აუტანელია ესყველაფერი. მივდივარ სახლისკენ სადაც ნიკი დამხვდება, ჩემთავს ვთელავ ამგადაწყვეტილებით. მაგრამ არა, უნდა გავრჩერდე, ნიკი არღირს იმად რომ საკუთარ თავს გადავახტე. ნელნელა ვჩერდები და ჯიუტად ვჯდები დაბლა, შუა გზაზე. ღამის 5 საათია, გზაზე ჩემ გარდა არავინარის. ეს თან მომწონს და თან არა. შორიდან მანქანა დავინახე, ამდენიხნის განმალვობაში პირველი მანქანა. უცბად ავდექი და მანქანას ხელების ქნევა დავუწყე, მაგრამ ყურადღებაც კი არმომაქცია ისე ჩამიარა გვერდით. ამან კიდევ უფრო გამაბრაზა. ნიკის სახლში არავითარ შემთხვევაში არ წავალ, არც ჩემს სახლში მინდა წასვლა. ზედმეტად ჯიუტივარ ამისთვის. გზასთან ტყეა, გზიდან ვდგები და ტყისკენ მივდივარ, აქ ჯდომას აზრი მაინ არაქვს. ტყეში უკვე შესული ვიყავი როცა გზიდან მანქანის შუქი დავინახე, ეგრევე გამოვიქეცი. გზაზე რომ გამოვედი მანქანაში არავინ იჯდა კარები კი ღია იყო, გაგიკვირდებათ და გასაღებიც კი შეგ იყო. მანქანას დავაკვირდი და მივხვდი რომ ეს სწორედ ის მანქანა იყო რომლითაც მე და ნიკი რესტორნიდან წამოვედით ეს იმანქანა იყო რომლიდანაც ნიკიმ გადმომაგდო და აქ დამტოვა ღამის 4 საათზე. სიბრაზემ შემიბყრო მანქანაში ჩავჯექი და სახლისკენ წავედი. ამჯერად მე დავტოვე ნიკი შუა გზაზე შუაღამისას. არვიცი რატომ მაგრამ ეს ძალინ მესიამოვნა. სახლთან მალევე მივედი, კარების გაღება ვცადე მაგრამ ჩაკეტილი იყო მე კი გასაღები არმქონდა. როგორ დავიღალე ამყველაფრით, ყველაზე მეტად ახლა ძილი მინდა მაგრამ სახში ვერ შევდივარ ჩემი გასაღებიც ნიკის აქვს. ყელში ამომივიდა ესყველაფერი უკვე. დიდი ქვა ავიღე და ფანჯარას ვესროლე, შემდეგ კი გადავძვერი. სახლი უზარმაზარი იყო, იმდენი ოთახი იყო თვალები აგიჭრელდებოდათ. კიბეებზე ავედი და ჩემს ოთაში შევედი, ნიკიზე არც კი ვდარდობდი, ადნდა რატომ უნდა ვიდარდა თავისი ბრალია, ის მიიღო რაც ეკუთნოდა. ჩემი ოთახი მართლაც შესანიშნავია, ოთახში მაიინც გამიმართლა.
ლოგინზე ვწევარ და ვცდილობ დღევანდენი ამბები დავაწწო და გავიაზრო ნორმალურად. ნელნელა ჩემი სხეული თბება და ეს ნამდვილად ძალიან სასიამოვნოა. დაბლიდან კარის გაღების ხმა გავიგე როგორც ჩანს ჩემი საყვარელი ქმარი სახლში დაბრუნდა, კარის გაღების ხმა ნივთების მტვრევის ხმამ შეანაცვლა, შემდეგ კი მისმა ყვირილმა. ლოგინიდან უემოციო სახით ავდექი და ოთახიდან გამოვედი. ხმაურმა ნელ ნელა იმატა, კიბეებზე ჩავედი და გაცხარებული ნიკი დავინახე, პირველი სართული სულმთლად დაელეწა. რომ დამინახათ ერთადერთ გადარჩენილ ლარნაკს ხელი დაავლო და ჩემსკენ ჩქარი ნაბიჯებით წამოვიდა. სუნთქვა შემეკრა.
-ამას აღარასდროს გააკეთემ (ნიკი)
-თორემ რა? მაგ ლარნაკს მესვრი? მიდი, გელოდები მესროლე (მე)
მკვეთრად მიბრუნდა და გამწარებულმა ლარკანი კედელს მიანარცხა.
-კიდევ შენ ბრაზდები? იმის შემდეგ რაც გააკეთე კიდევ შენ ბრაზობ? ეს მე უნდა ვლეწავდე აქაურობას, ღამის ოთხ სათზე დამტოვე შუა გზაზე მარტოდ მარტო საქორწინო კაბაში და წახვედი, ორი საათი იმ სიცივეში შუა გზაზე ვიჯექი და ვიყინებოდი და კიდევ შენ მწარდები? (უკვე ყვირილი დავიწყე)
პასუხის ნახვალად ხელები ძლიერ მომიჭირა და კედელს მიმანარცხა შემდეგ ახლოს მოიწია და ჩუმად ყურში ჩამჩირჩულა
-კიდევ ერთხელ გაიმეორებ ესეთ რამეს და დამიჯერე ჭურჭელი ერდადერთი არიქნება რასაც დავლეწავ. (ნიკი)
როგორც კი წინადადება დაასრულა უკანმოუხედავად ავიდე თავის ოთახში.
იმხელაზე მიმაჯახა კედელზე ზურგი მეწვის. მისი ატანა აღარ შემიძლია. მაგიდაზე ნიკის ტელეპონი დავინახე, ძირიდან ავდექი და ტელეფონ გამწარებული ვეცი. ერთადერთი ადამინი ვისთვისაც მინდოდა დამერეკა ალექსი იყო. სასწრაფოდ ავკრიფე ნომერი და ვიცდიდი როდის მიპასუხებდა.
-გისმენთ
-ალექს შენ ხარ?
-კი, ნინა შენ ხარ?
-ხო
-სად ჯანდაბაში ხარ, შენ ტელეფონზე უამრავჯერ დავრეკე.
- ტელეფონი რესტორანში დამრჩა, ჩემს ახალ სახლში ვარ.
-რატომ ტირი?
-არვტირი
-ნუ მარტყუებ მითხარი რა მოხდა.
-არაფერია
-ნინა გიცნობ, თუ ტირიხან ანუ რაღაც სერიოზული მოხდა
-მეტი რაღა უნდა მოხდეს? ძალით გამართხოვეს
-რამე დაგიშავა?
-რესტორნიდან რომ მოვდიოდით შუაღამისას მანქადინად გამდომაგდო და შუა გზაზე დამტოვა სულ მარტო, რამოდენიმე საათში დაბრუნდა და ძებნა დამიწყო მანქანა ღია დატოვა ხოდა ჩავჯექი და იგივე გავუკეთე რაც მაგან, დავტოვე. რო მოვიდა სახლში რაღაცების ლეწვა და ყვირილი დაიყო, რო შევეპასუხე კედელზე ისე მიმანარცხა ზერგი ეხლაც მეწვის. და დარწმუნებული ვარ ეს მხოლოდ დასაწყისია.
-სად ხარ? ეხავე მოვალ და წამოგიყვან მანდედან.
-ხომიცი რომ ვერსად ვერ წამოვალ
-ნინა ჯერ ვერ მიხვდი რომ ცხოველთან ხარ? თუარწამოხვალ ის რამეს დაგიშვებს.
-მირჩევნია მე დამიშავოს ვიდრე ჩემ დას.
-არა ახლავე წამოვალ და წამოგიყვან მანდედანთქო
-არ წამოგყვები
-რატომ?
-რატომ? ხოიცი რომ მე თუ აქედან გავიქცევი ჩემ დას მოუწევს მასთან ცხოვრება. ის მხოლოდ 13 წლისარის ვერდავანგრევ მის ცხოვრებას. კარგად იცი რომ მის გამო დავთანხმდი ამ დაწყევლილ ქორწინებას. მეროარ გავთხოვილიყავი მასზე სალის გაატხოვებდნენ, მას კი არშეუძლია წინააღმდეგობის გაწევა მშობლებისთვის ჩემგან განსხვავებით.
-რამეს მოვახერხებთ
-სხვა გზა არმაქვს და ეს შენც კარაგდ იცი.
-აუცილებლად უნდა გნახო მითხარი სად ხარ?
-არა
-დარატომ?
-ვიცი რომ მომაკითხავ
-ახლავე მითხარი სად ჯანდაბაში ხარ ხომიცი რომ მაინც გავიგებ საიდან მირეკავ
-კარგი, ქალაქს რომ გამოსცდები ჩდილოეთით 30 კილომეტრზე სახლი დგას, ამ სახლის გარდა გარშემო არცერთი სახლია, ადვილად იცნობ. შემპირდი რომ სპექტაკლების გარეშე ჩაივლის ჩვენი შეხვედრა.
-ვეცდები.
-გავთიშავ ამ ნომერზე აღარ დარეკო ნიკის ტელეფონია, ჩუმად მოხვალ და წახვლ ისე რომ ვერ დაგვინახოს. დროებით.
ალექსთან საუბარი დამეხმარა დამშვიდებაში. დივანზე დავჯექი და ზურგზე ხელების წასმა დავიწყე, ზურგი მართლა მაგრად მტკიოდა. ჩემს გარშემო სულ ნამსხვრევები ეყარა. დივანზე ვიჯექი და ალექსის ნახვის სურვილმა შემიბრყო. ერთი სული მქონდა ალექს როდის ვნახავდი, ნორმალურ ადამიანთან საუბარი მომენატრა. ცოტახანში გავიგე მანქანის ხმა რომელიც ჩვენს სახლს მოადგა. კარები ნელა გავაღე და გარეთ გავედი ისევ საქორწინო კაბა მეცვა. ალექსი მანქანიდან გადმოვიდა და ჩამეხუტა. სწორედ ამდროს გამოვიდა ნიკი გარეთ. ალექს სასწრაფოდ მოვცილდი.
-ეს ვინ ჯანდაბაა? (ნიკი)
-მე ალექსი ვარ ნინას შეყვარებული.
ნიკის გაეცინა ჯერ მე შემომხედა შემდეგ კი ალექსთან ახლოს მივიდა და არცისე ხმამაღლა მკაცრი გამომეტყველებით უთხრა.
-შენ ალექს, ნინას შეყვარებული იყავი იქამდე სანამ ის გათხოვდებოდა, ახლა კი შენ უბრალოდ ყოფილი ხარ რომელიც გააჯ*ავს აქდან. (ნიკი)
-ნიკ დაწნარდი ის უკვე მიდის (მე)
-არსადაც არმივდივარ (ალექსი)
-ნინა სახში შედი (ნიკი)
-არა(მე)
-კარგი მაშინ უყურე როგორ ვცემ შენს ყოფილ შეყვაებულს (ნიკი)
სიყვა ბოლომდე არქონდა დამთავრებული როცა ალექს დაარტყა, ალექსიც არიყო სუსტი ამიტომ არმოუთმინა და მანაც დაარტყვა მოკლედ რომ ვთქვათ ორივეს მაგრად მოხვდა მაგრამ საბოლოოდ ბევრად დაშავებული მაინც ალექსი აღმოჩნდა. იქამდე ურტყავდა ნიკი სანამ მე არ დავუდექი წინ.
-გააჯ*ას ეხა აქედან სანამ არ მოვკალი (ნიკი)
ალექსი ძლივს მიხოხდა მანქანამდე ჩაჯდა და წავიდა. შემდეგ ნიკიმ ხელი მომკიდა და სახლში შემიყვანა. ცოტა არიყოს შოკში ვიყავი.
-ეს რა იყო? (მე)
-რა რაიყო? (ნიკი)
-რატომ ეჩხუბე მას?
-დაიცა ჩემ ცოლთან ყოფილმა შეყვარებულებმა იარონ და მე არაფერი არვთქვა? რამდენჯერაც მოვა უარესს ვუზამ მაგასაც და სვა ნებისმიერსაც. ჩემს ცოლს სხვა ვერვინ შეეხება ჩემს გარდა.
-იმის გამო დაასისხლიანე რომ ჩავეხუტე?
-ბედავს და ჩემი სახლის წინ ჩემს ცოლს ეხუტება რაგგონია , ამას ღიმილით შვხვდები?
-ღიმილით შეხვდიო არავინ გეუბნება, მაგრამ ეს ნამეტანია.
-ჩემთვის არა.
-შენი ვერაფერი გავიგე, ღამის 4 საათზე შუაგზაზე დამტოვე, ისე თითქოს ფეხემზე გეკიდო შემდეგ მექცევი ისე როგორც ვიგაც ბო*ს და ეხლა როდესაც ჩემმა შეყვარებულმა მომაკითხა შენ მას იმდონეზე ცემ რომ ფეხზე ძლივ დგება და ეხლა მეუბნები რომ შენს ცოლს ვერვინ შეეხება შენს გარდა? ეს ისე ჩანს თითქოს ეჭვინობ.მართლა არმესმის შენი.
-კიდევ ერთხელ გავიმეორებ ჩემს ცოლს ვერავინ შეეხება ჩემს გარდა. ახლა კი დაიძინე.
-დილის 8 სათია, ხალხი ამდროს იღვიძლებს და არა იძინებ.
-თუ არ წვები მაშინ დამლაგებელს დაურეკე აქაურობა მიალაგოს
-და შენ რატომ არ ურეკავ?
-შხაპი უნდა მივიღო, შენი ყოფილი შეყვარებულის სისხლი თავისით არმომცილდება.
მართლა არმესმოდა მისი. თავს ისე ვგრძნობდი თითქოს სათამაშო ვყოფილიყავი სათამაშო რომლითაც მხოლოდ მაშინ ერთობოდა როცა ვინმე სხვაც დაინტერედებოდა მისით. მეკი არმიყვარს ეს გრძნობა. თურმე მის გარდა მისს ცოლს ვერავინ შეეხება, მაშინ არვიყავი მისი ცოლი იმ სიცივეში და სიბნელეში გარეთ რომ მტოვებდა? ტუ ეხლა გაახსენდა ცოლი რომ ყავს -_- ახლა მართლა ჯობია დამლაგებელს დავურეკო თორე ფეხებში მერჭობა ეს ნამსხვრევები.
მოსამსახურე გამოვიძახე ცოტახანში მოვა, აზრზე არვარ რა უნდა ვუთხრა რომ შემეკითხება აქ რამოხდაო. ნუ არაუშავს რამეს მოვახერხებ. ახლა ნამდვილად მჭირდება სახეზე წყლის შესხმა საჭირო ოთახის კარს ვაღებ და ნიკს შეშველს ვხედავ. ტვალისდახამხამებაში ვიფარებ თვალებზე ხელს.
-ჯანდაბა ბოდიში დამავიწყდა აქ თუ იყავი. (მე)

გავაგრძელო??? :/ ყველამ შეაფასეთ რა კომენტარებში <3
პ.ს ზებუნებრივი რაღაცები დავამატო? :/