წელს გადავწყვიტე, რომ სკოლაში თიკასთან ერთად მინდოდა სიარული და სკოლა შევიცვალე. დღეს პირველი დღეა... ძალიან ვნერვიულობ.. თიკას ვთხოვე არ დამლოდებოდა და სკოლაში მარტო წავედი. გზაში ერთად ბევრი კითხვა მიტრიალებდა: ნეტა მასწავლებლები როგორები იქნებიან? ნეტა ბავშვები როგორ მიმიღებენ? არ ვიცი..
თიკა სკოლის კარებთან დამხვდა და მისმა ხმამ ფიქრებიდან გამომარკვია
-სალი! სალიი! (თიკა)
-თიკუნა აქ რატომ ხარ? ხომ გთხოვე არ დამლოდებოდი...(მე)
-სულელო როგორ გგონია პირველ დღეს მარტო დაგტოვებდი?! წამოდი წავიდეთ ზარი მალე იქნება.
.........................
ზარი ზუსტად მაშინ დაირეკა როცა კლასში შევედით. ყველა მე მიყურებდა. რამის ადგილზე გაშეშდი, თიკამ გამომაფხიზლა და თავის გვერდით დამსვა.
ჩვენ წინ ვიღაც ბიჭი იყო, შემობრუნდა და მომესალმა...
-გამარჯობა (ის)
-გამარჯობა (მე)
-რა გქვია? (ის)
-სალო, შენ რა გქვია? (მე)
-მე საბა გელოვანი ვარ, სასიამოვნოა შენი გაცნობა! (საბა)
-ჩემთვისაც.. (ვთქვი მორცხვად)
უცბად კარი გაიღო და ვიღაც შემოვიდა.
-სალი ეს ჩვენი დამრიგებელია (ლიკა)
-გამარჯობათ! აბა როგორ გაატარეთ არდადეგები? (მაკა მასი)
-მაგრად! (დაიყვირა ვიღაცამ გვერდითა რიგიდან)
-მიხარია! მე თქვენთვის შესანიშნავი ახალი ამბავი მაქვს!.. ალბათ შენიშნეთ ახალი გოგო - სალომე. (ყველამ მე შემომხედა) ის თიკას მეგობარია. სალომე! გამოდი და გაგვეცანი (მაკა მასწი)
ამ დროს შიშმა ამიტანა და დაფასთან გავედი
-მე ვარ სალომე სამხარაძე, 16 წლის.. დავიბადე და გავიზარდე თბილისში. ჩემი მშობლები საზღვარგარეთ მუშაობენ... ჩემს შესახებ განსაკუთრებული არაფერი მაქვს მოსაყოლი. (მე)
-კარგი სალომე, მე თქვენი დამრიგებელი, მაკა მაღრაძე ვარ! ვფიქრობ დავმეგობრდებით... იმედი მაქვს ბავშვებს კარგად შეეწყობი (მაკა მასი)
-მას მაგაზე არ იდარდოთ სალომეს მე მივხედავ! (თქვა ლიკამ მხიარული ხმით)
-კარგი შენი იმედი მაქვს! სალომე შეგიძლია დაუბრუნდე შენს ადგილ (მაკა მასი)
თიკასკენ ნერვიულად მივდიოდი და სკამზე სწრაფად დავჯექი.
პირველი გაკვეთილი სწრაფად გავიდა... ბავშვები იმაზე კარგად შემხვდნენ ვიდრე ველოდი. პირველმა დღემ შესანიშნავად ჩაიარა
****************