო დაწყნარდით,ვისთან ხართ? -მეკითხება,ჩემს დამშვიდებას ცდილობს მაგრამ ამაოდ
-დედჩემთამ ვარ მე ,დედა მყავს ცუდათ -ისე ვპასუხობ თითქოს ან მე მიცნობდეს ან დედაჩემს
-სახელი მაინც მითხარით ქალბატონო დედათქვენის
-ნატო გოგონი,ეს ლიფტიც რამდენხანს უნდება-ვწუწუნებ და იმწამსვე ჩერდება ლიფტი,გავრბივარ და უკან ეს
გოგონა მომდევს..ზუსტად ვხედავ ჩვენს ექთანს დერეფანში,ვაფრინდები და ძირს ვაგდებ,ზევიდამ ვაფრინდები და სახეში მუშტებს ვუშენ.
-გაგუჟდით ?-მიცილებს და გვერდით მაგდებს,დგება და ჩემგან შორს დგება
-რა უქენი დედაჩემს ნაგავო?-ყვირი ისე რომ მთელს საავადმყოფოს ჩვენს გარშემო ვკრიბავ
-არაფერი ქალბატონო გეფიცებით,შეტევები დაეწყო
უცბად-ვხედავ პალატაში შეყავთ დედაჩემი,გვერდა ვუვლი ექთანს და მხარს ვკრავ,უკან მივყვენი ექიმს პალატისკენ..საწოლზე გადაყავთ და კათეტერს უდვამენ ვენაში,მრავალ აპარატურას ვხედავ,მგონი დედაჩემის თავსზემოთ რომაა ის გულს სინჯავს,ხელმარჯვნივ წნევის აპარატებია და ათასი მოწყობილობები
-რა სჭირს?-ექიმი იცლის ჩემთვის და მიტრიალდება
-გულის შეტევაა,უგონო მდგომარეობაშია
-მალე გაიღვიზებს?
-არ ვიცი ჯერ -ასე გაურკვევლად მტოვებს და გადის პალატიდან..

ვუყურებ ჩემს წინ უგონოდ დაწოლილ დედაჩემს,უფერულ თავპირს,ავადმყოფობისგან გამომჭკნარ კანს.როგორი დაუცველი გახდა,თვალსა და ხელშუა მელევა,მისი ლამაზი სხეულიც და სულიც..ქრება,ერთიანად ქრება ქალის სილუეტი რომელმაც გამზარდა,გულს მინაკუწებს მისი უძლურება და თავადაც უძლური ვხდები მისი ყურებისას...
ვამჩნევ ხელებზე ამობერვია ძარღვები,იმდენად რომ ცოტაც და მასში მიმავალ სისხლს დავინახავ.ჯერ მამის დაკარგვამ
წამართვა ნახევარი სიცოცხლე,როდესაც ჯერ კიდევ 18 წლის ვიყავი,შევეგუე იმ ფაქტს რომ აღარ იქნებოდა აღარასდროს ჩემთან..შემდეგ გადამიარეს,დამამცირეს და სსასაცილოდ ამიგდეს,ამასაც შევეგუე..შემდეგ პაატა შემიყვარდა,დავფეხმძიმდი,მან კი ბავშვი წამართვა ამასაც შევეგუე მაგრამ დღემდე ვნანობ რომ მისი შემეშინდა..შემდეგ დედა დამიაავადმყოფდა,მარტოს მომიწია მისი რჩენა,მამის კომპანია მე შემრჩა ხელებში და ისიც მე უნდა მიმეხედა ამისთვის.ბევრმა თქვა დედაჩემზე და ჩემზე უარი,მამიდამ,ბიძიამ,დამ,ბიძაშვილებმა და დეიდებმა,მაგრამ
მარტო გავუმკლავდი ამასაც.
შემდეგ ბევრი დაბრკოლება შემხვდა წინ,შემდეგ მაღლა დავიწყე სიარული და მწვერვალზე ამოვყავი თქვი,დღემდე დიდების ზენიტში ვარ!მაგრამ,უდედოდ,უმამოდ,ოჯახის გარეშე,სიყვარულის და შვილის გარეშე..
დღეს კი ვზივარ და დედას ვუყურებ,ან მოკვდება ან გადარჩება! უკვე სასაცილო ხდება ჩემი ცხოვრება,უაზრო და უსათაურო,ფულის ტომარას ვგავარ მაგრამ რა ხეირი? როგორც ბებიაჩემი იტყოდა ”ფულს სამარეში ვერ ჩაიყოლებ”ო ისე მომივა ალბად ბოლოს.

პალატის კარებზე კაკუნის ხმა მესმის,ფრთხილად აღებს კარებს ვიღაც,ბოლოს კი პაატა მეჩხირება თვალებში..ოღონდ ეხლა არა,ოღონდ ეს არ ყოფილიყო კარებს იქით.
შემოდის დამწუხრებული სახით
-ნინა როგორ ხარ?-მაგიდაზე დებს გატენილ პარკს
-მადლობ პაატა კარგად ვარ-თვალს მაგიდისკენ ვაპარებ,ძალიან მშია..ამჩნევს პაატა და პარკიდან ფუნთუშას იღება,მაწვდის და მეც მაშინვე ვართმევ-მადლობ
-არაფრის,როგორაა ნატო?
-რაუჭირს,ჯერ-ჯერობით ისეა როგორც ხედავ
-შენ ხომხარ კარგად?-სკამს ჩემკენ აჩოჩებს და ჩემს პიროსპირ ჯდება
-კი პაატა
-ლუკა?-უნებურას ვშეშდები,რა მოსატანია ლუკა?
-ლუკა რა?
-სად არის მარტო რომ ხარ აქ?-ზარის ხმა ისმის ისევ ჩემს
ტელეფონზე და ვპასუხობ
-მაპატიე პაატა..გისმენთ?-სიჩუმეა..-ალიო გისმენთ
-ნინა სად ხარ?-ლუკას ხმაა,ტანში ერთიანად მივლის ჟრუანტელი
-არ მცალია ახლა ვკიდებ
-არ გამითიშო ერთ წამს-ვჩერდები
-გისმენ რა ხდება
-მოვალ ცოტა ხანში მეც-არ ვიცი რა ვუპასუხო,ჩხუბის თავი ნამდვილად არ მაქვს,ვცდილობ კულტურულად მოვიშორო თავიდან
-არ გინდა პაატა ჩემთან-ისევ სიჩუმეა../-კარგი ვთიშავ
-მოიცადე ნინა,პაატას რა უნდა მანდ?-ხმა უმკაცრდება წამებში
-რავი,მთავარია ჩემთანაა-პაატას ვუყურებ ,მის სახეზე კმაყოფილებას ვკითხულობ-წავედი ექიმი მოდის-ვკიდებ ყურმილს და ტელეფონს საფრენ რეჟიმზე ვრთავ..
პაატა მიყურებს ჯერ,შემდეგ დუმილს არღვევს
-ასე ვის ელაპარაკე?-ვითომ ვერ ხვდება
-ლუკას
-ააა ხელს ხომ არ გიშლი წავიდე?
-არა იყოს დარჩი-არ ვიცი რატომ,მაგრამ ახლა
მარტო ყოფნას ვერ შევეგუები..

ასე ჩუმად გაგვყავს დრო მე და პაატას..ერთი საათის შემდეგ გიჟივით ვარდება პალატაში ლუკა და ჩაძინებულ პაატას საყელოში კიდებს ხელებს,ჰაერში იტაცებს და ფეხზე ვხტები
-ავადმყოფო გაუშვი-ისე ვექაჩები თითქოს მოვერევი ლუკას
-ამას აქ რა უნდა!-მიყვირის და ძირს აგდებს
-რას ქვია რა უნდა
-რა უნდა თქო გოგო მაგიჟებ?-პაატა ფეხზე დგება და გვერდით მიჯდება
-დამშვიდდი ძმა-ხმას იღებს როფორღახ ეს დონდლო პაატაც
-ძმას განახებ სახეში რომ გითავაზებ ახვარო
-ლუკა რეება ლაპარაკობ გააფრინე შენ საერთოდ?უდროო დროს ხარ აქ
-უდროო დროს ხო?-ხელებს გვკიდებს მე და პაატას სა სადღაც მიგვათრევს -ნატოზე არ იღელვო საუკეთესო ექიმი იქნება მასთან პალატაში..
მანქანაში გვყრის ორივეს და სადღაც აჩერებს,გადავყავართ და ცარიელ ბალახიან მიდამოზე გვაყენებს
-ესეიგი უდროო დროს გამოვჩნდი? მიპასუხე-მიახლოვდება,მე კი უკან უკან მივდივარ
-კი ესეა
-რატომ?
-საერთოდ წყვილიც კი არ ვართ ჩვენ-გამწარებული მიდის და პაატას არტყამს მუშტს.გახეცხლებული მამაკაცი პირველად ახლა ვნახე.
-შეეშვი პაატას
-რას ქვია შევეშვა? შენს საყვარელს შევეშვა?-ირონიულად მირტყამს სიტყვებში
-რა საყვარელს გააფრინე?
-ხო ნინა გავაფრინე,ასე მიმაგდე დღეს კი საყვარელს ეტენები
-არავის ვეტენები მე ავადმყოფო
-ხო ნინა იცი რა? ავადმყოფი ვარ! შენ ჩემი ხარ,შენ გუშინწინ ჩემი გახდი-ვშეშდები და სხეული მეყინება მის სიტყვებზე
-მე არ ვარ შენი-ცრემლებს გასაქანს არ ვაძლევ
-არა ცდები ნინა,შენ მხოლოდ ჩემი ხარ,სხეულით სულით,ხორცით ჩემი ხარ მხოლოდ
-გაგიჟდი ნინა?-პაატა მიახლოვდება,ლუკა და იღრინება და წინ მიდგება ჩემამდე რომ არ მოუშვას