გაშეშებული ვწევარ საწოლში,შიშველ სხეულზე სიფრიფანა ნაჭრის ლივლივს განვიცდი და მახსენდება ქალიშვილობის უკანასკნელი დღე,დღე როდესაც გაქრა ქალი-შვილობა,დღე როდესაც ქალი ვარდის კოკრიდან დიდ ლამაზ წითელ ყვავილად ოქცევა.
კედლებს ვაშტერდები სენსაცია,აფსტრაქცია,ვნება,ყველა ფურცელზე შექმნილ ნახატში იგრძნობა ცალ-ცალკე და ზოგჯერ ერთადაც,
მშვიდი მუსიკაა,ნოსტალგიას რომ მოგგვრის ადამიანს აი ეგეთი,ეტყობა უყვარს ბახი,მოცარტი,ყველა შემსრულებელი რომელიც სიღრმისთვის იყვნენ დაბადებულნი.
მკერდს თმები მალავს,მკერდიც და თმაც რომ შეგიწყობს ადამიანს ხელს,მე მაგაზე მეღიმება მაგრამ ის მაჩერებს,თვალებს მახუჭინებს და ქვედა ტუჩზე მთელი სისადავით მეხება.
მინდა რომ ასე განაგრძოს,მაკოცოს და მკერდძე ჩამოყრილი თმა მომაცილოს სხეულიდან,მე კი მინდა მაგრამ ის ჩერდება და ჩემგან შორს დგება.
თვალს ვაყოლებ,ფეხებიდან ავდივარ ზევით,ჩვეულებრივი მხატვრის აღნაგობა აქვს,შავი ფეხსაცმელი-გაცრეცილი შავი შარვალი და თეთრი მოშვებული პერანგი,თმა გრძელი,მხრებამდე წვერი კი მიშვებული თავისუფლებას.
მხატვრის კვალობაზე სუფთაა,ფაქიზი და ნარნარა,პერანგი სისუფთავისგან ბრწყინავს,ერთი წვეთი აკვარელი ვერ ვიპოვნე მის კაცობაზე.

ხელში მოქცეულ ფუნჯს უსვამს ფურცელს,ხან იქით და ხანაც აქეთ ძალიან საინტერესოა რამდენას პეოფესიონალურად ასრულებს შედევრს,ცოტა ამაღელვებელია,მე ვიხატები ვიცი და სხეული მეჭიმება,დამაინტრიგებელია როგორ აღოქვამს ქალს მხატვარი მამაკაცი საკუთარი თვალით,ისინი ხომ
ჯერ ხედავენ,შედეგ შიფრავენ და ბოლოს იმაზე ლამაზს ხდიან ვიდრე არიან.
ისე იღიმის თითქოს ფურცელმა ხუმრობა გაუბედა,დახრილი თავით ალმაცერად მაპარებს მზერას და მალევე მარიდებს,საკვირველია მაგრამ მისი გამოხედვა არ მარცხვენს,უფრო მეტის მინდა რომ სულ მიყურებდეს,მსგავსად ვნებით აკაშკაშებული თვალებით,როგორიც წინა გამოხედვისას ჰქონდა.
ხელით მიჩვენებს ზეწარი გადაოწიეო,მეც მაშინვე ვიშოშვლებ ნახწვრად სხეულს მისგან და ხეზს უფრო
მკაფიოდ ვაჩენ,მაშტერდება,მაოცებს მისი მოშტერებაც..
ახლა მახსენდება ბარძაყთან საგვარეულო ხალი,ვამაყობ ჩემი სხეულით და კმაყოფილი სახით ვაპარებ ფეხებს მზერას.

მის წინაშე გამოთაყვანებული ვარ ნაჩვენები,შეიძლება კი კაცი იმდენად იყოს ლამაზი რომ ქალს საკუთარ სილამაზეში შეეპაროს ეჭვი? ის კი ასეთია,
ნამდვილად უდაოდ ლამაზი.
რომ მოეცაღმერთს ხატვის ნიჭი,პირველს მას დავხატავდი უზარმაზარ კედელზე და ამ კედლოს წინ საწოლს დავიდგამდი.

ჯდება და ფუნჯს პაწაწინა მაგიდაზე დებს,მეც ვეშვები დაძაბულობისაგან და სხეულს ვათონთლოვებ
-შეგიძლია აბრძანდე და ჩაიცვა-მიღიმის და ლოყაზე ღია ფერის ხალი ნახვრეტში ეკარგება,დაბნეული ვდგები და ზეწარს მთლიან სხეულზე ვიფარებ.მაღალი საწოლიდან ვხტები და მისკენ მივდივარ-არ შეიძლება-ხელს მიჭერს ხელზე,ნახატს მიმალავს..
ნუთუ ასეთი მახინჯი ვარ რომ არ მაქვს უფლება ვნახო ჩემი თვალი?
ვბრაზდები და სკამზე გადაფენილ ყვავილებიან კაბას ვიცვამ,კამის შემდეგ კი საცვალს ვაპარებ სხეულს.
ჩუმად ვუყურებ მაგრამ არ მიყურებ,უფრო ვბრაზდები და ახლა ფეხსაცმელა ვიცვამ.
ვტრიალდები და კარისკენ მივდივარ,ნახატი ეფარება ფარდებს,ვჩერდები და ვამჩნევ ნახატის ფეხებს,ეს ჩემი ტერფებია.ვიღიმი და ისე გავდივარ რომ კარის ხმას არც კი ვაგონებ მას..

რა არის სასაცილო ?
ის რომ ერთმანეთის სახელები არ ვიცით,ჯერ ისიც არ ვიცი მეორედ ვნახავ კი მას?
სახლთან მალევე მივდივარ,კარებს ვაღებ და შიგნით ვიკარგები..
ფანჯარასთან ვიკავებ ადგილს,სიგარეტს ვუკიდებ და მზერას ვაპარებ მისი სახლისკენ.
ერთხელაც არ დამდგარა ფანჯარასთან,სახლში არ ეწევა ვიცი,რომ ეწევა ვიცი მაგრამ სად და როდის ვერ გამიგია.
თვალებდაშტერებულს ფანჯრის მინებზე კენჭის მორტყმა მაფხიზლებს,ვაღებ და ვეყუდები ფანჯარაზე
-ჩამოხვალ თუ ძალიან გთხოვო?-მიცინის თავზე ქუდით ბიჭი,ჯერ მას ვუყურებ შემდეგ ეზოს ვავლებ თვალს,რას ემსგავსება ჩემი ქალაქი? ამდენი ომისგან და ბრძოლისგან გზებიციხეხება,ვუღიმი და თავს ვუქნევ.ისევ გარეთ ჩავრბივარ..


გამარჯობათ,მოგესალმებით ახალი ისტორიით
იმედი მაქვს მოგეწონებათ,პირველი თავისთვის პატარა ნაწილიდ ავდე
ვნახოთ თუ მოგეწონებათ :))