დილით ჩამეძინა რის გამოც სკოლაში დაგვიანებით მივედი. ჯანდაბა! პირველი მატემატიკა მაქვს. არვიცი რატომ მაგრამ ფაქტია რომ მათემატიკის მასწავლებელი ვერ მიტანს. მან კლასში არ შემიშვა. კარედორში ფანჯარასთან დავდექი და ალექსზე დავიწყე ფიქრი.
ჩემი ოცნებები ნაცნობმა ხმამ შემაწყვეტინა
- არ ვიცოდი შენც აქ თუ სწავლობდი
- ალექს? შენ აქ რა გინდა?
- როგორც უკვე მიხვდი მეც აქ ვსწავლობ
- ვაა კაია
ნახევარი გაკვეთილი მე და ალექსი სართულებზე დავბოდიალობდით და მანდატურებს გავურბოდით.ბოლოს ისევ ჩემს კლასთან ავედით. ალექსმა ხელი მომხვია. სულ რაღაც 5 წუთში კლასიდან გიორგი გამოვიდა. 2 წამით გაშეშდა თვალებში მიყურებდა, შემდეგ კი სწრაფი ნაბიჯებით გზა გააგრძელა. მე ალექს ბოდიში მოვუხადე ად გიორგის გავეკიდე.
- გიორგი!
- რა გინდა?!
- რამოხდა? ან საერთოდ რა გემართება?
- არაფერი!
მან მე დამიყვირა. ძალიან გავბრაზფი მაგრამ მალევე ეს გაბრაზება წყენაში გადავიდა.
ახლა მე შემოვტრიალდი და ის გამომეკიდა.
- ანი
- რა
- ბოდიში
- არ გაპატიებ სანამ არ ამიხსნი რა გემართება!
- არამგონია რომ კარგი დრო იყოს ამისთვის
- კარგი შენი ნებაა
მე გამოვტრიალდი და როდესაც ნაბიჯი უნდა გადამედგა მან შემომატრიალა და მისი სათნო ტუჩები ჩემსას ნაზად შეახო. მან მაკოცა. არარსებობს. მე გავშეშდი ხმას ვერ ვიღებდი და ეს მაღიზიანებდა. მე მესიამოვნა თუმცაა...
- ანი... ბოდიში... მე... მე უბრალოდ...
გიორგი აგრძელებდა ყოყმანს მე კი უბრალოდ გამოვტრიალდი და კლასში შევედი. მე მას გავურბოდი. არმინდოდა მასთან ლაპარაკი. უბრალოდ ასეთ ქმედებას მისგან არ მოველოდი. თუმცა კი მესიამოვნა. რატომ არ შევეწინააღმდეგე! დებილივარ რატომ მივეცი მას ამის უფლება. თუმცა არც უკითხავს. ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა ვერც გავიაზრე.დიდიხანი ვფიქრობდი მის ამგვარ ქცევაზე და საბოლოოდ გადავწყვიტე... ვის ვატყუებ ვერაფერი ვერ გადავწყვიტე.სკოლაში ერთმანეთის მზერას თუ წავაწყდებოდით შემთხვევით.მას იმის მერე დალაპარაკება არც უცდია... იქნებ ასეც იყო საჭირო. მე ალექსთან ერთად ვიყავი დასვენებებზე ის კი ლიზასთან.ჩვენ ერთმანეთს უბრალო ნაცნობებივით ვეპყრობოდით. და ჩვენი "უბრალო ნაცნობობა" მხოლოდ გამარჯობათი შეიმოიფარგლებოდა, ეგეც იშვიათი შემთხვევა იყო.ალექსმა პაემანზეც დამპატიჟა მეც დავმთანხმდი. თუმცა რაღაც მაკლდა... უფროსწორად ვიღაც. ალბათ ხვდებით ვინც...
* * * * *
მშვენიერი დღე იყო პაემნისთვის. მე შავი, მოტკეცილი, მუხლებამდე კაბა ჩავიცვი და ჩემი მოწაბლისფრო თმები გავიშალე. წელზე ლამაზად თამაშობდნენ თმის ბოლოები სიარულის დროს. ტელეფონზე მესიჯი მომივიდა დავხედე და ალექსანდრეს მოუწერია მოვედი ჩამოდიო. მეც არ დავაყოვნე მალევე ჩავედი ის ბაიკზეიყო მიყუდებული მასთან მივედი ჩამეხუტა და სპეციალური ქუდი მომცა. 10-25 წუთში ჩვენ ულამაზეს ადგილას აღვმოჩნდით. მან მე რაღაც მაღალ ადგილას წამიყვანა საიდანაც მთელი თბილისი ჩანდა. ვარსკვლავებით შემოსილი ცა კი უფრო რომანტიკულს ხდიდა საღამოს. მან პატარა ადიალა გაშალა ძირს და ჩამოჯდა მეც გვერდით მივუჯექი. ვარსკვლავებს ვათვალიერებდით მე მის გულზე მედო თავი. მესმოდა მისი თითოეული შეკუმშვა.
- ანი
- ჰო
- მიყვარხარ
- რა?
- მიყვრხარ
- აამ კაია
- და შენ? - მე არვიცოდი რამეთქვა, სიმართლე გითხრათ არცმეარ ვიყავი გულგრილი.
- რა მე?
- შენ გიყვარვარ?
- კი
- ვაა ძალიან კარგი. იქნები ჩემი შეყვარებული?
- ჰმმ კაი ვცადოთ.
- საუკეთესოხარ, მაბედნიერებ ჩემო პატარავ
სახლში რომ მიმაცილა ჩამეხუტა და წავიდა
* * * *
დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა.
- ასე ადრე ვინ გაბედა დარეკვა- ჩემთვის ვბურტყუუნებდი
- ალო
- ანი
- რომელიხარ?
- მარიამივარ
- ა ჰო რაიყო
- შენ და ალექსი? სერიოზულად?
- მოიცა შენ საიდან გაიგე?
- მეღადავები? მთელმა სკოლამ იცის უკვე
- რაა? ვინ უთხრა?
- არვიცი, გამოხვალ დღეს?
- აამ არვიცი მოგწერრა
- კაი
გავუთიშე და დავწექი მაგრამ ვეღAრ ვიძინებდი 7 საათი იყო ნახევარ საათში მაინც უნდა ავმდგარიყავი. ნეტა ვინ უთხრა მთელ სკოლას? ნეტა ვის უნდა რომ ენა გადავაყლაპვინო!
ანუ გიორგიაც გაიგო. აუუ ესღა მაკლდა.
სკოლაში რომ მივედი გიორგი ისევ ლიზასთან ერთად იდგა. ვეღარ მოვითმინე და მივედი.
- გიორგი ორიწამით გამოდი რა საქმე მაქვს
ისიც უსიტყვოდ გამომყვა
- დიდიხანი უნდა ვიყოთ ესე?
- როგორ ესე?
- ვითომ ვერხვდები! ისე იქცევი თითქოს უბრალო ნაცნობებივართ და თითქოს არაფერი არ მომხდარა!
- ჰმმ ალბათ იმიტომ რომ აღარ მიყვრხარ!
- აა ეხლა გასაგებია! მიხარია რომ გავერკვიეთ! მაინც არაფერი გამოგვივიდოდა!
ესრომ ვუთხარი გამოვტრიალდი და გამწარებულზე მივედი ალექსთან და ისე რომ გიორგის დაენახა მას ჩავეხუტე. მთელი გაკვეთილი ვფიქრობდი ნუთუ მართლა აღარ ვუყვარვარ? თუმცა რაში მანაღვლებს მე ხომ ალექსის გოგო ვარ. მაგრამ თუ ვუყვარდი ასე მალე რატომ გადამიყვარა? გარეთ გასვლის ყველანაირი სუვილი დამეკარგა. და ალექსი რომ არა მთელი შაბათი-კვირა დივანზე, დეპრესიული კინოების ყურებაში გავატარებდი.მან მთხოვა რომ ძმაკაცის დაბადების დღეზე გავყოლოდი. მითხრარომ ნამდვილად არ ღირდა ისეთი ჭვეულების გამოტოვება თან პატარა სამეგობრო წრეში იხდისო. მეც დდავთAნხმდი ბოლოს და ბოლოს გუულს გადავაყოლებდი.
* * * * * * * *
ახლა კი მანქანით გამომიარა. მე შავი მოტკეცილი შარვალი, ALIEN-ის მაისური და შავი კედები მეცვა. ძაან გამოპრანჭულიც არ ვიყავი თმა კი ცხენის კუდად მქონდა შეკრული. ალექსმა არ გამოტოვა კომპლიმენტის შესაძლებლობა.სულ რაღაც 10 წუთში მანქანა უზარმაზარი სახლის წინ გაჩერდა. ეს სახლი თინეიჯერებით და ალკოჰოლით იყო გავსებული. ცოტაც და მუსიკის ჟღერადობისგან სახლი დაინგრეოდა.
- ოჰოო აი ამას ქვია პატარა სამეგობრო წრე
- ჰო მხოლოდ ყველაზე ახლოები შეიკრიბნენ
- მეღადავები? მე იქ არ წამოვალ
- კაირა ჩემო პრინცესა გთხოოვ - ბევრი ხვეწნა მუდარების შემდეგ მეც დავთანხმდი
სახლში რომ შევედით ალექსმა მითხრაროპუნშზე გავიდოდა მე კი აქ დაცდა დამავალა.ის ისე გაუჩინარდა რომ კარგა ხანი არც გამოჩენილა. ძებნა დავიწყე მაგრამ მაინც ვერ ვიპოვე. ბოლოს კიბეებს გავყევი და პირველივე კარი შევაღე და რას ვხედავ....