3 თავი
სახლში, რომ მივედი ნიკას უკვე ეძინა. დილის ცხრის ნახევარი იყო, ამიტომ გამოვიცვალე,ჩანთა ჩავალაგე და სკოლაში წავედი.
ყველაზე საშინელება ადგილი სადაც ყოფნა არ მინდა სკოლაა. იმიტომ არა რომ სწავლა არ მიყვარს ან რაიმე. უბრალოდ ისეთ საზოგადოებაში ყოფნა არ არის სასიამოვნო სადაც ყველა მეორე ყალბია, "ტუფტა", დღეს გეუბნებიან ჩემი მეგობარი ხარ და მიყვარხარო, ხვალ კი არც კი მოგესალმებიან. ვითომდა ზრუნავენ შენზე,არადა მოკითხვაც ეზარებათ. ყოველთვის ვიღაცის ფუნქცია ვიყავი, ყველა მის სასიკეთოდ მიყენებდა როგორც ნივთს. არავის ანაღვლებდა არც ჩემი გრძნობები და არც ჩემი აზრი. როცა სიყვარულს გავცემდი ყოველთვის თავზე გადიოდნენ. როცა გიყვარს,ზრუნავ და აგრძნობინებ ამას გიკიდებენ. ორი აზრი არ არსებობს! არ მაქვს საუბარი ისეთ სიყვარულზე. უბრალოდ მეგობრობას ვგულისხმობ და ამაშიც რო არ გაგიმართლებს. მოკლედ, ბედნიერებამ დეპორტი ჩამირტყა.
სკოლის ეზოში შევედი და იქვე მდგომი ლიკა(ვითომ მეგობარი) მომესალმა.
-როდის ვისწავლეთ მისალმება?
-კარგი რა,ლუნი. ნუ მაკიდებ ისეთ იარლიკს თითქოს გიყენებ და რაიმე. არ მინდა რო ვიჩხუბოთ. მინდა ისევ ისე გემეგობრო როგორც ადრე. - საკმაოდ კარგად ვერკვევი ხალხში, ვიცი რაც სურთ, ვიცი ვინც გულწრფელია და ვინც აფერისტი,როგრც ლიკა,მაგრამ რატომღაც მისი სიტყვები გულწრფელად მივიღე. იქნებ მართლა სურდა ურთიერთობის დალაგება.
-რა გჭირს? ხო მშვიდობაა? ცოტა ისე გამოიყურები.
-ნიკაზე მოვუყევი. -არაუშავს. უბრალოდ მგონი ცუდ ხასიათზე იყო და ამიტომ გეჩხუბა. ეხა ნატალიას უნდა შევხდე და მერე გნახავ.
-კაი კარგად.
დღე მალე გავიდა.სანდრო არ ჩანდა. ჩემი კლასელი კი არა მეთორმეტე ყოფილა. გაკვეთილები მალე დამიმთავრდა და სახლში წავედი. სკოლის გვერდით პარკია სადაც ხშირად იკრიბებიან სკოლელები. ჩემი კლასელი ანრი იქვე იჯდა.
-ლუნიი 20თეთრი ხო არ გაქ?
-არა.
-რაო ნიკამ არ მოგცა გაბრაზებულზე? დასჯის ეგეთი მეთოდი აქვს? -სიცილით ვითო იღადავა ნატალიამ.
გავშეშდი. "ნუთუ უთხრა? ხო იცის რო ნატალას ვერ ვიტან. და იმას უთხრა ჩემი გულის ტკივილი ვინც ორგანულად მეზიზღება? "
არც გწყინს. არც გიხარია. არანაირი ემოცია. იდენფიცირებული ხარ. არ გინდა არავის ხმის გაგონება. რომ.. შავი შავია და თეთრი არასოდეს გახდება. ის რომ ლიკა ნეხვია და მეგობარი არასოდეს გახდება. ფსიქიკა ვერ გაუძლებს. არ შეიძლება იმედებით და ილუზიით ცხოვრება. უნდა შეეგუო, რომ მარტო ხარ. მხოლოდ მაშინ არ იგრძნობ წყენას. მხოლოდ მაშინ იქნები სრულყოფილი, როცა ვერავინ მოგაყენებს ტკივილს.
###
-არ გინდა მომიყვე რა მოხდა?-კუნძზე ჩამოჯდა და ცრემლები მოვიწმინდე.
-რა უნდა მოვყვე? - ცრემლებზე მიმითითა.-არაფერი მომხდარა ისეთი.
-რო არ მომხდარიყო ეხა ეგრე არ იქნებოდი.მიდი გისმენ.
-არ არი საჭირო.
-ლუნი!
-სანდრო!
-კარგი მაინც არ მეუბნები. წავედი.-წამოდგა.
-დარჩი.-თავი ჩავღუნე.
-შემეხვეწე-და დეივილის ღიმილით გაიღიმა.
- ოო წადი ვაბშე.
-ხო ხო კაი ვსო.რა მოხდა.
-გახსოვს ლიკა? რო მოგიყევი გუშინ?-თავიდამიქნია-ვენდე, რაღაც მოვუყევი და...
-ინანე? -ხო.
-რატო პატიობ იმის მერე რაც გაგიკეთა? -მე..
-ნუ მაწყვეტინებ. თვითონ გინდა ასეთ სიტუაციაში ყოფნა, რომ ვინმეს გამოადგე და დაეხმარო. ამ დროს კი მათი ფუნქცია ხდები. დაიკიდე ყველა. იყავი ბედნიერი. რთულია?
-და რო ვერ იკიდებ?
-ვერ კი არა, არ.
- არ არი ეგრე.
-არი!-მკაცრად მოუვიდა. გული მომეწურა. -არ გაბრაზდე ეხა ხო? უბრალოდ შენთვის გეუბნები რო მერე თვითონ არ დაზარალდე.-თავზე ხელი გადამისვა და მიმიხუტა.შევიშმუშნე.-მისმინე. შენი მეგობარი ვარ.შენ ჩემი. რო რაიმე მითხარი და ვეცდები დაგეხმარო. ხო?!
-კი-და წამოვდექი.
-სად მიდიხარ?!
-სახლში. სამეცადინო მაქვს და ვფიქრობ ნიკას უნდა შევურიგდე. მეც არ ვიყავი სწორი.
-კარგი წარმატებები.
-გმადლობ.
-ნახვამდის.
---
კარი შევაღე თუ არა ნიკას ხმა გავიგე.ტელეფონზე საუბრობდა
-მოვედი.
-ლუნიი -ტელეფონი გათიშა და შესასვლელში შემოვიდა.-ბოდიში, გუშინ ეგრე არ უნდა მესაუბრა. მაგრამ შენც არ უნდა წასულიყავი. და საერთოდ სად იყავი? ყველას დავურეკე. იცი რამდენი ვინერვიულე?
-ხო დამშვიდდი. აქ ვარ ხო? დილით გეძინა და აღარ გაგაღვიძე. ისე წავედი სკოლაში.
-მაპატიე კაი?
-მერამდენედ მეუბნები?
-უბრალოდ...
-გაპატიე. არაფერია.კარგი მივეცადინებ და მოვალ.
--
რანაირი წინააღმდეგობები არ უნდა შეგხვდეს მყარად უნდა დახვდე და არ შედრკე. არ უნდა ჩათვალო თავი სუსტად, თორემ ყველაფერი უკან წავა. უნდა გჯეროდეს საკუთარი თავის. ტელეფონმა დარეკა. "სანდრო" . :) და საკუთარი თავის იმედი ყველაზე მეტად მაშინ გექნება როცა გვერდით ისეთი ვინმე გყავს ვისაც შენი სჯერა.