გვერდით მომიჯდა, მიუხედავად იმისა რომადგილები საკმაოდ იყო. ლობიანის შეკვეთა მივეცით და ხმა აღარ ამოგვიღია. გზისგან და ლოდინისგან იმდენად იყო დაღლილი, რომ თავი მხრზე ჩამომადო და ჩამოეძინა. მთელი სხეული ამეწვა. მისი თმები სახეზე მეხებოდა და მთელი არსებით ვგრძნობდი მის სურნელს. მყუდროება მიმტანის ხმამ დაგვირღვია. მინდოდა ეს წამი უსასრულოდ გაგრძელებულიყო, მაგრამ ე მაგის ბედი ვინ მომცა. თავი წამოწია და შეიშმუშნა. ანთებული შავი თვალები მომაათა, შემდეგ მის კუთვნილ ლობიანს დახედა და ტუჩები გაილოკა. ეჰ ნეტავ მართლა ჩემი ერქვას ამ გოგოს. ყოველ დღე ლობიანებით გავანებივრებდი და ცოტას მოვასუქებდი არ აწყენდა. რა მოხდა მერე, ხომ შეიძლება ცოტათი მეტი იყოს წონაში და არა ასეთი გამხდარი, თუმცა მე მაინც ძაან მომწონს. არ მინდა თავი მოვაბეზრო ზედმეტი კითხვებით ან ზრუნვით, ნუ ამ ეტაპზე მაინც. არ მინდა შემიყვარდეს.
-ლოლა, მე გავალ და ახლავე შემოვალ კარგი? (ვაჩე)
-მოიცა, შენ რა ჩემს აქ მარტო დატოვებას აპირებ? (ლოლა)
-სულ ცოტა ხნით, ხომ არ გეწყინება? (ვაჩე)
-მეგონა მარტო არ დამტოვებდი. (ლოლა)
-შენ რა გეშინია? (ვაჩე)
თვალები ისევ აუწყლიანდა. მგონი მაგრად ვაშინებ ამ გოგოს არდა როგორ მინდა სულ იღიმოდეს. არ მინდა მისთვის ასეთი საშიში ვიყო. ის ხომ ჯერ სულ პატარაა.
-ხო მეშინია. -თავი დხარა და აწყლიანებული თვალებიდან ცრემლი გდამოუვარდა.
-კი მაგრა,მ რისი პატარა? (ვაჩე)
ეს სიტყვა ჩემდაუნებურად წამიმცდა. მხარზე ხელი მოვხვიე და თავი ავაწევინე.
-უცხოების, (ლოლა)
-შენ სულ ასე გეშინია ხოლმე? (ვაჩე)
ისევ ტუჩენი გავბუსხე პატარა ბავშვივით. იქნებ ამაზე მაინ გაცინებოდა. მაგრამ არა, ისევ ვცდები, თვალები კიდევ უპრო აუწყლიანდა.
-ხო ვაჩე - ღმერთო ოგორ არაამქვეყნიურად წარმოთქვამს ჩემს სახელს. - მე სულ ასე მეშინია ხოლმე. (ლოლა)
-კი მაგრამ რატომ? (ვაჩე)
-ცუდი ბავშვობის გამო. (ლოლა)
-მე ხომ არსად არ მივდივარ, მხოლოდ საპირფარეშიში გავალ რამდენიმე წუთით და მალე დავბრუნდები. (ვაჩე)
-მართლა მალე დაბრუნდები? (ლოლა)
-კი, მხოლოდ ხელს დავიბან და დავბრუნდები. (ვაჩე)
-მეც მინდა ხელის დაბანა. (ლოლა)
-მაშინ წამოდი, ერთად დავიბანოთ, მარტოც აღარ დარჩები და აღარც შეგეშინდება. (ვაჩე)
-ჩემზე სულ ასე იზრუნებ ხოლმე? (ლოლა)
-ამას რატომ მეკითხები? (ვაჩე)
-ერთადერთი ადამიანი ხარ ვინც ასე მექცევა. (ლოლა)
-კი მაგრამ.... ეგ როგორ? (ვაჩე)
-არ მყავს გარშემო იდიალური ადამიანები. (ლოლა)
-არც მე ვარ იდიალური. (ვაჩე)
-შეიძლება, მაგრამ არსებობენ უკეთესი და უარესი ადამიანები. (ლოლა)
-მართალი ხარ, ნაწილობრივ.... ვერ დაგეთანხმები იმაში რომ იდიალური არ ხარ. (ვაჩე)
-არ ვარ. (ლოლა)
-ხანდახან ჯობს საკუთარი თავი დააფასო ხოლმე პატარავ. (ვაჩე)
ეს ვუთხარი და სკამიდან ავაყენე. ხელი მაგრად მოვხვიე მხრებზე, თითქოს ვიმე წამართმევდა და ისე გავიყვანე ხელის დასაბანად. უკან მალევე დავრუნდით. ლოლა ისევ ჩემ გვერდით დაჯდა, თავი მხარზე ჩამომადო და ლობიანს მადიანად შეექცა. ცოტა ხანში კისკისი აუტყდა, მაგრამ თავი მაინც არ აუწევია.
-რაზე იცინი? (ვაჩე)
-შენზე.(ლოლა)
-რატომ ? ჭამის დროს ასეთი სასაცილო ვარ? (ვაჩე)
ამომხედა და ისევ ატვიდან აუტყდა სიცილი. გამიხარდა რომ კარგ ხასიათზე იყო თანაც ჩემ გამო.
-ცო ცოტათი. (ლოლა)
-მშიააააა.... (ვაჩე)
ისევ, როგორც ყოვეთვის ტუჩები გავბუსხე. ამ დროს მიმტანიც ოვიდა და ული გადავიხადე. ის კი ისევ ჭამდა და ისევ იცინოდა.
-გინდა ახლა „დავაბოინებ“ და უფრ მაგრად გაგეცინება. (ვაჩე)
-ამას ვერ იზამ. (ლოლა)
-რა იცი? (ვაჩე)
-ამას ვერავინ იზამს სირცხვილია (ლოლა)
-მე ვერავნში არ შევდივარ, ანუ მე ყველა არ ვარ პატარა ქალბატონო. (ვაჩე)
გაოებული თვალებით მიყურებდა. თან ელოდა, თან არა. მეც ავდექი და რაც შემეძლო „დავაბოყინე“. ყველამ ჩვენკენ გამოიხედა. ლოლა კი ჯერ დებილივით მომაშტერდა და მერე გადაბჟირდა.
-იდიოტი ხარ ვარჩილ. (ლოლა)
-ესეიგი იდიოტი, თანაც ვარჩილი ხომ? (ვაჩე)
-ხო. -გახეებულმა მითხრა და ჩემს რეაქციას დაელოდა.
-ახა ნახავ რომ იდიოტთან ერთად დარტყმულიც ვარ. (ვაჩე)
ჯერ ვერ მიხვდა რა ვუთხარი. გონს მაშინ მოვიდა ზურგზე გადაკიდებულს რომ მივარბებინებდი გარეთ. თან იცინოდა და თან ზურგზე ხელებს მიღტყამდა, ნუ ეს მას ეგონა რომ მირტყამდა, თორემ ისე მეფერებოდა. ბოლოს მოტოციკლტან ცამოვსვი. ჯერ გაღიმებულმა შემოხედა. შემდეგ კი როდესაც შლემის ასაღებად მივბრუნდი, ზურგზე შემომეხვია. მეგონა მომეჩვეა, მაგრამ მაინც შემოვბრუდი. ქვემოდან ისეთი თვალებით მიყურებდა ვერ შევიკავე თავი და აფაკლულ ლოყებზე ხმარით ვაკცე. მან ორივე ფეხი ჩემსას დაადგა, თითის წვერებზე აიწია და გაუპარსავ ლოყაზე მაკოცა საპასუხოდ. თან ხელებზე მეჭიდებოდა, რომ არ გადაყირავებულიყო.
-იპწკინება. (ლოლა)
-ვაა მართლა? - ის გავიკვირვე ტითქოს პირველად მებნებოდნენ. ამ ჩემს სიუხეშესაც ვერ ვსაზღვრავ.
თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია. შლემი გავუწოდე და მოტოციკლზე დავჯექი. მომიჯდა და ისევ მუცელზე შემომხვია თლილი თითები და ძლიერ მომეკრო ზურგზე. მთელი გზა არ გატოკებულა. მეც გზას ვუყურებდი და პერიოდულად მეღიმებოდა. სურამის მერე, მხოლოდ ერთხელ ავაჩერე ნაქერალას უღელტეხილზე, რომ გამეგო სად იყვნენ. აღმოჩნდა რო მ სულ ცოტათი წინ იყვნენ. გზა გავაგრძელეთ მე და ჩემმა გოგომ. აი აქ კი სიევ დასტოინი ვაჩე გამოხტა „ჯერ შენი არ არისო“. ხანდახან რა მწარეა რეალობა. ჩემი რომ იყოს უბედნიერესი კაცი ვიქნებოდი.
რაჭაში მხოლოდ ერთხელ გავჩერდით სიგარეტის საყიდლად. მთელი გზის მანძილზე არ მომიწევია და ახლა რომ არ მომეწია ალბათ გავგიჟდებოდი. თანაც ამდენი ემოციისგან ვიყავი დაღლილი.
როგორც იქნა მივაღწიეთ სასტუმრომდე. ბიჭებიც იქვე იდგნენ, როგორც ჩანს დანარჩენებს ელოდებოდნენ. მოტოციკლის გაჩერებისთანავე შევამჩნიე 16 წყვილი თვალი ჩვენზე მოშტერებული. ჯერ უმრავლესობამ არც იცის ალბათ რომ ლოლა ჩვენთანაა. ერთი სული მაქვს დემეტრე, ტოტო და ერეკლე როდის გადვინახავენ. გადმოვედ და ლოლაცგადმომყვა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მათგან ზურგი დადგა და ისე მოიხსნა შლემი. როგორ უხდებოდა ეს ფორმა. ჩემი დიდი ზომის ქურთუკი და ეკლებიანი შლემი. შემობრუნდა და ხელკავი გამომდო. ბიწებს თითქოს ენა ჩაუვარდათო. ლოლამ შეშინებული სახით ჩამომხედა და მეც დავიხარე.
-ვაჩე, ნახვით ყველა ნანახი მყავს, მაგრამ არავს ვიცნობ, ხომ იცი მეშინია და გთხოვ შორს არ წახვიდე და ხელი არ გამიშვა კარგი? (ლოლა)
-კარგი პატარავ. (ვაჩე)
-ანუ ჩემთან ხარ? (ლოლა)
-კი შენთან ვარ. (ვაჩე)
-მადლობა. (ლოლა)
-რისთვის? (ვაჩე)
-იმისთვის რომ ხმეხმარები. (ლოლა)
-ჩემი აღარ გეშინია? (ვაჩე)
-ნწუ . (ლოლა)
-რატომ? (ვაჩე)
-იმიტომ. (ლოლა)
ენა გამომიყო და ბავშვებისკენ წავედით. ბიჭები პირდაღებულები გვიყურებდნენ. არ ვიცოდი რა გამეკეთბინა, ომ მას არავინ გაკარებოდა. უცბათ ერთი იდეა მომივიდა თავში და ლლას ვანიშნე გაჩერებულიყო როცა ლაპარაკს დავიწყებდი.
-პატარავ მისმინე. - ჩუმად ჩავაჩურჩულე.
-გისმენ . (ლოლა)
-მართლა გეშინია მათი? (ვაჩე)
-ხო ვაჩე მართლა მეშინია. (ლოლა)
-ხოდა მაშინ ერთი აზრი მაქვს. (ვაჩე)
-რა აზრი? (ლოლა)
-აქედან ყველა პატივს მცემს და მაფასებს. (ვაჩე)
-მერე? (ლოლა)
-დანარჩენს ნახავ.
თავზე ვაკოცე და გზა გავაგრძელეთ. ვგრძნობდი როგორ უთრთოდა სხეული და კანკალებდა. ზემეტად მიამიტი იყო და ეს მიზიდავდა ყველაზე მეტად მასში. ყველას მივესალმე, მაგრამ ლოლა გვერდიდან არცერთი წამით არ მომშორებია. ისიც თავაზიანას მიესალმა ყელას და ხელი თავიდან ჩამჭიდა. როგორც ჩანს ყველას სურდა კითხვის დასმა თუმცა ვერცერთი ბედაბდა. ბოლოს ელენემ ამოიღო ხმა და ყველამ შცვებით ამოისუნთქა.