ერთხელ წვიმაში (მეორე თავი)
*** (ზაფხული)
-დედა არ შემიძლია წამოსვლა (ვუთხარი გაცოფებულმა ლელას)
-კარგი რა ნინი აქ ხო არ დაქტოვებთ
-კარგი რაა უკვე დიდი ვარ!
-არაა ვერ დაქტოვებ მე იქ ვიყო და შენ აქ?
-ხოო რა მოხვდება, კარგი რა უკვე დიდი ვარ იმისთვის რომ მარტო ვიცხოვრო.
დიდი ხვეწნის შემდეგ როგორც იქნა დავრჩი თბილისში და მშობლები იტალიაში გავუშვი აეროპორტში ისე მემშვიდობებოდნენ თითქოს საუკუნე ვეღარ ვნახავდი.
დილით უნივერსიტეტში წავედი და სალომე ვნახე (ანი და ნუცა სხვა უნივერსიტეტში იყვნენ) მედა სალომე შესვენებაზე გარეთ გამოვედით, გარეთ ისე ცხელოდა ერთმანეთს რვეულებს ვუნიავებდით, ბარში დავჯექით და ანის და ნუცას დაველოდეთ
-აუ ძაან დავიღალე (ძლივს თქვა სალომ)
-აუ მეც და წარმოიდგინე კიდევ სამი ლექციაა (გავიწელე მე)
ამასობაში ანი და ნუცა მოვიდნენ
-სად ხართ ამდენი ხანი? (ვკითხე მე)
-აუ რავი (თქვა ანიმ)
-ჰა აბა რას შვრებით (თქვა სალომ)
-აუ რავი საშინლად დავიღალეთ (თქვა ნუცამ)
-ხოო ჩვენც (ვთქვი მე)
უცებ კარი გაიღო და კაკი, ნიკუშა და საბა შემოვიდნენ
-ვაა პრივეტ როგორ ხართ(თქვა საბამ)
-რავი დავიღალეთ ძაან(უთხრა ნუცამ)
-აბა რა გეგონათ (სიცილით გვითხრა საბამ)
-ლევანი სად დაკარგეთ (კითხა ანიმ)
-რავი ლექცია ქონდა და (თქვა საბამ)
-ნიკა, კაკი ამოიღეთ ხმა რა იყო გაბრაზებულები ხართ რამეზე ?(უთხრა სალომ)
-რა ვთქვათ?(თქვა კაკიმ)
-რავი რამე...(უთხრა სალომ)
-ხოო მართლა კვირას ავდივართ წყნეთში და მოემზადეთ(თქვა ნიკუშამ)
-კვირას? კვირას რა ხდება? (გავიკვირვე მე)
-რავი მგონი ვიღაცის დაბადების დღეა(მითხრა ნიკუშამ)
-აუუ ბოდიში ამდელი ლექციებისგან სულ დამავიწყდა (თავი გავიმართლე)
-მადლობა რომ გახსოვს (მითხრა ნაწყენი ხმით ნიკუშამ).
უნივერსიტეტში დავბრუნდით და ძლივს გამოვედით იქიდან
მერე ნიკუშამ სახლში მიგვიყვანა გზაში ბიჭებმა იმდენი გვაცინეს რომ ცხოვრებაში მაგდენი არ მიცინია.
მედა გოგოები კვირისთვის მოვემზადეთ და კვირას წყნეთში ავედით აგარაკზე ძალიან ბევრი გოგო იყო ვისაც ჩვენ არ ვიცნობდით...
-ნიკუუშ გილოცავ ყველაფერ საუკეთესოს გისურვებ (ნიკუშას მივულოცეთ და მედა სალო ცოტა იქიტკენ წავედით ამ დროს კაკი დავინახეთ ვიღაც გოგოსთან იყო ისე გავაკეთე რომ არ შემემჩნია მაგრამ ძალიან ცუდად გამომივიდა სალომემ მითხრა)
-კაი რა იყო ნუ ეჭვიანობ!
-რაზე უნდა ვიეჭვიანო?(გამოვიდებილე თავი)
-შენი აზრით ვერ ვხვდები რო იმ გოგოს შუაზე გაგლეჯვა გინდა(თქვა და კაკის გვერდით მდგომ გოგონაზე მიმანიშნა)
-კაი რაა რა ეჭვიანობა (მე მაინც არ ვაღიარე და საბა და ლევანი მოდიოდა ჩვენთან)
-ჰაა აბა ერთობით? (თქვა ნიკუშამ)
-ხოოო ზედმეტად (ვუთხარი მე)
შემდეგ კაკიც მოვიდა და ვლაპარაკობდით. კარგი დრო გავატარეთ მაგრამ იმ გოგოზე ფიქრს ვერ მოვეშვი არვიცი რატომ ვეჭვიანობდი მედა კაკი ერთადაც არ ვიყავით, არ ვიცი რა მაეჭვიანებდა.
დილით მედა სალო ერთად წავედით უნივერსიტეტში, შესვენების შემდეგ ერთი ბიჭი გავიცანი გაგა ძალიან სასიამოვნო ვინმე იყო მას ჩემი ესმოდა ერთადერთი ბიჭი იყო ვინც ასე კარგად გამიგო. სახლში წასვლისას სალოს, ანის, და ნუცას დავურეკე მაგრამ არცერთს არ ეცალა შემდეგ მარტო წავედი სახლში მოწყენილი მოღრუბლული იყო ცა ჩანდა რომ უნდა ეწვიმა. და როგორც მე ვთქვი წვიმის პატარა წვეთები წამოვიდა სახლთან არც ისე შორს ვიყავი როცა რაღაც ხმა მომესმა ჩემს უკან, ნაბიჯების ხმა თუმცა წვიმა უფრო ძლიერად წამოვიდა და ხმა დაიკარგა გზა გავაგრძელე და რამოდენიმე წამში ვიღაცამ მხარზე ხელი დამადო ძალიან შემეშინდა მაგრამ უკან მივიხედე და კაკი რომ დავინახე ამოვისუნთქე ახლა კი მართლა ძლიერი წვიმა წამოვიდა
-კაკიი აქ რა გინდა ?(ვკითხე გაოცებულმა)
-აუუ რაღაცაზე მინდა დაგელაპარაკო
-რაა ამ წვიმაში? წამო სახლში მაინც ავიდეთ!
-არა არა აქვე მინდა რომ გითხრა
-კარგი და რა ხდებაა? ხო მშვიდობაა?
-კიი უბრალოდ ისეთი რამის თქმა მინდა რომ არ ვიცი საიდან დავიწყო...(რაღაც შევშინდი და მისი მოსმენა განვაგრძე და აი ამ დროს დაიწყო
-კაროჩეე ერთი გოგოა მე-10 კლასიდან მიყვარს მასთან თავს ისე ვგრძნობ აი ძალიან კარგად ვერ ავღწერ ძალიან ძალიან და კიდევ უფრო ძალიან ლამაზია და საოცრად მიყვარს და მინდა მთელი ცხოვრება მასთან ვიყო არ შემიძლია მის გარეშე...(თქვა და ისე მაგრად ჩამეხუტა და მითხრა)
-რათქმა უნდა, რათქმა უნდა ეს შენხარ...:)მიყვარხარ.ცოტახანი გაოცებული ვიყავი მაგრამ რომ გავაანალიზე რა მოხვდა და ვუთხარი
-მეც მეც (და მეც მოვხვიე ხელები)
ის ღამე ჩემს ცხოვრებაში ყველაძე კარგი და კიდევ უფრო კარგი დღე იყო ის ჩემს გვერდით იყო ჩემთან და ვიცოდი რომ მუდამ ჩემთან იქნებოდა ვიცოდი რომ ის არასდროს დამტოვებდა ასე ვიყავით წვიმაში ჩახუტებულენი და ერთმანეთს ვათბობდით...